Masukอยากได้ใบทะเบียนนักไม่ใช่หรือไง ก็เอาสิ! ฉันจดให้ แต่อย่าหวังว่าจะได้อะไรจากฉัน โดยเฉพาะหัวใจ! ________ การแต่งงานที่ไร้งานแต่ง การแต่งงานที่เหมือนกับการเอาตัวเธอเข้าแลกกับเงินเท่านั้น เคราะห์ซ้ำที่เจ้าบ่าวของเธอดันเป็นคนตาบอด แต่แม่เลี้ยงของเธอก็ยังยัดเยียดการแต่งงานที่ปราศจากความรักให้ เธอยินยอมทำตามทุกอย่างเพราะต้องการรักษาสิ่งสำคัญสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ที่บิดาของเธอทิ้งไว้ให้ เมื่อแต่งงานโดยปราศจากความรัก ก็มีแต่ความดูถูก เหยียดหยามและเกลียดชัง ที่เจ้าบ่าวมอบให้เธอเท่านั้น
Lihat lebih banyakมือเล็กปาดเหงื่อตัวเองบนหน้าผาก เมื่อเดินเข้ามาถึงบ้านหลังใหญ่ บ้านที่เคยอบอวลไปด้วยรักของเธอกับบิดา แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นอดีตไปเสียแล้ว
ร่างบางแต่อวบอิ่มรีบเดินเข้าไปในบ้านด้วยความรีบเร่ง เพราะถูกมารดาเรียกให้รีบกลับบ้านอย่างเร่งด่วนในช่วงที่กำลังทำงานเสริม เธอจึงต้องรีบขอออกมาก่อนเวลาที่กำหนด
นอกจากเธอจะมีงานหลักโดยทำงานเป็นพนักงานในโรงแรมแล้ว เธอยังรับงานเสริมนอกเวลางานอีก เพื่อให้พอต่อการใช้จ่ายสำหรับคนในครอบครัว
"สวัสดีค่ะคุณแม่ เรียกเม็ดพลอยมาด่วนขนาดนี้คุณแม่คงมีเรื่องสำคัญมากแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ"
หญิงสาววัยยี่สิบสามปีหย่อนกายลงนั่งบนโซฟา พลางมองหน้ามารดาที่ไม่ใช้มารดาแท้ ๆ ของเธอ กำลังนั่งไขว่ห้างเปิดดูนิตยสารแฟชั่น ข้างกายมีน้องสาวที่ไม่ใช่สายเลือดของเธอกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ข้าง ๆ กัน
"ไหนล่ะ เงินของเดือนนี้" ชิดจันทร์แบมือขอเงินจากลูกเลี้ยงที่เป็นเสาหลักของครอบครัวในการหาเงินให้สองแม่ลูกใช้ทุกเดือน
"คุณแม่คะ ใช้จ่ายประหยัดหน่อยนะคะ เดือนนี้เม็ดพลอยหาเงินมาให้คุณแม่ไม่ทันแล้วนะคะ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟของเดือนที่แล้วอีกที่เม็ดพลอยให้เงินไปแต่คุณแม่ยังไม่เอาไปจ่าย เดือนนี้เม็ดพลอยขอหักค่าน้ำค่าไฟออกเลยนะคะ ก่อนที่บ้านเราจะไม่มีน้ำมีไฟใช้ค่ะ"
"ได้ไงล่ะ เธอก็ออกเองสิ เอาเงินมา! หรือจะให้ฉันเอาสมบัติในบ้านนี้ไปขาย"
"อย่านะคะคุณแม่ อย่าแตะต้องของสำคัญของคุณพ่อนะคะ"
"งั้นก็รีบเอาเงินมา อย่าเบี้ยวแม้แต่บาทเดียวล่ะ ไม่งั้นพวกแจกันและของประดับอันแสนสำคัญของพ่อเธอถูกแปรเป็นเงินไปหมดแน่ ๆ"
"ขอร้องล่ะค่ะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะคุณแม่"
"งั้นก็เอาเงินมา อย่ามัวแต่ชักช้า" เม็ดพลอยรีบโอนเงินเดือนจากการเป็นพนักงานโรงแรมทั้งหมดให้แม่เลี้ยงทันที เพราะเธอไม่อยากให้ข้าวของที่เป็นของต่างหน้าของบิดาของแปรไปเป็นเงินให้สองแม่ลูกผลาญเล่น ส่วนเธอก็หารายได้เสริมหลังเลิกงานเพื่อเอามาเป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันของตัวเอง
"ไหนล่ะพี่ ส่วนของฉันล่ะ"
"พี่ก็โอนให้ไปรวมกับของแม่แล้วไง เธอก็ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ อีกปีเดียวก็จะจบแล้วนี่"
"อย่ามาสอนฉันนะ พี่ไม่ใช่พี่แท้ ๆ ของฉันสักหน่อย"
"ว่าแต่คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้เรียกเม็ดพลอยมากะทันหันแบบนี้"
"มีสิ สำคัญมาก ๆ ด้วย"
"ค่ะ แล้วเรื่องอะไรล่ะคะคุณแม่"
"สัปดาห์หน้าเธอต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ แล้วไปแต่งงานกับลูกชายของคนที่พ่อของเธอเคยร่วมธุรกิจด้วย คนที่เป็นเพื่อนสนิทของพ่อเธอน่ะ"
"ตะ...แต่งงาน!"
"ตกใจอะไรล่ะ ก็แค่แต่งงานเอง"
"คุณแม่คะ เรื่องแต่งงานคุณพ่อก็เคยพูดอยู่นะคะ แต่คุณพ่อเคยบอกเม็ดพลอยแล้วก่อนที่คุณพ่อยังมีชีวิตอยู่ คุณพ่อจะไม่บังคับเรื่องแต่งงานกับลูกชายของเพื่อนคุณพ่อแล้ว เพราะจะให้เม็ดพลอยแต่งงานกับคนที่เม็ดพลอยรักนะคะ แล้วทำไมเรื่องแต่งงานถึงมีได้ล่ะคะ"
"ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก แต่สัปดาห์หน้าฝ่ายเจ้าบ่าวจะมาที่บ้านเรา"
"คุณแม่ไม่มีสิทธิ์บังคับเม็ดพลอยนะคะ เพราะคุณพ่อไม่ได้ให้เม็ดพลอยทำแบบนั้นแล้ว และเม็ดพลอยก็จะเชื่อฟังคำสั่งของคุณพ่อเท่านั้นค่ะ ถ้าคุณแม่อยากให้มีงานแต่งงาน ก็ให้สายป่านแต่งสิคะ"
"นี่เธอกล้าต่อล้อต่อเถียงฉันหรือยัยเด็กเมื่อวานซืน ฉันยื่นคำขาดว่าเธอต้องแต่งงานกับคนบ้านนั้นเธอก็ต้องแต่ง ถ้าไม่อย่างนั้นบ้านหลังนี้ฉันจะขายทอดตลาดให้หมดเลย"
"ไม่ได้นะคะคุณแม่ บ้านหลังนี้เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ที่คุณพ่อทิ้งไว้ให้พวกเรา คุณแม่จะขายไม่ได้นะคะ"
"อย่ามาเถียงฉันฉอด ๆ นะ ได้…ถ้าเธอจะไม่แต่งงานก็ได้ แต่ฉันก็จะขายบ้านหลังนี้แทน เอาไงล่ะ? จะแต่งไหม? ไม่มีเวลามาเล่นตอบคำถามกันแล้วนะ เพราะเธอไม่มีทางเลือกมากนักหรอกจะบอกให้"
"แต่เม็ดพลอยไม่รู้จักคนที่จะแต่งงานด้วยเลยนะคะ หน้าตาก็ไม่เคยเห็น จู่ ๆ จะให้แต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักเนี่ยนะคะ"
"สัปดาห์หน้าก็ได้รู้จักกันแล้วไง อย่ามาถามและสงสัยมาก แล้วเธอก็เตรียมตัวลาออกจากงานได้เลยนะ เพราะว่าพอแต่งงานแล้วเธอจะต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านของเจ้าบ่าวเลย"
"นี่คุณแม่จะไม่ให้เม็ดพลอยมีทางเลือกเลยหรือคะ"
"อย่าเรื่องมากนักนะ ฉันบอกให้แต่งก็ต้องแต่ง แล้วก็วันที่ต้องเจอกับว่าที่เจ้าบ่าวก็หาชุดดี ๆ มาใส่ซะบ้างล่ะ ไม่ใช่ใส่แต่ชุดเก่า ๆ ซ้ำซากแบบที่เธอใส่อยู่"
"โอ๊ยแม่...ถ้าใส่ชุดของพี่เม็ดพลอยล่ะก็ ญาติเจ้าบ่าวอาจจะตกใจจนเปลี่ยนใจไม่รับพี่เป็นเจ้าสาวก็แย่สิคะ เดี๋ยวพี่เม็ดพลอยเอาชุดของสายป่านไปใส่ก็แล้วกัน ดีกว่าใส่ชุดเก่า ๆ เชย ๆ คงไม่ไหวแน่"
"แล้วนี่เม็ดพลอยยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำนะคะว่าเจ้าบ่าวเป็นใคร คนที่ไม่รู้จักกัน จู่ ๆ จะแต่งงานกันเลยแบบนี้มันไม่เร็วไปหน่อยหรือคะคุณแม่"
"เดี๋ยวนี้คนรวย ๆ เขาแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ธุรกิจก็มีเยอะแยะไป อย่ามาเรื่องมากทำเป็นบ่นหน่อยเลย มีคนมาแต่งงานด้วยก็ดีแค่ไหนละ อย่างเธอน่ะจะหาผู้ชายมาจากไหน วัน ๆ เอาแต่ทำงานงก ๆ ไม่สนใจอะไรแบบเธอน่ะมีคนแต่งด้วยก็ดีแล้ว"
"ใช่แล้วค่ะแม่ เสียดายเปล่า ๆ พี่เม็ดพลอยถ้าแต่งตัวแต่งหน้าหน่อยก็คงจะดูสวยแหละ แต่เพราะไม่แต่งหน้าไงเลยดูเหมือนยัยเฉิ่มคนหนึ่ง มีคนแต่งด้วยก็ดีแล้วล่ะพี่ ดีกว่าขึ้นคานนะ"
"นี่คุณแม่จะไม่ให้เม็ดพลอยมีทางเลือกในชีวิตบ้างเลยหรือคะ ทุกวันนี้เม็ดพลอยก็หาเงินอยู่คนเดียวจนแทบไม่มีเวลาส่วนตัวแล้ว แล้วนี่ยังจะให้แต่งงานกับใครก็ไม่รู้อีก"
"จะไปทำอะไรก็ไปทำได้แล้ว เพราะคำสั่งของฉันคือเด็ดขาด ถ้าเธอไม่ยอมรับการแต่งงาน ฉันก็จะเตรียมขายบ้านหลังนี้เหมือนกัน ถ้าเข้าใจแล้วพรุ่งนี้ก็ไปเตรียมตัวลาออกจากงานด้วยล่ะ ไปได้แล้ว!"
เม็ดพลอยไม่สามารถคัดค้านอะไรได้เลย นอกจากเดินออกมาจากตรงนั้น แล้วเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง เพราะคำว่า "บ้าน" มันค้ำคออยู่ บ้านที่เป็นสมบัติต่างหน้าชิ้นสุดท้ายที่บิดาของเธอทิ้งไว้ให้ บ้านที่เป็นแหล่งพักพิงใจ บ้านที่เคยมีแต่ความความทรงจำระหว่างเธอกับบิดามาตั้งแต่จำความได้
"โล่งอกไปนะคะคุณแม่ ที่พี่เม็ดพลอยยอมแต่งงานน่ะค่ะ เพราะหนูไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักหรอกนะคะ เผื่อเป็นคุณชายที่อ้วนพุงพลุ้ยก็ไม่ไหวนะคะคุณแม่"
"แม่ไม่มีวันให้หนูไปลำบากหรอกลูก มันโง่ไง แค่เอาบ้านมาขู่หน่อยมันก็ยอมทำตามทุกอย่างแล้ว เพราะเรากุมจุดอ่อนของมันอยู่"
"แล้วสรุปฝ่ายเจ้าบ่าวมาทาบทามฝ่ายเราเลยหรือคะคุณแม่"
"จะบ้าหรือไง แม่เป็นคนไปขอเองแหละ แต่อ้างชื่อพ่อของพี่แกไปเขาก็ไม่มีทางปฏิเสธแล้ว แม่จะได้เรียกสินสอดให้หนัก ๆ ไปเลย"
"คุณแม่จะเรียกเท่าไหร่ล่ะคะ หนูขอด้วยนะคะ อยากได้กระเป๋าแบรนด์เนมที่ออกมาใหม่ค่ะคุณแม่ นะคะ"
"ถ้ายัยเม็ดพลอยได้แต่งงานแล้ว ต่อให้ลูกอยากจะได้กระเป๋าแบรนด์หรูสักสิบใบแม่ก็ให้ได้"
"จริงนะคะคุณแม่ แสดงว่าคุณแม่จะเรียกสินสอดเยอะเลยสินะคะ"
"ระดับทายาทธุรกิจโรงแรมหรูที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ คงไม่ขัดหรอกถ้าแม่จะเรียกแพง ๆ น่ะ"
"นั่นสิคะคุณแม่"
"แต่ลูกชายที่เม็ดพลอยจะแต่งงานด้วยน่ะ ก็จบโทจากเมืองนอกเลยนะ โปรไฟล์ก็ดีมาก แต่แม่ก็ไม่รู้จักหน้าตาเหมือนกัน เพราะเพิ่งกลับมาอยู่ไทยได้แค่ครึ่งปีเอง"
"ถ้ายังโสดอยู่ล่ะก็ คงจะหน้าตาดูไม่ได้แหละค่ะคุณแม่ ถ้าหน้าตาดีจริงแถมยังรวยขนาดนี้ คงจะมีเมียไปนานแล้วล่ะค่ะ คงไม่อยู่เป็นโสดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก ไปอยู่ต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่ ก็ต้องหิ้วแฟนมาบ้างสิคะ แบบนี้หน้าตาคงดูไม่ได้หรอก"
"แม่ก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกว่าคนที่จะแต่งงานกับพี่สาวลูกมีแฟนหรือยัง แต่จะเป็นใครก็ช่างเถอะลูก ตอนนี้เราเตรียมตัวเป็นเศรษฐีได้เลย เพราะแม่จะเรียกสินสอดให้สมน้ำสมเนื้อกับฐานะของฝ่ายนั้นอย่างแน่นอน"
"นี่ไง ผู้หญิงที่จ้องจะจับคุณธามไทน่ะ""คนนี้จริงหรือเปล่า ทำไมถึงดูไร้รสนิยมจัง ใช่หรือเปล่า จำผิดหรือเปล่า ถึงคุณธามไทจะตาบอด แต่คุณธามไทก็หน้าตาดีมากเลยนะ ใช่แน่หรือ?""ใช่สิ คนนี้แหละ ตอนเห็นที่ห้องครัวเมื่อวานก็ตกใจเหมือนกัน นึกว่าจะสวยและดูดีกว่านี้เสียอีก ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณธามไทจะนอนร่วมเตียงได้ลงน่ะ""ก็คุณธามไทตาบอดนี่นา แต่ก็น่าตกใจจริงแหละ แล้วดูการแต่งตัวเข้าสิ แทบไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นลูกคุณนะ""คุณหนูอะไรกันล่ะ คุณหนูตกอับล่ะสิ""ยัยนั่นจะรู้หรือเปล่าว่าคุณธามไทน่ะมีแฟนอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยังอยู่ต่างประเทศ""ถึงจะรู้หรือไม่ก็ไม่สำคัญหรอก เพราะยังไงสักวันก็ต้องโดนเฉดหัวออกไปจากที่นี่อยู่แล้ว"เม็ดพลอยที่กำลังปัดฝุ่นอยู่ตรงชั้นหนังสือของบ้านก็แอบได้ยินการสนทนาทุกประโยคของแม่บ้านสาวทั้งสองคน แต่จะบอกว่าแอบได้ยินก็คงจะไม่ใช่ เพราะดูเหมือนทั้งสองคนจะจงใจพูดให้เธอได้ยินมากกว่าก็ไม่แปลกสำหรับเขาที่จะมีแฟน แต่การที่เขาต้องแยกจากกับแฟนแบบนี้ สาเหตุก็คงเป็นเพราะการแต่งงานครั้งนี้แน่ ๆเม็ดพลอยทำหน้าเศร้า เธอเพิ่งรู้ความจริงจากปากของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เรื่องที่ความจริงแล้วแม่เลี
"รับไปสิ""ค่ะ" เม็ดพลอยรับซองถุงยางป้องกันไปมือไม้สั่น เธอไม่จำเป็นต้องกังวลว่าเธอจะทำหน้าตายังไง เพราะชายตรงหน้าไม่มีทางที่จะเห็นเธออยู่แล้ว แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังไม่คลายความกังวลอยู่ดี"เอ้า! สวมสิ จะชักช้าลีลาอยู่ทำไม ฉันอยากปลดปล่อยเต็มทนแล้ว หรือเธอไม่อยากให้ฉันใส่หรือไง""มะ…ไม่ใช่นะคะ เดี๋ยวเม็ดพลอยจะใส่เดี๋ยวนี้แหละค่ะ"มือเล็กแกะซองถุงยางมือไม้สั่น แล้วที่ต้องใช้ปากสวมเข้าไป เธอจะต้องทำยังไงบ้างยังไม่รู้เลย"ช้าจังล่ะ อย่าบอกนะว่าทำไม่เป็น""เป็นค่ะ""แค่เอาถุงยางใส่ แล้วใช้ปากรูดลงไปมันจะยากตรงไหนกัน เอ้า เร็วเข้าสิ!""เข้าใจแล้วค่ะ"มือเล็กรีบใช้ถุงยางครอบที่ส่วนหัว ก่อนจะค่อย ๆ ใช้มือรูดไปตามแก่นกายที่แข็งชันอยู่ตรงหน้าสีหน้าของคนตัวเล็กดูกังวลเล็กน้อย กังวลว่าเธอจะทำได้ไม่พอใจเขา กังวลว่าเธอจะทำได้ไม่ดีพอสองมือเล็กกอบกำที่แก่นกายใหญ่ พยายามบังคับมือตัวเองไม่ให้สั่น"ไม่รู้จะสั่นอะไรนักหนา เมื่อคืนยังไม่ชินอีกหรือไง แบบนี้คงต้องทำบ่อย ๆ สินะ เพราะฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่ประสีประสาด้วยสิ ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันเบื่อจนต้องเฉดหัวไล่ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะก่อน เธอก็ต้องรีบช่ำชองให้
ขาเรียวเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงก็อ่อนปวกเปียกด้วยความเหนื่อยล้า เม็ดพลอยจับไหล่แกร่งที่โน้มตัวเข้ามาแนบชิดกับเรือนร่างของเธออีกครั้ง พลางนึกในใจว่าเมื่อไหร่มันจะจบลงสักทีถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ไม่มีทางรับรู้ได้ว่าเธอเหนื่อยแสนเหนื่อย เพราะถึงเธอจะทำหน้าตาทรมานแค่ไหน คนตรงหน้าก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อยู่แล้ว"ออกไปจากตัวฉันได้ละ" หลังจากที่เขาถอนแก่นกายออกจากตัวเธอ มือหนาก็ผลักร่างนุ่มนิ่มไปที่เตียงอีกฝั่ง ตอนนี้แค่ขยับร่างกายก็แทบจะไม่ไหว เพราะเธอมีเซ็กส์กับเขายาวนานจนเธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันนานขนาดไหนกันเม็ดพลอยค่อย ๆ พยุงตัวเองที่ยังเปลือยเปล่าลงจากเตียงช้า ๆ พอเท้าเล็กสัมผัสกับพื้น ความเจ็บแปลบก็ทำให้เธอเสียววาบไปทั่วร่างกาย จนเธอต้องร้องออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว"โอ๊ย!" "เสียงดังน่ารำคาญจริง ๆ เลย เงียบหน่อยได้ไหม คนจะนอน!""ขอโทษนะคะ" เม็ดพลอยรู้สึกทรมานจนน้ำตาไหล พลางมองไปที่เตียงเพื่อดูว่าคนที่เพิ่งพรากเอาความสาวของเธอไปกำลังทำอะไรอยู่ เม็ดพลอยชะงักไปเล็กน้อยที่เขาหันหน้ามานอนทางนี้ แต่เงาของแสงไฟก็ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าเขาไม่ชัดอยู่ดีถึงจะรู้ว่าเขาหันมา
"อ๊ะ!" มือใหญ่จู่โจมทันทีเมื่อพูดจบ เขาไม่รอให้คนตรงหน้าได้ตั้งตัวอะไรทั้งนั้น เพราะเขาค่อนข้างหงุดหงิดที่คนตรงหน้ายังแสดงอาการตื่นกลัวไม่เลิก นี่เขาต้องแกล้งทำเป็นไม่เห็นทั้ง ๆ อยากจะพูดใส่เหลือเกินว่าเลิกทำทีว่าตัวเองบริสุทธิ์ผุดผ่องได้แล้วเพียงแค่สัมผัสแรก เม็ดพลอยก็สะดุ้งโหยง เพราะมือหนาเคล้นคลึงเนินอกอวบอิ่มของเธออย่างไม่ปรานี มันรู้สึกเจ็บมากกว่ารู้สึกดีเสียด้วยซ้ำ"เลิกตัวสั่นสักทีสิวะ ทำอย่างกับไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายอยู่ได้ น่าตลกสิ้นดี!"แสงไฟสีส้มสลัวข้างหัวเตียงแม้จะสว่างไม่มาก แต่มันก็สว่างพอที่จะทำให้เขาเห็นคราบน้ำตาของคนใต้ร่างได้อย่างชัดเจน"ขอโทษจริง ๆ ค่ะ" เพียงแค่สัมผัสแรกที่เขาแตะต้องเนื้อตัวเธอ มันทั้งรุนแรงและเจ็บแปลบแทบไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด เม็ดพลอยพยายามแข็งใจและกัดฟัน เพราะมือหนากำลังเคล้นคลึงหน้าอกเธออย่างแรงเงาดำของร่างสูงที่คร่อมตัวเธออยู่ดูน่ากลัวมาก เม็ดพลอยรีบหลับตาทันที เมื่อเห็นคนตัวใหญ่กำลังถอดเสื้อนอนออก หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามมากขนาดนี้"ตัวแข็งทื่อขนาดนี้ฉันจะมีอารมณ์ได้ยังไง""ขอโทษค่ะ""เลิกพูดคำว่าขอโ





