ตอนที่ 12 กับดัก

ตอนที่ 12 กับดัก

ร่างบางในชุดนักศึกษาถูกระเบียบก้าวเดินไปตามมุมตึก ลัดเลาะไปตามทางแคบๆ สลับมองหลังเป็นระยะๆ ด้วยบรรยากาศเงียบเหงาวังเวงในช่วงห้าโมงเย็นยิ่งทำให้ดูหน้ากลัว เธอจึงรีบเดินให้เร็วขึ้นจนกระทั่งเดินมาถึงลานจอดรถ

“แอบหนีใครมาเหรอ” กรภัคที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพิงรถอาวดี้เอ่ยถามเสียงขำ

“อุ๊ย! พี่เกมส์ตกใจหมด”

“ทำลับๆล่อๆ หนีอะไรมา”

“เปล่า”

“กำลังหนีหน้าพี่ใช่ไหม” กรภัคพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

“ไม่ได้หนี” เธอแอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไปที่รถตัวเอง

“เดี๋ยว” ฝ่ามือหนายื่นมาดึงข้อมือเล็กเอาไว้ “วันนี้โกรธพี่หรือเปล่า”

“โกรธทำไมล่ะคะ มันคือข้อตกลงของเราสองคนไม่ใช่เหรอ ห้ามรัก ห้ามเปิดเผย ห้ามให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ทุกอย่างมันเริ่มต้นแบบลับๆ ก็ต้องจบแบบลับๆสิคะ”

“ประชดเหรอ”

“เปล่าค่ะหนูพูดความจริง แล้วอีกอย่างก็เป็นไปตามที่เราตกลงกันไว้ ถ้าพี่มีคนอื่นหนูค่อยโกรธดีกว่าไหม”

“งั้นกลับกับพี่”

“แต่หนูเอารถมา”

“ทิ้งไว้นี่แหละ พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวพี่มาส่ง”

กรภัคไม่รอให้เธอปฏิเสธอรีบฉุดแขนเล็กพาเข้าไปนั่งรถอาวดี้ของตัวเองทันที

“พี่เกมส์”

“อย่าดื้อ” ปลายนิ้วเรียวชี้หน้าบังคับกลายๆให้เธอยอมเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับแต่โดยดีก่อนจะปิดประตูให้ แล้วเดินอ้อมมาฝั่งคนขับก่อนที่รถคันหรูจะแล่นออกสู่ท้องถนนเมืองหลวง

“อยากกินอะไรก่อนกลับห้องไหม”

“แวะตลาดได้ไหมคะ”

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

“ก็เผื่อพี่กลัวเพื่อนพี่มาเห็นไง”

“มันไม่มาเดินตลาดหรอก”

“หนูก็ลืมไป” เพราะเพื่อนสนิทเขาแต่ละคนเป็นลูกเศรษฐีบ้านรวยกันทั้งนั้น จากที่จะมาเดินตลาดคงเดินช้อปปิ้งอยู่บนห้างสรรพสินค้ามากกว่า

“ที่บอกไม่มาเดินเพราะมันไปนอนกกกับแฟนมันหมดแล้ว”

“ว่าบาปเพื่อน”

“หึๆ ความจริงพี่ก็อยากนอนกกบ้างนะ”

“ก็ไปตามสาวในสต็อกพี่มาสักคนสิคะ”

“ก็อยู่ข้างๆพี่แล้วนี่ไง”

“อย่ามาทะลึ่งนะพี่เกมส์” รมย์รวินท์กอดอกแล้วขยับตัวออกห่างนั่งชิดประตูรถ พลางมองเขาอย่างระแวงๆ

“ตอนเมาไม่เห็นเป็นแบบนี้”

“ก็นั่นตอนเมา แต่ตอนนี้หนูไม่เมานี่คะ”

“พี่ล้อเล่น ขยับมานั่งดีๆ กว่าจะถึงตลาดได้เมื่อยกันพอดี” กรภัคเอ่ยบอกน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับยื่นมือมาวางบนกลุ่มผมนุ่มแล้วยีไปมาจนผมเธอยุ่งเหยิงเล็กน้อย

“พี่เกมส์ ผมหนูยุ่งหมดแล้ว” รมย์รวินท์ทำหน้ามุ่ยพร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อยแล้วยกมือขึ้นสางผมลอนมาม่าสีน้ำตาลให้เข้าที่

“หมั่นเขี้ยว แล้วอีกอย่างพี่ไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยนะตั้งแต่วันที่พี่ตกลงกับเราวันนั้น”

“เชื่อได้เหรอคะ”

“พี่สาบานได้เลย ว่าไม่ได้ยุ่งกับใครอีก แม้แต่แชทก็ไม่ตอบ ไปกินเหล้าที่ผับก็ไม่เคยชายตามองใคร”

“โกหกฟ้าฝ่านะพี่เกมส์ ฝนทำท่าจะตกแล้วด้วย”

“อื้อ”

“อะไรคะ ให้มาทำไม” รมย์รวินท์ถามงงๆ เมื่อจู่ๆเขายื่นโทรศัพท์มาให้

“เอาไปดูได้เลย ว่าพี่ไม่ได้โกหก รหัสผ่าน 242424”

“หืม” เสียงหวานครางในคำคออย่างไม่เชื่อหู แค่ให้เช็คโทรศัพท์ก็เกินคาดแล้ว แถมยังบอกรหัสผ่านอีก สรุปเขามันคนแบบไหนกันแน่ ชักตามอารมณ์ไม่ทันแล้ว บทจะตึงก็ตึง บทจะดีก็ดีจนน่าใจหาย บางครั้งตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็นิ่ง ทำตัวราวกับคนไม่รู้จักกัน

“ไม่เอา หนูไม่ดูหรอก” เธอดันมือเขากลับไป “มันเรื่องส่วนตัวของพี่ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยนี่คะ”

“แต่พี่ไม่อยากให้เราไม่สบายใจ“

“หนูก็ปกติ ไม่ได้เป็นอะไรเลย” แค่จี๊ดๆในใจบ้างเล็กน้อย ท้ายประโยคเธอได้แต่พูดต่อในใจ

“ดูเถอะถือว่าพี่ขอ”

มือบางยอมรับโทรศัพท์มาปลดล็อคกดเข้าไปในแอพพลิเคชันสีเขียวที่มีแจ้งเตือนค้างไว้เก้าร้อยเก้าสิบเก้าบวก แล้วแอพสีฟ้าและไอจีก็ไม่น้อยหน้ากัน แถมรูปโปรไฟล์ทุกคนก็เป็นรูปผู้หญิงเซ็กซี่ อกทรงโตทั้งนั้น

กรภัคชำเลืองมองเล็กน้อย เมื่อเห็นเธอปัดเลื่อนข้อความดูผ่านๆ บางครั้งก็เบ้ปากจนผมหลุดขำ “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”

“เลี่ยนคำหวานค่ะ”

“สบายใจแล้วนะ”

“ค่ะ” รมย์รวินท์ส่งโทรศัพท์คืนเขาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาเล่น แต่เมื่อนึกเรื่องสำคัญได้จึงช้อนตาขึ้นมองและเป็นช่วงจอดติดไฟแดงพอดี

“พี่เกมส์”

“หืม” กรภัคครางรับพร้อมกับหันมามองคนข้างๆก่อนจะวางมือโยกศีรษะเล็กไปมาเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว “ว่าไงครับ”

“พี่เห็นสร้อยข้อมือหนูไหม

“แบบไหนล่ะ”

ซ่า!

ยังไม่ทันจะได้ตอบรมย์รวินท์ถึงกับนิ่วหน้าเมื่ออยู่ๆสายฝนเทกระหน่ำลงมา แผนที่จะเดินตลาดนัดหลังมอสุดท้ายก็ล่มไม่เป็นท่า

“ฝนตก เราคงอดเดินตลาดแล้วแหละ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวกอบัวกลับไปเวฟอาหารในตู้เย็นแทนก็ได้”

“ยังไม่บอกพี่เลย สรุปสร้อยข้อมือเราเป็นแบบไหน”

“เป็นสร้อยข้อมือทองเส้นเล็กๆ เป็นรูปใบโคลเวอร์สี่แฉกค่ะ”

“แป๊ปนะ รถติดมากเลย”

“นี่ค่ะ พี่เกมส์เป็นรูปแบบนี้เลย” เมื่อเห็นว่ารถจอดติดไฟแดงกอบัวจึงหยิบจี้ที่ห้อยติดสร้อยเส้นเล็กให้อีกฝ่ายดู เขาจึงขยับเข้ามาจ้องมองใกล้ๆจนลมหายใจอุ่นๆเป่ารดผิวเนียนพาขนอ่อนในกายลุกซู่

“ใกล้เกินไปหรือเปล่าคะ”

“พี่สายตาสั้น”

เมื่อได้เห็น กรภัคก็นึกขึ้นมาได้ทันที สร้อยที่เขาเก็บได้ในคืนนั้นนี่เอง มุมปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาเป็นประกาย

“แล้วเคยเห็นไหมคะ”

“ไม่นะ เราไปทำร่วงที่ไหนหรือเปล่า”

“จำไม่ได้ค่ะ แต่น่าจะหายคืนที่ไปค้างห้องพี่”

“ไปลองหาที่ห้องพี่ดูไหมล่ะ”

“คิดอะไรไม่ดีกับหนูอยู่ป่ะเนี่ย” รมย์รวินท์หรี่ตามองคนข้างๆอย่างไม่ไว้ใจ

“เปล่าเลย ไม่ได้คิด”

“เจ้าเล่ห์นะพี่เกมส์”

“เปล่าเลย แต่ถ้าจะคิดก็คิดถึงเราแค่คนเดียวแหละ” กรภัคเอ่ยบอกก่อนจะเท้าแขนกับเบาะข้างคนขับพร้อมจ้องคนตรงหน้าพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย “แล้วเราล่ะ คิดถึงพี่บ้างไหม”

“ชอบทำตัวหมายอกไก่อยู่เรื่อยเลยนะพี่เกมส์” เสียงหวานตอบแผ่วเบาพลางก้มหน้างุดเมื่อไม่อาจสู้แววตาคมได้

“หึๆ ว่าไง สรุปจะให้พี่ไปส่งที่คอนโดเรา หรือจะไปหาสร้อยข้อมือที่คอนโดพี่ก่อน”

“พี่เกมส์หาให้หนูไม่ได้เหรอคะ” เธอลองต่อรองเพราะถ้าเดินเข้าห้องเขาก็ไม่ต่างเหยื่อเดินเข้าปากเสือดีๆนี่เอง

“ของใครก็หาเองสิ”

“ใจร้าย”

“สรุปให้พี่ไปส่งที่ไหน เร็วๆอีกยี่สิบวิจะไฟเขียวแล้ว”

“เฮ้อ งั้นไปห้องพี่ก็ได้ค่ะ เพราะที่ห้องหนูก็หาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอ” ต่อให้จะไปห้องเธอหรือห้องเขาถ้าเสือมันจะกินเหยื่อ คงไม่เลือกที่หรอก อยู่ตรงไหนก็ไม่ปลอดภัยจากคนเจ้าเล่ห์แบบเขาอยู่ดี

“สำคัญมากเหรอ” ผมลองหยั่งเชิงถาม

“สำคัญมากค่ะ แล้วเดือนหน้าต้องกลับบ้านด้วย ถ้าไม่ใส่ไปคุณแม่ได้บ่นหูดับแน่”

“ของแม่เหรอ”

“ค่ะ แม่ให้เป็นของขวัญวันเกิด แล้วให้ใส่ติดตัวเอาไว้ตลอด”

“อ๋อ แล้วไป”

“ทำไมคะ คิดว่าของใคร”

“คิดว่าแฟนซื้อให้”

“ก็บอกแล้วว่าหนูไม่อยากมีแฟน กลัวไปสะดุดตอผู้ชายเช้าชู้เข้า” แม้ตอนนี้จะสะดุดตอคนเจ้าชู้เข้าเต็มๆไปแล้วก็ตาม ใจแข็งๆไว้ กอบัวเอ้ย!!

“ก็แล้วไป”

“ทำไมคะถ้าเป็นของคนอื่นพี่จะทำไม”

“พี่หวง...แถมหวงมากๆด้วย”

เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะจูบหน้าผากได้รูปแล้วกลับไปตั้งใจขับรถต่อเมื่อไฟจราจรสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี

ส่วนคนที่ถูกจูบหน้าผากถึงกับเหม่อ ใจเต้นแรง จากที่ควบคุมหัวใจตัวเองได้ ก็เริ่มไม่มั่นใจ ปากบอกไม่อะไร เป็นแค่ของเล่น เจอกันเวลาเหงาๆ นี่เขาจะเหงาทุกวันเลยหรือไงกันถึงขยันมาเจอกันทุกวัน จนหัวใจดวงน้อยเต้นแรง มือไม้สั่น เหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องคล้ายอาการตกหลุมรักใครสักคน เฮ้อ อย่านะๆกอบัว อย่าได้ตกหลุมพลางคนเจ้าเล่ห์แบบเขาเด็ดขาด