ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา

ตอนที่ 13 เพราะฝนทำให้คนเหงา

@คอนโด

ร่างบางก้มๆเงยข้างเตียงก่อนจะรื้อหาใต้พรม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอสร้อยข้อมือเจ้าปัญหา แต่พอจะกลับเข้าไปหาในห้องน้ำอีกครั้งก็ต้องชะงักหันมาหาเข้าของห้องที่ยืนกอดอกพิงประตูอยู่

“หาเจอไหม”

“ไม่เจอค่ะ” รมย์รวินท์ส่ายหน้าไปมาก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ตามหาจนทั่วทุกที่ซ้ำสองรอบก็ยังหาไม่เจอ

“มากินข้าวก่อนพี่จัดโต๊ะเสร็จแล้ว พอกินเสร็จเดี๋ยวพี่จะช่วยหาอีกที”

“ขอหาในห้องน้ำอีกรอบก่อนได้ไหมคะ”

“ไม่ได้”

“เห้อ” เธอถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะเดินตามร่างสูงที่เดินเข้ามากุมมือพาเดินออกมาที่โต๊ะกินข้าว ที่แปลกตาไปกว่าทุกครั้งเพราะมีอาหารจากโรงแรมชื่อดัง พร้อมกุหลาบช่อใหญ่วางไว้บนโต๊ะส่งกลิ่นหอมฟุ้งผสมผสานไปกับกลิ่นเทียนหอมที่ประดับตามมุมต่างๆ

“ต้องขนาดนี้เลยเหรอคะ”

“ตอนที่เราหาสร้อยอยู่พี่สั่งอาหารมาไว้ให้ ส่วนอันนี้พี่ก็สั่งเพิ่มมาให้ เห็นเราดูเครียดๆ”

“ขอบคุณนะคะ”

รมย์รวินท์นั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาขยับให้ก่อนที่เขาจะรินไวน์ให้แล้วกลับไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“เล่นใหญ่มาก”

“ไม่อยากให้เราเครียด ทานเลยเสร็จแล้วพี่มีของขวัญให้ด้วยนะ”

รมย์รวินท์พยักหน้ารับก่อนจะใช้มีดค่อยๆหั่นสเต็กเนื้อวากิวเป็นชิ้นพอดีคำแล้วส่งเข้าปาก รสชาติแสนอร่อยแทบลืมเรื่องราวเครียดๆก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น

“อร่อยไหม”

“อร่อยมากค่ะ”

“งั้นก็ทานเยอะๆ” กรภัคอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเด็กน้อยถูกใจอาหารที่เขาเลือกไว้ให้

มือหนายกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนจะวางลงไว้ที่เดิม เมื่อเห็นเธอจัดการอาหารตรงหน้าเรียบร้อยเขาจึงพูดขึ้น “อยากได้ของขวัญหรือยัง”

“โรแมนติกนะเนี่ย” รมย์รวินท์เอ่ยแซวพร้อมกับยกยิ้มจนตาเป็นประกาย

“พิเศษเฉพาะเราคนเดียวนั่นแหละ” กรภัคส่งกล่องของขวัญสีขาวที่มีโลโก้สีทองแบรนด์ดังติดเด่นหรามือบางจึงหยุดชะงัก

“ไม่รับได้ไหมคะ”

“มาขนาดนี้แล้ว รับเถอะ พี่ตั้งใจซื้อให้”

“เนื่องในอะไรคะ”

“อยากให้”

“สายเปย์เสียด้วย”

“ทุกอย่างที่พี่ทำก็เพื่อเราคนเดียวนั่นแหละ”

รมย์รวินท์ค่อยๆดึงกระเป๋าออกจากถุงผ้าก็แทบกรี๊ด นี่มันรุ่นที่เธอกำลังตามหาอยู่นี่นา

“พี่เกมส์รู้ได้ไงคะว่าหนูตามหารุ่นนี้อยู่”

“พี่ใช้ญาณทิพย์” กรภัคพูดเสียงทะเล้น “แล้วชอบไหม”

“ชอบมาก หนูตามหาทั่วห้างในกรุงเทพแล้วก็ไม่มีเลย เกือบถอดใจแล้วนะเนี่ย” รมย์รวินท์เอ่ยบอกพร้อมกับสะพายกระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ก่อนจะเอามากอดไว้แนบอกด้วยความดีใจ

“ไม่ดูข้างในหน่อยเหรอ” กรภัคเอ่ยท้วงเมื่อเห็นเธอกำลังเก็บใส่กล่องอย่าประณีต

“ไม่ค่ะ”

“ดูหน่อยเหอะนะ”

แม้จะสงสัยกับท่าทางของเขา แต่เธอก็ยอมเปิดประเป๋าใบใหม่เห็นกล่องกำมะหยี่สีแดงจึงหยิบขึ้นมาเปิดดู

“พี่เกมส์” เสียงหวานอุทานเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง

“สร้อยข้อมือที่เราหาอยู่ไง”

“ขอบคุณนะคะ” รมย์รวินท์วางกระเป๋าแล้ววิ่งไปกอดอีกฝ่ายไว้แน่นด้วยความดีใจอย่างลืมตัว

“ทำหายอีกนะ พี่อยากให้เรากอดพี่อีก”

“ไอ้พี่เกมส์ ไอ้บ้า” รมย์รวินท์บอกเสียงแผ่วก่อนจะคลายอ้อมกอดแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม

“ทำไมไม่บอก ปล่อยให้หนูหาจนลมแทบจับ”

“มันขาดพี่เลยเอาไปให้ที่ร้านทองทำให้ใหม่ ความจริงพี่จะคืนนานแล้วแต่ลืม”

“อยากโกรธนะ  แต่โกรธไม่ลง”

“หึๆ ยื่นมือมาเดี๋ยวพี่ใส่ให้”

รมย์รวินท์ยอมทำตามอย่างว่าง่ายยื่นมือไปตรงหน้าเขา ส่วนเขาก็ค่อยๆบรรจงใส่ให้เธอ ก่อนที่จะ

จุ๊ฟ!

“พี่เกมส์”

“ค่าจ้างใส่ให้”

“เจ้าเล่ห์”

“พาหนูกลับไปส่งที่ห้องด้วย”

“ฝนยังไม่หยุดตกเลย” ผมเอ่ยบอกพร้อมกับหันไปทางหน้าต่างบานใหญ่ที่ยังมีสายฝนสาดเข้ามาจนกระจกขึ้นเป็นไอน้ำ

“รถพี่ก็ไม่ได้เปิดประทุนนี่คะพี่เกมส์”

“แต่รถติด กว่าจะไปถึงคอนโดเราก็ดึกพอดี ไปอาบน้ำนอนไป”

“ห้ามทำอะไรหนูนะ”

“อื้อ ถ้าเราไม่สะกิดพี่ก่อนอะนะ”

“ใครจะไปสะกิดกันเล่า” แก้มใสพองลมงอนๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อจัดการธุระส่วนตัว พอเดินออกมาก็เจอเจ้าของห้องนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงแล้ว

“ไม่ใส่เสื้อนอนอีกแล้ว ไม่กลัวปอดบวมหรอพี่เกมส์”

“อึดอัด ปกติพี่ก็ใส่แบบนี้นอนประจำนะ แต่ถ้าเราไม่ให้พี่ใส่อะไรนอนเลยก็ได้นะ แบบนั้นพี่ยิ่งถนัดเลย”

“ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์ใส่เลย”

“งั้นมานอนได้แล้ว”

รมย์รวินท์ยืนลังเลเมื่อเห็นเขาตบเตียงเบาๆแต่แววตานี่มันเสือร้ายหิวเหยื่อชัดๆ จะรอดปลอดภัยไหมหนอ กอบัว

“มานอนเร็วๆ พี่ไม่ทำอะไรหรอก ถ้าเราไม่ยินยอม”

“พี่เกมส์!”

“หึๆ แต่ถ้าเราดื้อพี่จะ...”

“โอเคๆ นอนแล้วค่ะ” เธอยอมทิ้งตัวนอนเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ อย่างไม่น่าไว้ใจ เธอจึงขยับนอนชิดขอบเตียง

“ขยับมานอนดีๆ เดี๋ยวตกเตียง”

“ไม่ค่ะ แบบนี้ หนูนอนสบายดี”

กรภัคส่ายหน้ายิ้มขำก่อนจะรั้งเอวบางดึงเข้ามากอดจนแผ่นหลังบางเบียดชิดแผ่นอกกำยำ ใบหน้าหล่อเหลาซุกที่ซอกคอหอมกรุ่นที่เขาชื่นชอบ มันเป็นกลิ่นกายหอม หวานๆ แต่ทุกครั้งที่ได้กลิ่นเจ้ายักษ์ก็ชอบยืนตรงผิดเวลาทุกที

“พี่เกมส์”

“หืม”

“ขยับถอยไปหน่อยได้ไหม แบบนี้หนูว่ามันอันตรายเกินไป” เมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรดันสะโพกกลมกลึงอยู่

“ขอได้ป่ะ”

“พี่เกมส์” ทันทีที่ได้ยินคำขอที่ดังใกล้ใบหู รมย์รวินท์ถึงกับพลิกกายหันมาเผชิญหน้าพร้อมกับยกมือตีที่แขนกำยำเต็มแรง ใบหน้าสวยเห่อแดงไปกับคำพูดของเขา

เพียะ!

“พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ย”

“ก็พี่คิดถึงกอบัวอะ”

“อดทนไปค่ะ”

“ดูสิฟ้าฝนก็เป็นใจขนาดนี้ ยิ่งฝนตกก็ยิ่งเหงา”

“พี่เหงาแต่หนูไม่ได้...อื้อ”

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อถูกจูบจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวเผลออ้าปากท้วงก็เหมือนเปิดโอกาสให้เขาสอดลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กยอกเย้าพลางดูดจนเกิดเสียงลามกในลำคอ

“อื้อ อืม”

ในเวลาเดียวกันมือหนาสอดเข้ามาภายใต้เสื้อชุดนอนลูบไล้ไปตามผิวเนียนนุ่ม บีบขย้ำเอวบางแล้วเลื่อนลงมาที่เนินกลางกาย ปลายนิ้วแหวกไปตามรอยแยกบดขยี้เกสรแผ่วเบาแล้วสอดเข้าไปในเนื้อนุ่ม แต่ทว่า...

ครืด ครืด ครืด

“อ๊ะ อือ”

เสียงหวานครางแผ่ว หน้าท้องแบนราบขมวดเกร็งไปด้วยความเสียวซ่าน ท่อนขาเรียวอ้ากว้างให้นิ้วเรียวขยับเข้าออกได้ง่ายขึ้น ยิ่งขยับเร็วมากขึ้นเท่าไร ความเสียวซ่านก็ยิ่งแล่นไปทั่วร่างกาย

“ซี๊ด พี่เกมส์ พี่เกมส์ อื้ม”

ปลายจมูกโด่งซุกไซ้ลำคอระหง ขบเม้มไปตามผิวเนียนจนขึ้นรอยสีกุหลาบก่อนจะอ้าปากครอบครองปลายยอดสีหวานดูดดุนจนร่างบางสั่นสะท้าน

“อื้อ พี่เกมส์ อ๊ะๆ อืม”

ยิ่งเสียงหวานครางเรียกชื่อมากเท่าไรปลายนิ้วก็ยิ่งขยับเร็วขึ้น จนเจ้ายักษ์ที่บดอยู่ตรงท่อนขาเรียวปวดหนึบ ก่อนที่ทุกอย่างเป็นอันต้องสะดุดเมื่อปลายสายโทรเข้ามาไม่หยุด

ครืด ครืด ครืด

“พี่เกมส์ รับโทรศัพท์ก่อนไหมคะ”

“ใครแม่งโทรมาเวลานี้วะ” กรภัคสบถออกมาอย่างหัวเสียเขาจะได้กินเด็กน้อยที่อุตส่าห์หลอกล่อให้มาจนติดกับดักได้เกือบจะสมใจอยู่แล้วเชียว คนยิ่งอดยากปากแห้งมานานอยู่ พอเห็นชื่อปลายสายความหงุดหงิดก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

“มึงมีอะไรไอ้ธันย์”

“มึงมาผับด่วนเลย”

“กูไม่ไป แล้ววันนี้กูก็ไม่ได้นัดด้วย แค่นี้นะ กูไม่ว่าง” ผมตัดสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะจับเจ้ายักษ์ตัวใหญ่กดไว้เพื่อพยายามควบคุมความปรารถนาของตัวเองให้อยู่ในระดับปกติ แล้วนอนกอดร่างบางเอาไว้

“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ต่อเหรอคะ”

“โดนปลุกแล้วมาล่มกลางคันแบบนี้ พี่จะยิ่งกินดุนะ พี่กลัวเราตื่นไปเรียนไม่ไหว”

“แต่ว่า...เจ้ายักษ์ของพี่มัน”

“หึๆ นอนได้แล้ว เด็กดี” กรภัคที่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรเขาจึงพูดแทรกขึ้นมาแล้วลูบกลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู ไอ้อยากก็อยากแต่เขารู้ตัวเองดี

“ไม่ทรมานเหรอคะ” รมย์รวินท์เอ่ยถามเสียงขำน้อยๆแล้วยกยิ้มออกมาท่ามกลางความมืด ในใจก็แอบเป็นห่วงเจ้ายักษ์ที่ถูกปลุกจนไม่ยอมหลับยอมนอน

“นิดหน่อย แต่พี่ทนได้ เพราะถ้าพี่ขย้ำเราจริงๆ พรุ่งนี้ไปเรียนสายแน่ๆ”

“ก็อย่ากินดุนักสิคะ”

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” กรภัคผงกหัวขึ้นมองคนตัวเล็กกว่าในอ้อมกอดตาเป็นประกายแพรวพราว

“ก็ตามนั้น”

“พี่เอาจริงนะ”

“อื้อ”

ปากหยักได้รูปประกบจูบลงมาอีกครั้งและครั้งนี้เต็มไปด้วยความเร้าร้อนและเรียกร้องจนเธอคล้อยตามอย่างง่ายดาย

แม้อากาศภายนอกจะเย็นจนหนาวเหน็บ แต่บทรักแสนเร้าร้อนกำลังเริ่มต้นแผดเผาสองร่างจนร้อนรุ่มเหงื่อชโลมกาย