เมียปีศาจ

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

สองมือเรียวถูกมัดรวบตรึงเข้ากับหัวเตียง ดวงตาถูกปิดสนิทด้วยผ้าสีดำ ร่างกายทุกส่วนช่างว่องไวต่อการสัมผัส ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะใจกลางความสาว แม้จะพยายามดิ้นรนและต่อต้านให้หลุดพ้น แต่เรี่ยวแรงของเธอก็ยังสู้อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี

ค่ำคืนนี้เป็นนรกอีกคืนสำหรับเธอ นานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เธอต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เธอทุกข์ทรมานราวกับตายทั้งเป็น

ไอ้ปีศาจนรก~

เธอเรียกขานมันอย่างนั้น แม้จะไม่เคยเห็นหน้ามันเลยก็ตาม ถึงขนาดควบคุมเธอได้ มันก็ต้องโหดเหี้ยมและเลือดเย็นยิ่งกว่าเธอ

“ฮึฮึ” 

เกลียด! เธอเกลียดเสียงหัวเราะเย้ยหยันนั่นที่สุด

“ร่างกายทนทานต่อแรงกระแทกขนาดนี้ เหมาะสมที่จะมาเป็นที่อยู่อาศัยชั่วคราวให้ลูกของฉัน ถึงมันจะโสโครกไปหน่อยก็เถอะ” 

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ทำไมเธอถึงได้ตกอยู่ในสภาพนี้น่ะเหรอ?

เพราะหนึ่งในเหยื่อของเธอคือพ่อของเขา

เขากล่าวหาเธออย่างนั้นตั้งแต่วันแรกที่ถูกจับตัวมา จะให้ปฏิเสธอย่างไรเล่า เพราะเธอคือมือปืนที่ปลิดชีวิตผู้คนมาแล้วนับร้อย แม้จะมีเหตุผลว่าคนที่เธอสังหารทุกคนอยู่ไปก็รกโลก สุดท้ายมันก็ผิดอยู่ดี

ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต เธอทำให้เขาต้องสูญเสียพ่อ เธอก็ต้องกำเนิดลูกมาทดแทน

นี่คือสิ่งที่เขายัดเยียดให้เธอชดใช้ก่อนตาย เขาได้ลูกตามที่ต้องการเมื่อไหร่ เขาจะส่งเธอให้ไปเกิดใหม่ทันที

“เรติกา อ๊าส์!” 

น่ารังเกียจ! น่าขยะแขยงที่สุดเลย

“ใครอนุญาตให้แกครางชื่อฉัน ไอ้ชั่ว!” เธอพยายามประคองเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ความรุนแรงที่เขายัดเยียดไม่สามารถเรียกเสียงร้องไห้ครวญครางจากคนที่ตกเป็นจำเลยอย่างเธอได้

แม้แต่น้ำตาแค่หยดเดียวเขาก็ไม่สามารถรีดมันออกมาจากดวงตาคู่ร้ายกาจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็เจ็บปวดทรมานแทบขาดใจ เหมือนร่างกายแตกสลายกลายเป็นเสี่ยง 

“ฮึฮึ” มันส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันเธออีกแล้ว 

โคตรเกลียดและขยะแขยงมันเลย!

“ถ้าเธอยอมครวญครางออกมาบ้าง ฉันอาจเมตตาเธอก็ได้นะ”

ไม่จริงหรอก! คำพูดเหล่านั้นมันโกหกทั้งเพ ถ้าเธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน มันคงจะสะใจเสียมากกว่า

“ฝันไปเถอะ! เพราะสารรูปของแกมันน่าขยะแขยงไง แกถึงต้องปิดตาฉันไว้ ไม่ต้องอาย ฉันไม่กลัวผีหน้าพิการอย่างแกหรอก”

“ปากดีนักนะ!” มือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรง ก่อนจะเลื่อนมือลงไปบีบคอของคนใต้ร่างจนเธอแทบจะขาดอากาศหายใจ

เฮือก!

หากว่าความตายยังไม่รีบมาเยือนให้เรติกาตอนนี้ สองมือหนาคลายออกยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ คนเกือบได้ลาโลกรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดทันทีพร้อมกับไอออกมาแห้ง ๆ 

ผลับ! ผลับ! ผลับ! 

ส่วนกลางของร่างกายถูกทารุณอย่างป่าเถื่อน จนได้ยินเสียงของเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง เหมือนว่าช่องทางรักมันฉีกขาดเพราะได้กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้ง ความเป็นสาวกระตุกเกร็งถี่ ๆ และเกิดความรู้สึกแปลก ๆ กับร่างกายเหมือนทุกครา

“อ๊าส์” เสียงคำรามดังกระเส่าเล็ดลอดออกมาจากลำคอนั้น เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าคนบนร่างกำลังจะได้รับการปลดปล่อย มือหนาจับยึดสะโพกงอนงามเอาไว้มั่น แปรเปลี่ยนจากกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างถี่รัวมาเป็นเข้าสุดออกสุดเน้น ๆ สองสามที “อ๊าสสสสสสส์” 

เสียงคำรามลั่นดังขึ้นมาในห้วงนาทีสุดท้ายพร้อมกับปล่อยน้ำรักทุกหยาดหยดฉีดพวยพุ่งเข้าไปในร่างกายของเธอ

ปึก!

“อื้อ!” อีกครั้งที่เรติกาถูกคนบนร่างอัดกระแทกความใหญ่เข้ามาในช่องทางคับแน่นอย่างไร้ความปรานี ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายเต้นแรงอย่างหนักหน่วงจนแทบหลุดจากอก นิ้วเท้าเล็กบิดเกร็งจนสั่นไปทั้งตัว

“ฮึ” เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมาจากลำคออย่างเย้ยหยัน 

แม้เธอจะไม่ได้ร้องไห้ครวญครางให้เขาได้ยิน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่รับรู้ว่าเธอเองก็เจ็บปวดทรมานเหมือนจะตายอยู่รอมร่อ ใบหน้าที่ทั้งเหยเกและบิดเบี้ยวของเธอ มันบ่งบอกชัดเจนว่าเธอกำลังอดทนต่อสู้กับการถูกทารุณอย่างหนัก

“ฉันได้เห็นน้ำตาของเธอเมื่อไหร่ เธอก็จะได้เห็นหน้าของฉันเหมือนกัน” 

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่แรงกระแทกกระทั้นอันโหดร้ายและทารุณสร้างความเจ็บปวดทรมานให้เรติกาอย่างแสนสาหัส และไม่มีท่าทีจะจบลงโดยง่าย เพราะเขาต้องการสร้างบาดแผล สร้างความเจ็บปวดบนเรือนร่างของเธอให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้