นางกลับมาเพื่อร่ำรวย

ในหมู่บ้านแถบตีนเขานามว่าฮุ่ยฟาง มีเด็กหญิงผู้น่าสงสารอาศัยอยู่ นางคือเด็กหญิงผู้เคยสูญเสียทุกอย่างในชีวิต แต่กลับยังคงยืนหยัดมีชีวิตอยู่เพื่อรอคอยโอกาสบางอย่าง…มีมากถึงสามเหตุผลที่ทำให้เด็กสาวเกือบทุกคนในหมู่บ้านไม่ชอบบุตรสาว (เลี้ยง) สกุลฉินนามว่าฉินอี้หนิง ลำดับแรกคือตัวนางไม่มีครอบครัว และไม่มีที่มาที่ไปอย่างชัดเจน ว่ากันว่านางเคยเป็นเพียงคนเร่ร่อนที่ถูกท่านตากับท่านยายสกุลฉินช่วยเอาไว้จากริมแม่น้ำ หรือบางทีนางอาจเป็นปีศาจจำแลงกายมาเพื่อสร้างความปั่นป่วนให้มนุษย์ลำดับที่สองคือนางมีใบหน้างดงาม ผิวพรรณก็ผุดผาดแตกต่างจากคนทั่วไปมากถึงเก้าส่วน รูปร่างเรียกได้ว่าดูดีตั้งแต่เด็ก ขนาดอายุเพียงสิบสี่ยังสามารถทำให้ชายหลายคนรุ่มหลง โตไปคงกลายเป็นสาวงามล่มเมือง บรรดาสตรีที่ริษยาจึงยิ่งทุ่มเทความคิดว่านางเป็นปีศาจจิ้งจอกแปลงกายมาจริงๆและลำดับที่สาม เพราะนางคือหญิงสาวที่อยู่ในใจของบุตรชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้านอย่างจ้าวซูฮ่าว รวมถึงครอบครองหัวใจของหนุ่มหล่อคนอื่นๆ ตัวของฉินอี้หนิงจึงมักได้รับการปฏิบัติจากเพื่อนสาววัยไล่เลี่ยกันอย่างหยาบคายอยู่เสมอแต่ใครจะรู้บ้างว่าในตอนที่นางมาอยู่หมู่บ้านช

เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่หลี่โต๋วเปาอยู่กับฉินอี้หนิงอย่างใกล้ชิด บ้านไม้หลังนี้ถูกสร้างไว้อย่างดี แม้ไม่หรูหราหรือตระการตาเทียบเท่ากับยุคสมัยที่ชายหนุ่มจากมา ทว่าในสายตาของหลี่โต๋วเปา ความเรียบง่ายเช่นนี้มันกลับดูสวยงามไม่น้อยเลยหน้าบ้านเป็นห้องเก็บสมุนไพรที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างสะอาดสะอ้าน ถัดมาคือห้องทานอาหารของทั้งสาม ในห้องนี้มีพื้นที่เล็กๆ ที่แยกย้อยเป็นบันไดไม้เงางาม เพื่อใช้ขึ้นไปยังห้องนอนซึ่งอยู่ขนาบข้างห้องเก็บบรรดาหนังสือตำราแพทย์ ด้วยเพราะใช้ร่างแมวเดินสำรวจ ชายหนุ่มจึงรู้ว่าห้องนอนใหญ่ติดบันไดเป็นห้องของท่านตาท่านยาย ส่วนห้องเล็กๆ ที่อยู่ท้ายสุดคือห้องของฉินอี้หนิงในส่วนท้ายของบ้านคือห้องครัว บอกตามตรงว่าหลี่โต๋วเปาชื่นชอบห้องนี้เป็นพิเศษ เพราะมันสื่อถึงวัฒนธรรมของคนยุคนี้ได้ดีที่สุด ทั้งการถนอมอาหารไว้ในรูปแบบแฮม ถนอมผักไว้กินหน้าหนาวในรูปแบบของหมักดองหรือของแห้ง เก็บเมล็ดพันธุ์ รวมถึงบรรดาเครื่องเทศต่างๆ ไว้ด้วยกรรมวิธีที่ชายหนุ่มไม่รู้จักในส่วนของห้องสำหรับขับถ่ายของเสียนั้น ไม่ค่อยน่าอภิรมย์ใจเท่าใดนัก ยิ่งเมื่อเป็นสายตาของชายหนุ่มผู้เป็นถึงคุณชายยิ่งแล้วใหญ่ เพราะมันเ

เพราะมีหลายสิ่งต้องจัดการ หลี่โต๋วเปาจึงเข้ามาในโลกนี้ช้ากว่าปกติพืชที่เรียกว่าสมุนไพรคงเป็นเป้าหมายสูงสุดของสองยายหลานสกุลฉินแม้แต่ตอนนี้ สตรีทั้งสองคนก็ยังคงเดินตามหาบางอย่าง จนกระทั่งมาถึงส่วนยอดของภูเขาลูกนี้ เพราะเริ่มเหนื่อยหน่ายที่จะเดินเอง หลี่โต๋วเปาจึงขึ้นไปนอนอยู่ในตะกร้าซึ่งถูกฉินอี้หนิงสะพายไว้ด้านหลัง เผลอทับเห็ดที่นางเก็บมาแตกไปหลายดอก แต่ก็ทำทีเงียบกริบไว้เพื่อไม่ให้นางหันมาโวยวาย“ได้ยินเสียงหรือไม่ เราใกล้จะถึงน้ำตกแล้วล่ะ เจ้าอาจจะชอบทิวทัศน์ของน้ำตกแห่งนี้” เสียงหวานใสกล่าวเบาๆ ด้วยรอยยิ้มหวานเมี้ยววววชายหนุ่มแสร้งส่งเสียงตอบกลับนางพอเป็นพิธี รู้สึกได้ว่าบรรยากาศบริเวณนี้มันเย็นและมีไอน้ำกว่าปกติจริงๆ“ยายจะไปเก็บดอกจินอิ๋นฮวา [1] ตรงร่องหินแถวน้ำตก เสี่ยวหนิงรออยู่ตรงนี้นะลูก”เสียงเรียกนั้นทำให้ฉินอี้หนิงต้องรีบวิ่งเข้าไปห้ามคนชราอย่างรวดเร็ว นางพินิจแล้วว่าบริเวณที่จินอิ๋นฮวาเกิด อยู่บนหินตะไคร่ซึ่งวางเรียงบริเวณขอบน้ำตก ซึ่งดูอันตรายยิ่งนักเมื่อเทียบกับร่างกายชราภาพของผู้เก็บ แบบนี้นางจะยอมให้ผู้มีพระคุณเอาตัวเข้าไปเสี่ยงได้อย่างไร“ให้หนิงเอ๋อร์เก็บเถอะเจ้

เมื่อไก่ฟ้าหลังเทาถูกท่านตาฉินชำแหละและหั่นเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ ฉินอี้หนิงก็แบ่งเนื้อส่วนหนึ่งออกมาผัดในกระทะหลุมให้พอหอม ก่อนจะเติมน้ำเปล่าลงไปเพื่อเคี่ยวจนเนื้อของมันเปื่อย นางปรุงรสน้ำแกงด้วยพริก เกลือป่น และเครื่องเทศหอมกรุ่น ก่อนจะใส่บรรดาเห็ดที่ทำความสะอาดไว้ลงไป“ระหว่ารอให้ต้มไก่ใส่เห็ดรวมสุก เราก็จะทำกับข้าวอย่างอื่นแทนนะโต๋วเปา” นางลูบศีรษะเจ้าแมวอ้วนด้วยความเอ็นดูหลี่โต๋วเปานั่งดูนางทำอาหารอย่างตั้งใจ เช่นเดียวกับเหล่าผู้ชมที่เอาแต่พูดถึงกลิ่นหอมๆ และรูปร่างแสนแปลกตาของเห็ดแต่ละชนิดตอนนี้ท่านยายกำลังล้างสมุนไพรอยู่กับท่านตา พร้อมทั้งเตรียมสมุนไพรเหล่านั้นไว้ใช้รักษาผู้คน ขณะที่มือเรียวสวยของฉินอี้หนิงใช้มีดปอกหน่อไม้หวานอย่างคล่องแคล้ว และหันมันเป็นชิ้นๆ จนเห็นเนื้อสีขาวฉ่ำน้ำหญิงสาวใช้พริกเสฉวนในการทำพริกแกง พอตั้งไฟในเตาเล็กเสร็จ นางก็เอากระทะมาวางพร้อมทั้งใส่เนื้อส่วนที่เป็นน้ำมันไก่ลงไป พอเจียวส่วนน้ำมันไก่จนได้น้ำมันสีเหลืองทองมาเพียงเล็กน้อย พริกแกงสีแดงฉวนก็ถูกใส่ลงไปผัดจนได้กลิ่นหอมแสนฉุนจมูก สถานการณ์นี้ดูคับขันเล็กน้อย จนหลี่โต๋วเปาอดคาดเดาไม่ได้ว่าบางทีในยามนี้บ

ณ คฤหาสน์ลอยฟ้าของนายพลเคิร์ฟ เขตอาณาจักรกลาง | ปี xxxxx จักรวรรดิที่ 7งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้คือความหรูหราที่แม้แต่ผู้ทรงอิทพลคนอื่นๆ ในดาวศูนย์กลางยังต้องเหลียวมองกลางท้องฟ้าประดิษฐ์เหนือแกนพลังงานหลักของเมืองหลวง มีโดมลอยฟ้าขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่ในห้วงอากาศ มองจากภายนอกมันคือกลีบดอกกุหลาบโลหะที่บานสะพรั่งเหนือท้องฟ้ายามกลางคืน มองจากภายในมันคือสวรรค์จำลองที่เต็มไปด้วยความประณีตในทุกอณูพื้นทางเดินของแต่ละห้องเป็นผลึกตัดจากควอตซ์เขียวมรกตที่ขุดได้จากดาวชั้นใน บรรดาโต๊ะจัดเลี้ยงประดับด้วยดอกไม้จริงจากระบบดาวไร้ชื่อซึ่งมีแค่สองฤดูในรอบศตวรรษและเหนือสิ่งอื่นใด นั่นคือการที่บรรดาพนักงานบริการทุกคน ล้วนเป็นมนุษย์ ไม่ใช่หุ่นยนต์ ไม่ใช่อวาตาร์ แต่คือคนที่นายพลเคิร์ฟจ้างมาด้วยค่าจ้างระดับวีไอพี เพียงเพื่อแสดงความใส่ใจต่อแขกคนสำคัญเพียงคนเดียวอย่างหลี่โต๋วเปาแม้ไม่อยากมานัก แต่เพราะคำกล่าวที่ว่าเขาจะเข้าไปเยี่ยม หลี่โต๋วเปาจึงต้องมาด้วยตนเอง ยามนี้ยานส่วนตัวของเขาลดระดับลงอย่างเงียบงัน ไม่มีเสียงคำราม ไม่มีแสงสว่างเกินจำเป็นเมื่อทุกอย่างคงที่ ชายหนุ่มในชุดสูทพลังงานสีดำสุดหรูก็เดินลงมาพ