บทที่ 4

กำราบรัก : ตอนที่ 3

"อื้อ.....อื้อ....กรี๊ด..." เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องน้ำ สาวร่างเล็กนั่งกอดเข่าอยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยสภาพร่างกายเปลือยเปล่า เมื่อเพื่อนสาวมาส่งถึงห้องนินิวก็ไล่ทุกคนกลับ จัดการล็อกประตูอย่างแน่นหนา และขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำแช่น้ำเย็นจัดหวังให้บรรเทาอาการร้อนวูบวาบลงได้บ้าง เนื้อตัวมีแต่รอยเล็บจิกเพื่อระบายความต้องการที่ยังคงพลุ่งพล่านไม่หยุด

"อ่า...ไอ้บ้าเอ๊ย" นินิวได้แต่สบถด่าทอออกมาไม่หยุดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอได้แต่หวังให้อาการร้อนวูบวาบและความต้องการลดลงโดยเร็ว

วันต่อมา....

ลมหนาวจากเครื่องปรับอากาศตกกระทบโดนผิวขาวเนียนจนคนที่นอนหลับตาพริ้มพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น แค่เพียงลืมตาแสงแดดจากหน้าต่างก็เข้ามาทักทายทันที

หลังจากที่เธอแช่น้ำอยู่หลายชั่วโมงอาการทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จนเธอสามารถควบคุมตัวเองได้ โชคดีที่เธอยังมีเพื่อนพากลับ ถ้าตอนนั้นไม่รีบออกมาจากตรงนั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง

"....." ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาบ่งบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นอย่างอ่อนเพลีย ทั้งๆที่เมื่อคืนเธอดื่มไม่เยอะแต่กลับอ่อนเพลียและอ่อนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่รู้ว่าตัวเองพลาดตอนไหน ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองโดนคือยาปลุกเซ็กส์จริงไหม ถ้าเขาต้องการตัวเธอจริงคงไม่ปล่อยให้เดินออกมาได้ง่ายๆแน่ ลูกน้องนับสิบคนที่ยืนอยู่แถวนั้นไม่มีใครรั้งตัวเธอไว้เลย ได้แต่มองตอนเธอเดินออกมาอย่างหน้าตาเฉย

"คิดว่าเรื่องแค่นี้จะหยุดคนอย่างฉันได้เหรอไง ยิ่งนายทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันตื่นเต้นนะ" ฉันยกยิ้มมุมปาก ถึงจะไม่มั่นใจว่าเขาใช้วิธีสกปรกเล่นงาน แต่ก็ทำให้รู้ว่าเขาไม่กล้าที่จะทำอะไรฉันแน่นอน

ครืด ครืด ครืด...

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขัดจังหวะความคิดทำเอาคนที่กำลังนั่งเหม่อสะดุ้งเฮือก และรีบหยิบโทรศัพท์มาดูทันที

"ฮัลโหลเพื่อนรัก….เด็กแสบหลับแล้วเหรอถึงโทรหาฉันได้" รอยยิ้มหวานฉายขึ้นบนใบหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นเบอร์ของเพื่อนสาวคนสนิทอีกคน

(รู้ทันอีกละ ลีอาพึ่งหลับไปบ่นอยากเจอป้านินิว)

"ลูกแกยังพูดไม่ได้" ฉันรีบตอบกลับทันควันเพราะหลานสาวตัวน้อยพึ่งได้ไม่กี่เดือน

(ฮ่าฮ่า...เผื่อแกอยากจะมาหาหลานบ้าง ช่วงนี้หายไปเลย)

"ฉันก็ทำงานทุกวัน พึ่งว่างเมื่อวานก็เลยเข้าบ้านไปหาแม่ แล้วกลางคืนก็ไปแก้เครียดนิดหน่อย แต่ก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดเหมือนกัน"

(หื้ม...เกิดอะไรขึ้น)

"มีเรื่องนิดหน่อย แต่ก็รอดมาได้อย่างหวุดหวิด เหมือนได้ประสบการณ์ชีวิตเพิ่ม" ฉันพูดอย่างยิ้มๆเมื่อนึกย้อนเหตุการณ์กลับไป ตอนมาเล่าให้เพื่อนฟังก็เหมือนเป็นเรื่องตลก แต่ความจริงแล้วมันคือนาทีชีวิตขั้นสุด

(น้ำเสียงแกเหมือนชอบนะ ชีวิตแกอย่าท้าทายให้มันมากนักเลย หัดกลัวคนอื่นบ้างเถอะระวังพลาดขึ้นมาจะแก้ไขอะไรไม่ได้นะ)

"รับทราบค่ะแม่ไอรีน จะพยายามลดความห้าวของตัวเองลงนะคะ แล้วแกจะลาวงการพริตตี้เลยเหรอไง มีพี่ที่รู้จักเขาอยากได้แกมาทำงานให้เขาอีกนะ"

(คงลาวงการแล้วละ ลูกพอคุยรู้เรื่อง แต่สามีคงยาก)

"ฮ่า ฮ่า โนอาร์นี่ก็หวงแกขั้นสุดเหมือนกัน แต่ก็ดีแล้วล่ะ ถ้าเกิดไปแต่งตัวโชว์นั่นโชว์นี่เหมือนวันนั้นอีก ฉันไม่อยากนึกสภาพแกเลยจริงๆ"

(นั่นแหละที่ไม่อยากมีปัญหา ก็เลยได้อาชีพแม่บ้านเต็มตัว)

"อิจฉาคนมีผัวเลี้ยงจัง ทั้งรวยทั้งคลั่งรักขนาดนี้หาไม่ได้อีกแล้ว ถ้าพอรู้จักใครแนะนำให้ฉันสักคนสิ"

(ตอนนี้ฉันคิดออกอยู่คนเดียวนะ รวย หล่อเข้ม แถมยังอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย แต่คลั่งรักไหมอันนี้ตอบไม่ได้)

"ใครละ?" คำพูดของไอรีนทำให้ดวงตากลมโตลุกวาวทันที

(ธันวา ลูกน้องของโนว์ แกน่าจะเคยเจอหลายครั้งแล้วละ ถึงหน้าที่จะเป็นบอดีการ์ดแต่ก็รวยใช่ย่อย และเหมือนตอนนี้ธันวาจะเข้ามาดูแลงานแทนโนว์เต็มตัวแล้วด้วย ไม่ทำให้ตำแหน่งลูกสาวประธานบริษัทต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงแน่นอน)

"เดจาวูชัดๆ" ฉันถึงกับกลอกตามองบนเมื่อได้ยินชื่อที่เพื่อนสาวคนสนิทพูดออกมา

(แกว่าอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย)

"เปล่าๆ จะเก็บผู้ชายที่แกบอกไว้พิจารณาละกัน เอาไว้ว่างๆฉันจะเข้าไปหานะ ฝากบอกหลานด้วยว่าป้านินิวคิดถึงมาก"

ทั้งเธอและเพื่อนสาวคนสนิทพูดคุยกันผ่านโทรศัพท์อย่างออกอรรถรส คุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาเพื่อน ต่อให้คุยกันทั้งวันก็ยังพูดไม่ซ้ำเรื่อง ไอรีนเป็นเพื่อนสาวอีกคนที่คุยแล้วสบายใจ เป็นเพื่อนที่โตด้วยกันมา มองตาก็รู้ใจทุกอย่าง เรียกว่าฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกันมาหลายครั้ง

ธันวา

ภายในโกดังขนาดใหญ่ มีอาวุธครบมือมากมายวางเรียงรายจนนับไม่ถ้วน พื้นที่โดยรอบถูกคุมเข้มอย่างแน่นหนา คนแปลกหน้าไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้ามาถึงด้านในนี้ได้

ชายหนุ่มมาดเข้มกำลังขะมักเขม้นกับการทำงาน ใบหน้าคมคายแสดงสีหน้าเรียบนิ่งและจริงจังกับงานทุกอย่างที่ทำ และเขาเป็นบุคคลที่ไม่เคยทำงานพลาดเลยสักครั้ง

"ของพวกนี้เตรียมขนย้ายได้เลย กูตรวจความเรียบร้อยทั้งหมดแล้ว" น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอกลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ห่าง สายตาคมกริบมองลังไม้บรรจุอาวุธสงครามนับพับชิ้นอย่างเรียบนิ่ง คำสั่งพวกนี้จะออกจากปากเขาได้ก็ต่อเมื่อเขามั่นใจและแน่ใจแล้วจริงๆ ทุกขั้นตอนต้องผ่านเขาทั้งหมด

"ครับ"

"ตั้งแต่ไอ้โนว์มีลูกเมีย มึงก็เข้ามารับตำแหน่งเต็มตัวแล้วสินะ" ชาร์ลที่พึ่งเดินเข้ามาในโกดังทักขึ้นเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทของเพื่อน

"คงงั้น"

"ตั้งแต่ได้ขึ้นมารับตำแหน่งแทนมัน หางเสียงไม่มีกับกูเลยนะ"

"ก็ตำแหน่งเดียวกันแล้ว จะให้เกียรติกันทำไม" เขายกไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านกับคำแดกดันของอีกคน

"คxย"

"หึหึ!" ธันวาหัวเราะในลำคอ จริงๆเขาไม่ได้ข้ามเส้นเจ้านายลูกน้อง แต่ถ้าปกติไม่ได้อยู่ในที่ทำงานทุกคนคือเพื่อนกันทั้งหมด มีอะไรคอยช่วยเหลือกันเกินคำว่าเจ้านายลูกน้องไปมาก

"ได้ข่าวว่าเมื่อคืนใช้ยาหว่านเสน่ห์สาวเหรอวะ"

"ก็แค่ทำให้หายซ่า" เขาไม่แปลกใจที่ชาร์ลจะรู้เรื่องเมื่อคืน เพราะลูกน้องคนอื่นที่อยู่ตรงนั้นก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็คงมีคนรายงานไปหมดแล้ว

"ทำไมไม่จัดการไปเลยวะ ไม่แน่อาจจะติดใจจนอยากให้มึงสยบอีกหลายยกเลยก็ได้" ชาร์ลยกยิ้มมุมปาก แต่ยังคงแปลกใจที่เหยื่ออยู่ตรงหน้าแต่เสือไม่ขย้ำ ถ้าเป็นเขารับรองว่าจบที่เตียงทุกราย

"ไม่ชอบทำผู้หญิงที่ไม่มีสติ"

"คนดีผิดกับนายมึงเลยนะ ไอ้เวรนั่นผู้หญิงไม่เล่นด้วยก็ใช้ยาจบปัญหา"

"ผมคิดว่าไม่ใช่แค่นายใหญ่คนเดียวหรอก คนที่ยืนอยู่แถวนี้ก็ใช้มันบ่อยเหมือนกัน"

ทั้งคู่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กันเมื่อได้ยินประโยคที่ธันวาพูดออกมา เรื่องแบบนี้มันคือเรื่องปกติสำหรับพวกเขา และรู้ดีว่าผู้หญิงแต่ละคนของนายไม่ได้เต็มใจมาอยู่ด้วยตั้งแต่แรก อยู่ที่ว่าแต่ละคนจะมีวิธีจัดการยังไงเท่านั้น