บทที่ 7

ข้าวฟ่าง....

ฉันตบหน้าฮันเตอร์ไปทีนึงแล้วก็ด่าเขาด้วยความโกรธที่เขามาจูบฉันโดยที่ฉันไม่ได้เต็มใจฉันก็รีบพาตัวเองออกมาจากห้องนั้นทันที ตอนนี้ใจฉันตัวฉันมันสั่นไปหมดสั่นด้วยความโกรธด้วยความน้อยใจด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่มันรู้สึกไม่ดีฉันคิดว่าเขาจะสำนึกผิดที่เคยทำกับฉันแล้วอาจจะอยากขอโทษแต่เปล่าเลยเขายังเป็นเขาเป็นผู้ชายใจร้ายคนเดิมที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีเตอร์ก็ยังเป็นเตอร์ที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของฉัน

"ฟ่างเป็นไงบ้าง"

"ฟิว!! " ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อเจอฟิวที่ดูเหมือนเขามาจะยืนดักรอฉันอยู่ตรงทางเดินไปลานกิจกรรม

"เธอโดนไอ้รุ่นพีี่นั่นทำอะไรหรือเปล่า" ฟิวพูดพร้อมกับสำรวจร่างกายฉันเหมือนจะหาความผิดปกติ

"ทำไมนายถึงคิดแบบนั้น"

"ก็เพราะฉันรู้จักนิสัยมันดียังไงล่ะ"

"รู้จักดี..หมายความว่าไงนายรู้จักเตอร์เหรอ"

"เตอร์?? ..ทำไมเธอเรียกชื่อมันเหมือนรู้จักสนิทสนมกับมันล่ะ"

"ก็..คือฉันกับเขาเคย..เอ่ออเคยรู้จักกันน่ะเราเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน"

"โรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกัน?? หมายความว่าไงเธออยู่ปีหนึ่งส่วนมันอยู่ปีสี่นะจะเรียนห้องเดียวกันได้ไง"

"ตอนฉันจบมอหกฉันหยุดเรียนไปสามปีน่ะเพิ่งจะได้กลับมาเรียนต่อ"

"งั้นก็แปลว่าเธอายุมากกว่าฉันแล้วก็อายุเท่าไอ้เตอร์"

"อื้มม"

"งั้นฉันต้องเรียกเธอว่าพี่หรือเปล่า"

"ก็แล้วแต่นายเลยจะเรียกยังไงก็ได้"

"ฉันไม่ขอเรียกเธอว่าพี่นะฉันไม่อยากเป็นเด็ก"

"ทำไมเหรอเป็นเด็กแล้วมันไม่ดีตรงไหน"

"ก็ฉัน..เอ่อ..ช่างมันเหอะ ว่าแต่เธอหิวหรือยัง"

"ก็เริ่มหิวแล้วล่ะ"

"งั้นออกไปหาอะไรกินกันดีกว่ามื้อนี้ฉันจะเลี้ยงเธอเองเพราะเธอคือเพื่อนคนแรกของฉัน"

"แล้วเราจะไม่กลับเข้าไปร่วมกิจกรรมที่ลานกิจกรรมเหรอ"

"ช่างมันเถอะกิจกรรมไร้สาระไม่เข้าก็ใช่ว่าจะเรียนไม่จบ ป่ะ" พูดจบฟิวก็ดึงแขนฉันไปที่ลานจอดรถฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยเดินตามเขาไป

ฟิวพาฉันมาถึงลานจอดรถวีไอพีแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงรถซุปเปอร์คาร์สีขาวที่ดูๆ แล้วน่าจะไม่ต่ำกว่าสิบล้าน

"นี่รถนายเหรอสวยจัง"

"อืมป๊าซื้อให้ตอนสอบเข้าที่นี่ได้น่ะ"

"รวยใช่ย่อยเลยนะนายน่ะ"

"ฉันไม่รวยหรอกป๊ากับแม่โน่นที่รวย" พูดจบเขาก็เปิดประตูให้ฉันขึ้นไปนั่งก่อนจะดินอ้อมไปตรงฝั่งคนขับพอขึ้นมานั่งบนรถเขาก็หันมาถามฉันว่าอยากกินอะไร

"เธออยากกินอะไร อาหารญี่ปุ่นมั้ยชอบหรือเปล่า"

"ได้หมดแล่ะ"

"โอเคงั้นฉันจะพาไปกินร้านประจำของฉัน"

จากนั้นเขาก็พาฉันขับออกมาระหว่างทางฉันก็เกิดความสงสัยเรื่องที่เขาพูดกับฉันก่อนหน้านี้เรื่องฮันเตอร์เขาพูดเหมือนเขารู้จักกับฉันเตอร์

"ฟิวฉันมีอะไรจะถามนายหน่อยน่ะ"

"มีอะไรจะถาม"

"คือนายรู้จักกับฮันเตอร์ได้ยังไง"

"ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันรุ้จักกับไอ้เตอร์"

"ก็ดูจากคำพูดของนายไงเหมือนตอนนี้ที่นายเรียกเขาว่าไอ้"

"หึ ฉันกับมันเป็นพี่น้องกันแต่คนละแม่" ฉันถึงกับอึ้งที่ได้รู้ว่าคนที่ฉันนั่งรถมาด้วยเขาเป็นพี่น้องกับฮันเตอร์แล้วแบบนี้ฉันจะไว้ใจเขาได้ไหม พี่น้องกันจะนิสัยเหมือนกันหรือเปล่า

"นาย...เป็นน้องของเตอร์จริงๆ เหรอ"

"ก็ไม่ได้อยากจะเป็นหรอก มีพี่ชายแบบไอ้เลวนั่นสู้ไม่มีพี่ไม่มีน้องยังดีกว่าอีก"

"นายพูดเมือนนายไม่ชอบหน้าพี่ชายของนาย"

"ใครจะชอบ นิสัยเหี้ยขนาดนั้น"

"นี่นายไม่ใช่แค่ไม่ชอบนะนายเข้าขั้นเกลียดเขาเลยรู้ตัวหรือเปล่า"

"อืมใช่ฉันเกลียดมัน" ฉันอยากจะถามนะว่าเพราะอะไรแต่ฉันก็ไม่อยากละลาบละล้วงเพราะมันเป็นเรื่องภายในครอบครัวของเขาฉันเป็นคนนอกคงเข้าไปยุ่งด้วยไม่ได้แต่ถามว่าอยากรู้ไหมก็อยากรู้นะ

"เธออยากรู้หรือเปล่าว่าเพราะอะไรฉันถึงเกลียดมัน"

"เอ่อออ..."

"อยากรู้ก็บอกอยากรู้ไม่ต้องเอ่อต้องอ่าหรอก" ฉันยิ้มแห้งกลับไปเพราะดูเหมือนฟิวจะรู้ความคิดของฉันว่าอยากรู้ขนาดไหน

"เรื่องมันก็มีอยู่ว่าตอนนั้นฉันอายุได้ประมาณเจ็ดขวบป๊าพาฉันกับแม่ย้ายออกมาจากบ้านเช่าแล้วพาเข้ามาในบ้านของท่านพอมาถึงฉันก็เจอกับไอ้เตอร์ที่ตอนนั้นมันอายุได้สิบขวบมั้งถ้าจำไม่ผิดนะมันยืนจ้องหน้าฉันกับแม่ด้วยสายตาเกลียดชัง"

12ปีก่อน

"เตอร์สวัสดีน้าเฟื่องสิลูกน้าเฟื่องจะมาเป็นแม่ของเตอร์นะส่วนนี่น้องชายเตอร์ชื่อกาฟิวนะลูกน้องอายุอ่อนกว่าเตอร์สามปี"

"สวัสดีครับพี่เตอร์" เด็กชายกาฟิวในวัยเจ็ดขวบยกมือไหว้พี่ชายต่างแม่ที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกด้วยความดีใจเพราะเขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีพี่ชาย

"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง"

"เตอร์ทำไมพูดแบบนี้ห๊ะ ใครสั่งใครสอน"

"แล้วป๊าทำไมทำแบบนี้ ป๊าพาผู้หญิงคนนี้เขาแทนที่แม่ของผมทำไม"

"แม่เราตายไปนานแล้วนะป๊าก็อยากมีคนมาดูแล"

"มาดูแลหรือมาเพราะอยากได้สมบัติของป๊ากันแน่"

"เตอร์!!! "

"ทำไมครับรับไม่ได้เหรอที่ผมพูดเรื่องจริง"

"เตอร์จ๊ะ น้าไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยนะน้ารักป๊าของเตอร์จริงๆ "

"รักป๊าหรือรักเงินป๊ากันแน่"

"เตอร์หยุดพูดจาดูถูกน้าเฟื่องแล้วขอโทษน้าเฟื่องซะ"

"ไม่มีทาง ผมไม่มีทางขอโทษคนที่จะมาแทนที่แม่ของผมเป็นอันขาดผมเกลียดป๊าผมเกลียดมันสองคนแม่ลูก" ฮันเตอร์พูดออกมาด้วยความโกรธก่อนจะวิ่งเข้าห้องแล้วเก็บเสื้อผ้าข้าวของเพื่อย้ายออกไปจากบ้าน

"เตอร์จะไปไหนลูก"

"ใครลูกเธอ ฉันไม่มีแม่อย่างเธอแม่ฉันตายไปแล้ว"

"พี่เตอร์ครับ"

"อย่ามาเรียกกูว่าพี่เพราะกูไม่มีน้องกูเป็นลูกคนเดียวมึงจำใส่หัวเอาไว้ว่ากูไม่ใช่พี่มึง"

"เตอร์ เก็บเสื้อผ้าจะไปไหน"

"ผมจะไปอยู่บ้านปู่กับย่า"

"อย่าไปเลยนะถ้าเตอร์ไปป๊าป๊าขอร้อง " คนเป็นพ่อเดินมาหาลูกชายคนโตแล้วกอดด้วยความรักแต่เด็กชายฮันเตอร์กลับไม่รับรู้ความรักที่พ่อมีให้เขาสะบัดตัวออกก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้แล้วเดินออกไป

"จากวันนั้นจนถึงวันนี้ไอ้เตอร์มันก็ไม่เคยกลับไปอยู่ที่บ้านอีกเลยมันไปอยู่กับปู่กับย่าพอมันขึ้นมอปลายมันก็ขอปู่กับย่าย้ายไปอยู่คอนโด มันจะกลับมาบ้านก็ต่อเมื่อป๊าจะขอร้องให้มันมาเท่านั้นซึ่งทุกครั้งที่มันมามันจะพกเอาคำพูดเจ็บแสบมาฝากฉันกับแม่เสมอ มันเรียกแม่ของฉันว่าเมียน้อยแล้วเรียกฉันว่าลูกเมียน้อย"

"แล้วป๊านายว่ายังไงบ้าง"

"ป๊าก็ไม่ว่าอะไรแม่ก่็เหมือนกันท่านบอกว่าไม่ต้องไปโกรธไอ้เตอร์ เธอคิดดูเป็นเธอจะโกรธไหมที่โดนเรียกแบบนั้น ฉันแม่งโคตรเกลียดมันเลย" นี่คือสิ่งที่ฉันเพิ่งรับรู้ว่าเตอร์เขามีปัญหาทางบ้านตอนที่ฉันกับเขาคบกันฉันไม่เคยเห็นเขาพูดถึงที่บ้านเลยและไม่เคยพาฉันไปบ้านด้วยนอกจากพาไปที่คอนโดซึ่งฉันก็ไม่เคยถามด้วยแล่ะ เพราะตอนนั้นฉันโฟกัสแค่เขาคนเดียวโลกทั้งใบของฉันมีแค่เขาโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีแค่ฉันที่คิดแบบนั้นส่วนเขาน่ะเหรอ...หึพูดไปมันก็เจ็บเปล่าๆ