Novels by จิตอักษร

ตอนที่ 18 คนใหญ่คนโต“ขอโทษด้วยนะครับที่มาช้า พอดีเสียเวลาที่สนามบินนิดหน่อย” ไฟรีบขอโทษทันทีที่เข้ามาในห้องอาหารที่เขานัดกับไกรสรเจ้าของที่ที่ท่านอนุวัตรสนใจจะซื้อ แต่ในห้องไม่ได้มีแค่ไกรสรแต่ชายวัยกลางคนอีกสองคนนั่งอยู่ด้วย“ไม่เป็นอะไรครับ พวกผมเองก็พึ่งมาถึงได้ไม่นานเหมือนกัน ว่าแต่เดินทางมาเหนื่อยหรือเปล่าครับ” ไกรสรที่ลุกขึ้นมาต้อนรับไฟพูด พร้อมกับยื่นมือมาจับมือทักทายกับชายหนุ่ม“ผมว่าเชิญคุณไฟนั่งก่อนเถอะครับ เดี๋ยวค่อยทักทายกัน” ผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะพูดขึ้น“นั่นสิครับ ผมตื่นเต้นไปหน่อยเลยลืมเชิญนั่งเลย” ไกรสรพูดขึ้นก่อนเขาจะเชิญไฟให้ไปนั่ง ส่วนโรสก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆไฟแรกเริ่มไม่มีใครได้ทันสังเกตุหญิงสาวที่มาพร้อมกับทนายหนุ่มเพราะทุกคนให้ความสำคัญแค่กับเขา แล้วต่างก็พากันคิดว่าหญิงสาวที่มาด้วยกับเขาเป็นเพียงผู้ช่วยของเขา แต่พอทุกคนใด้เห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดเต็มสองตาพวกเขาถึงกับตกตะลึงในความสวยของเธอ“ผู้ช่วยของคุณไฟนี่สวยจังเลยนะครับ ไม่ทราบว่าหามาจากที่ไหนเหรอ เผื่อพวกผมจะไปหามาบ้าง” ชายวันกลางคนอีกคนพูดขึ้น พร้อมกับมองมาทางหญิงสาวด้วยสายตาที่ทำให้โรสอยากจะควักลูก

ตอนที่ 17 ฉันเล่นเป็นแค่บทนางร้าย“นี่เลิกมองมือถือแล้วเดินดีๆ ได้มั้ย” เสียงของไฟที่บอกกับหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้ามองมือถือไม่สนใจสิ่งรอบข้าง จนเกือบจะชนเข้ากับคนที่เดินสวนไปมาในสนามบิน“นี่นายโทรถามคุณวีอะไรนั่นของนายให้ฉันหน่อยสิ ฉันติดต่อสิไม่ได้เลย” โรสไม่สนใจที่ชายหนุ่มเอ่ยเตือนแต่เธอกลับสั่งให้เขาช่วยติดต่อไปหาวีให้แทน“เธอเลิกสนใจเรื่องอื่นแล้วรีบเดินได้มั้ย เธออย่าลืมว่าเรายังมีนัด” ไฟไม่ทำตามที่โรสบอกแต่เขากลับเร่งให้เธอเดินเร็วๆ เพราะตอนนี้รถจอดรอพวกเขาที่หน้าประตูนานแล้ว“นายอย่าดึงสิ” โรสโวยวายเพราะไฟจับแขนเธอก่อนจะออกแรงดึงให้เธอเดินตามเขาไป “ขึ้นรถ” ไฟดันตัวของโรสให้ขึ้นไปบนรถที่คนขับเปิดประตูรอไว้ ก่อนที่เขาจะตามขึ้นมานั่งข้างๆเธอ“โอ๊ย นายจะรีบร้อนอะไร มีใครตามฆ่าหรือไง” “แล้วที่ต้องรีบเพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเดินชักช้าอืดอาดจนฉันต้องลาก” ไฟบ่นอย่างหัวเสีย เพราะว่าเช้านี้ทั้งสองมีนัทสำคัญ แต่เพราะหญิงสาวชักช้าลีลาทำให้เขาเสียเวลาไปพอสมควร “ไปช้านิดช้าหน่อยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร” โรสพูดด้วยท่าทางไม่จริงจัง เลยโดนไฟดุอีกรอบ“นี่มันคือการทำงานจริงๆ นะ ไม่ใช่การ

ตอนที่ 16 เป็นห่วงคนอื่นก็เป็น“เพื่อนใครนะ ยัยนี่ยังมีเพื่อนอยู่เหรอ ไหนว่าเลิกคบไปหมดแล้ว” โรสถามด้วยความสงสัย เพราะสิเคยบอกกับเธอว่าตอนนี้เธอไม่มีใครแล้วเพราะเพื่อนของเธอชอบเอาเธอไปนินทา เธอเลยเลิกคบกับคนพวกนั้นไปหมอแล้ว“มีสิ เพราะคนที่แนะนำให้คุณสิฟ้องก็คือคุณวี” ไฟบอก ก่อนที่เขาจะก้มมองโทรศัพท์ที่เสียงเตือนข้อความดังขึ้น “เดี๋ยวฉันมาคุณวีมาถึงแล้วฉันจะออกไปรับหน่อย เธออยู่กับคุณสิก็อย่าก่อเรื่องเข้าใจมั้ย” ไฟบอกก่อนที่เขาจะลุกออกไปด้วยท่าทางรีบร้อน“แค่นี้ก็ต้องออกไปรับ เดินมาเองไม่เป็นหรือไง” โรสบ่นตามหลังแต่ไฟไม่ได้ยินเพราะเขาเดินออกไปไกลแล้ว ก่อนจะหันมาโวยวายใส่คนเมาที่ยังร้องไห้กับไหล่เธอไม่หยุด“นี่เธอก็เลิกเอาหน้ามาถูกฉันได้แล้ว ชุดฉันเลอะเครื่องสำอางเธอหมดแล้วเนี่ย” โรสดุแต่ไม่จริงจังเท่าไร เธอเอื้อมมือไปลูบหลังคนที่ร้องไห้กับไหล่เธออย่างอ่อนโยนทำไมเธอจะไม่เข้าใจว่าการที่ถูกคนที่รักและไว้ใจหักหลังมันเจ็บปวดแค่ไหน เพราะในอดีตเธอเองก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ต่างจากสิสักเท่าไร เธอถึงได้เข้าใจและเพราะเหตุผลนี้ทำให้เธอกับสิสนิทกันได้รวดเร็วโรสมองสิที่ร้องไห้อย่างเงียบๆ เพร

ตอนที่ 15 ออกเที่ยวกลางคืน“จะออกไปไหน” เสียงของไฟดังขึ้นที่ทางเดินบนชั้นสอง เพราะเขาเห็นหญิงสาวที่ตอนนี้เธอน่าจะพักผ่อนอยู่ในห้องนอนของเธอที่กำลังออกมาจากห้องนอนในชุดที่ใครได้เห็นก็ต้องรู้ว่าเธอกำลังจะออกไปเที่ยวข้างนอก“แล้วนายละ ทำไมถึงยังอยู่ที่บ้านฉัน” โรสไม่ตอบตอบคำถามของไฟแต่เธอเลือกที่จะถามเขากลับไปแทน ถึงแม้เธอจะรู้ว่าที่เขายังอยู่ที่บ้านของเธอในเวลานี้เป็นเพราะว่าเขาทำงานกับพ่อของเธอ เพราะทางที่เขาเดินมาคือห้องทำงานของพ่อเธอ“เธอยังไม่ตอบคำถามฉัน” ไฟเองก็ไม่ตอบคำถามของเธอแต่กลับทวงคำตอบของคำถามเดิม“แล้วที่นายถามเป็นเพราะว่าอยากรู้เอง หรือว่าเพราะหน้าที่ที่พ่อฉันสั่งให้นายดูแลฉัน” โรสพูดกวนอารมณ์ของไฟ“ก็ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของพ่อเธอ เธอคิดว่าฉันอยากจะยุ่งกับเธอหรือเปล่าละ”โรสชักสีหน้าโกรธทันทีที่ได้ยินคำพูดของไฟ เธอกำคอเสื้อของไฟก่อนจะกระชากเข้าหาตัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธอย่างที่สุด จนไฟเองก็ยังแปลกใจ“ถ้างั้นก็ไปหาพ่อของฉันกัน แล้วบอกไปเลยว่านายขอยกเลิกการดูแลฉันเพราะนายไม่อยากดูแลคนที่นายรังเกียจ หรือว่าถ้านายไม่กล้าพูดเพราะกลัวพ่อฉันจะดูนายไม่ดี ฉันพูดเองก็ได้นะว่าต

ตอนที่ 14 เตรียมตัวไปภูเก็ต“ฉันไม่ไป” โรสปฏิเสธสิรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่สิก็ยังคงคะยั้นคะยอให้โรสออกไปเที่ยวกับเธอ“ไปนะ ถ้าเธอไม่ไปฉันก็ต้องไปคนเดียวนะสิ” สิขอร้องด้วยเสียงที่ฟังดูน่าสงสาร“ไม่” แต่โรสก็ยังคงยืนยันหนักแน่นว่าเธอจะไม่ออกไปกับสิในคืนนี้หลังจากเหตุการณ์ที่โรสเมาอาละวาดแล้วไปนอนบ้านสิวันนั้น ทั้งสองคนก็ดูเหมือนจะสนิทกันมากขึ้น สองสาวเพื่อนต่างวัยมักจะชวนกันไปออกเที่ยวหรือหากินของอร่อยๆด้วยกันอยู่เสมอ อย่าเช่นวันนี้ที่สิโทรมาชวนโรสให้ออกไปเที่ยวกลางคืนด้วยกัน“นี่ เวลาเธอชวนฉันไม่เคยปฏิเสธเลยนะ แต่ทีเวลาฉันชวนเธอกลับปฏิเสธไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ” สิตำหนิด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ“ฉันไปไม่ได้จริงๆ พรุ่งนี้ฉันต้องเดินทางไปภูเก็ต และต้องออกเดินทางแต่เช้า” โรสตอบ “อีกอย่างฉันต้องไปกับคุณทนายของเธอ ไม่อยากตื่นสายให้หมอนั่นมาว่าได้หรอกนะ” “เธอไปเที่ยวเหรอกับคุณไฟเหรอ แล้วไปนานขนาดไหน” สิถามด้วนน้ำเสียงตื่นเต้น“ไปเที่ยวอะไรละ ไปทำงานนะสิ แล้วก็ไปประมาณหนึ่งอาทิตย์มั้ง” โรสตอบ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาจู่ๆพ่อของเธอก็สั่งให้เธอไปภูเก็ตกับไฟ เพราะพ่อเธออยากให้เธอไปเรียนรู้ก

ตอนที่ 13 ทำไมถึงได้ทน“โอ๊ย” โรสยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความปวด ทำไม่มันถึงได้ปวดขนาดนี้นะเธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแต่ก็จำไม่ค่อยได้ จำได้แค่ช่วงที่มาถึงบ้านของสิ แล้วสิก็สั่งให้เธอไปอาบน้ำก่อนจะนอน แล้วหลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็หลับเป็นตาย“กี่โมงแล้วเนี่ย” โรสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก่อนจะเห็นสายที่ไม่ได้รับสิบกว่าสาย และข้อความที่ไม่ได้อ่านอีกหลายสิบข้อความซึ้งทั้งหมดมาจากคนๆเดียวคือผู้ชายที่เธอเกลียดขี้หน้าที่สุดนั่นคือไฟโรสลุกขึ้นจากที่นอนทั้งๆที่ยังปวดหัวก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำแล้วเดินลงมาหาสิที่ข้างล่าง“ตื่นแล้วเหรอ กำลังคิดอยู่เลยว่าจะเรียกรถโรงพยาบาลหรือปอเต็กตึ๊งดีไม่รู้ว่านอนหรือตาย” สิทักขึ้นมาทันทีที่เห็นโรสเดินลงมาด้วยสภาพอิดโรย“เอา กินซะจะได้หายแฮงค์” สิเดินไปหยิบเครื่องดื่มแก้แฮงค์ในตู้เย็นก่อนจะเอามายื่นให้คนที่ยังมีอาการเมาค้าง“ขอบใจ” โรสหยิบรับเครื่องดื่มจากสิก่อนจะกระดกเข้าปากรวดเดียวจนหมดขวด เธอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยแต่ยังคงปวดหัวอยู่ดี“มีอะไรกินบ้างมั้ย” โรสหันไปถามสิ เพราะตอนนี้ท้องของเธอกำลังร้องประท้วงเพราะความหิว“ไม่มี” สิตอบ โรสเลยหันไปมองสิอ

ตอนพิเศษ 2ชื่อของเธอคือหนึ่ง ชื่อของนายคือดินเหนียว“คุณแม่ขา ทำไมเราต้องไปบ้านคุณตาคุณยายด้วยคะ เราให้คุณตาคุณยายมาหาเหมือนทุกที ไม่ได้เหรอ” เด็กหญิงวรัญญาในวัยเก้าขวบถามขึ้น ตอนนี้เธอกำลังไปที่บ้านเกิดของแม่เธอซึ่งก็คือบ้านที่ตายายของเธออยู่ตอนนี้“เพราะแม่จะไปทำธุระที่ที่ดินด้วยไง อีกอย่างลูกๆ ก็ปิดเทอมแม่ก็เลยพามาเล่นบ้านตายายไม่ดีเหรอ”“ดีครับผมอยากไปเล่นบ้านตายาย” พี่วี พี่ชายเธอพูดด้วยความตื่นเต้น“ไม่ดี วรรณไม่อยากไป”“ดี”“ไม่ดี พี่วีว่าดีก็ไปคนเดียวสิ วรรณไม่ได้อยากไปสักหน่อย”“ทำไมเราถึงไม่อยากไปบ้านตายายเหรอ” แม่ถาม“ก็คุณตาเล่าให้ฟังว่าที่บ้านคุณตามีควายตัวใหญ่มาก แล้วยังมีเป็ดมีไก่ แล้วคุณตาก็ยังเคยบอกว่าตอนคุณตาไปเก็บไข่ไก่คุณตาเคยถูกไก่ตีด้วย คุณแม่ว่าไม่น่ากลัวเหรอคะ”“ไม่น่ากลัวหรอก ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับเขา เขาก็ไม่ยุ่งกับเราหรอก แล้วพวกนั้นก็ไม่ได้อยู่ใกล้บ้านเราสักหน่อย ต้องไปที่สวนต่างหากถึงจะเจอ” แม่เธออธิบาย“อ้าว ไม่ได้อยู่ในบ้านคุณตาหรอกเหรอคะ”“ไม่ได้อยู่จ้ะ ที่บ้านคุณตามีแค่แมวตัวเดียวที่ลูกไม่อยากไปเพราะเรื่องนี้เหรอ”“ค่ะ ก็คุณตาบอกว่าที่บ้านมี วรรณเลยคิดว่า

ตอนพิเศษ 1สองขีด- ดิน –“ไอ้ชัด มึงห่อให้ดีๆ หน่อย นั่นของชำร่วยงานแต่งกูนะเว้ย ตั้งใจทำหน่อยดิวะ”“กูก็ตั้งใจทำอยู่เนี่ย มึงไม่แหกตาดูวะ แต่กูมีปัญญาทำได้แค่นี้คนอุตส่าห์มาช่วยแม่งยังบ่นอีก เดี๋ยวก็ปล่อยให้ทำคนเดียวหรอก”“เออๆ ไม่บ่นแล้วทำให้ดีหน่อยก็แล้วกัน”“จะมีเมียทั้งทีลำบากเพื่อนจริงนะมึง” ชัดยังบ่นไม่เลิก ตอนนี้พวกเรามารวมตัวที่บ้านของผมเพื่อมาเตรียมของชำร่วยสำกหรับงานแต่งของผมกับหนึ่งที่จะถึงในอาทิตย์หน้า นี้ก็ผ่านมาตั้งสามเดือนแล้วจากวันที่ผมขอหนึ่งแต่งงาน ในที่สุดเราก็จะเป็นสามีภรรยากันสักที“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดของหนึ่งดังมาจากในห้องน้ำ ผมรีบทิ้งงานทั้งหมดแล้วตรงไปทางห้องน้ำทันที“หนึ่งเป็นอะไร เปิดประตู” ผมถามเสียงดังด้วยความตกใจพร้อมกับทุบประตูห้องน้ำด้วยความร้อนใจ “หนึ่งเปิดประตู”“จะเรียกทำไมเสียงดัง แล้วอยากได้ประตูห้องน้ำใหม่หรือไงถึงได้ทุบแรงขนาดนั้น” หนึ่งที่เปิดประตูออกมาบ่นผมทันที“ก็ฉันได้ยินเสียงเธอกรี๊ด เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”“เปล่า” หนึ่งตอบพร้อมกับยื่นของบางอย่างให้ผม “ที่ฉันกรี๊ดเพราะอันนี้มันขึ้นสองขีดนะ”“สองขีด” ผมมองเจ้าสิ่งนั้นที่หนึ่งยื่นให้

บทส่งท้าย หนึ่งเดียวของดิน“นายพาฉันมาบ้านนายทำไม” หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จดินก็บอกว่าให้ฉันช่วยไปกับเขาหน่อย เขามีอะไรจะให้ฉันดูฉันก็นึกว่าเขาจะพาฉันไปไหนที่แท้ก็พามาบ้านของเขาที่อยู่ที่อู่รถนั่นเอง“เข้ามาข้างในก่อนสิ” ฉันเดินเข้ามาในบ้านตามที่เขาบอกก่อนที่จะรู้สึกแปลกๆ“นายจัดบ้านใหม่เหรอ” ที่ฉันรู้สึกแปลกๆ เพราะเขาจัดบ้านใหม่นี่เอง “นี่เหรอที่นายบอกว่าอยากให้ฉันดู แค่นายจัดบ้านใหม่เนี่ยนะ”“ไม่ใช่ตรงนี้ ที่ฉันอยากให้เธอดูคือข้างบนต่างหาก” เขาชี้ไปที่ชั้นสอง ฉันเลยมองเขาด้วยความระแวงหมอนี่ไม่ได้คิดจะหลอกให้ฉันขึ้นไปข้างบนแล้วทำอะไรแปลกๆ ใช่ไหม “ไม่ต้องมองฉันระแวงแบบนั้นหรอกน่า ฉันสัญญากับพ่อกับพี่ชายเธอไว้แล้วว่าจะไม่ทำอะไรเธอเด็ดขาด”“นายจะรักษาสัญญาใช่ไหม” ฉันถามย้ำเพื่อความมั่นใจถึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนรักษาสัญญามากแค่ไหนก็ตาม นี่แหละมั้งพ่อกับพี่ฉันเลยวางใจให้ฉันคบกับเขา“อืม ถ้าเธอไม่ทำให้ฉันตบะแตก” พอเขาพูดจบฉันก็หันหลังเดินลงบันไดทันทีจนเขาต้องรีบขว้าไว้ “เดี๋ยวสิหนึ่งใจเย็นๆ ฉันพูดเล่น ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”“นายแน่ใจนะ”“แน่ใจสิ” ฉันมองตาเขาก่อนจะยอมเดินตามเขาขึ้นชั้นสองไป ดิน

ตอนที่ 29 กลับมาอีกครั้ง“ถ้าลูกไม่มีความสุขต้องรีบบอกพ่อนะ พ่อจะไปรับลูกกลับมาทันที”“นี่คุณลูกแค่กลับไปอยู่บ้านตายายจะไม่มีความสุขอะไร ไม่ได้ไปลำบากอะไรสักหน่อย”“ไม่ต้องไปฟังแม่นะลูก ถ้าลูกอยากกลับมาบอกพ่อได้เสมอเลยพ่อจะรีบไปรับ”“เอะ นี่คุณกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ ทีตอนเราเป็นแฟนกันคุณก็ยังอยากให้ฉันไปอยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่เหรอ ขนาดพ่อฉันเอาปืนไล่ยิงคุณยังไม่กลัวเลย จะพาฉันมาอยู่ด้วยให้ได้ ทีตอนนี้ทำเป็นร้องไห้ฟูมฟาย” ฉันพึ่งเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย คุณตาฉันก็แสบใช่เล่นเหมือนกันนะเนี่ยก็อย่างว่าแหละแม่ฉันออกจะสวย“โธ่คุณ อย่าพูดเรื่องอดีตสิมันไม่เหมือนกันสักหน่อย”“ไม่เหมือนยังไง ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าตอนนั้นพ่อฉันรู้สึกยังไง”“รู้สึกแล้วค้าบ” พ่อฉันตอบเสียงอ่อย“รู้แล้วก็ดี แล้วก็รู้ใช่ไหมว่าทำแบบนี้ลูกจะลำบากใจ” แม่ฉันถามเสียงดุ“รู้”“ถ้ารู้แล้วจะทำทำไม จะเลิกทำให้ลูกลำบากใจไหม”“เลิกแล้ว” แล้วพ่อฉันก็ต้องยอมแม่อีกตามเคย แม่ฉันนี่สุดยอดไปเลย“ดี” แม่ฉันบอกกับพ่อก่อนจะหันมาพูดกับดิน “ดินเราจำได้ใช่ไหมว่าสัญญาอะไรกับป้าไว้”“จำได้ครับ”“ดี งั้นก็ไปเถอะเดี๋ยวตากับยายจะรอ”

ตอนที่ 28 ถูกเท“เรียบร้อยแล้วค่ะ” พี่ปุ้มปุ้ยช่างประจำตัวฉันบอกก่อนจะก็บเครื่องสำอางใส่กระเป๋า ฉันมองสำรวจตัวเองก่อนจะขอบคุณ“ขอบคุณมากค่ะ พี่ปุ้มปุ้ย แล้วพี่วีเสร็จหรือยังคะ” ฉันถามถึงพี่ชาย ที่จะไปร่วมงานกับฉันคืนนี้“คุณวีไปด้วยเหรอคะ คุณวีไม่ได้บอกพี่ พี่เลยไม่ได้เตรียมช่างมาให้ นี่พี่มาคนเดียวนะคะ” หมายความว่ายังไง ไหนวันนั้นตกลงกันแล้วว่าพี่จะไปเป็นเพื่อนฉัน อย่าบอกนะว่าจะเทฉันนะฉันโกรธจริงๆ ด้วยนะ“พี่วี พี่วีอยู่ไหน” ฉันส่งเสียงเรียกพี่วีเสียงดังลงมาจากชั้นสองของบ้าน ดังขนาดที่ต่อให้พี่ชายฉันไปแอบในท่อระบายน้ำก็ต้องได้ยิน ถึงพี่ชายฉันจะไม่ไปแอบที่นั่นก็ตาม“เสียงดังอะไรตัวเล็ก พี่อยู่นี้” พี่ชายฉันเดินออกมาจากทางห้องรับแขก แล้วจากชุดที่ใส่ก็เป็นชุดอยู่บ้านจริงๆ“ไหนพี่บอกว่าจะไปกับฉัน แล้วทำไมยังไม่แต่งตัว อย่าบอกนะว่าพี่จะเทฉัน ฉันโกรธจริงๆ นะ” ฉันเดินโวยวายลงบันไดมา“เดินช้าๆ สิเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก” พี่วีรีบเดินมารับฉันที่บันได “พี่ก็อยากไปกับเรานะ แต่มีคนมาขออาสาไปเป็นเพื่อนเราแทนพี่นะสิ ตอนแรกพี่ก็ไม่ยอมหรอก แต่แม่นะสิอนุญาตแล้ว พี่เลยทำอะไรไม่ได้เลยต้องยอมถอย”“ใคร”“ไปดู

ตอนที่ 27 เด็กฝึกงาน“เมื่อกี้เราพูดว่าอะไรนะตัวเล็ก”“ฉันบอกว่า ฉันจะไปช่วยงานพี่ที่บริษัท” ฉันพูดย้ำอีกครั้งชัดๆ ช้าๆ“พี่หูฝาดไป หรือว่าเราไม่สบายกันแน่” พี่วีเอามือแคะหูก่อนจะเอาอีกมือมาแตะที่หน้าฝากฉัน “ตัวก็ไม่ได้ร้อนหูพี่ก็ยังปกติดี หรือว่าตอนที่อยู่ที่นู้นหัวเราไปกระแทกอะไรมาหรือเปล่า”“นี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย พี่อย่าเวอร์ฉันแค่เบื่อที่จะอยู่บ้านนี่ก็อยู่เฉยๆ มาตั้งหลายวันแล้ว” ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนพี่วีแล้วเอนหัวไปซบที่แขน พี่ชายใครเนี่ยทำไมแขนแน่นแบบนี้ “อีกอย่างที่ผ่านมาพี่กับพ่อก็อยากให้ฉันไปลองฝึกงานที่บริษัทไม่ใช่เหรอ ก็ถือโอกาสตอนนี้ให้ฉันไปฝึกเลยไม่ดีเหรอ”“เอาจริงเหรอ” พี่วีถามอีกครั้ง“จริง” ฉันตอบเสียงหนักแน่นและแล้วเช้าวันที่ฉันต้องไปทำงานที่บริษัทก็มาถึง ฉันแต่งตัวเสร็จก็เดินฮัมเพลงลงมาข้างล่างด้วยความอารมณ์ดี“อารมณ์ดีขนาดนั้นเลยเหรอที่จะได้ไปทำงานน่ะ” แม่ถาม“ใช่ค่ะ” ฉันตอบก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทานข้าวที่พ่อกับแม่ แล้วก็พี่วีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว นี่ฉันว่าฉันรีบแล้วนะแต่ก็ยังช้ากว่าทั้งสามคนอยู่ดี“ถ้าลูกไม่อยากไปไม่ต้องฝืนใจไปทำก็ได้นะ ลูกสาวคนเดียวพ่อเลี้ยงได้

ตอนพิเศษ 2ยินดีต้อนรับ“คุณพ่อข่า เมื่อไรคุณปู่จะมาถึงค่ะ” เด็กหญิงลูกหนูในวัยห้าขวบถามพ่อหลังจากวิ่งเข้าวิ่งออกระหว่างประตูหน้าบ้านกับห้องรับแขกหลายสิบรอบ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่ารถที่ไปรับคุณปู่ของเธอที่สนามบินจะกลับมาซักที“ใจเย็นๆ สิ เดี๋ยวคุณปู่ก็มาถึงแล้ว ลูกหนูมานั่งรอกับพี่ดีกว่าไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาแล้วแล้วเดี๋ยวก็ล้มหรอก” ทินกรวัยสิบเอ็ดปีเป็นคนตอบพร้อมกับเดินมาอุ้มลูกหนูให้ขึ้นไปนั่งบนตักของตัวเอง เพราะกลัวว่าน้องสาวจะล้มเพราะการวิ่งไปวิ่งมา“แต่ลูกหนูอยากไปรอรับคุณปู่นี่ค่ะ” เด็กหญิงลูกหนูหันไปบอกพี่ชาย“อยากไปรอรับคุณปู่หรือรอรับใครกันแน่ อย่าคิดว่าพี่รู้ไม่ทันเรานะ”​ ภาสกรวัยแปดขวบพูด“ลูกหนูต้องรอรับคุณปู่สิ พี่ภาสอย่ามาใส่ร้ายลูกหนูนะ” ลูกหนูตอบพี่ชายของเธอ“จริงเหรอ แล้วทำไมต้องแก้มแดงด้วย” ภาสกรยังไม่หยุดแหย่น้องสาว“พี่ทินจัดการพี่ภาสให้ลูกหนูหน่อย ลูกหนูถูกพี่ภาสแกล้ง” เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่สามานถสู้ภาสกรได้ลูกหนูจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากทินกรพี่ชายคนโต พร้อมกัลป์บีบน้ำตาเรียกคะแนนส่งสาร“ภาสหยุดแกล้งน้องเลยนะ ถ้าไม่งั้นพี่จะฟ้องแม่” ทินกรเองก็รู้แผนการของน้องสาวตัว

ตอนพิเศษ 1ท้อง“พี่ธันตื่นได้แล้วค่ะ สายแล้วนะคะ”​ ลูกหนูปลุกสามีของเธอ ปกติธันวาไม่ใช่คนตื่นสาย ถึงแม้จะตื่นหลังลูกหนูแต่ก็ไม่ได้ตื่นช้าขนาดที่ทำให้เธอต้องขึ้นมาปลุก แต่วันนี้เธอทั้งเรียกทั้งเขย่า คนตัวโตก็เอาแต่ส่งเสียงอืม แล้วพลิกตัวหนี“ตัวก็ไม่ได้ร้อน เมื่อคืนก็นอนไม่ดึก ทำไมวันนี้ตื่นยากจัง” ลูกหนูคิดพร้อมกับพยามเรียกสามีของเธออีกครั้ง “พี่ธันตื่นนะ เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ถ้าไม่ตื่นลูกหนูจะเรียกหมอพัดมาแล้วนะ”​ ลูกหนูบอกพร้อมกับเขย่าคนตัวโตอีกครั้ง แต่ธันวาก็ยังคงหลับตาอยู่แบบเดิม ลูกหนูเลยตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อจะไปบอกป้านิดให้โทรตามหมอพัดแต่ลูกหนูขยับตัวยังไม่ทันจะพ้นขอบเตียงคนที่นอนปลุกไม่ตื่นก็จับแขนของเธอไว้ก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้ลงมานอนข้างๆ พร้อมกับใช้แขนแกร่งกอดไว้แน่น“ไม่ต้องไปตามหรอกพี่ไม่ได้เป็นอะไร” ธันวาตอบทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่“แน่ใจนะคะ แต่ลูกหนูเรียกพี่ตั้งหลายรอบแต่พี่ก็ไม่ยอมตื่นจนลูกหนูนึกว่าพี่เป็นอะไร” ลูกหนูถามด้วยความอดห่วงไม่ได้“แน่ใจสิ พี่แค่เหนื่อยนิดหน่อย ต้องเป็นเพราะลูกหนูใช้งานพี่ตอนกลางคืนหนักแน่ๆ เลย”เพี๊ยะ!!หลังพูดจบคนพูดก็โดนฝ่ามือเล็กของลูกหนูไ

ตอนที่ 21 งานแต่ง“ลูกหนูช่วยขึ้นให้ผมหน่อย” ลูกหนูตกใจกับคำขอให้ช่วย“ลูกหนูทำไม่เป็นค่ะ” ลูกหนูตอบเพราะทุกครั้งก็มีแต่ธันวาเป็นฝ่ายทำ เธอเคยทำอะไรแบบนี้ที่ใหนกัน“ไม่ยากหรอกเดี๋ยวผมสอน” ธันวาพูดจบก็จูบเล้าโลมลูกหนู ก่อนจะยกสะโพกของลูกหนูขึ้นแล้วจัดการถอดกางเกงชั้นในของของลูกหนูออก ก่อนจะปดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิบของตัวเอง ธันวาจับน้องชายของตัวเองให้ตั้งขึ้นก่อนจะจ่อไปที่ปากถ่ำหวาน“ลูกหนูนั่งทับลงมาเลย...อ้า” ลูกหนูทำตามที่ธันวาบอกตอนนี้น้องสาวขอเธอกลืนกินน้องชายของธันวาจนหมดสิ้น“อ๊า” ลูกหนูเองก็ร้องเสียงหลงเพราะตอนนี้น้องชายของธันวาเข้าไปลึกมาก ลึกกว่าทุกครั้งก็ว่าได้ ธันวาใช้สองมือจับไปที่ก้นงามก่อนจะออกแรงยกขึ้นก่อนจะปล่อยลง“ลูกหนูทำแบบนี่นะ ยกขึ้นแล้วลง...อ้า...แบบนั้นแหละ...อ้า” ลูกหนูทำตามที่ธันวาสอนแล้วทำได้ดีด้วย ลูกหนูโยกขึ้นลงตามที่ธันวาบอก ส่วนธันวาก็ใช้ปากดูดเลียที่อกงาม มือทั้งสองก็บีบเค้นก้นงามและช่วยออกแรงยก“อ๊า...อ๊า” ลูกหนูไม่เคยคิดเคยฝันว่าวันนึงเธอจะมามีอะไรกับธันวาข้างนอกแบบนี้แถมยังเป็นตอนกลางวันถึงฟิล์มรถจะมืดแต่ถ้ามีใครผ่านมาเห็นก็ต้องรู้แน่ๆ ว่าคนในรถทำอะไรก

ตอนที่ 20 ขอ“ว่าไงลูกหนูคนสวยกลับมาจากต่างประเทศปุ๊บก็รีบไปหาผู้ชายปั๊บเลยนะ เพื่อนเพิ่นนี้ไม่มาเจอเลยทำดีจริงๆ” รินหรือรินรดาดาราสาวแนวหน้าของประเทศพูดขึ้น“แน่นอนเพื่อนกับผู้ชาย ผู้ชายก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้ว” เฟย่านักธุรกิจสาวเจ้าของกิจการขนส่งทั้งบนดินทางอากาศแม้แต่ทางเรือก็อยู่ในความดูแลของเธอพูดขึ้น“ว่าแต่ลูกหนูแกล่ะเฟย่าผู้ชายคนนั้นบอดี้การ์ดพี่ชายแกไม่ใช่เหรอทำไมถึงมาอยู่กับแกได้ อย่าบอกนะว่าแกแอบสอยมาอ่ะ” ลาน่านักร้องสาวแสนเท่ทักขึ้น เรียกความสนใจของสาวๆ ให้หันไปมองชายหนุ่มคนนั้น“จะบ้าเหรอ พอดีตอนนี้ฉันกำลังจัดการเรื่องบางอย่างให้พี่เฟร็ดอยู่นะพี่เขาเลยส่งหมอนั่นมาช่วยแค่นั้นแหละ” เฟย่าตอบ“ถ้าแค่ส่งมาช่วยแล้วทำไมต้องตามมาเฝ้าด้วยล่ะ” ซูจินดีไซเนอร์สายมูทักขึ้น“นี่หยุดสนใจเรื่องฉันแล้วไปจัดการยัยลูกหนูดีกว่าม่ะ นางเอกของงานไม่ใช่ฉันแต่เป็นยัยนั่นต่างหาก” หลังจากเฟย่าพูดจบทุกคนก็หันมาเล่นงานเธอต่อ“ตื่นได้แล้วคนขี้เซา”“ลูกหนูขอนอนอีกนิดนะคะ ง่วงมากเลย” เมื่อคืนกว่ายัยสี่สาวนั้นจะปล่อยเธอกลับก็เกือบเช้า เพราะงั้นเธอตื่นไม่ไหวจริงๆ“ถ้างั้นแม่จะไปบอกให้อาธันของลูกกลับไปก่อนด

ตอนที่ 19 กลับบ้าน[ สนามบิน ]มีคนเคยบอกว่าถ้าผู้ชายได้ผู้หญิงแล้วจะไม่เห็นค่าคำพูดนั้นคงใช้ไม่ได้กับอาธัน เพราะตั้งแต่วันที่ทั้งสองมีอะไรกันในวันนั้นดูเหมือนธันวาจะติดลูกหนูหนักว่าเดิมเรียกได้ว่าที่ใหนมีธันวาต้องมีลูกหนู ที่ใหนมีลูกหนูต้องมีธันวา จนตอนนี้คนทั้งไร่ต่างลือกันว่าอีกไม่นานที่ไร่ต้องมีข่าวดีเร็วๆนี้แน่“ไม่ไปไม่ได้เหรอ ถ้าลูกหนูไม่อยู่แล้วผมจะนอนกอดใครล่ะ” ธันวาบ่น“ลูกหนูกลับบ้านนะคะไม่ได้ไปไหน แค่สัปดาห์เดียวเองอย่างอแงสิคะ” ลูกหนูกำลังปลอบคนงอแงถ้าพวกพี่ๆ ของเขาได้มาเห็นอาธันของเธอในตอนนี้ล่ะก็ต้องขำแน่ๆ“ตั้งอาทิตย์นึง มันนานมากเลยนะทั้งผมและเจ้าน้องชายผมต้องคิดถึงลูกหนูกับน้องสาวของลูกหนูมากแน่ๆ” ลูกหนูตีแขนธันวาเบาๆไปหนึ่งที“คิดแต่เรื่องอะไรเนี่ยอาธัน เมื่อคืนยังรังแกลูกหนูไม่พออีกเหรอ เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ” ลูกหนูต่อว่า“ก็ลูกหนูจะไม่อยู่ตั้งหลายวันผมก็ต้องตักตวงไว้หน่อยสิ แล้วก็เมื่อไรลูกหนูจะเลิกเรียกผมว่าอาเนี่ย บางคนที่เขาไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราต่างพากันคิดว่าผมเอาหลานตัวเองมาทำเมียกันหมดแล้วเนี่ย” ลูกหนูอกขำไม่ได้“แล้วมันไม่จริงเหรอค่ะ อาธัน” ธ

ตอนที่ 18 มื้อดึก“โอ๊ย” ลูกหนูส่งเสียงร้องออกมาหลังจากที่บิดขี้เกียจเพราะเธอรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว“สองทุ่มแล้วเหรอ นี้ฉันหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ” ลูกหนูพึมพำที่เธอมีสภาพแบบนี้คงต้องโทษอาธันเพราะกว่าที่อาธันจะปล่อยให้เธอออกมาจากห้องทำงานก็เกือบเย็น ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กิน พอมาถึงห้องก็หลับไม่รู้เรื่องทำให้ตอนนี้เธอพลาดมื้อเย็นอีก“หิวจัง ยังมีอะไรเหลือให้เธอกินหรือเปล่าเนี้ย” ลูกหนูลงมาหาของกินในครัวเพราะตอนนี้เธอหิวมาก แต่ระหว่างที่เธอกำลังหาของกินในตู้เย็นเธอก็ถูกคนบางคนสวมกอดจากข้างหลังจนเธอตกใจร้องกรี๊ดออกมา คนฉวยโอกาสเลยต้องปิดปากเธอด้วยจูบร้อนแรง ลิ้นร้อนดันปากของเธอเปิดออกเพื่อให้ลิ้นของเขาได้ลุกล่ำเข้าไปชิมความหวานในปากนุ่ม“อืม” ลูกหนูส่งเสียงประท้วงหลังจากถูกจู่โจมจากคนนิสัยไม่ดี ก่อนจะดันอาธันออก ธันวายอมถอนจูบออกทั้งที่ไม่เต็มใจ“หยุดเลยนะคะอาธัน ลูกหนูหิว”“หิวอะไรเหรอ หิวผมหรือเปล่า” ให้ตายเถอะอาธันของเธอเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร เมื่อกลางวันยังไม่พอใจอีกเหรอ“ลูกหนูไม่เล่นนะคะ ลูกหนูหิวข้าวมากจริงๆ เป็นเพราะใครก็มารู้ลูกหนูถึงอดข้าวไปตั้งสองมื้อ” ลูกหนูบ่น“วันนี้ป้าน

ตอนที่ 34 สัญญาสองปี (NC) จบ“พี่ ฉันช่วยค่ะ” ถิงถิงเดินเข้าไปช่วยรับเสื้อสูทของอี้ฟานมาวางพาดไว้ที่เก้าอี้ส่วนอี้ฟานก็คลายเนคไทออก พร้อมกับปลดกระดุมที่คอเสื้อกับแขน ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กแล้วเดินไปที่โซฟา เขานั่งลงที่โซฟาโดยมีถิงถิงนั่งลงบนตักถิงถิงมองใบหน้าหล่อเหลาของสามีของเธอแล้วขำออกมาจนคนตัวใหญ่ต้องถาม“ขำอะไร”“พอมองหน้าพี่ใกล้ๆแบบนี้แล้วอดคิดถึงงานแต่งไม่ได้เลยค่ะ” ถิงถิงตอบก่อนจะขำออกมาเบาๆพวกเขาสองคนแต่งงานมาได้เดือนกว่าแล้ว แต่คิดถึงวันแต่งงานทีไรถิงถิงก็อดขำไม่ได้ เพราะความขี้หึงของอี้ฟานเกือบทำให้งานแต่งงานเกือบล่ม เพราะเขาให้เหตุผลว่าเจ้าสาวของเขาสวยเกินไปไม่อยากให้ใครเห็น งานตอนเช้าไม่เท่าไรเพราะเป็นงานพิธีการและมีแค่คนในครอบครัวและชุดที่เธอใส่ก็ค่อนข้างเรียบร้อย แต่ปัญหามันมาเกิดในตอนเย็นนี่สิเพราะตอนเย็นเป็นงานฉลองแล้วอี้ฟานก็เป็นคนเปลี่ยนงานในตอนแรกที่จะจัดแค่งานเล็กๆ แต่เขากลับเพิ่มแขกขึ้นมาเกือบสองเท่า นั่นยิ่งทำให้มีคนเห็นเจ้าสาวคนสวยของเขามากขึ้น แล้วชุดตอนเย็นของถิงถิงส่วนหลังยังเป็ยซีทรูถึงจะมีลายลูกไม้ปกปิด แต่เขาก็ยังหวงอยู่ดี“เธอไม่รู้หรอกว่าวันนั้นฉันอยากต

ตอนที่ 33 แต่งงานสักที“ขยับไปทางขวาอีก ใช่ๆตรงนั้นแหละ วางได้เลย เสร็จตรงนี้ช่วยไปดูแจกันดอกไม้ในสวนด้วยนะ” ซิงเยียนสั่งงานลูกน้องด้วยความวุ่นวายเพราะเธอต้องทำงานแข่งกับเวลา“พี่ซิงเยียนพี่ไปดูที่ซุ้มให้หน่อยว่าโอเคหรือยัง” เสียงลูกน้องที่รับผิดชอบที่ซุ้มเรียก“พี่ซิงเยียนดอกไม้ที่สวนไม่น่าจะพอทำไงดีพี่” เสียงลูกน้องอีกคนดังขึ้น“พี่ซิงเยียนแล้วในห้องรับแขกล่ะพี่ เอาไง” ลูกน้องอีกคนถามขึ้นตอนนี้ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็มีแต่เสียงเรียกพี่ซิงเยียนๆ จนเธอหนวกหูไปหมด สาเหตุที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะเธอหรือลูกน้องทำงานไม่ดี แต่มันเป็นเพราะนายจ้างจอมเรื่องมากของเธอต่างหากที่อยู่ๆก็เพิ่มงานมาให้เธอโดยไม่ให้เธอได้ตั้งตัวก่อน ซึ่งนายจ้างของเธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเพื่อนและน้องสาวที่รักของเธอนั่นเอง ใช่แล้วในที่สุดก็ถึงงานแต่งงานของอี้ฟานและถิงถิงก็มาแล้วหลังจากจัดการเรื่องวุ่นวายทั้งหลายในที่สุดวันพรุ่งนี้เป็นวันจัดงานแต่งของอี้ฟานกับถิงถิง ซึ่งเธอจัดเตรียมงานของทั้งสองเสร็จเรียบร้อยอย่างสวยงาม แต่ว่าเมื่อวานอี้ฟานก็โทรหาเธอแล้วบอกกับเธอว่าเขาอยากเพิ่มงานพิธีการแบบจีนในช่วงเช้า เดิมทีเธอก็ปฏิเ

ตอนที่ 32 ถอนรากถอนโคนก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องพักผู้ป่วยดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออกแล้วชายหนุ่มหน้าหวานก็เดินเข้ามา“พี่ซ่งเหยียนมาแล้วเหรอคะ” เสียงหวานทักเข้าขึ้นทันทีที่เธอหันมามองเขา“ครับ” ซงเหยียนตอบรับสั้นๆ เขามองถิงถิงที่ตอนนี้นั่งพิงอกของอี้ฟานอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยมีอี้ฟานกำลังป้อนผลไม้ใส่ปากของเธอ ทำเอาซงเหยียนถึงกับพูดไม่ออกกับการแสดงความรักของทั้งสองคน“ทำไมนายมาช้าขนาดนี้ รู้มั้ยฉันต้องทนนั่งดูสองคนนั้นแสดงความรักกันจนฉันขนลุกไปหมดแล้ว” เฉินตงตงลุกขึ้นมาโวยวายใส่ซงเหยียนจนคนถูกโวยวายขมวดคิ้วใส่“ผมจะมาตอนไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ” ซงเหยียนถามหน้านิ่งๆ “ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็ที่ฉันไปไหนไม่ได้ต้องทนดูสองคนนั้นโชว์หวานก็เพราะรอนายอยู่ไง” ตงตงบอก ซ่งเหยียนหันไปมองคุณหนูของเขาก่อนจะขอคำอธิบายเรื่องที่ตงตงพูด“หมายความว่ายังไงครับคุณหนู อย่าบอกนะว่าผมต้องทำงานร่วมกับคุณชายเฉินอีกแล้ว” ซ่งเหยียนถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ“นี้ๆ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง น้ำเสียงนายเหมือนไม่ค่อยพอใจที่ได้ทำงานกับฉันเลย” ตงตงอดที่จะถามไม่ได้“ครับ คุณชายเฉินเข้าใจไม่ผิดหรอกครับ ผมไม่อยากทำงา

ตอนที่ 31 คิดบัญชี“อ๊ากกกกกกก พวกมึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลยนะ รู้มั้ยกูเป็นใคร อ๊ากกกกก” เสียงร้องโหยหวนกับคำขู่ของจางหย๋งดังลั่นห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกปิดตาย ซึ่งภายในห้องมีคนอยู่ไม่กี่คน“ไม่อยากเจ็บก็หยุดดิ้นสิ ฉันกำลังทำแผลให้นายอยู่ไม่เห็นเหรอ พวกนายก้จับมันแน่นๆหน่อยอย่าให้มันขยับได้” เสี่ยวปิงพูดขึ้นลูกน้องของอี้ฟานที่กำลังล๊อกแขนขาของจางหย๋งไม่ให้ขยับมองการทำแผลของเสี่ยวปิงด้วยความสยอดสยอง เพราะตอนนี้เสี่ยวปิงกำลังใช้มีดกรีดไปที่แผลถูกยิงของจางหย๋งก่อนจะควักเอาลูกกระสุนออกมาแล้วทำความสะอาจแผลโดยการเทแอลกอฮอราดไปบนแผลทั้งขวด“อ๊ากกกกกกก อีเสี่ยวปิงมึงกล้าทำกูเหรอ อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึงกูไม่เอามึงไว้แน่” จางหย๋งร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับขู่อาฆาตเสี่ยวปิงไว้ แต่เสี่ยวปิงก็ไม่ได้สนใจ“หึ ก่อนคิดจะมาแก้แค้น แกหาทางหนีไปให้ได้โดยที่ไม่ตายก่อนดีกว่า” เสี่ยวปิงพูดพร้อมกับลงมือเย็บแผลของจางหย๋งแบบสดๆ จนหมอนั่นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง “แต่แกไม่ต้องห่วงนะ แกจะไม่ได้ตายง่ายๆหรอก เพราะแบบนั้นมันสบายเกินไป คนอย่างแกมันต้องทรมารจนร้องหาความตายแต่ก็ตายไม่ได้ต่างหาก”คำพูดของเสี่ยวปิงที่พ

ตอนที่ 30 ช่วย“อ๊ากกกกกก”หลังจากเสียงปืนดังก็เป็นเสียงร้องด้วยความทรมานของใครบางคนดังขึ้น แต่แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงของเสี่ยวปิงและเสียงของถิงถิง เพราะเสียงร้องเจ็บปวดนั่นเป็นเสียงของผู้ชายและเสียงนั่นก็คือเสียงของจางหย๋ง หมอนั่นถูกปืนยิงเข้าที่มือและที่ขา จนต้องลงไปร้องโอดครวญที่พื้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก อยู่ๆถิงถิงก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของใครบางคนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะเธอจำความอบอุ่นและสัมผัสนั้นได้ โดยเฉพาะกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ซึ่งเป็นกลิ่นที่เธอเคยบอกว่าเหมาะกับเขาอี้ฟานกอดลูกพีชของเขาไว้แน่ เขารู้สึกได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาของคนตัวเล็ก ยิ่งได้เห็นเธอที่กอดเขาพร้อมกับสะอื้นร้องไห้มันทำให้เขายิ่งแทบคลั่ง“จัดการมันแต่อย่าให้มันแต่อย่าให้มันตายเพราะมันต้องทรมานยิ่งกว่านี้” อี้ฟานสั่งลูกน้องของเขาที่พามาด้วยน้ำเสียงที่ใครได้ฟังต่างก็ต้องหวาดกลัว เพราะมันทั้งเย็นชาและเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ“พะ พี่” คนตัวเล็กเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ที่กอดเธออยู่ก่อนจะส่งเสียงเรียกเบาๆ จนแทบจะเหมือนเสียงกระซิบอี้ฟานก้มมาสพตาหญิงสาวก่อนที่เขาจะเห็นรอยแดงกับคราบเลือดที่ใบหน้าของเธอ และนั่นยิ่งท

ตอนที่ 29 จางหย๋งถิงถิงเริ่มได้สติแต่เธอรู้สึกว่าไม่สามารถขยับตัวได้ดังใจเพราะว่ายังมึนงงอยู่ เธอพยายามฝืนลืมตาด้วยความยากลำบากเพราะรู้สึกว่าหนังตามันหนักและรู้สึกเวียนหัวจนลืมตาแทบไม่ขึ้น แต่เธอก็พยามฝืนมันจนในที่สุดเธอก็ลืมตาได้สำเร็จเธอมองสำรวจรอบๆห้องที่มือมีเพียงแสงไฟสลัวๆที่มาจากหน้าจอทีวีที่กำลังดูหนังฆ่าตกรรม ถึงความสว่างจากแสงทีวีจะมีไม่มากแต่ก็พอให้เธอมองเห็นภายในห้องได้ เธอพยามเพ่งสายตาเพื่อมองว่าคนที่นั่งหันหลังดูทีวีอยู่เป็นใคร“จางหย๋ง” ถิงถิงอุทานชื่อของคนที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องออกมาทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร นั่นลูกชายบุญธรรมของอาเว่ยนี่ ทำไมถึงเป็นหมอนั่นที่มาอยู่ที่นี่จางหย๋งพอได้ยินชื่อของตัวเองก็หันกลับมามองถิงถิง ก่อนหมอนั่นจะส่งรอยยิ้มที่ชวนขนหัวลุกไม่ต่างจากฆ่าตกรที่ปรากฏในทีวีที่กำลังฉายอยู่ให้กับหญิงสาว“ตื่นแล้วเหรอ มึงตื่นเร็วกว่าที่กูคิดอีก กูนึกว่ามึงจะนอนจนถึงชาติหน้าซ่ะอีก เสียดายว่ะหลับไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองสงสัยยานอนหลับจะอ่อนเกินไป” จางหย๋งพูดขึ้นก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินมาหาถิงถิงที่นอนอยู่บนเตียง“นี่เป็นฝีมือนายเหรอ” ถิงถิงถาม ตอนนี้เธอเข้าใจสถานการณ