ตอนที่17. เสียงดังอะไรกัน

ก๊อก     ก๊อก   ก๊อก

อิงดาวรัวข้อนิ้วเคาะลงบนบานประตูห้องของน้องชาย เธอรอจนกระทั่งแน่ใจว่าแม่หลับสนิทแล้ว จึงออกมาหาน้องชายที่อยู่ห้องข้าง ๆ

แกร่ก

บานประตูไม้แง้มออกเพียงครึ่งเดียว ดวงหน้าสะลึมสะลือของน้องชายเพียงคนเดียวของเธอก็โผล่ออกให้เห็น อิงดาวถอนหายใจออกมาก่อนเอ่ยขึ้นว่า

“อาทิตย์หน้า พี่ต้องไปจัดงานนิทรรศการที่จังหวัดเชียงใหม่   ช่วงที่พี่ไม่อยู่เธอต้องรีบกลับบ้านมาช่วยแม่ทำงาน เพราะแม่แก่มากแล้ว ร่างกายของแม่ไม่ได้แข็งแรงเหมือนแต่ก่อน”

“ถ้าพี่ห่วงมากนะพี่ก็ไม่ต้องไปสิ”

ตะวันขยี้ตาเพื่อไล่ความง่วง รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกปลุกขึ้นมากลางดึก ปากเขาจึงโพล่งออกไปโดยที่ไม่ได้คิด

อิงดาวกัดริมฝีปากของตนเองแน่น จากนั้นก็ค่อย ๆ คลายออก แล้วเอ่ยกับน้องชายอย่างใจเย็นอีกครั้งว่า

“ตะวัน พี่ไปทำงานนะ พี่ไม่ได้ไปเที่ยว เธอเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน เป็นความหวังของทุกคนในบ้าน”

“พอ ๆ เลย หยุดเทศนากันได้แล้ว นี่มันเวลาไหนแล้วพี่อิง   ตะวันง่วง ! ตะวันจะนอน !”

ตะวันตะโกนขัดขึ้น สีหน้าหงุดหงิดเต็มที่ ขนาดแม่ยังไม่เคยบ่นเขาสักคำ แต่หล่อนเป็นแค่พี่สาวมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนเขา

“ตะวันเบา ๆ หน่อย แม่กำลังนอนอยู่นะ ถือว่าพี่ขอร้องก็ได้   ช่วงที่พี่ไม่อยู่อาทิตย์หนึ่ง เธอรีบกลับมาช่วยแม่เก็บร้านที่ตลาด แล้วช่วยแม่ทำงานบ้านช่วงเย็นได้ไหม”

อิงดาวพยายามอธิบายให้น้องชายเธอเข้าใจอย่างใจเย็น       เธอกับแม่เผชิญความลำบากมาด้วยกัน เพื่อหาเงินและเลี้ยงดูน้องชายให้สุขสบายที่สุด เพราะเขาเป็นความหวังเดียวของครอบครัว ที่จะสานความฝันให้แม่ได้ คือ สอบเข้าโรงเรียนนายร้อย แล้วรับใช้ชาติปกป้องบ้านเมืองเจริญรอยตามผู้เป็นบิดา

“พี่ ! พี่ก็รู้ว่าตะวันต้องติวหนังสือกับเพื่อน กลับมาไม่ทันหรอก”

ตะวันขึ้นเสียงอย่างไม่ลดละ เขาเห็นว่าแม่ก็ขายของที่ตลาดไปเองมาเองได้ทุกวัน ทำไมเขาจะต้องไปช่วย ในเมื่อแม่ก็บอกเขาให้ตั้งใจเรียนเท่านั้นก็พอ

“ตะวัน ! แม่กำลังป่วยนะรู้ไหม?”

อิงดาวตะคอกออกมาอย่างเหลืออด

“เสียงดังอะไรกัน”

นางจันทร์ส่งเสียงถามขึ้น อิงดาวหันหลังกลับมามองด้วยความตกใจ แล้วรีบบอกผู้เป็นมารดาทันทีว่า

“ไม่มีอะไรแม่ แค่อิงมาบอกน้องว่าอาทิตย์หน้าอิงจะไปราชการ ที่เชียงใหม่ อยากให้น้องกลับบ้านเร็วหน่อย”

เรื่องทะเลาะกันในบ้านเป็นเรื่องใหญ่ เธอไม่อยากให้แม่ไม่ สบายใจ

นางจันทร์มองใบหน้าบุตรชายที และลูกสาวที เพราะเสียงเอะอะของทั้งคู่จึงทำให้เธอต้องลุกจากที่นอนขึ้นมาดู

“เอาเถอะ ถ้าไม่มีอะไรก็รีบ ๆ นอนกันเถอะ น้องก็ต้องตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงตีสามอิงก็ต้องตื่นมาช่วยแม่ทำกับข้าวไปขายที่ตลาดไม่ใช่เหรอ ไป ๆ ไปนอน”

สิ้นคำบอกของแม่ ตะวันปิดประตูห้องนอนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว อิงดาวได้แค่ลอบถอนหายใจ เอาเถอะยังมีเวลาอีกมากที่เธอจะค่อย ๆ  สอนน้อง

การเดินทางไกลมาถึงจังหวัดเชียงใหม่ เพื่อมาจัดงานนิทรรศการแสดงผลงานวิจัยนั้น แม้ว่าจะทำให้อิงดาวเป็นห่วงแม่อยู่มาก แต่เมื่อถึงเวลาทำงาน เธอก็ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ จนกระทั่งถึงวันกลับ

“อิง นี่จ๊ะ ตั๋วเครื่องบิน”

พี่มุตายื่นตั๋วเครื่องบินให้สาวน้อยที่กำลังเข็นรถที่บรรจุกล่องสัมภาระที่นำมาจัดงานนิทรรศการจนเต็มคันรถ แม้ว่าบนหลังของเด็กสาวจะสะพายเป้ขนาดใหญ่ไว้บนหลังอีกใบ แต่ก็ไม่ทำให้แรงเข็นรถไปข้างหน้าลดลงแม้แต่น้อย

“ขอบคุณค่ะ พี่ตา”

อิงดาวรับตั๋วเครื่องบินมาใส่กระเป๋าสะพายใบเล็กอย่างระมัดระวัง เพราะตั๋วนี้ราคาแพงมาก เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าคนจน ๆ อย่างเธอจะมีโอกาสได้นั่งเครื่องบินกับคนอื่นเขาสักครั้งในชีวิต

“อิงนั่งคนเดียวได้นะ”

มุตาถามอย่างเป็นห่วง เพราะตอนมานั้นเธอนั่งคู่มากับเด็กสาว ส่วนหัวหน้าสำนักงานนั่งกับพี่นก  แต่พอตอนขากลับ หัวหน้าถูกรองอธิการบดีเรียกตัวให้กลับก่อน ดังนั้น จึงต้องมีคนใดคนหนึ่งไปนั่งคนเดียว

“ได้ค่ะ พี่ตา ไม่ต้องห่วงอิงนะคะ แค่นั่งแยกกันตอนขึ้นเครื่องเท่านั้นเอง”

อิงดาวตอบพร้อมกับระบายยิ้มออกมาเต็มหน้าให้พี่ร่วมงานสบายใจ และให้มั่นใจว่าเธอสามารถดูแลตัวเองได้

“เหรอ อะ โอเค ตามใจเธอละกัน”

มุตาพยักหน้ารับรู้ จากนั้นทั้งคู่ก็เร่งฝีเท้าให้ทันพี่นก ที่เดินตัวปลิวเกือบจะถึงจุดที่ต้องเช็กอินก่อนขึ้นเครื่องแล้ว

เมื่อขึ้นมาบนเครื่องบิน อิงดาวพบว่าที่นั่งของเธออยู่ห่างจากพี่ ๆ ค่อนข้างมาก เพราะที่นั่งของเธออยู่เกือบจะส่วนท้าย ส่วนพี่ตากับพี่นกอยู่ค่อนไปทางด้านหน้า

อิงดาวเก็บกระเป๋าไว้ที่ช่องไว้สัมภาระด้านบน จากนั้นก็เข้าไป นั่งด้านในสุด ชิดริมหน้าต่าง ตามหมายเลขที่นั่งที่ระบุบนตั๋ว ระหว่างที่รอผู้โดยสารคนอื่น ๆ ขึ้นมาครบ เธอจึงหยิบหนังสือนิตยสารชั้นนำที่มีรูปสถานที่ท่องเที่ยวสวย ๆ ขึ้นมาดูเพื่อฆ่าเวลา โดยเฉพาะภาพท้องทะเล      สีครามที่ทำให้สายตาของเธอหยุดอยู่ที่มันนานที่สุด เพื่อซึมซับเอาความสวยงามของมันเก็บไว้ในใจ แม้ว่าหล่อนจะไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวทะเล   จริง ๆ แต่อย่างน้อยแค่ได้เห็นภาพเธอก็มีความสุขแล้ว

และแล้วความฝันของอิงดาวก็หยุดชะงักลงเมื่อแอร์โฮสเตสประกาศให้รัดเข็มขัด และปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิด เธอจึงเก็บนิตยสารเข้าที่ แล้วหางตาของเธอก็เหมือนกับเห็นเงาร่างของใครบางคนที่คุ้นตา   เธอจึงหันไปมองยังคนที่นั่งข้าง ๆ

“เอ๊ะ”

เสียงอุทานแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง อิงดาวต้องกะพริบตาถึงสองครั้งเพื่อปรับสายตาให้มองเห็นภาพตรงหน้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น และดวงตาของเธอก็ลุกวาวยิ่งขึ้นเมื่อพบว่า ผู้ชายที่นั่งข้าง ๆ เธอ  คือ รศ.ดร.ธาวิน ไตรสุวรรณ คนที่เธอพยายามจะบอกขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยออกไปสักที บัดนี้เขานั่งอยู่ใกล้เธอเพียงแค่เอื้อมมือเท่านั้น !

อิงดาวรีบหันหน้ากลับมาพร้อมกับก้มหน้าลง ร่างกายเกร็งขึ้นมาอย่างกะทันหัน หัวใจของหล่อนเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ มือไม้เย็นเฉียบไปหมด แค่ได้นั่งใกล้ ๆ เขา คนที่เป็นที่กล่าวขานทั่วทั้งมหาวิทยาลัย ก็ทำให้เธอแทบจะหยุดหายใจตายลงไปเสียตรงนั้น เธอต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อยู่สองสามรอบ เพื่อระงับความตื่นเต้น