บทที่ 15

ณิชาว่าตะกุกตะกักด้วยกำลังสับสน จนแม้แต่ตัวเองก็จับใจความไม่ได้ มีแต่ดวงตาทอประกายกล้าเท่านั้นที่บ่งบอกว่าให้อย่างไรเสียก็คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“ดื้อรั้นอย่างโง่ๆ”

สิ้นคำพูดทิ่มแทงนั้น ณิชาไม่ทันได้โต้คืนแต่ต้องล้มผึงลงนอนกลางเตียงด้วยแรงผลักหนักๆ จากชายหนุ่ม

ความหวาดหวั่นวิ่งเข้าหาเป็นระลอก สำนึกในวินาทีนี้ตนกำลังเสียเปรียบ

ณิชาเงยหน้ามอง ไม่คิดจะต่อต้านดึงดันให้เป็นเชื้อความโกรธอีก รู้ตัวแล้วว่าตนก็มีส่วนผิดเหมือนกัน แม้ได้แต่บอกตัวเองว่าไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

“ฉัน...ขอโทษ”

แม้เขาจะไม่ใช่คนที่ณิชาอยากรู้จักหรือคบหาไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม ที่ผ่านมาแสดงออกว่าจงเกลียดจงชังอย่างไม่รู้สาเหตุด้วยซ้ำ แต่ลึกๆ คิดเสมอว่าไรวินทร์ไม่ใช่คนโหดร้าย แม้ปากมักประณามเขาเสียๆ หายๆ อยู่บ่อยครั้งก็เถอะ

แต่วินาทีนี้ไม่ใช่เลย เมื่อมองสบสายตาคู่นั้น ณิชาแทบไม่อยากเชื่อตัวเอง

กายบางพลิกหนี พยายามกลิ้งหนีไปทางอีกฝั่งเตียง ตัดสินใจทันทีว่าการขอร้องและอ้อนวอนเขาไม่ใช่ทางออกที่น่าสนใจแล้ว

เพียงเสี้ยววินาที สติและความคิดก็กระเจิงหาย เมื่อร่างกายถูกกระชาก จนถูลู่ไปกับที่นอนกลับมายังจุดเดิม

“ไม่ อย่าทำฉัน ปล่อย” ณิชากรีดร้อ