ตอนที่ 46ฉันไม่มีวันทิ้งเธอไฟมายืนอยู่หน้าบ้านของสิ ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าเมื่อคืนเขาเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องของโรสทั้งคืนจนถึงเช้า แต่ช่วงที่เขากลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน พอเขากลับมาก็ไม่เจอโรสที่ห้องแล้ว เขารู้ว่าโรสอยู่ที่นี่ เพราะสิเป็นคนเดียวที่โรสจะหนีไปหาได้เวลานี้ประตูรั้วบ้านของสอเปิดออก สิยืนกอดอกมองทนายความของเธออย่างใช้ความคิด“ฉันควรจะให้คุณทนายเข้าไปดีมั้ย” เธอถามเสียงเรียบ“ผมแค่อยากเจอเธอ ให้ผมได้มีโอกาสได้อธิบายกับโรสหน่อยได้มั้ย”สิมองไฟนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินหลบออกข้างเพื่อให้ไฟได้เดินเข้าไปในบ้าน แต่ก่อนที่ไฟจะเดินเข้าไป สิก็พูดขึ้นมา“เธอแค่กลัวค่ะ กลัวว่าจะต้องเสียคุณให้กับผู้หญิงคนนั้นไปอีกคน” “คุณมั่นใจได้เลย ผมจะไม่มีวันไปจากเธอ ต่อให้เธอไล่ผมแค่ไหนก็ตามไฟพูด เขาก้าวเดินเข้าไปในบ้านของสิด้วยความมั่นใจ โรสนั่งอยู่บนโซฟาเธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูสวนเล็กๆ ข้างข้างของสิด้วยสายตานิ่งๆ แสงแดดยามสายส่องลงกระทบผิวซีดของเธอ“โรส” ไฟเรียกเธอเบาๆโรสไม่ได้หันมา แต่เธอก็พูดกับเขาด้วยเสียงแผ่วเบา“ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใ
ตอนที่ 45 ความเสียใจ อีกครั้ง“ใช่ ฉันรักพัชชา”สิ้นคำพูดของพ่อเธอโรสก็รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงที่กลางตัวเธอ เธอชาไปทั้งตัว ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเสียใจ“พ่อพูดว่าอะไรนะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “พ่อบอกว่าพ่อรักมันเหรอ พ่อทำแบบนี้ได้ยังไง พ่อรักมันได้ยังไง”โรสถามเสียงดังด้วยความโมโห เธอหันไปมองพัชชาที่ร้องให้น้ำตานองหน้าด้วยแววตาโกรธแค้น ก่อนจะเดินเข้าไปหาพัชชาเพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือของโรสที่กระทบเข้าที่แก้มซ้ายของพัชชาจนเกิดเสียงดัง จนพัชชาถึงกับเซ โรสกำลังจะเข้าไปตบพัชชาซ้ำอีกครั้ง แต่ไฟก็จับตัวเธอไว้ก่อน“ยัยโรส! หยุดเดี๋ยวนี้!”เสียงของอนุวัตดังก้องห้องนอน แต่มันไม่อาจดับไฟโกรธในหัวใจลูกสาวของเขาได้เลยโรสยืนตัวสั่น ดวงตาแดงก่ำมองพัชชาที่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ อยู่ตรงหน้า ความอดทนของเธอหมดไปตั้งแต่วินาทีที่เห็นภาพที่ไม่ควรเห็นนั้น“เลิกเอาแต่ร้องไห้ได้แล้ว!” โรสคำราม ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยแรงอารมณ์ “แกบอกมานะว่าแกทำอะไรพ่อฉัน พ่อฉันถึงได้หลงแก” โรสพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของไฟ ที่รั้งตัวเธอไว้พัชชาสะอึก ตัวสั่นเหมือนเด็กน้อยที่ไร้ที่พึ่ง ใบหน้าชื้นไปด้วยน้ำตาแต่กลับไม่พูดตอบอ
ตอนที่ 44 จบเรื่อง และความจริงเรื่องใหม่เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ ดังสม่ำเสมอ บ่งบอกถึงค่ำคืนที่เงียบสงบไม่ต่างจากหัวใจของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน ที่วันนี้เปี่ยมไปด้วยความหวังอีกครั้ง หลังจากที่ไกรสรถูกจับและทุกอย่างเริ่มคลี่คลายไฟนั่งอยู่หน้าเต็นท์ชั่วคราว ที่พวกชาวบ้านใช้เป็นศูนย์กลางในการรวบรวมหลักฐานและให้คำปรึกษาทางกฎหมาย เขายังคงสวมผ้าพันแผลที่แขน แม้หมอจะสั่งให้พัก แต่เขากลับเลือกจะใช้เวลาช่วยชาวบ้านยื่นเรื่องฟ้องเพื่อเอาที่ดินคืน“คุณไฟครับ นี่คือรายชื่อเจ้าของที่ดินที่พร้อมจะฟ้องในรอบแรกครับ” ชาวบ้านคนหนึ่งยื่นแฟ้มมาให้ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม“ดีมากครับ เดี๋ยวผมจะจัดเรียงตามลำดับและแนบคำร้องไว้ให้ทุกคนในวันพรุ่งนี้” ไฟตอบกลับอย่างใจเย็น“ยืนยันตามราคานี้อีกครั้งนะคะ” โรสพูดกับผู้ใหญ่ทองคำ ตัวแทนกลุ่มชาวบ้านที่มาเจรจาในวันนี้ “ฉันจะซื้อที่พวกคุณในราคาที่มากกว่าตลาดกลางร้อยละห้าสิบ…เพราะมันควรค่ากับชีวิตของทุกคนที่ปกป้องมันไว้”ผู้ใหญ่ทองคำยิ้มออกมาอย่างซาบซึ้ง เขาไม่คิดว่าสาวสวยจากกรุงเทพฯ ที่ดูภายนอกเหมือนจะเป็นนักธุรกิจเย็นชา จะพูดคำพูดแบบนี้กับเขา“หนูโรส…ขอบใจแทนทุกคนในหมู่บ้า
ตอนที่ 43 รอยแผลและคำว่ารัก เสียงฝีเท้าของไฟดังอย่างสม่ำเสมอขณะที่เขาเดินออกจากห้องพักของโรงแรมในเช้าวันถัดมา ใบหน้าของเขานิ่งขรึม ทว่าแววตากลับแฝงไปด้วยความแน่วแน่ เขาสวมเสื้อเกราะใต้เสื้อเชิ้ตเรียบหรู สูทสีน้ำเงินเข้มคลุมทับ ข้างในกระเป๋าเอกสารคือหลักฐานสำคัญที่จะใช้ยื่นฟ้องไกรสร โดยมีธามและแดเนียลเดินเคียงข้าง ลูกน้องของเฟร็ดเดอริกแฝงตัวอยู่รอบบริเวณอย่างแนบเนียน ความเงียบที่ปกคลุมไม่ได้ทำให้ความระแวดระวังของใครลดลง “ระวังตัวด้วย สายบอกว่ามันมาแล้ว” แดเนียลบอก หลังจากที่เขาอ่านข้อความที่ส่งมาในมือถือ สายที่เขาบอกก็คือคนของเฟร็ดเดอริค ที่เขาใช้ให้ไปสืบเรื่องมือปืน การจะจับมือปืนสำหรับเฟร็ดไม่ใช่เรื่องยาก เพราะเขารู้ตัวมือปืนอยู่แล้ว แต่ไฟต้องการให้มือปืนลงมือ เพราะจะได้มีหลักฐานแน่นหนาพอที่จะจับไกรศรชนิดที่ดิ้นไม่หลุด “ถ้ายัยโรสรู้ว่านายวางแผนแบบนี้ นายได้ถูกด่าแน่” ธามพูดอย่างรู้นิสัยน้องสาวของเขา “ครับ ผมก็คิวว่าน่าจะเป็นแบบนั้น” ไฟตอบ ริมฝีปากเขายกยิ้มขึ้นน้อย ๆ พอพูดถึงโรส เมื่อเช้าโรสจะตามเธอมาให้ได้ แต่ถูกกรห้ามไว้ กรบอกกับหญิงสาวว่าถ้าไม่รออยู่ที่ห้อง เขาจะพาเธอกลับกร
ตอนที่ 42 แผนการและคำว่ารักบรรยากาศภายในห้องนอนเต็มไปด้วยความตึงเครียด หลังจากที่ไฟพาโรสเข้ามาในห้องนอนที่ว่าง เขาก็ไม่พูดอะไร แต่กลับเดินไปนั่งที่ปลายเตียง แล้วถอนหายใจออกมา"เธอมาที่นี่ทำไม โรส" เขาถามเสียงต่ำ โรสยืนหลังตรงก่อนจะตอบคำถาม "ก็มาตามนายไง ใครใช้ให้นายหนีมาหลังจากทำเรื่องพวกนั้นเสร็จ” โรสตอบอย่างกวนๆ“ไม่ตลกโรส ฉันเขียนโน๊ตไว้แล้วไม่ใช่เหรอ เธอไม่เห็นหรือไง” ไฟถาม “ไอ้กระดาษแผ่นนั้นของนายนะเหรอ เห็นสิ” โรสตอบ “แต่ต่อให้เห็นแล้วยังไง ฉันต้องทำตามด้วยเหรอ” “โรส ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันไม่อยากให้เธอมา เพราะว่าที่นี่มันอันตราย” ไฟบอกอย่างโมโห กับความดื้อของหญิงสาว“ใช่ นายก็รู้นี่ว่ามันอันตราย ถ้ารู้ว่ามันอันตรายแล้วนายจะมาทำมัย” โรสเองก็ถามอย่างโมโหเหมือนกัน ไฟถอนหายใจ ดวงตาอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาดื้อรั้นของเธอที่เต็มไปด้วยความห่วงใย "เธอรู้ไหม ว่าฉันไม่เคยกลัวอะไรเท่ากับ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปอีกแล้ว"โรสเดินเข้าไปหาไฟ แล้วจับมือเขาไว้แน่นก่อนจะพูดความในใจของเธอออกมา "แล้วนายคิดว่าฉันไม่กลัวหรือไง ถ้าฉันต้องนั่งรอฟังข่าวนายอยู่ที่กรุงเทพ ฉันคงจะบ้าตายเพร
ตอนที่ 41 นายกล้าทิ้งฉันเหรอแสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านโปร่งบาง โรสพลิกตัวบนเตียงกว้างอย่างงัวเงีย มือของเธอควานหาความอบอุ่นของร่างที่แบบชิดกับเธอเมื่อคืน แต่แล้วเธอก็ต้องลืมตาขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกว่าด้านข้างของเตียงว่างเปล่า"ไฟ" เธอเรียกเสียงเบา ลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตาไปทั่วห้อง แต่ไม่มีแม้เงาของชายหนุ่มที่เมื่อคืนนอนอยู่ข้างเธอโรสลุกขึ้นเพื่อจะแต่งตัวเพราะเธอคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่ข้างนอก แต่ก็พบเสื้อผ้าที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย พร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กวางอยู่ด้านบน"ขอโทษที่ออกไปก่อน เรื่องที่ภูเก็ตฉันจะจัดการเอง เธอรอฟังข่าวอยู่ที่นี่" ไฟโรสยืนนิ่งหลังจากที่อ่านข้อความในจดหมายจบ มือของเธอกำกระดาษแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตกใจ ไม่พอใจ และ...เป็นห่วง“หมอนั่นทำอะไร คิดว่าแค่ทิ้งจดหมายไว้แล้วฉันก็จะนั่งรอเฉยๆงั้นเหรอ บ้าไปแล้ว" เธอสบถเบาๆ ก่อนจะรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วแต่เมื่อเดินออกมาถึงห้องรับแขก โรสก็ต้องชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า หมอกร หรือพี่กร ญาติผู้พี่ของเธอที่เธอเคารพ กำลังนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา จิบกาแฟอย่างสบายใจ"พี่กร" โรสเรียกด้วยเสียงแผ่วเบา “ทำไมพี่ถึง