บทที่ 1

“ไปค้างบ้านเราไหม”

“ไม่เป็นไรเหรอ”

“อื้ม ไม่เป็นไร เราอยู่กับพี่เรา พ่อแม่เราไปทำงานต่างประเทศ”

“…..ไปก็ไป”

หลังจากคุยตกลงกันเรียบร้อย ทั้งสองสาวก็พากันนั่งรถที่หน้าโรงเรียน ตรงไปยังบ้านของผู้ชักชวน ซึ่งก็คือนาริน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของนริยา

นริยา หรือ น้ำ เด็กสาวผิวขาวจัด ดวงตากลมโต ขนตายาวงอนเป็นแพ ผมตรงยาวดำสนิทเป็นเงาสวยงาม เธอสูง 165 เซนติเมตร แต่หนักเพียงแค่ 43 กิโลกรัม ส่งผลให้เธอดูบอบบางน่าทะนุถนอม

หญิงสาวเป็นคนกรุงเทพแต่กำเนิด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะแยะ อาจจะเพราะเธอเป็นคนไม่ค่อยพูด และไม่เข้าหาใครก่อน นั่นจึงทำให้เธอมีเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันเพียงคนเดียวก็คือนาริน

“เข้ามาสิ ยังไม่มีใครกลับมาหรอก”

เมื่อเดินทางมาถึง นารินก็เปิดประตูเล็กข้างรั้วก่อนจะเรียกให้นริยาตามเธอเข้าไปด้านใน หญิงสาวเดินตามเพื่อนเข้าไปด้วยอาการอึ้ง เมื่อบ้านของนารินมีขนาดไม่ต่างกับคฤหาสน์เลย

“เรามีพี่ชายกับน้องชาย พี่เราอยู่มหาวิทยาลัยปี 4 กับน้องชายเราอยู่มัธยม 2 ห่างกันคนละ 4 ปี”

“ดีจัง เราลูกคนเดียว เหงาจะแย่”

“อย่างน้อยก็ไม่ต้องทะเลาะกันนะ”

“ก็คงงั้น”

“ขึ้นไปเถอะ”

เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้าน สองสาวก็พากันเดินขึ้นไปชั้นสอง ที่มีห้องนอนของนารินอยู่ บนชั้นนี้จะมีห้องนาริน พี่ชาย และน้องชาย อยู่บนชั้นเดียวกัน

“ไปอาบน้ำก่อนไป ใส่เสื้อผ้าเราไปก่อน”

“เราจะใส่ได้เหรอ รินตัวเล็กนิดเดียว”

“เออ จริงด้วย น้ำสูงกว่าเราเยอะเลย งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวเราไปเอาเสื้อพี่เรามาให้”

“เอ่อ งั้นเราใส่ของรินดีกว่า”

“ไม่น่าใส่ได้ เราชอบใส่เสื้อผ้าพอดีตัว ที่สำคัญเราแบน น้ำมีหน้าอก ไม่น่าใส่ได้”

“…..”

นารินพูดจบก็เดินหายออกไปจากห้อง นริยาจึงนั่งลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง อันที่จริงวันนี้เธอกับนารินตั้งใจจะมาอ่านหนังสือกันเพราะสอบอาทิตย์หน้า และห้องที่พวกเธอเรียนเป็นห้องพิเศษ วิชาเรียนจึงจะมากกว่าห้องเรียนปกติอยู่หลายวิชาและหลายหน่วยกิต

“มาแล้ว เอาเสื้อพี่เราไปใส่ก่อนนะ กางเกงน่าจะใส่ของเราได้อยู่ มีบางตัวที่มันหลวม เราใส่ไม่ได้ น้ำน่าจะใส่ได้”

นารินเดินนำนริยาไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกางเกงขาสั้นกับผ้าเช็ดตัวที่ยังไม่ได้ใช้ออกมาส่งให้นริยา ก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำเพื่อบอกทาง

นริยาพยักหน้าก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับเสื้อยืดตัวหลวมโคร่งและกางเกงขาสั้น

“เราส่งข้อความไปบอกพี่เราแล้วว่าเรายืมเสื้อให้น้ำใส่ รอเราอาบน้ำก่อน เดี๋ยวลงไปหาอะไรกินแล้วค่อยติว”

“อือ”

นารินหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานก็กลับออกมา หล่อนเป็นคนตัวเล็ก สูง 155 เซนติเมตร จึงไม่ได้ดูโตเป็นสาวเหมือนกับนริยา

“ลงไปหาอะไรกินกัน”

ทั้งสองสาวเดินลงมาชั้นล่างก็พบกับแม่บ้านที่กำลังเตรียมอาหารมื้อเย็นอยู่ เมื่อแม่บ้านเห็นว่ามีแขกมา จึงจัดการเตรียมผลไม้และน้ำอัดลมให้กับทั้งสองสาวและกลับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ

นารินพานริยาไปนั่งที่ห้องรับแขก ก่อนที่จะหยิบหนังสือกับสมุดในส่วนที่ต้องสอบในวันแรกขึ้นมาวางบนโต๊ะ เพื่อช่วยกันทบทวนในสิ่งที่จะออกข้อสอบ

ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างของเด็กผู้ชายที่สูงราว 170 เซนติเมตร จะเดินเข้ามาพร้อมกับอาการชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีแขกอยู่ในบ้าน

“วิน นี่เพื่อนพี่ ชื่อน้ำ”

“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มที่เสียงเริ่มแตกเอ่ยทักก่อน

“สวัสดีค่ะ” นริยาทักทายกลับ เธอไม่ได้คิดว่าน้องชายของเพื่อนจะสูงขนาดนี้จึงอึ้งไปเล็กน้อย

“ผมขึ้นห้องก่อนนะ เจอกันตอนกินข้าว”

นารินพยักหน้ารับ และเมื่อพ้นหลังเด็กหนุ่มไปแล้ว นารินก็หันมาหานริยา ก่อนจะอธิบายให้นริยาฟังถึงน้องชายของเธอ

“ธาวิน ชื่อเล่นวิน สูงใช่ไหม”

“ใช่”

“พี่คินสูงกว่านี้อีก พี่คินสูง 188 เซนติเมตร”

“…..” นริยาอึ้งหลังจากที่ได้ฟังเพื่อนบอก

“น่าจะกลับดึกๆ พี่คินจะเป็นคนนิ่งๆ ดุๆ เอาแต่ใจตัวเองสูง คงเพราะเขาต้องดูแลน้องๆ ด้วยมั้ง เลยเป็นแบบนั้น เพราะพ่อแม่ของเราส่วนใหญ่ทำงานอยู่ต่างประเทศ นานๆ จะกลับมาที พี่คินเลยต้องช่วยดูแลที่บริษัทตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว”

นริยาพยักหน้ารับโดยไม่ได้พูดอะไร พวกเธอจึงเข้าสู่ช่วงเวลาติวหนังสืออย่างเป็นทางการ