ไม่อาจเลี่ยงได้ 1.2

หลินซูหนานมองดูการทำงานของนางกำนัลทุกคนด้วยความพึงพอใจ ทุกคนต่างทำงานกันอย่างขยันขันแข็งและทุ่มเท

ในระหว่างการจัดเตรียมของขวัญ หลินซูหนานเดินตรวจสอบความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย นางหยิบของขวัญแต่ละชิ้นขึ้นมาดูด้วยความพิถีพิถัน ใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะออกมาดีที่สุด

“ทุกอย่างดูเรียบร้อยดี ขอบใจพวกเจ้าทุกคนมากที่ช่วยกันทำงานจนสำเร็จลุล่วง”

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยหลินซูหนานจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

นางกำนัลทุกคนต่างยิ้มและโค้งคำนับ

“เป็นเกียรติของพวกเราที่ได้ทำงานให้กับพระชายาเพคะ”

ทว่าเพียงไม่กี่เดือนที่ผ่านไป ความหวังที่หลินซูหนานได้รับจากการแต่งเข้าวังบูรพาในฐานะพระชายาเอก กลับกลายเป็นความผิดหวังครั้งใหญ่ เมื่อองค์รัชทายาทกลับลืมสัจจะที่ให้ไว้กับนาง และได้แต่งตั้งบุตรสาวของเสนาบดีฝ่ายเหนือผู้นั้นขึ้นเป็นชายารอง โดยให้เหตุผลว่าสตรีนางนั้นตั้งครรภ์แล้ว ข่าวนี้เป็นดั่งสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจนาง

วันหนึ่งขณะที่นางนั่งอยู่ภายในห้องโถงใหญ่ของวังบูรพา หลินซูหนานต้องรับการคำนับจากหวังจื่อรั่ว ชายารองผู้มาใหม่ นางสวมชุดที่หรูหราและมีสีสันสดใส แสดงถึงสถานะใหม่ของนางในวังหลวง ความเจ็บปวดในใจที่มีเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่สายตาของนางสบกับสายตาของหวังจื่อรั่วที่มองมาอย่างถือดี

ยามนี้ชายาเอกอย่างนางนั่งอยู่ท่ามกลางนางกำนัลที่

รายล้อม นางรักษาท่าทีและใบหน้าที่เย็นชา โดยไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา แม้ในใจจะปวดร้าวราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาขย้ำจนแหลกเหลว

หวังจื่อรั่วเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับคำนับหลินซูหนานอย่างอ่อนน้อม

“จื่อรั่วคำนับพระชายาเพคะ”

หลินซูหนานพยักหน้าเล็กน้อย เพียงเพื่อแสดงการยอมรับ นางไม่เอ่ยคำใดออกมา ความเงียบนี้เป็นการตอบสนองที่ดีที่สุดที่นางสามารถทำได้ในเวลานี้

หวังจื่อรั่วยืนขึ้นและกล่าวด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข

“หม่อมฉันต้องขอบคุณพระชายาเพคะ ที่ให้เกียรติหม่อมฉันได้มาเป็นส่วนหนึ่งของวังบูรพา หม่อมฉันสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของชายารองให้ดีที่สุด เพื่อรับใช้องค์รัชทายาท และเพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระของพระชายาเพคะ”

เพียงฟังก็รู้ว่าคำกล่าวของหวังจื่อรั่วเป็นการเสียดสีนาง แม้จะรู้ว่านั่นอาจไม่ใช่เจตนาจริง ๆ ของอีกฝ่าย แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังคงอยู่ นางพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เปิ่นกงหวังว่าเจ้าจะทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีที่สุด เปิ่นกงเองก็จะทำหน้าที่ของเปิ่นกงเช่นกันเช่นกัน ไม่จำเป็นต้องให้ผู้ใดมาแบ่งเบาไปหรอก”

“เช่นนั้น หม่อมฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะเพคะ บุตรในครรภ์ของหม่อมฉันช่างร้ายกาจนัก ทำหม่อมฉันอ่อนเพลียทั้งวัน”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นหวังจื่อรั่วก็เอ่ยขอตัวออกมาอย่างนอบน้อม แต่ไม่วายเสียดสีด้วยการยกบุตรในครรภ์ขึ้นมากล่าวอ้าง หลังจากการคำนับเสร็จสิ้นหวังจื่อรั่วก็เดินออกไป

หลินซูหนานนั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับความคิดที่หมุนเวียนในหัว นางรู้สึกว่าความฝันและความหวังของนางถูกทำลายลงอย่างไม่มีทางย้อนกลับมา นางได้พยายามทำทุกอย่างเพื่อรักษาศักดิ์ศรีและเกียรติของสกุลหลินอย่างสุดทางแล้ว แต่สิ่งที่นางได้รับกลับเป็นเพียงความเจ็บปวดและความผิดหวัง