บทที่ 10

เครื่องนำทางติดรถของข้าวหวานพาชายหนุ่มมายังบ้านเล็กๆ หลังหนึ่งแถบชานเมือง นายแพทย์กันต์ธีเลิกคิ้วมองหญิงสาวเหมือนแปลกใจ ก่อนหน้าเขานึกว่าเธอจะอยากไปช็อปปิง กินข้าว หรือหาที่นั่งคุยจ้ออยู่ในคาเฟน่ารักที่ไหนสักแห่ง

“ฟาร์มแมวค่ะ” เธอแถลงออกมาเองอย่างลิงโลด

ปากที่ขยับจะปรามก็หยุดกึกเพราะประกายอ้อนวอนบางอย่าง อีกทั้งกันต์ธีก็หวนนึกไปถึงความต้องการของข้าวหวาน

เธออยากมีลูก…

เลี้ยงแมวแทนลูกไปก่อนเถอะ บางทีไอ้แมวดื้อพวกนั้นคงสั่งสอนให้คนอยากเป็นแม่รู้ว่าการถูกผูกมัด มีห่วงคล้องคอมันแย่ขนาดไหน

นายแพทย์หนุ่มส่ายหัวอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ทว่าขาก็ก้าวตามหญิงสาวไปยังฟาร์มแห่งนั้น เขาได้เจอเจ้าแมวเด็กสีส้มหน้าตาเย่อหยิ่งที่ภรรยาชื่นชอบ ราคาค่าตัวมันสูงเกินแมวไปมาก และก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายเงินเกินครึ่งแสนอย่างงงๆ เพียงแต่กันต์ธีถือว่าซื้อเพื่อนเล่นให้ข้าวหวานสักตัวแล้วกัน

เธอตั้งชื่อมันว่านุ่มนวล

ชายหนุ่มคิดว่านี่มันตลกหรือไง ยายข้าวหวานแม่แมวก็โคตรนุ่มนิ่ม ลูกแมวตากลมหน้าเหวี่ยงดันชื่อนุ่มนวล เออ…เข้าใจตั้งชื่อดีเหมือนกัน

ถึงเวลาเดินทางกลับหญิงสาวก็อุ้มกอดตะกร้าไว้แน่น เธอกับกันต์ธีมีสมาชิกใหม่เข้ามาเพิ่มแล้ว บางทีถ้าเขาเห็นว่าบ้านดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ชายหนุ่มอาจเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กสักคนสองคน ความผูกพันมันไม่ใช่ภาระหรือสิ่งน่ากลัวขนาดนั้น

ได้ลูกแมวมาแล้ว ภรรยาสาวก็อ้อนให้ชายหนุ่มเลี้ยวรถตรงไปยังร้านจัดจำหน่ายสินค้าสำหรับสัตว์ หยิบอุปกรณ์ ของเล่น และอาหารสำหรับไอ้ตัวสีส้มนั่นมาอย่างครบครัน

กลับถึงบ้านคนตื่นเต้นก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องเจ้านุ่มนวล นี่เป็นครั้งแรกที่ความสนใจของเธอไม่ได้ทุ่มมากับเขา เพียงแต่กันต์ธีรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย เขาเกลียดขี้หน้าไอ้แมวตัวกะเปี๊ยกนั่น อย่างน้อยการกินอยู่ ความเอาอกเอาใจ ในบ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครควรได้รับการปรนเปรอไปมากกว่าเขาอีก

“ไม่กินข้าวหรือไงหวาน”

“ยังไม่หิวเลยค่ะ”

“แต่ผมหิวแล้ว” วันพักผ่อนของนายแพทย์หนุ่มกลับถูกแย่งชิงความสำคัญไปโดยไอ้เหมียวหน้าเชิดนั่น มันเอาแต่ส่งเสียงร้องโวยวายเพื่อเรียกความสนใจจากข้าวหวาน ทว่าท้องเขาก็ร้องโครกครากเหมือนกันแหละ

“เดี๋ยวเราสั่งอาหารง่ายๆ มากินกันดีไหมคะพี่กันต์”

“ไม่อะ” ชายหนุ่มเสียงแข็ง “ผมเสียเงินไปครึ่งแสนเลยนะ

ใจคอคุณจะตอบแทนผมด้วยจังก์ฟูดง่ายๆ นั่นเหรอ”

“ใช่ที่ไหนล่ะคะ” หญิงสาวหันมาปฏิเสธเสียงอ่อน รู้สึกถึงความระคายเคืองคันยุบยิบไปตามเนื้อตัว ครั้นพอเธอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขาขาวๆ และแขนเรียวงามก็เกิดผื่นปื้นสีแดงมาเต็มตัว

“อย่าเกาๆ” สามีนายแพทย์ผู้สังเกตเห็นความผิดปกติขึ้นก่อน คว้าเรียวแขนภรรยามาถืออย่างอ่อนใจ ตาคมกริบจ้องมองไปที่เจ้าแมวเหมียวสลับกับผื่นแพ้ของหญิงสาว

กันต์ธีจูงมือข้าวหวานออกมาทำความสะอาดเนื้อตัว และส่งยาเม็ดแก้แพ้ให้หญิงสาวรับประทาน ในฐานะหมอ เขาสังเกตและวินิจฉัยจากอาการก็พบว่าภรรยาอาจจะแพ้ขนแพ้น้ำลายเจ้าตัวเล็กนั่น เป็นแบบนี้คงอยู่ร่วมกันไม่ได้เสียแล้ว ชายหนุ่มจ้องเขม็งเพื่อเตรียมสั่งกับเด็กดื้อที่เพียรก้มหน้าหลบสายตา

“ผมว่าคุณเลี้ยงมันต่อไม่ได้แล้วล่ะ”

“…” คนดื้อไม่ปริปากขึ้นโต้เถียง แม้จะหลงรักเจ้านุ่มนวลไปแล้ว แต่บางอย่างเธอก็ฝืนไม่ได้จริงๆ ในเมื่อมีอาการแพ้ จะอดทนเลี้ยงแมวจนร่างกายป่วยแบบนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดี

“พรุ่งนี้ผมจะพามันไปที่โรงพยาบาลด้วย คงมีคนรักแมวเอาไปเลี้ยงนั่นแหละ”

“หวานขอเลือกบ้านให้นุ่มนวลเองได้ไหมคะ”

“ก็ตามใจ” นายแพทย์หน้าดุวางมือจากสำลีที่ไล่ทายาไปตามผิวบอบบาง ก่อนจะกำชับอีกรอบแบบคนใจไม้ไส้ระกำ “แต่พรุ่งนี้เช้า ผมต้องไม่เห็นไอ้แมวเด็กนี่อีกนะ”

“อือ” ไฮโซสาวพยักหน้า น้ำตาคลอ

“หยุดคร่ำครวญเลยหวาน”

“หวานเปล่า”

“ก็ไอ้น้ำตาที่คลออยู่นั่นน่ะ มันเป็นอีกหนึ่งอาการของการ

คร่ำครวญ” กันต์ธีเอ่ยเสียงเย็น สงสารอยู่หรอกนะ แต่ใจอ่อนด้วยไม่ไหวจริงๆ อยู่ดีไม่ว่าดีเมียเขาก็เล่นพิเรนทร์ไปซื้อแมวมาเลี้ยง แล้วที่ไม่ยอมออกมาจากห้องเจ้านุ่มนวล คงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าตัวแพ้ขนแมวจนผื่นขึ้น จะตีเนียนเลี้ยงดูมันต่อไปเรื่อยๆ ถ้าเขาไม่จับได้สินะ

“หวานแค่อยากเลี้ยงมันจริงๆ”

“ไม่ได้คือไม่ได้ไง ทำไมชอบฝืนทำเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้อยู่เรื่อย”

“อะไรบ้างคะที่ว่าเป็นไปไม่ได้ เลี้ยงแมวไม่ได้ มีลูกไม่ได้ ทำให้พี่กันต์รักก็ไม่ได้ อะไรๆ ก็ไม่ได้สักอย่างเลยใช่ไหมคะ” อยู่ๆ ข้าวหวานก็พรั่งพรูออกมา หยดน้ำใสก็ร่วงลงสู่ผิวแก้ม

นายแพทย์กันต์ธีดันลิ้นไปแตะกระพุ้งแก้มด้วยความขัดใจ ให้ตายเถอะตอนพูดเขาไม่ได้คิดถึงอย่างอื่นนอกจากเรื่องที่เธอเป็นภูมิแพ้ แล้วยังอุตริจะไปต่อสู้กับสิ่งที่ตัวเองแพ้ มันดูไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ แต่ไหงตอนนี้กลายเป็นลากยาวมาเป็นประเด็นดรามาขึ้นได้

ผู้หญิงนี่น่าปวดหัวชะมัด

“กินยาแล้วก็ไปนอนซะเถอะ สงบสติอารมณ์บ้างนะหวาน”

ข้าวหวานจ้องหน้าสามีด้วยความผิดหวังระคนน้อยใจ ก่อนจะสะบัดตูดขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ปิดประตูเสียงดังโครมแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต

ฝ่ายหมอหนุ่มที่ยืนมองส่งภรรยาขึ้นนอนก็ได้แต่บ่นอยู่ในใจ เรื่องแค่นี้จะอะไรหนักหนาวะ ไม่ใช่ไม่ให้เอาไอ้แมวเด็กกลับบ้านมาสักหน่อย เลี้ยงเองไม่ได้แท้ๆ แต่กลายมาเป็นความผิดเขาอีก เสียเงินเสียทองไปครึ่งแสน แล้วยังต้องมาเสียอารมณ์ อย่าว่าแต่ข้าวสักจานเลย ไอ้จังก์ฟูดง่ายๆ ที่ว่าเขาก็ยังไม่ได้กิน

โมโหข้าวหวานไปแล้ว ยังต้องมาโมโหหิวอีก