บทที่ 12

“มายืนทำอะไรตรงนี้วะ ซีนอารมณ์เหรอ” ธาดามองเพื่อนที่ยืนล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงทอดสายตานิ่ง ดูดกาแฟไปเรื่อยเปื่อย เมื่อครู่เขาเพิ่งบังเอิญเดินสวนกับแฟนเก่าของกันต์ธี เลยถือโอกาสมาดูหน้ามันเสียหน่อย

“เมื่อกี้กูเจอนีรา”

“เออ มาทักกูอยู่เหมือนกัน” นายแพทย์ธาดาลอบสังเกตอาการของกันต์ธี บอกตามตรงว่าเขาก็ดูไม่ออก ที่สุดก็เลือกถามออกมา “มึงยังหวั่นไหวไหมเนี่ย”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“อ้าว”

“รู้สึกแปลก ๆ ว่ะ” กันต์ธียอมรับว่าตอบตัวเองไม่ค่อยถูก นาทีแรกที่เห็นนีราบอกตามตรงว่าตกใจเอามากๆ เธอเคยพูดว่าได้พบผู้ชายที่เข้ากันได้ดีตอนเรียนต่อปริญญาโทและจะเลือกใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ หญิงสาวยังย้ำให้ฟังอีกว่าไม่ต้องรอเพราะเธอจะไม่มีวันกลับมาเหยียบไทยอีก ตอนที่เขาเห็นเธอในฐานะซูเปอร์ไวเซอร์ของบริษัทยานอกแห่งหนึ่ง มันจึงเป็นความรู้สึกตื่นตะลึง ทว่าความเจ็บปวดทุรนทุรายจากความรักมันกลับไม่หลงเหลือ บางทีเวลาก็ช่วยรักษาหัวใจเขาจริงๆ นั่นแหละ หรือถ้าเธอจะกลับมาเร็วกว่านี้สองสามปี เขาคงกระโดดข้ามโต๊ะไปดึงเธอเข้าสวมกอด และขอโอกาสเริ่มต้นใหม่

แต่กระนั้นก็ยังมีร่องรอยความผูกพันบางอย่างให้เห็นเช่นกัน เขายินดีกับความก้าวหน้าของหญิงสาว นีราคงสำเร็จการศึกษาระดับที่เธอใฝ่ฝันแล้วจริงๆ ถึงได้กลับมาเข้าทำงานกับบริษัทยาใหญ่โต และเริ่มต้นในตำแหน่งงานที่คู่ควรกับความสามารถ

“มึงมีเมียแล้วนะ แล้วเมียมึงก็แสนดีมากด้วย”

“แล้วไงวะ”

“อ้าวไอ้นี่”

“มึงจะกี่อ้าววะวันนี้ ไอ้ธาดา” นายแพทย์หนุ่มเปิดปากหัวเราะเพื่อนสนิทที่ทำหน้าตาพองโตอยู่ตลอดเวลา พอหยุดเสียงหัวเราะได้ คนมีเมียก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มึงไม่ต้องกังวล ถ้ากูจะต้องหย่ากับหวาน มันก็เป็นเพราะกูไม่ได้รักเขา ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย”

“อะไรทำให้มึงมั่นใจถึงขนาดพูดปาวๆ ว่าไม่ได้รักเขาแบบนั้นวะ”

“กูแค่พูดความจริง”

“แล้วไอ้ท่าทางหึงหวงกวนประสาทของมึงมันคืออะไร” ธาดายังจำปฏิกิริยาที่ไอ้เพื่อนหมอเย่อหยิ่งนี่ทำตัวเหมือนหมาป่าจ้องจะฟัดนักธุรกิจหนุ่มที่เจอกันในร้านเหล้าคราวก่อนได้เป็นอย่างดี

“ไม่ใช่หึงหวงซะหน่อย แต่ใครจะมาหยามกูไม่ได้”

“เออ ตามใจมึง เมื่อยปากจะพูด บางทีคุณหวานเขาคงสปอยล์มึงมากเกินไป วันไหนเขาเลิกดูแลมึงแล้ว ก็อย่ามาหอนนะไอ้กันต์”

“กูเพิ่งบอกให้เขาเลิกทำอะไรบ้าบอพวกนั้นไปเมื่อเช้านี่เอง อึดอัดว่ะ” นายแพทย์หนุ่มยกแก้วดูดน้ำกาแฟคั่วหอมๆ เข้าปาก บางทีเขาไม่ควรจะปล่อยให้เรื่องราวมันผ่านไปวันแล้ววันเล่าแบบนี้ ยิ่งอายุมากขึ้นเรื่อยๆ ข้าวหวานนั่นแหละที่จะยิ่งเสียโอกาสพบคนที่มีความต้องการตรงกันเสียที

“งั้นวันนี้ไปกินเหล้ากันไหม”

“บายว่ะ กูมีเคสที่โรงพยาบาลอื่นต่อ”

“โธ่ ไอ้คุณหมอ ทำไมมึงทำงานหนักขนาดนี้ครับ”

“หาเงินใช้หนี้บ้านเมียอยู่ไง พ่อกูไปเอาเงินบ้านเขามาแล้วไม่ยอมคืนสักที” กันต์ธีหย่อนแก้วที่เหลือเพียงน้ำแข็งลงถังขยะ เขาลองคำนวณเงินเก็บที่มีอยู่ในมือ และประกาศขายที่ดินที่เคยซื้อไว้แถวเขาใหญ่ มูลค่ามันสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามศักยภาพของทำเลที่ตั้ง ถ้าทำเรื่องนี้สำเร็จเขาคงมีเงินมากพอที่จะปลดแอกใช้หนี้ให้กับบริษัทของบิดา

“คุณหวานเขาคงไม่ได้ใจร้ายกับมึงหรอกมั้ง”

“กูรู้” ข้าวหวานใจดีกับเขาและครอบครัวเกินไปต่างหาก ใจดีเสียจนบิดาพยายามหาช่องทางดูดเงินจากเธอ และมันทำให้ศักดิ์ศรีของเขาลดลงไปอยู่แทบเท้าผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นความอัปยศอย่างที่สุด นายแพทย์กันต์ธีไม่ใช่แมงดา

“ไอ้กันต์ มึงนี่โคตรเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกแล้วนะเว้ย มีอาชีพที่ดี มีครอบครัวที่ดี มีเมียที่รักมึงมาก ทำไมมึงไม่ใช้ชีวิตให้มีความสุขวะ”

“ก็เพราะไอ้ความรักมากของเขานี่แหละ ทำให้กูต้องยอมแต่งงานด้วยแบบเลี่ยงไม่ได้” ยายไฮโซข้าวหวานรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบเธอเลยสักนิด หญิงสาวก็ยังยืนกรานที่จะกระโดดเข้ามาใช้ชีวิตแบบนี้ ถ้าเพียงแต่วันนั้นเธอปฏิเสธ และเลือกวิธีการยืดระยะเวลาในการใช้หนี้ให้ครอบครัวเขา บางทีทุกสิ่งทุกอย่างมันอาจจะไม่เลวร้ายเหมือนที่เป็นอยู่

“มึงก็ใจแข็งมากจนกูงง สงสารคุณหวานขึ้นมาจับใจเลย”

“กูก็สงสารเขา แต่ไม่รักมันก็คือไม่รัก บางทีกูอาจจะเหมาะกับการอยู่คนเดียวก็ได้มั้ง”