ไม่จริง! ข้อเสนอบ้าบอ เธอไม่ได้ทำแบบนั้น อย่าว่าแต่ทำเลยเถอะ เธอไม่ได้รู้จักเขาด้วยซ้ำ!
ปึก~ ฝ่ามือบางกระแทกเข้ากับแผงอกเปลือยเปล่า ทุ่มสุดแรงที่จะผลักเขาออกห่าง ทว่าแรงต้านทานกลับส่งผลให้มาเฟียหนุ่มอยากปราบพยศยัยตัวดี หมับ~ "อื้ออ!" ฮันนี่ตัวสั่นเมื่อฝ่ามือร้อนเลื่อนเข้ามาตะปบท้ายทอยของเธอให้อยู่หมับ อาชาที่มองการกระทำเหล่านั้นอยู่ห่างๆ เลือกที่จะเบือนหน้าออกไปอีกทาง "เป็นบ้าอะไรมากปะ ฉะ ฉันไม่ได้รู้จักคุณนะเว้ย ทำกับฉันแบบนี้ทำไมอะ" น้ำเสียงที่สั่นเทาส่งผลให้ออสตินยกยิ้มที่มุมปาก คนอย่างเขาไม่ควรต้องมีใครมาชี้หน้าด่าหรือตราหน้าว่ายุ่งกับผู้หญิงของเพื่อน ผู้หญิงที่สกปรกและแปดเปื้อนผู้ชายคนอื่นมาก่อนหน้า เขาไม่มีวันแยแสหรือให้ความสนใจ แม้แต่ชายตาแลเขาก็ไม่ทำ "ฉันเสียเวลากับเธอมามากพอแล้ว ถ้าไม่เปิดปาก งั้นเปิดอย่างอื่นแทนปากก็แล้วกัน" ดวงตากลมสวยเบิกโพลง ขณะเดียวกันก็สั่นระริกด้วยความตกใจ มาเฟียหนุ่มผละจากการล็อกที่ท้ายทอยมากระชากข้อมือเล็ก ลงแรงเล็กน้อย ร่างบอบบางในชุดเซ็ทเกาะอกสีดำก็ปลิวไหวตามแรงดึง "ปล่อยฉัน ไม่นะเว้ย" อาชาตวัดสายตากลัยมามองที่เบื้องหน้าตามเดิม หากให้นึกย้อนกลับไปถึง ตอนที่มีโอกาสได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสวยเพียงเปลือกใช้มารยาเข้าหาเจ้านายของเขา มันก็อาจจะเป็นไปได้ว่าเธอกำลังเล่นตัวเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่หากจะให้อาชามองตามความรู้สึก เขากลับมีความคิดที่ว่า ผู้หญิงคนนี้กับผู้หญิงคนนั้น อาจจะเป็นคนละคนกัน "...โอ๊ย!" ฮันนี่ร้องเสียงหลงขณะที่ถูกเหวี่ยงเข้ากับผนังเย็นเฉียบภายในห้องนอน ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะย่างสามขุมเข้ามาหา ในสมองของฮันนี่ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว เขากำลังต้องการให้เธอยอมรับว่าเธอเคยเป็นใครที่เขารู้จัก แต่ความจริงแล้วเธอไม่ได้รู้จักเขา เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าระหว่างเขาและเธอเคยมีเรื่องบาดหมางอะไรต่อกัน "อย่าแตะฉันนะ ฉันสู้แน่" "รู้จักวิธีเรียกร้องความสนใจดีนี่ แต่โทษที มันลบล้างภาพที่เธอพยายามอ้าขาให้ฉันเอาไม่ได้จริงๆ" "ใครอ้าขาให้คุณวะ ฉันไม่เคยทำอะไรน่าเกลียดแบบนั้นแน่ คุณอาจจะจำคนผิด คุณจับคนมาผิดตัวแน่ๆ ปล่อยฉันไปซะ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งนั้น" "ซานย์เคยเป็นเพื่อนรักของฉัน ส่วนเธอเป็นเมียรักของมัน แต่เธอดันสาระเลวไม่รู้จักพอ พยายามให้ท่าฉัน ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าฉันไม่เอา" "ห๊ะ!" ฮันนี่งงหนัก แอลกอฮอล์แรงๆ ที่กระดกผ่านลำคอลงไปมันไม่ได้ช่วยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายเลยสักนิด กลับกัน หัวเธอมันปวดคล้ายจะระเบิด หน้าของเธอมันโหลมากจนไปเหมือนกับใครคนนั้น และมันกำลังทำให้เธอเดือดร้อน! "คุณ..." "ออสติน!" "..." "ฉันมั่นใจว่าเธอจำชื่อฉันได้ ฉันมั่นใจว่าเธอรู้อยู่แก่ใจว่าเธอ...ทำให้ฉันถูกตราหน้าว่าเป็นอะไร" "คะ คุณ อย่า..." ฮันนี่ดิ้นขลุกขลัก ข้อมือทั้งสองถูกตรึงไว้เหนือศีรษะชิดกับผนังเย็นเฉียบ กลางหว่างขาถูกอีกฝ่ายดันเข่าแทรกเข้ามาประชิด ในขณะที่ฮันนี่กำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอด มือปีศาจกลับกระชากเกาะอกลงต่ำ ส่งผลให้ก้อนเนื้อขาวผ่องที่ไม่เคยมีชายใดมีสิทธิ์ได้แตะต้องมันปรากฏแก่สายตา ไม่พอแค่นั้น ฝ่ามือหนาดันชายกระโปรงขึ้นสูง เศษผ้ากองรวมกัน ตอนนี้ไม่ต่างจากเธอกำลังแก้ผ้าต่อหน้าปีศาจที่ไร้หัวใจ "ปล่อยฉันนะไอ้บ้า แกไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนี้กับฉันนะ" "ปากเธอดีขึ้นนะ" มุมปากหนาผุดรอยยิ้มจางๆ มาเฟียหนุ่มมองคนตรงหน้าไม่วางตา "แก..." "ไม่เคยมีใครใช้คำพูดแบบนี้กับฉัน ฉันควรทำยังไงกับคนที่มันทำให้ฉันไม่พอใจดี..." "...อยากให้ฉันสั่งลูกน้องของฉันเข้ามาสนองบทรักอันร้อนแรงให้เธอในนี้รึเปล่า?" คนฟังน้ำตาคลอเบ้า ได้แต่สั่นศีรษะไปมา เป็นการปฏิเสธว่าสิ่งที่เขาพูดเขาไม่ควรริอ่านยัดเยียดให้มันเกิดกับเธอ "หรืออยากให้ฉันสนองให้เธอเอง?" "ไม่นะคุณ แบบนี้มันบังคับกันชัดๆ" "ตัวสั่นเทิ่มเชียว กลัวอดใจไม่ไหวเวลาที่ได้อยู่ใกล้ฉันเหรอ?" มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาคมทอแสงอ่อนอย่างมีชั้นเชิง บุรุษเพศที่มากล้นแพรวพราวไปด้วยเสน่ห์ เพศตรงข้ามที่ได้เข้าใกล้ ก็ไม่ต่างจากน้ำมันราดลงมาบนกองไฟ ออสตินแตะริมฝีปากสัมผัสเบาๆ ที่เนินอกอวบอิ่ม ปลายลิ้นสากตวัดโลมเลียหยอกเย้าที่ปลายถัน เส้นของคำว่ารังเกียจขาดผึ่ง น่าแปลกที่การกลับมาพบกันอีกครั้ง อดีตผู้หญิงของเพื่อนกลับสะดุดตาและตรึงใจจนน่าใจหาย ขณะที่เธอแก้ผ้าต่อหน้าเขา เขาควรมองเห็นความน่าขยะแขยงและความสกปรกบนเรือนกาย ไม่ใช่ความปรารถนาที่หลอกล่อให้เขาลงมือขย้ำเหยื่อที่แปดเปื้อนไปด้วยราคีคาว "อ๊ายยย! ปล่อยฉัน" ฮันนี่ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นที่ประทุมถันอย่างแรงสลับกับกลายตวัดปลายลิ้นดูดดุน กลิ่นสาบสาวกระตุ้นความกระสัน กลิ่นหอมของร่างกายที่สะอาดสะอ้าน แม้แต่แฟนหนุ่มที่คบกันมาปีกว่าก็ไม่เคยได้แตะต้องตัวเธอกระตุ้นความดิบเถื่อนที่ไม่ได้ปลดปล่อยให้ลุกโชน เรียวลิ้นแข็งแรงดุนดันปลายถันสีชมพูระเรื่อจนกระทั่งมันแข็งเป็นไต ความคัดตึงและล้นมือที่ฝ่ามือหนากำลังสัมผัสด้วยการขย้ำกระตุ้นความใหญ่โตภายใต้กางเกงยีนส์ราคาแพงให้ลำพองตนจนน่าใจหาย น้ำลายใสเปรอะเปื้อนไปทั่วฐานสวย เส้นเลือดโปดโปนโอบล้อมฝ่ามือใหญ่และเห็นชัดตามลำคอแกร่ง มาเฟียหนุ่มผลักร่างบางลงบนเตียงอย่างแรง มือหนาสางเส้นผมดกสั้นลวกๆ ดวงตาคมกริบจ้องมองเจ้าของเรือนร่างเย้ายวนตาเป็นประกาย ตามด้วยการลดมือลงไปปลดเข็มขัดหนังราคาแพง ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ความหวาดกลัวส่งผลให้น้ำตาเปื้อนแก้มสวยอัตโนมัติ มาเฟียหนุ่มถอดกางเกงยีนส์ตามด้วยการก้าวขาขึ้นมาบนเตียง "อะ ออสติน คุณ เราไม่ได้รู้จักกันจริงๆ นะคะ ถ้าคุณทำแบบนี้กับฉันคุณจะเสียใจในภายหลังนะ อื้ออ!" เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิด ไม่สามารถต้านทานมือหนาที่เลื่อนเข้ามากระชากกางเกงในลายลูกไม้สีดำจนขาดวิ่น "เธอควรพอใจนะ ที่ฉันจะเป็นคนสนองสิ่งที่เธอต้องการให้เธอด้วยตัวเอง" ออสตินดันขาสวยให้อ้ากว้าง ไม่แม้แต่วินาทีเดียวที่สายตาของเขาจะไม่สำรวจร่างกายเธอ "แต่ฉันไม่ได้ต้องการ คุณควรฟังฉันอธิบายก่อน ให้ฉันได้ยืนยันตัวเองว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงคะ..." กึก! ปึก! "กรี้ดดดดดดด!" ช่องทางสะอาดสะอ้านที่ถูกรุกล้ำอย่างป่าเถื่อนและรุนแรงส่งผลให้ฮันนี่กรีดร้อง ร่างกายสั่นเทิ้มคล้ายจะแตกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ ช่างทางรักฉีกขาด ขณะที่เจ้าของแกนกายใหญ่เชิดหน้าขึ้น พร้อมกับเปล่งเสียงคำรามออกมาด้วยความพอใจ "อ๊าส์! แม่ง ยังซิงเหรอวะ" "ฮึก...ไอ้บ้า ฮื่อ! ไอ้ผู้ชายสารเลว!" ฝ่ามือเล็กตวัดตบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลา ช่วงล่างที่ถูกทำลาย สร้างความโกรธ กระทั่งฮันนี่สามารถรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดันหน้าท้องแกร่งออกห่าง แกนกายใหญ่ที่รุกล้ำเข้ามาในช่องทางคับแคบได้เพียงครึ่งทางกลับต้องถูกถอดถอนออกไปอย่างเก่า มาเฟียหนุ่มบดกรามแน่น มือหนารูดเครื่องป้องกันออกจากความใหญ่โต หมายจะตอกตรึงความยิ่งใหญ่เข้าหาร่องคับแคบอีกครั้งด้วยตัวตนที่ปราศจากสิ่งห่อหุ้ม ไม่ทันตั้งตัวว่าเท้าเล็กเปลือยจะถีบเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง ปึก~ การเสียหลักตกลงไปจากเตียง ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่เท่ากับการถูกหยามเพราะสตรีเพศถีบอกแบบซึ่งๆ หน้า "เธอ!" ฮันนี่รวบรวมแรงกายทั้งหมดที่มีไปคว้าแจกันใบใหญ่ มือเล็กยึดมั่นที่ขอบแจกัน แววตาที่เด็ดเดี่ยวจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้ ตายเป็นตาย อย่าแม้แต่จะสบประมาทคนอย่างเธอ! "อย่าเข้ามานะ ถ้าแกกล้าขยับเข้ามาใกล้ฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันฟาดแน่ ฉันจะฟาดไม่ยั้งที่ตรงนั้นของแก!" ------ เอาสิ! รู้ว่ารังเกียจอยู่หรอกนะ แต่ฉันเห็นนะ ใครมันถอดถุงยางทิ้งและเตรียมขย้ำเหยื่อแบบสดๆ อ่ะ ขึ้นอย่างหงส์ ลงอย่างเอ๋ง อิอิ 😼"มันไม่เกินไปเหรอครับ" "มึงไม่เห็นเหรอว่ายัยนั่นปีนเกลียวกับกูแค่ไหน กูนอนด้วย ไม่ได้หมายความว่ากูจะยอมทุกอย่างนะอาชา" "แต่ตอนนี้ฝนแรงมากเลยนะครับ คนมองเยอะอีกต่างหาก" "ใครเข้ามาเสือกมึงก็บีบแตรไล่มัน" อาชาเผลอถอนลมหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัวเขารู้ว่าการปล่อยปละละเลยทุกอย่างมากเกินไป ออสตินจะเสียการควบคุม แต่นี่มันก็เกินไป"ไม่สงสารเธอหน่อยเหรอครับ อย่างน้อยๆ คุณฮันนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้ฝันร้ายของนายหายไป" "ปกติมึงไม่ยุ่งขนาดนี้นะอาชา ยัยนั่นเป็นเมียมึงรึไง!" "ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ เพราะถ้าเป็นผู้หญิงของผม ผมไม่ทำร้ายเธอแน่นอน" "..." "ไม่ใช่แค่กับคุณฮันนี่หรอกนะครับ แต่หมายถึงกับผู้หญิงทุกคน" "..." "รู้แหละครับว่านายไม่จริงจัง แต่ถ้ายังอยากได้จนยอมจ่ายถึงวันละสองหมื่น ดูแลเอาหน่อยครับ เดี๋ยวเธอจะเปลี่ยนใจ" อาชาจี้ได้อย่างถูกจุดมาเฟียหนุ่มไม่ยอมเสี่ยงหรอก เขาไม่ยอมเสี่ยงที่จะปล่อยเธอไปแน่หากยังไม่ได้พิสูจน์ว่าในวันที่ไม่มีผู้หญิงคนนี้จริงๆ ฝันร้ายมันจะยังอยู่หรือเปล่า"เปิดประตู" สุดท้ายออสตินก็เลือกที่จะเอ่ยคำนี้ออกมาคนสนิทของมาเฟียจัดการประตูให้เปิดออกอัตโนมัติ หลังจากนั้นก็
ฮันนี่ก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ แต่กลับเจอกับอาชาที่ยืนรออยู่คนตัวเล็กถอนลมหายใจออกมาหนักๆ สุดท้ายก็จำใจถามออกไป"มีอะไรอีก" "นายให้ผมมารับคุณฮันนี่ครับ รถจอดรออยู่ทางด้านโน้น เราไม่ควรปล่อยให้นายรอนาน" คนสนิทของมาเฟียผายมือไปอีกด้าน คิดอยู่แล้วว่าผู้หญิงของเจ้านายคงไม่พอใจแน่"วันนี้ฉันมีเรียน และนี่มันก็มหา'ลัย เขาไม่ล้ำเส้นฉันเกินไปเหรอ?" "ผมเคลียร์กับอาจารย์ให้แล้วครับ รับรองว่าการไปกับนายมันจะไม่มีผลกระทบอะไร" "อ้อ...มีอำนาจเหลือเกินนะ คนอย่างเขาอยากได้อะไรเขาก็จะเอาให้ได้จริงๆ" ฮันนี่ยกมือขึ้นสางเส้นผมของตัวเองอย่างหงุด สุดท้ายก็ยอมเดินไปตามทิศทางที่อาชาบอกแต่โดยดีเครื่องปรับอากาศภายในรถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ อาชาเคลื่อยรถออกจากมหา'ลัย เป็นจังหวะที่ผู้เป็นเจ้านายของเขาเปิดประเด็นขึ้นมา"ทีหลังอย่าเดินหนีฉันแบบนั้นอีก ฉันไม่ชอบในสิ่งที่เธอทำ" "ฉันเองก็ไม่ชอบสิ่งที่คุณทำเหมือนกัน ฉันควรมีเวลาส่วนตัวของฉันบ้าง ที่นั่นเป็นมหา'ลัย มันไม่ควรมีใครต้องไปยืนทะเลาะกันจริงๆ" "อาชา" "ครับ" "จัดการไอ้เวรนั่นด้วย ทำให้มันหยุด และไม่กล้าเข้ามาทำให้ฉันรำคาญอีก" ฮันนี่ขมวดคิ้วทันที"คุณ
หมับ~ "อย่าเดินหนีฉัน!" ออสตินออกคำสั่งขณะบีบข้อมือเล็กเอาไว้แน่นเขาไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงจะใจอ่อนกับแฟนเก่าแค่ไหน ไม่รู้ว่าเธอจะชอบสิ่งที่ไอ้เวรนี่ทำหรือไม่ และไม่รู้ว่าเธอยังอยากลองกลับไปคบกับมันอีกหรือเปล่า สิ่งเดียวที่เขารู้ ตราบใดที่ฮันนี่ยังเป็นคนของเขา ใครไหนหน้าก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาวุ่นวาย"ฉันอายคน" "เธอไม่..." "ย้ำนะออสติน ฉันอายคนอื่น อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว คุณกลัวว่าคนอื่นจะมายุ่งกับของเล่นของคุณมันไม่ใช่เรื่องผิด แต่ขอร้องเถอะนะ การที่คุณมาประกาศต่อหน้าคนอื่นว่าได้ฉันแล้ว มันทำให้คนอื่นรับรู้และตราหน้าว่าฉันโคตรง่ายเลย" ฮันนี่ปัดมือหนาออกห่างอย่างไม่ใยดีต่อให้จะสำเหนียกสถานะของตัวเองดีแค่ไหน ลึกๆ แล้วมันก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี"หึ ต่อให้มึงจะได้ตัวเขา มันก็ไม่ได้หมายความว่ามึงรู้จักเขาที่สุด" อาร์ตยิ้มเยาะ เขามั่นใจว่าเขารู้จักฮันนี่ดีในระดับหนึ่ง สีหน้าที่เธอแสดงมันออกมาเมื่อสักครู่บ่งบอกชัดเจนว่าเธอไม่พอใจ"เสือกไรกับกู" น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดและการกัดกรามจนเป็นสันนูน เป็นสัญญาณเตือนที่ทำให้อาชาที่มองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ รู้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตนายขอ
มหาวิทยาลัย"วิดวิ้ว~" เสียงแซวดังมาตามสายลมในยามที่ร่างแบบบางในชุดนักศึกษาที่กระโปรงทรงเอสั้นเพียงต้นขา เสื้อสีขาวสะอาดเรียบกริบพอดีตัวเป๊ะใบหน้าที่สวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแต่งแต้มด้วยความสำอางบางๆ วันนี้ฮันนี่ดัดผมเป็นลอนในช่วงปลาย ผิวทั้งตัวขาวละเอียดสมกับที่ดูแลตัวเองมาเป็นอย่างดีและเข้าคลินิกเติมวิตามินผิวอยู่สม่ำเสมอ รองเท้าส้นเข็มที่ฮันนี่สวมใส่ส่งผลให้คนตัวเล็กดูเพียวขึ้นกว่าเก่า ไม่แปลกที่อดีตเคยเป็นถึงดาวคณะ"ฮันนี่ ทางนี้" โมจิโบกไม้โบกมือ กระตุ้นให้เพื่อนสาวที่สวยและฮอตมากของเธอดูโดดเด่นมากกว่าเก่า หนึ่งในสายตาหลายต่อหลายคู่มีดวงตากลมสวยของสาวสวยในกลุ่มของเดือนคณะที่มองตาม"วันนี้แกสวยจัง" "อะไรอ่ะ มาไม้ไหนไม่ทราบ" ฮันนี่ปลดกระเป๋าสะพายข้างออกมาบ่า วางลงบนโต๊ะตามด้วยการล้วงโทรศัพท์ออกมา"ความขาวออร่าเจิดจ้ามาตั้งแต่ไกลๆ แบบนี้ไหมนะ พี่แบงค์เจ้าของโชว์รูมรถถึงได้อยากให้โอกาสสาวสวยคนนี้ไปร่วมงาน""หืม? พี่แบงค์ ฉันเสียมารยาททิ้งเขาไว้แบบนั้นเขายังจะให้โอกาสฉันงั้นเหรอ" "ใช่จ้ะ เขายังรอแกอยู่นะ นี่...ถามจริงเถอะ ช่วงนี้แกเช็กดวงรายวันมาบ้างปะ รู้สึกว่าช่วงนี้แกขาขึ้นนะ ดวงดี
"อื้อออ!" ฝ่ามือเล็กขยุ้มผ้าปูที่นอนอย่างแรง พอๆ กับฝ่าเท้าที่จิกเกร็งลงบนบ่ากว้างเรี่ยวแรงของร่างกายดับวูบเมื่อริมฝีปากร้อนฉกชิมเข้ากับใจกลางความเป็นสาวในเวลาอันรวดเร็วนิ้วยาวเหยียดแหวกกลีบสีชมพูเรื่อ ลากปลายลิ้นไปกับเนินสามเหลี่ยมอวบนูนไร้ขนอ่อนตามด้วยการกดปลายนิ้วเข้าหาร่องแคบ กระทั้นเข้าลึกจนสุดความยาวของมันในครั้งเดียว"ออสติน..." เสียงครางเพราะความเสียวซ่านสร้างความพึงพอใจให้กับมาเฟียหนุ่มไม่น้อยดวงตาคมที่ประกายความพอใจตวัดขึ้นมองใบหน้าสะสวย กลีบปากร้อนบดเข้ากับจุดอ่อนไหว ขบเม้มสลับกับการตวัดปลายลิ้นทักทายแรงๆ"อ๊ายยยย!" ฮันนี่ปลดปล่อยมวลน้ำหวานออกมาอย่างสุดจะกลั้น มาเฟียหนุ่มรั้งปลายนิ้วที่ควานเข้ากับผนังอ่อนนุ่มจนกระทั่งเธอสุขสมกลับพลางยกยิ้มที่มุมปากไม่ลืมที่จะสอดปลายนิ้วที่เปรอะธารน้ำหวานเข้ามาในช่องปาก การดูดแรงๆ แล้วกลืนกินทำฮันนี่ตาโตทันที"บ้า คุณมันโรคจิต" "หึ" ออสตินไม่ได้สะทกสะท้านกับคำด่าเท่าไหร่นัก หนุ่มหล่อหยัดตัวลุกจนเต็มความสูง ปลดเข็มขัดหนังพลางถอดกางเกงที่สวมใส่ จ่อความใหญ่โตเข้าหาช่องทางคับแคบ ก่อนจะอัดกระแทกเข้าใส่จนสุดความยาวของมันในครั้งเดียวปึก! "อ
"แม่..." ฮันนี่อมยิ้มให้กับคำพูดที่ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแม้กับอาร์ตแฟนเก่าที่เธอคบหามาเป็นปีๆ แม่ก็ไม่เคยชมจนออกนอกหน้าแบบนี้เหมือนกัน"ฮันนี่ ตักข้าวได้แล้วลูก" "ค่าา รับทราบค่ะ" คนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาฉีกยิ้มกว้าง ฮันนี่รีบลุกขึ้นตักข้าว การเคลื่อนไหวของเธออยู่ในสายตาของอีกคนตลอดเวลา"แม่ว่าแบบเผ็ดก็อร่อยนะลูก รสจัดจ้าน ทำให้ไม่รู้สึกเลี่ยน""ครับ" "นี่ คุณพูดกับแม่เยอะๆ หน่อยสิ ปกติแม่ไม่ค่อยคุยกับใครแบบนี้เลยนะ" "แม้กับแฟนเก่าเธอ?" ออสตินถามออกมาแบบซึ่งๆ หน้า เลยเป็นฮันนี่ที่เลิ่กลั่กก่อนจะรีบพยักหน้าออกมา"อือ" "หึ..." รอยยิ้มเย้ยหยันบนมุมปาก แสดงออกให้เห็นว่าเขาไม่ได้อยากจะเชื่อเท่าไหร่นักแต่ก็เอาเถอะ เรื่องนั้นค่อยเคลียร์ทีหลังก็แล้วกัน"แม่ขา กินเยอะๆ เลยนะ แม่ทำงานหนักทุกวันเลยอ่ะ" "ลูกคนนี้นี่ ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้นสักหน่อย" "ไม่เชื่อหรอกค่ะ ยืนจับตะหลิวจนข้อมือร้าวหมดแล้วมั้ง คอยดูเถอะ วันไหนรวยขึ้นมา จะบังคับให้แม่เลิกขายของทันทีเลย แม่ต้องรับปากหนูด้วยนะ วันไหนรวย เราจะสวยและสบายไปด้วยกัน" "ดูพูดเข้า แม่ไม่เลิกหรอก ให้อยู่เฉยๆ แม่ทำไม่ได้หรอกนะ ลูกสาวแม่ตัวเล