2

EP2 - กลสวาท คุณชายมาเฟีย (แบล็ค)

โกดังเก็บของริมน้ำ

ร่างเล็กทรวดทรงองค์เอวเย้ายวนในชุดกระโปรงผ้าซาตินเงาเน้นหุ่นเว้าหลังจนถึงเอว กำลังนั่งคร่อมตักของมาเฟีบหนุ่มพรางจูบไซร้ไปทั่วลำคอขาว

“เข้าห้องกันมั้ยคะ ติ๊นาอยากเข้าห้องแล้วค่ะ”

“ฉันมีงานต้องทำ เธอมาทำไม”

“ติ๊นา…”

ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของมาเฟียหนุ่มมันเริ่มส่งเสียงโวยวาย ก่อนสายตาคู่คมจะหันไปเห็นเบอร์ของคนที่โทรมา

“ลุกออกไปก่อน!”

“แบล็ค! ติ๊นาเจ็บนะ”

“ออกไป!”

หลังจากผลักติ๊นาลงจากตัก มาเฟียหนุ่มคว้ามือถือขึ้นรับสายก่อนเดินไปที่ริมกระจก มองริมน้ำเบื้องหน้า

(ฮัลโหล)

(เอวาเอง ให้โทรมามีอะไรคะ)

(เลอกเรียนแล้วเหรอ)

(เลิกแล้วค่ะ)

(มีธุระไปไหนหรือเปล่า?)

(มีอะไรก็รีบพูดเถอะค่ะ พี่กำลังอ้อมค้อมนะคะ)

(ตอนนี้อยู่ที่ไหน เดี๋ยวไปหา เรื่องของฉันมันต้องเจอหน้าถึงจะคุยได้)

(กำลังจะไปทำงานค่ะ)

(ที่ไหน?)

(สนามแข่งรถ One Step พี่มีอะไรก็รีบพูดเถอะค่ะ)

(เจอกันที่สนามอีก20นาที)

พูดจบมาเฟียหนุ่มก็คว้ากุญแจรถก่อนเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจติ๊นาที่ยืนอยู่ด้านนอกเพราะถูกเขาไล่ออกมา

“ทำไมแบล็คแปลกๆ รู้มั้ย” ติ๊นาเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทของมาเฟียหนุ่ม

“ไม่แปลกหรอกครับ ปกตินายผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วครับ เวลาเบื่อแล้ว”

“นี่!!”

“ผมว่าคุณติ๊นารีบออกไปเถอะครับ นายกลับมาเจออีกจะไม่ใช่เรื่องดีครับ”

สนามแข่งรถ One Step

เอวาที่มาถึงก่อนจะรับชุดทำงานที่เธอมารับงานพาร์ทไทม์ที่นี่ในวันนี้

ครืด ครืด

(ค่ะ)

(ฉันอยู่โซนA เธออยู่ตรงไหน?)

(เดี๋ยวเดินออกไปค่ะ)

ทันทีที่เอวานเดินมาจนถึงโซนที่มาเฟียหนุ่มรออยู่ ชุดทำงานกระโปรงชุดสีดำเหลืองของเอวทในวันนี้ทำเอาเขาขมวดคิ้วมองไม่น้อย เพราะแน่นอนว่ามันสั้นจนก้มไม่ได้

“พี่มีอะไรคะ?”

“ไอ้ชุดเศษผ้าเหลือๆนี่มันชุดอะไรกัน?”

“ชุดทำงานของสนามค่ะไม่ใช่เศษผ้า”

“ตามฉันมา”

“พี่มีอะไรก็พูดซิคะ วาต้องไปทำงานแล้ว”

“มานี่!”

“โอ๊ยพี่แบล็ค วาเจ็บนะเนี้ย”

มาเฟียหนุ่มเดินมาจนถึงห้องของเจ้าของสนาม ก่อนถีบประตูเต็มแรงแล้วเดินเข้าไปโดยที่ด้านในชายหนุ่มเจ้าของที่นี่กำลังนัวเนียกับหญิงสาวเสื้อผ้าหลุดหรุ่ย

“อะไรวะเนี้ย” เจ้าของสนามเอ่ยโวยวาย

“พี่แบล็ค ทำแบบนี้ทำไมคะ” เอวาที่ถูกแบล็คลากแขนอยู่ก็เอ่ยขึ้นโดยที่พยายามดิ้น

“ไอ้แบล็ค! มึงนี่แม่ง พังห้องทำงานกูทำไมเนี้ย!”

“ไหนมึงบอกกูซิ ว่าสนามมึงจะเจ้งหรือไง ทำไมชุดพนักงานอย่างกับเศษผ้า!”

ที่จริงมาเฟียหนุ่มและเจ้าของสนามรู้จักกัน เอวามองอย่างอึ้งๆ

“เศษผ้าห่าอะไร นั่นชุดพริตตี้ข้างสนาม มึงจะให้ใส่ยาวเป็นชุดราตรีหรือยังไง”

“นี่เงิน2หมื่น ค่าตัวทำงานลูกน้องมึงคนนี้ แล้วปิดปากมึงให้เงียบอย่าให้น้องสาวกูรู้เด็ดขาด!”

“เออๆ แค่นี้ต้องพังห้องกู พังสวรรค์กูด้วยหรือไงวะ”

แบล็คลากแขนเอวาออกจากสนามแล้วยัดเธอใส่รถก่อนขับออกไป

“พี่ทำอะไรคะ!”

“นั่งเงียบๆ ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี”

“วาต้องไปทำงาน พี่ลากวาออกมาทำไมเนี้ย”

“ค่าแรงเธอวันนี้ แล้วนั่งเงียบๆ”

มาเฟียหนุ่มโยนเงินปึกนึงลงบนตักของเอวาก่อนขับรถต่อเงียบๆ เอวามองแล้วก็ไม่เข้าใจ แต่ก็ยังไม่กล้าจะโวยวายนักจนกระทั่งถึงที่หมาย

“พี่พาวามาที่นี่ทำไมคะ”

คอนโดหรูนี้เป็นของมาเฟียหนุ่ม เมื่อวาถึงเขาไม่พูดไม่จาแต่เลือกจะรินไวน์ใส่แล้วแล้วดื่มราวกับนั่นเป็นแค่น้ำเปล่า

“สรุปพี่มีอะไรจะคุยคะ”

“คะ??? อะไรคะ??”

“เปิดซิ”

เอาวาค่อยๆเปิดถุงกระดาษแบรนด์หรูที่แบล็คส่งให้ ก่อนพบว่ามันคือกระเป๋าแบรนด์หรูหายากมี่เพิ่งพาพิงค์ไปรับจากช้อปมาวันก่อน

“อะไรคะ?”

“ไม่ชอบหรือไง”

“ก็ชอบค่ะ แต่ให้วาดูทำไมคะ”

“ถ้าชอบก็เอาไป”

“คะ?”

“อย่าถามเยอะ แล้วทำไมถึงจะดรอปเรียน?”

“พี่รู้ได้ยังไงคะ”

“ตอบคำถามฉัน ไม่ใช่มาย้อนฉัน”

“ก็ไม่ทำไมค่ะ”

“เธอกวนฉันหรือไง”

“พี่นั่นแหละกวนหรือไงคะ”

“มันติดอะไร ทำไมต้องดรอป ตอบให้ตรงคำถาม”

“ไม่มีอะไรค่ะ”

“เอ!วา!”