ตอนที่16. สีหน้าสลด

เมื่อส่งเจ้าเต่าโชคร้ายตัวนั้นถึงมือสัตวแพทย์ประจำคลินิกเรียบร้อยแล้วอิงดาวก็นั่งคอยอยู่ภายในคลินิกอย่างใจจดใจจ่อ พลางสวดมนต์แผ่เมตตาและภาวนาขอให้คุณหมอช่วยมันได้ด้วยเถิด

“หนู”

เสียงเรียกดังขึ้นทำให้อิงดาวเงยหน้าขึ้นมอง และพบว่าเป็นอาจารย์สัตวแพทย์อายุราว ๆ ห้าสิบปี อยู่ในชุดสีฟ้าของคลินิก

“เต่าที่หนูเอามา กระดองมันแตกมากจนถึงภายใน มันคงจะตายในอีกไม่ช้านะ”

อาจารย์สัตวแพทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเจือไปด้วยความสงสาร

“ไม่มีทางช่วยชีวิตมันได้เลยรึคะ”

อิงดาวลุกขึ้นอย่างร้อนใจ ดวงตากลมโตของเธอจับจ้องอาจารย์หมออย่างมีความหวัง

“ไม่มีเลย เคสนี้กระดองแตกจนอวัยวะภายในบอบซ้ำหมดแล้ว”

อาจารย์ส่ายหน้าช้า ๆ ดวงตาเศร้าสร้อยไม่แพ้กัน ชีวิตสัตว์ก็มีค่าเท่ากับชีวิตของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ล้วนรักตัวกลัวตายด้วยกันทุกชีวิต

“โธ่ เจ้าเต่า”

อิงดาวสีหน้าสลด

“หนูไปเจอเต่าตัวนี้ที่ไหน”

อาจารย์หมอถามขึ้น

“หนูเห็นมันถูกรถเหยียบที่ถนนใกล้กับหน้ามหาลัยค่ะ”

อิงดาวบอกออกไป

“อืม น่าจะเป็นเต่าที่อยู่สระบัวหน้ามหาลัยของเรานะ แต่ก่อนมีเยอะกว่านี้ช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมารถยนต์มากขึ้นทุกวัน จึงทำให้พวกมันเหลือน้อยเต็มทนเพราะว่าเจ้าเต่าพวกนี้ มันไม่รู้หรอกว่าที่ที่มันเคยเดินเล่นบัดนี้กลายเป็นถนนไปหมดแล้ว”

อิงดาวพยักหน้ารับรู้ช้า ๆ รู้สึกใจหายแทนเต่าอีกหลาย ๆ ตัวที่อาจจะประสบเคราะห์กรรมเหมือนเจ้าเต่าตัวนี้

“อาจารย์คิดว่า เดี๋ยวจะต้องมีการขนย้ายเต่าพวกนี้ออกจากสระบัวไปไว้ที่อื่นแล้วแหละ ไม่งั้นเต่าที่อยู่คู่กับมหาวิทยาลัยมาแสนนานก็คงจะสูญพันธุ์แน่ ๆ”

อาจารย์สัตวแพทย์ออกความคิดเห็น

“เห็นด้วยค่ะอาจารย์”

อิงดาวสนับสนุน

“อืม หนูกลับได้แล้วนะ ไม่มีค่าใช้จ่าย ส่วนเจ้าเต่าตัวนี้ เอาไว้ที่คลินิกนี้แหละ เดี๋ยวถ้ามันสิ้นใจเมื่อไหร่ อาจารย์ก็คงจะต้องสต๊าฟเอาไว้ให้เด็ก ๆ ศึกษา”

อาจารย์สัตวแพทย์ตบไหล่บางเบา ๆ

“อาจารย์คะ หนูขอเจอหน้ามันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ”

อิงดาวขอร้องอาจารย์ รู้สึกว่าลำคอของตนตีบตันขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ได้สิ”

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากอาจารย์แล้ว อิงดาวก็เดินเข้าไปหาเจ้าเต่าโชคร้ายตัวนั้น มันนอนนิ่งสงบอยู่บนเตียงสเตนเลสสีเงินวาว ดวงตาของมันปิดสนิท

“เจ้าเต่าน้อย ขอให้เจ้าไปสู่สุคตินะ ต่อไปนี้เจ้าจะไม่เจ็บไม่ปวดอีกแล้วนะ”

มือเล็กของอิงดาว ลูบลงที่กระดองเต่าอย่างเบามือ บาดแผลที่ถูกเหยียบจนแตกหักนั้นยังคงดูน่ากลัว  แต่เจ้าเต่าไม่มีทีท่าเจ็บปวดอีกต่อไป

อิงดาวสวดมนต์แผ่เมตตาภาวนาในใจให้กับเจ้าเต่าน้อยอีกครั้ง ขอให้มันมีความสุขความสบายในภพหน้า

“ส่วนสังขารของเจ้าในภพนี้ อาจารย์หมอจะขอเอาไว้ให้นักศึกษาได้ศึกษารายละเอียดและโครงสร้าง มันจะเป็นบุญมหาศาลต่อเจ้านะรู้ไหม ขอให้เจ้าจงละสังขารนี้แล้วจากไปอย่างสบายใจเถอะนะ”

อิงดาวกระซิบบอกกับมันอย่างแผ่วเบา และที่หางตาของเจ้าเต่าน้อยก็มีน้ำใส ๆ ไหลซึมออกมาคล้ายกับว่ามันรับรู้ในสิ่งที่เธอสื่อสาร

กว่าที่อิงดาวจะออกจากมหาวิทยาลัยฟ้าก็มืดแล้ว เธอจึงตัดสินใจขึ้นรถเมล์กลับบ้านเลย เพราะหากไปที่ตลาดเหมือนเช่นทุกวัน           คงจะคลาดกันกับแม่ และเมื่อมาถึงบ้าน เธอเห็นแม่กำลังหิ้วถุงผักถุงเนื้อ ลงจากรถเข็น อิงดาวจึงรีบวิ่งเข้าไปแย่งถุงใบโตจากมือแม่มาถือแทนทันที

“แม่ ! เดี๋ยวอิงช่วยค่ะ แล้วตะวันยังไม่กลับบ้านมาช่วยแม่อีกเหรอ”

อิงดาวถามหาน้องชายในขณะที่สองมือของเธอถือถุงบรรจุ            ของสดสำหรับเตรียมทำอาหารไว้ขายในวันพรุ่งนี้ เดินเข้าบ้าน

“น้องมันยังเด็ก ปล่อยให้มันไปเล่นกับเพื่อนเถอะ”

นางจันทร์เดินเข้าบ้านพร้อมกับเอามือจับเอวตนเองไว้ เธอรู้สึกว่าร่างกายอ่อนแรงลงทุกวัน ยกของนิดหน่อยก็รู้สึกปวดเหมื่อยไปหมด

“น้องมันเป็นผู้ชายนะแม่ อีกอย่างอายุก็สิบหกปีแล้ว เป็นหนุ่มแล้วไม่เรียกว่าเด็กหรอกแม่ มันควรจะกลับบ้านมาช่วยแม่ทำงานบ้าง             ของหนัก ๆ พวกนี้ มันควรจะมาช่วยแม่ยก แม่เองก็บ่นว่าปวดหลังอยู่           บ่อย ๆ ไม่ใช่รึไง”

อิงดาวไม่เห็นด้วยที่แม่ตามใจน้องมากจนเกินไป

“งานพวกนี้เป็นงานของผู้หญิงทำ น้องเป็นผู้ชายและยังเด็ก ให้ตั้งใจเรียน และออกกำลังกายกับเพื่อน ๆ นั่นแหละดีแล้ว ร่างกายจะได้แข็งแรง เพราะน้องต้องเตรียมตัวสอบเข้าโรงเรียนนายร้อย”

นางจันทร์ชักสีหน้า น้ำเสียงกึ่งรำคาญบุตรสาว เธอยึดตามหลักประเพณีโบราณมาตั้งแต่เด็ก งานบ้านเป็นสิ่งที่ผู้หญิงควรทำ ผู้ชายเป็นเสาหลักของครอบครัว มีหน้าที่ขยันหมั่นเพียรเพื่อสอบเป็นราชการสร้างชื่อเสียงให้กับวงศ์ตระกูล 

สามีของเธอเป็นทหาร เมื่อสามีตายจากไป เธอจึงฝากความหวังไว้กับบุตรชาย หวังว่าวันหนึ่งเขาจะเป็นทหารมียศมีเกียรติได้เหมือนกับบิดาของเขา

อิงดาวไม่อยากโต้เถียงกับผู้ให้กำเนิด เธอไม่อยากทำให้แม่ไม่สบายใจไปมากกว่านี้ จึงทำได้เพียงสงบปากสงบคำเอาไว้  ถ้าหากน้องของเธอกลับมา เธอจะบอกกับน้องเป็นการส่วนตัวอีกครั้ง อย่างน้อยก็ขอร้องให้เขาช่วยเหลือแม่แทนเธอยามที่เธอต้องไปทำงานไกล ๆ

หลังจากจัดการตระเตรียมข้าวของสำหรับการทำอาหารไปขายที่ตลาดสำหรับวันพรุ่งนี้แล้ว นางจันทร์ก็นอนเหยียดยาวอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ที่ยกสูงขึ้นจากพื้นบ้านในระดับหัวเข่า แคร่ไม้ไผ่กลางโถงบ้านตัวเดียวที่เป็นทั้งที่สำหรับนั่งทานข้าว นั่งเล่น หรือแม้แต่ใช้เป็นที่สำหรับบำบัดพยาบาลกันสองแม่ลูก

เมื่อผู้เป็นมารดานอนคว่ำหน้าลง ประสานสองมือไว้ใต้คาง    อิงดาวก็กดฝ่ามือบีบนวดไปตามแผ่นหลังของผู้เป็นมารดา เธอกดไล่ส่งแรงไปที่ฝ่ามือหนักบ้าง เบาบ้าง เธอรู้ว่าแม่เจ็บหลังและปวดเอวมาสักระยะ และเคยบอกให้แม่ไปหาหมอ แต่แม่ก็ปฏิเสธทุกครั้ง และบอกว่าอายุเยอะแล้วเจ็บนิด ๆ หน่อย ๆ เป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลก ทำไมจะต้องไปหามดหาหมอให้เสียเงิน

แต๊ก ๆ

ตึก

เสียงรถมอเตอร์ไซค์หยุดลงที่หน้าบ้าน ไม่นานนักเด็กชายร่างผอมสูง ผมเกรียนในชุดนักเรียน ม.ปลาย ก็สะพายเป้เข้ามาภายในบ้าน

“ตะวันกินข้าวหรือยังลูก”

นางจันทร์ผงกศีรษะขึ้น พร้อมกับเอ่ยถามด้วยความห่วงใย  ไม่ว่าบุตรชายจะกลับบ้านเวลาไหน คำถามแรกที่จะถามเขาคือกินข้าว  หรือยัง

“กินแล้วแม่ ไปกินข้าวหมูแดงที่โต้รุ่งกับไอ้จ่อยมา”

เสียงที่เพิ่งแตกหนุ่มแหบห้าวตอบพลางวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องของตนเอง ทุกอิริยาบถของเขา ล้วนอยู่ในสายตาของผู้เป็นพี่สาว ริมฝีปากของเธอเม้มสนิทจนเป็นเส้นตรง ดวงตาหม่นลง