บทที่ 11

วันรุ่งขึ้นเจ้าแมวนุ่มนวลตัวสีส้มก็หายไปจากบ้านเขาจริงๆ…

แม่แมวผู้โศกเศร้าให้เด็กที่ทำงานบ้าน พามันออกไปส่งเจ้าของใหม่ตั้งแต่กลางดึก และเจ้าของใหม่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคุณอาหนุ่มผู้แสนดีอย่างไอ้เหนือฟ้า ดูเหมือนว่ามันจะรอรับทุกอย่างต่อจากเขาไปซะหมด

เพราะเหตุนี้ตอนที่ภรรยายื่นกล่องอาหารให้ ชายหนุ่มก็แค่หลุบสายตามองและไม่ยอมรับจากมือเธอเป็นครั้งแรก

กันต์ธีคิดว่าควรจะเลิกผูกปิ่นโตของเธอสักที ข้าวหวานจะได้ไม่ต้องตาลีตาเหลือกขึ้นมาวุ่นวายตั้งแต่เช้า เขาดูแลจัดการตัวเองได้ หรือถ้าชอบทำอาหารนักก็ลองทำส่งไปให้คุณอานอกไส้นั่นกินแล้วกัน

มีหลายครั้งหลายคราที่ชายหนุ่มเกิดรู้สึกว่าเราอาจจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ อยู่เป็นเพื่อน เป็นกัลยาณมิตรที่ดีต่อกันไปเรื่อยๆ เมื่อคิดแบบนั้นเขาก็จะปฏิบัติตัวดีกับเธอ โดยเฉพาะตลอดสองปีหลังมานี้ เราอยู่กันอย่างสงบสุขตามอัตภาพ เขายอมให้ข้าวหวานเข้ามาดูแล แทรกแซงชีวิตส่วนตัว ยอมให้มีส่วนร่วมหลายสิ่งหลายอย่าง บางทีด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้อาจจะกลายเป็นความเคยชินของเขาไปในที่สุด แต่มันจะทำให้เดินแยกจากกันอย่างยากลำบากเข้าไปอีก

กันต์ธีเพิ่งตระหนักว่าเมื่อความต้องการที่เป็นแก่นของชีวิตไปกันไม่ได้ การอยู่ร่วมกันย่อมไม่มีทางมีความสุข ไม่ว่าจุดเริ่มต้นจะเป็นความรักหรือไม่รักก็ตาม เขาไม่ต้องการมีลูก แต่ข้าวหวานมีความต้องการที่เด่นชัดในเรื่องนี้

“ต่อไปไม่ต้องทำข้าวกลางวันให้ผมอีก”

“แล้วพี่กันต์จะกินข้าวที่ไหนคะถ้าติดเคสผ่าตัด”

“หวาน” นายแพทย์หนุ่มเรียกชื่อภรรยาเสียงหนัก และเอ่ยคำพูดต่อไปอย่างเย็นชา “ผมอายุสามสิบสาม ถ้าหาข้าวกินเองไม่เป็น ก็ปล่อยผมตายไปเถอะ”

“รับไปเถอะนะคะ ยังไงหวานก็ทำแล้ว ถ้าพี่ไม่กินก็แค่ทิ้งไป แต่ถ้าหิวขึ้นมา ยังไงก็กินรองท้องก่อนได้”

เมื่อหญิงสาวยืนกรานแบบนั้น สุดท้ายนายแพทย์กันต์ธีก็ต้องขมวดคิ้วทำหน้าตึงใส่ ยื่นมือคว้าข้าวกล่องมาแบบไม่เต็มอกเต็มใจ

ไฮโซสาวมองตามท้ายรถที่หายลับจากสายตา

เมื่อคืนเธอตัดสินใจส่งข้อความไปรบกวนเหนือฟ้ากลางดึก ชายหนุ่มคนนั้นก็ใจดีกับเธอเสมอมา เขายอมรับเจ้านุ่มนวลไปเลี้ยงดูต่อ เจ้านายคนเก่าจึงรีบสั่งให้คนงานขนทุกอย่างของเจ้าแมวเด็กออกไปให้หมด กลัวว่าช้ากว่านั้นเพียงนิดเดียวเธออาจจะตัดใจจากมันไม่ลง

การเฝ้าหลงรักสิ่งที่ไม่ควรรักเป็นเรื่องทรมาน เธอรู้ซึ้งแก่ใจดีที่สุด แต่ก็ยังอดทนสู้สุดกำลัง คนที่เป็นฝ่ายหลงรักเท่านั้น ถึงจะรับรู้ถึงสิ่งที่เธอพยายามทำ

อาจฟังดูเป็นเรื่องที่โง่เขลาสำหรับใครหลายคน แม้กระทั่งในสายตากันต์ธีเอง สิ่งที่เธอทำแต่ละอย่างช่างไร้ความหมายและไร้สาระ แต่ชายหนุ่มไม่รู้หรอกว่าทุกๆ วันของการตื่นนอนมาตอนเช้า เพื่อที่จะได้ทำหน้าที่ดูแลเขา ในห้วงยามนั้นมันเป็นความสุขใจของเธอในฐานะภรรยาที่ได้ดูแลสามี

มีความสุขที่ได้ทำอะไรเพื่อคนที่รัก เพราะถ้าไม่รักคนอย่างข้าวหวานไม่มีทางยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยว หรือแม้กระทั่งปรายหางตาจะเหลียวแล ทว่ากันต์ธีไม่ได้รักเธอเขาถึงไม่เคยตระหนักรู้ นี่คือความแตกต่างระหว่างเธอที่รักเขามาตลอดกับเขาที่อยู่กับเธอเพียงเพราะคำว่าหน้าที่ของสามี

ไม่ใช่จะดื้อดึงหรือดื้อรั้น เพียงแต่เธอรู้สึกมาโดยตลอดว่ากันต์ธีไม่ได้ไร้เยื่อใยเสียทีเดียว ระหว่างเรามีสายใยบางๆ อยู่ในนั้น และเธอจะถนอมไม่ยอมให้มันขาดสะบั้นไปง่ายดาย

ระหว่างที่ข้าวหวานพยายามทะนุถนอมความสัมพันธ์สุดความสามารถ นายแพทย์ผู้เอาแต่ใจก็เดินหน้าหงิกหน้างอหิ้วข้าวกล่องมายังห้องพัก อาการหงุดหงิดของกันต์ธีเกิดขึ้นบ่อยครั้งในช่วงสองเดือนมานี้ แต่ทุกครั้งเมื่ออยู่ในช่วงเวลาของการปฏิบัติหน้าที่ หมอหนุ่มก็ยังคงความเป็นมืออาชีพเช่นเดิม

แต่ก็นั่นแหละไอ้อารมณ์ขึ้นลงอย่างไม่ปกติของศัลยแพทย์มือดีกลับทำให้บรรดาผู้ร่วมงาน บุคลากร เจ้าหน้าที่พยาบาล รวมถึงผู้แทนยาที่ต้องประสานงานต่างอกสั่นขวัญแขวนไปตามๆ กัน

“หมอกันต์จะให้น้องดีเทลเข้าพบเลยไหมคะ”

ชายหนุ่มเหลือบสายตามองปฏิทินตั้งโต๊ะ กันต์ธีเป็นหมอประเภทที่ไม่ชอบให้ผู้แทนยามาเดินดักหน้าดักหลังในช่วงชีวิตที่เร่งรีบ เขาจะจัดสรรวันว่างช่วงใกล้สิ้นเดือนที่เตรียมไว้ให้บริษัทยาได้พรีเซนต์ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใจร้ายจนเกินไปเพราะเขาทราบดีว่ามันอยู่ในช่วงที่พนักงานขายต้องปิดยอดและโรงพยาบาลก็จำเป็นต้องสั่งยาล็อตใหม่เข้ามาเพิ่มเช่นเดียวกัน “ให้เข้ามาสิครับ”

ครู่เดียวประตูห้องตรวจก็ถูกเคาะเบาๆ และผลักออก ผู้แทนยาที่คุ้นเคยกันโผล่หน้าขึ้นก่อน ทว่าเมื่อหญิงสาวอีกคนเดินตามเข้ามา ทุกอย่างในห้องก็เหมือนถูกดีดนิ้วให้หยุดลง

ดวงตาสีดำคมปลาบมีรอยวูบไหว ก่อนเจ้าของจะข่มมันให้เรียบนิ่งไว้ นานไม่รู้กี่ปีแล้วที่เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้…นีรา

ผู้แทนยาเอ่ยแนะนำว่าเธอเข้ามาเป็นซูเปอร์ไวเซอร์ของทีม หลังจากนั้นก็เป็นการพูดคุยเกี่ยวกับข้อมูลยาและส่งยอดตามปกติ กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งการสนทนาเป็นการเป็นงานก็จบลง มีผู้แทนยาจากบริษัทอื่นหมุนเวียนเข้ามาใหม่ คนแล้วคนเล่า กระทั่งการเข้าพบจนครบทุกบริษัท นายแพทย์กันต์ธีก็เริ่มหิวโซ

มือหนาใหญ่กำลังจะแกะกล่องข้าวที่ภรรยาสาวเตรียมไว้ให้ ทว่าเสียงเคาะห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นด้วยความหงุดหงิด จ้องเขม็งไปยังบานประตูที่ถูกเลื่อนออก แล้วก็พบว่าเป็น

นีรา…

“หมอไปกินข้าวกับนิสักมื้อได้ไหมคะ”

“เอ่อ…ช่วงเย็นผมมีเคสอื่นรออยู่ ไม่มีเวลาออกไปไหนเลย”

“ไม่นานหรอกค่ะ ในโรงพยาบาลนี่ก็ได้ นิแค่อยากพูดคุยในสิ่งที่ไม่เคยได้บอกหมอ ยังไงซะเราก็เลี่ยงการพบกันไม่ได้อยู่ดี นิเลยอยากจะเคลียร์ให้มันชัดเจนก่อนที่จะร่วมงานกันค่ะ”

“ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมสั่งยากับบริษัทคุณเพราะต้องใช้มันกับคนไข้ เรื่องอื่นไม่ต้องกังวล ทำหน้าที่ของคุณให้ปกติเถอะ”