ตอนที่ 11 แค่คนรู้จัก

ตอนที่ 11 แค่คนรู้จัก

เช้าวันต่อมา

รถเบนซ์ c-class สีขาวแล่นเข้ามาในรั้วมหาลัยตามกฎหมายกำหนดก่อนจะจอดสนิทที่ลานจอดรถตึกคณะวิศวกรรมที่ค่อนข้างโล่ง

ครืด ครืด ครืด

ขณะที่มือบางเก็บหนังสือและไอแพดใส่กระเป๋าผ้าแบรนด์ดัง แต่ยังไม่ทันไรโทรศัพท์ในมือก็สั่นสะท้านเมื่อมีสายเรียกเข้า

“เออว่าไงพราว”

“อยู่ไหน”

“กำลังจอดรถ”

“อยู่โรงอาหารนะกับตังเม”

“โอเคๆ เดี๋ยวตามไป”

เท้าเรียวบนรองเท้าผ้าใบสีขาวก้าวเดินตรงไปยังโรงอาหารพร้อมกับชะเง้อคอมองหา จนเจอสองสาวที่นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะริมกระจก

“กว่าจะมาได้”

“เออ รถติด ตื่นสายด้วยนิดหน่อย”

พราวฟ้าที่กำลังเคี้ยวข้าวชะเง้อคอมองตามเพื่อนสนิทอย่างรมย์รวินท์ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย “แล้วแกมองหาอะไร”

“เปล่า”

“พักหลังๆนี่พิรุธเยอะนะแก หรือว่าแกไปแอบปิ๊งหนุ่มที่ไหนมา”

“พูดไปเรื่อยอ่าตังเม”

“เอ้า ก็ท่าทีแกแปลกๆ”

“แค่สงสัยว่าพี่ธันย์บอดี้การ์ดส่วนตัวพ่วงตำแหน่งคู่หมั้นพราวไม่มาเฝ้าเหรอ”

“มีเรียนบ่าย มาส่งแล้วก็กลับไปนอนแล้ว”

“อ๋อๆ”

“แล้วแกกินข้าวมายัง” ตังเมเอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มมาให้

“กินแล้ว” ฉันพยายามตอบเสียงให้นิ่งที่สุดเพื่อไม่ให้สองเพื่อนสนิทรู้ว่าเธอกำลังประหม่า

“หืม” ทั้งสองครางรับในลำคอด้วยความแปลกใจ

“แกไม่กินข้าวเช้านี่”

“กะ ก็ เอ่อ เมื่อคืนไม่ได้กินเลยหิว”

“มีพิรุธ”

“เปล่า กินๆไปเหอะเดี๋ยวสาย ขึ้นเรียนไม่ทัน” รมย์รวินท์เอ่ยบอกเพื่อนสนิท พลางทำทีเป็นไถ่โทรศัพท์เข้าแอพโซเซียลต่างๆ แต่ในใจกลับล่องลอยไปถึงใครบางคนที่พึ่งเจอกันเมื่อเช้า

“พี่เกมส์ มาได้ไงคะเนี่ย” เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความตกใจเมื่อเปิดประตูมาเจอร่างสูงในชุดออกกำลังกายมีเหงื่อซึมจนทำให้เสื้อแนบไปกับร่างกายแข็งแรงที่กำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่หน้าประตูห้อง

“พี่กำลังจะโทรหาพอดีเลย อ่ะนี่พี่ซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาให้ก่อนเราไปเรียน”

“ขอบคุณนะคะ แต่ความจริงพี่ไม่ต้องลำบากก็ได้” เธอเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วงก่อนจะยื่นมือไปรับถุงน้ำเต้าหู้มาถือไว้

“พี่กลัวเราไม่กินข้าวเช้ามากกว่า แล้วมีเรียนกี่โมง”

“แปดโมงครึ่งค่ะ”

“พึ่งเจ็ดโมงเช้าอยู่เลย เข้าไปกินให้เรียบร้อยก่อน”

“ก็ได้ค่ะ แล้วมาได้ไงคะเนี่ย”

“พี่มาวิ่งออกกำลังสวนสาธารณะแถวๆนี้ เลยแวะมาหาเราก่อน”

“งั้นกินด้วยกันไหมคะ”

“ไม่อ่ะ เรากินเลย” รมย์รวินท์พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปรินน้ำเต้าหู้ใส่แก้วแล้วมานั่งดื่มที่โต๊ะอาหารโดยมีเขานั่งมองแบบไม่ละสายตา

“พี่จะมองหนูทำไมเนี่ย”

“อยากมอง”

เมื่อรู้สึกว่าแก้มใสเริ่มเห่อร้อนจึงยกแก้วน้ำเต้าหู้ขึ้นดื่มเพื่อหลบสายตา แต่พอลดแก้วลงก็ถูกนิ้วหัวแม่มือยกปาดคราบน้ำเต้าหู้ที่เธอกินเลอะมุมปากให้อย่างอ่อนโยนจนหัวใจเต้นแรง

“ฮัลโหลๆๆ” ตังเมโบกมือไปมาเมื่อจู่ๆเพื่อนสนิทอย่างรมย์รวินท์นั่งยิ้มแป้นตาลอยอยู่คนเดียว แล้วดวงตาคู่สวยยังเป็นประกายรูปหัวใจสีชมพูอย่างกับคนมีความรัก

“กอบัวววว”

“อะๆ อะไร”

“เหม่ออะไร พวกฉันกินข้าวเสร็จแล้ว ไปขึ้นเรียนค่ะ”

“โอเคๆ”

            พักเที่ยง

            ขณะกำลังเดินลงมาที่โรงอาหารสภาพทุกคนไม่ต่างจากซอมบี้เมื่อถูกอาจารย์ป้าที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดประจำคณะวิศวกรรมอัดข้อมูลความรู้จนสมองน้อยๆแทบรับไม่ไหว

            “หาของหวานเยียวยาด่วน ไม่งั้นบ่ายไม่มีแรงเรียนแน่ๆ” รมย์รวินท์เปรยขึ้นเสียงอ่อนแรง

            “จริง ขอกินไอศรีมแทนข้าวก่อนแล้วกัน” ตังเมพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะมองหาร้านไอศรีมเจ้าประจำ

            “แต่ไม่มีโต๊ะนั่งเลยอ่ะดิ คนเต็มโรงอาหารเลย” พราวฟ้าเอ่ยบอกขณะชะเง้อคอมองหาโต๊ะนั่งที่ว่างๆ

            “ไปโรงอาหารกลางของมหาลัยไหม” ตังเมเสนอขึ้นเพราะตรงกับพักเที่ยงพอดีจึงเนืองแน่นไปด้วยเหล่านักศึกษา

            “ขนาดที่นี่คนยังล้น ที่นั่นคงไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะเพื่อน” ฉันเอ่ยบอกก่อนจะชะเง้อคอมองหาที่นั่ง แต่แรงสะกิดที่ไหล่ทำให้เธอหันไปมอง

            “อ้าวพี่ชิน สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักพร้อมกับยกมือไหว้รุ่นพี่ร่วมคณะ

            “สวัสดีค่ะ”

            “ครับ นี่หาโต๊ะนั่งกันอยู่เหรอ”

“ใช่ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับรัวๆ

“งั้นไปนั่งกับพวกพี่ไหม”

“เอ่อ” ฉันหันมามองเพื่อนสนิททั้งสองที่ยืนลังเลเล็กน้อย “เอาไงพวกแก”

“ถ้าหนูพราวไปไอ้ธันย์คงกินข้าวอร่อยมากขึ้นแน่ๆ” ชวกรเอ่ยเย้าพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะยาวตัวใหญ่ที่มีเหล่าเพื่อนสนิทของเขานั่งอยู่และด้วยหน้าตาและชื่อเสียงเลื่องลือกระฉ่อนไปทั่วมหาลัยทำให้ทั้งโต๊ะนั้นตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในโรงอาหาร

“ฉันไม่มีปัญหา แต่พวกแกสองคนจะอึดอัดไหม” พราวฟ้ากระซิบถามเสียงเบา

“เออ ไปก็ได้ดีกว่าไม่มีที่นั่ง” ตังเมเอ่ยก่อนจะพากันเดินตรงไปยังโต๊ะที่หมาย

“สวัสดีค่ะพี่ๆ” ทั้งสามยกมือไหว้รุ่นพี่ตามทำเนียบปฏิบัติก่อนจะวางกระเป๋าลง

“สวัสดีจ้า ไม่ต้องเกรงนะ ตามสบาย” มุกตาภาเอ่ยบอกเสียงหวานพลางยิ้มให้อย่างเป็นกันเองเพราะเคยรู้จักสามสาวมาก่อนหน้านี้แล้ว

“ค่ะ” พวกเธอพยักหน้ารับก่อนจะรีบเดินออกมาซื้อข้าวด้วยอาการเกร็งๆ ใช้เวลาไม่นานพวกเธอก็ถือจานข้าวกลับมานั่งตามเดิม

“เรียนหนักไหม” อรปรียาเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางเกร็งๆของคนมาใหม่ อ๋อ ยกเว้นพราวฟ้าไว้หนึ่งคนรายนั้นถูกธนัทดึงเข้าไปอยู่ในโลกสีชมพูที่มันสร้างขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ก็หนักอยู่ค่ะพี่ชะเอม” ตังเมเป็นฝ่ายเอ่ยตอบ ก่อนจะลอบมองใบหน้าของกอบัวที่ซีดลงเล็กน้อย แถมแววตายังจดจ้องไปที่รุ่นพี่อย่าง

กรภัคด้วยอาการนิ่งๆ

“กอบัว ข้าวร้านประจำแกไม่อร่อยหรือไง ถึงเขี่ยไปเขี่ยมาแบบนี้” ตังเมกระแทกไหล่เล็กเบาๆจนอีกฝ่ายหันมอง

“เปล่า ก็ยังอร่อยเหมือนเดิม” รมย์รวินท์กระพริบตาปริบๆปรับสีหน้าให้ปกติเมื่อเผลอมองใบหน้าหล่อคมของเขาที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์ วางท่านิ่งเฉยอย่างคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทักสักคำยังไม่มี ทั้งที่พึ่งแยกกันเมื่อตอนเช้าเอง จนบางทีเธอก็คิดว่าเรื่องราวที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝัน

            ‘แล้วแกจะมีสิทธิ์อะไรไปน้อยใจเขากันนะ กอบัว’

เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็เลิกสนใจเขาแล้วหันมาคุยกับมุกตาภาและอรปรียา จนไม่ทันได้สังเกตเห็นดวงตาคมที่มองมา

ติ๊ง!

รมย์รวินท์ก้มมองแจ้งเตือนในโทรศัพท์ทันที ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองเจ้าของข้อความด้วยความไม่เข้าใจ แต่เขากลับไม่ยอมสบตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘ตอนเย็นรอกลับพร้อมพี่ด้วย’

‘แต่หนูเอารถมาไง’

‘ทิ้งไว้ที่นี่แหละ’

‘เอาแต่ใจ’ เธอพิมพ์ตอบก่อนจะส่งสติ๊กเกอร์หมีโมโหตอบกลับไป

“ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์อยู่นั้น แอบคุยกันป่ะเนี่ยสองคนนี้” ธนัทไม่พูดเปล่าแต่ยังชี้ไปที่เพื่อนสนิทอย่างกรภัคและรุ่นน้องร่วมคณะอย่างรมย์รวินท์

“คุยห่าอะไรล่ะไอ้ธันย์ กูไม่ได้รู้จักน้องเขาเป็นการส่วนตัวเสียหน่อย” กรภัคที่กำลังพิมพ์ข้อความหยุดชะงักแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ เมื่อคำพูดของธนัทที่หลุดออกมาจากโลกสีชมพูชั่วคราวเอ่ยขึ้น ทำให้ทุกสายตาจ้องมองสลับไปมา

“ใช่ค่ะ กอบัวไม่ได้คุยกับพี่เกมส์ซักหน่อย” แม้จะเจ็บในใจจี๊ดๆแต่เธอรีบออกตัวปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“แหม่ ไอ้ธันย์มึงพูดออกมา ทำอย่างกับไม่รู้นิสัยไอ้ปลาไหลตัวพ่ออย่างมัน” ชวกรเปรยขึ้นเสียงขำเพราะรู้ดีว่ากรภัคมันมีสาวๆในสต็อกเยอะแยะมากมาย ไม่ใครก็ใครสักคนหนึ่งที่มันกำลังแอบคุยอยู่

“เออ ว่ะ กูลืม”

เมื่อทุกอย่างคลี่คลายเธอก็หันมาคุยต่ออย่างออกรสโดยไม่สนใจข้อความนับสิบข้อความที่เด้งเข้ามารัวๆ

คิดว่าทำเมินเฉยเป็นคนเดียวหรือไง!!