ตอนที่ 15. แววตาเป็นประกาย

“หะ อะไร”

อิงดาวสะดุ้งขึ้น ใบหน้ายังคงแดงแจ๋

“นี่ ! อย่าบอกนะว่าเธอหลงเสน่ห์ อาจารย์สุดฮอต ตัวท๊อปของมหาวิทยาลัยไปเรียบร้อยแล้ว”

ใหม่แซวเพื่อนทันที

“ใคร อาจารย์ตัวท๊อป”

อิงดาวถามขึ้นเพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าใคร

“ก็ คนเมื่อกี้ไง อาจารย์ธาวิน”

แววตาของใหม่มีประกายวิบวับยามเมื่อเอ่ยถึงอาจารย์หนุ่ม

“อะไร ๆ กันจ๊ะ สาว ๆ ยืนคุยกันแบบนี้ ไม่ทำงานทำการกันหรือจ๊ะ”

ป้านกเคลื่อนย้ายกายที่อวบอ้วนมาที่โต๊ะลงทะเบียน วันนี้ป้านกแต่งตัวใส่สูท แต่งหน้าทำผม เรียกได้ว่าสวยเป๊ะตั้งแต่ศีรษะจนถึงปลายเท้า เพื่อให้เป็นที่สนใจ เพราะในวันอบรมใหญ่มีอาจารย์มากหน้าหลายตา              ซึ่งอาจจะมีโอกาสได้ทำความรู้จักคุ้นเคยจนกระทั่งพัฒนาความสัมพันธ์ไปสู่การสละโสดของเธอได้

“ก็ยัยอิงดาวสิพี่นก หลงเสน่ห์อาจารย์ธาวินเข้าแล้ว นั่นแน่ ๆ” 

ใหม่ยังคงล้ออิงดาวไม่หยุด

“ไม่ใช่ค่ะ คือ คือว่า หนูเพิ่งรู้ว่าคนที่ช่วยหนูเมื่อวาน คือ อาจารย์ธาวิน หนูก็แค่คิดว่าจะบอกขอบคุณอาจารย์ธาวินอย่างไรดี ก็เท่านั้นค่ะ”

อิงดาวรีบแก้ตัว

“เอ่อ งั้นก็ดีแล้ว ปลื้มอาจารย์เฉย ๆ นะได้ แต่อย่าคิดจริงจังเชียว เพราะอาจารย์ธาวินเป็นถึงรองศาสตราจารย์ อีกไม่นานก็จะได้เป็นศาสตราจารย์  หล่อ เก่ง รวย ต่อให้พวกเธออยากได้เขาแทบตาย เขาก็ไม่แลพวกเธอหรอกย่ะ นี่พี่เตือนด้วยความหวังดีนะ เห็นว่าเป็นน้อง ๆ ในสำนักงาน เรามันก็แค่ลูกจ้าง จะทำอะไรก็เจียมเนื้อเจียมตัวไว้บ้าง”

พี่นกพูดจีบปากจีบคอสั่งสอนน้อง ๆ ในขณะที่ใหม่แอบเหลือบตามองบนให้กับคำพูดเหล่านั้น ส่วนอิงดาวนั้นได้แค่ยืนฟังเงียบ ๆ หัวใจของเธอมันเหมือนถูกบีบให้เจ็บลึก ๆ อย่างไรไม่รู้ เพียงแค่เจออาจารย์ธาวินได้ไม่นาน แต่เขากลับสร้างความปั่นป่วนในหัวใจของเธอได้มากมายนัก

เมื่อพิธีเปิดการอบรมสิ้นสุดลง การอบรมจึงเริ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ วิทยากรมีเนื้อหาการบรรยายอัดแน่นจึงให้พนักงานโรงแรมเข้ามาเสิร์ฟเบรกในห้องบรรยาย ส่วนใครที่อยากออกไปทำธุระส่วนตัวสามารถเดินออกไปได้

พนักงานโรงแรมทยอยนำพายไก่กับกาแฟมาเสิร์ฟตามเก้าอี้ที่มีคนนั่ง อิงดาวสังเกตว่าที่ตำแหน่งเก้าอี้ของอาจารย์ธาวินว่าง แต่เอกสารอาจารย์ยังอยู่ แสดงว่าอาจารย์อาจออกจากห้องประชุมไปทำธุระเพียง           ชั่วครู่เดี๋ยวอาจารย์กลับมา

พนักงานคนแล้วคนเล่าเดินผ่านไป ไม่มีใครวางของว่างไว้ที่โต๊ะอาจารย์ธาวินเลย อิงดาวรู้สึกกังวลใจเพราะของว่างจะถูกเสิร์ฟเพียงรอบเดียว จึงรีบเข้าไปสะกิดพนักงานเสิร์ฟว่า

“น้อง ๆ น้องคะ ตรงนี้มีอาจารย์นั่งอยู่ค่ะ รบกวนวางเบรกไว้ตรงนี้ที่หนึ่งนะคะเดี๋ยวอาจารย์กลับมา”

เมื่อได้ยินดังนั้น พนักงานจึงวางเบรกไว้ให้  และไม่นานนักอาจารย์หนุ่มเจ้าของที่นั่งก็เดินกลับมา อิงดาว อดไม่ได้ที่จะแอบมองอาจารย์อีกครั้ง

อาจารย์ธาวินหยิบขนมเข้าปาก เคี้ยวกร้วม ๆ กัดเพียงสามสี่คำพายไก่ก็หมดลงแล้ว ใบหน้าเรียบตึงนั้น เธอแยกไม่ออกว่าพายไก่อร่อยหรืออาจารย์กำลังหิวขนมในจานจึงหมดลงอย่างรวดเร็ว

อิงดาวแอบยิ้มคนเดียว เธอรู้สึกสุขใจที่ได้ทำอะไรเพื่อเขา           เป็นการตอบแทนให้อาจารย์บ้าง และเธอก็หมายมั่นไว้ในใจว่าจะหาโอกาสคืนผ้าเช็ดหน้า และบอกขอบคุณเขาสักครั้ง

..........

“เร็ว ๆ จ้า เด็ก ๆ ช่วยกันขนของขึ้นรถ เดี๋ยวเราจะได้กลับกันแล้ว”

พี่นกยืนเท้าสะเอวชี้ไม้ชี้มือสั่งงานน้อง ๆ ในสำนักงานให้ช่วยกันขนอุปกรณ์ที่นำมาจัดฝึกอบรมพัฒนาทักษะนักวิจัย หลังจากงานอบรมได้ดำเนินการเสร็จเรียบร้อยแล้ว

อิงดาวช่วยเพื่อน ๆ ขนของขึ้นรถอย่างขยันขันแข็ง แม้ว่าจะล่วงเลยเวลาเลิกงานมาเกือบ 1 ชั่วโมงแล้ว แต่เธอก็ยังคงอยู่ช่วยงานอบรม จนเสร็จ

“อิงดาว อาทิตย์หน้าพวกพี่ ๆ จะไปจัดงานนิทรรศการแสดงนวัตกรรมของมหาวิทยาลัยของเราที่มหาลัยเชียงใหม่ เธอไปช่วยพี่จัดงานด้วยนะ เดี๋ยวพี่รายงานหัวหน้าให้”

พี่มุตาหอบม้วนโปสเตอร์ขนาดใหญ่เข้ามาเดินข้าง ๆ อิงดาวขณะที่เธอกำลังขนของไปที่รถ

แม้รูปร่างของอิงดาวจะผอมบาง แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีพละกำลังเหลือเฟือ เธอเห็นสาวน้อยคนนี้ช่วยพี่ ๆ ยกของตั้งแต่ของชิ้นเบา ๆ เช่น ลังกระดาษ ไปจนถึงโต๊ะตัวใหญ่ ๆ

อิงดาวเป็นเด็กใหม่ในสำนักงานที่มีความขยันขันแข็ง และมีความตั้งใจทำงานสูงมาก  ดังนั้น เธอจึงชวนหญิงสาวไปช่วยกันจัดงานนิทรรศการที่จังหวัดเชียงใหม่

“ได้ค่ะพี่ตา”

อิงดาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มด้วยความเต็มใจ

“ดีมากจ้ะ ถ้าน้อง ๆ ในสำนักงานเป็นเหมือนอิงดาวกันทุกคนก็ดีสินะ งานในสำนักงานคงเสร็จเรียบร้อยทุกงานแน่ ๆ”

อิงดาวระบายยิ้มเต็มหน้าน้อมรับคำชมจากพี่มุตาโดยไม่ได้กล่าวอะไรออกมา

หลังจากที่ช่วยกันขนของกลับสำนักงานเรียบร้อยแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนอิงดาวนั้น เธอเดินลัดเลาะมาตามถนนซีเมนต์ภายในมหาวิทยาลัยเพื่อไปขึ้นรถเมล์ที่หน้ามหาวิทยาลัย

สองเท้าย่ำไปบนฟุตบาทอย่างเร่งรีบ เพราะแสงอาทิตย์ลดน้อยลงเรื่อย ๆ แต่แล้วสายตาของเธอก็เหลือบเห็นก้อนสีดำครึ่งวงกลมก้อนหนึ่งกลางถนน รถวิ่งผ่านไปผ่านอย่างน่าหวาดเสียวจนเกือบจะเหยียบก้อนสีดำนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า  

บางสิ่งบางอย่างดึงดูดสายตาอิงดาวให้เพ่งมองก้อนสีดำคล้ายกับก้อนหินครึ่งวงกลมนั้นดี ๆ แล้วเธอก็พบว่า ความจริงแล้วก้อนหินสีดำนั้น เป็นกระดองเต่า ด้านบนเหมือนจะยุบลง และเห็นของเหลวสีแดงไหลอาบลงมา

เธอจึงตระหนักได้ว่ามันเป็นเต่าที่ถูกรถเหยียบแน่ ๆ หญิงสาวจึงมองซ้ายแลขวาเมื่อเห็นว่าถนนไม่มีรถวิ่งมาแล้ว เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปอุ้มเจ้าเต่าโชคร้ายตัวนั้นขึ้นมา น้ำหนักของมันประมาณ 1 กิโลกรัม ด้านบนกระดองของมันยุบลงแล้วแตกออกจวนจะแยกออกจากกันเป็นสองซีกคล้ายกับแตงโมผ่าครึ่ง ขาทั้งสี่ข้างของมันตะเกียกตะกายอย่างแสนเจ็บปวดทรมาน อิงดาวจึงลูบที่กระดองของมันเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าเต่าน้อย เจ็บมากหรือเปล่า ทำใจดี ๆ ไว้นะ เดี๋ยวฉันจะพาแกไปหาหมอเอง”

เสียงอ่อนโยนน่าฟังของอิงดาวกำลังปลอบโยนเต่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อเธอพูดจบ เจ้าเต่าโชคร้ายตัวนั้น ก็มีทีท่าสงบลง หดขาทั้งสี่ข้างเข้าในกระดองราวกับว่ามันเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด

 สองเท้าของอิงดาวเปลี่ยนทิศทางตรงไปยังคลินิกสัตว์ของมหาวิทยาลัยทันที แทนการมุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์