เธอทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ

ตอนที่ 2

เธอทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ

         ความใกล้ชิดระหว่างเจ้านายกับลูกน้องเริ่มมีมากขึ้นถึงแม้ว่าต่อหน้าคนอื่น ๆ ภูเบศจะไม่ได้แสดงอะไรออกมาเกินกว่าที่ควรจะเป็น

         “ฉันซื้อขนมมาฝากอยู่ตรงเครื่องถ่ายเอกสารนะ”

         ชายหนุ่มพูดลอย ๆ เมื่อล้านนาเดินสวนกับเขาตรงหน้าห้องของแผนกด้วยท่าทางเหมือนว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้พูดกับเธอ

         ขนม ข้าวหรือแม้แต่กาแฟเขาก็หมั่นซื้อมาฝากลูกน้องคนนี้มาโดยตลอด ล้านนาเองเธอเริ่มรู้สึกกับภูเบศมากเกินกว่าเจ้านายเพราะลึก ๆ หญิงสาวก็แอบคิดว่าเจ้านายของเธอดูแลห่วงใยเธอมากกว่าพนักงานคนอื่น ๆ

         “ล้านนาแกคิดเข้าข้างตัวเองมากไป ผู้หญิงจน ๆ ไม่สวยอย่างแกใครเขาจะมาสนใจ”

         สาวน้อยในวัยเป็นสาวบานสะพรั่งพูดกับกล่องขนมในมือของเธอเพื่อเตือนตัวเองไม่ให้คิดไปไกลกว่านี้

         “ทุกคนคะพรุ่งนี้ท่านรองประธานจะพาพวกเราไปเลี้ยงอาหารเพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเราทำงานล่วงเวลากันมาหลายวัน มีใครไปไม่ได้ไหมเพราะอาจจะกลับดึกหน่อย”

         ยุพาเดินออกมาจากห้องของเจ้านาย เธอก็มีข่าวดีมาแจ้งให้ลูกน้องทุกคนในแผนกได้รู้

         “หนูไม่ไปนะคะพี่ยุพา ลูกชายไม่ค่อยสบาย”

         พนักงานคนหนึ่งยกมือบอก สายตาของทุกคนทำท่าไม่เชื่อก่อนที่จะมีคนพูดแซวขึ้นมาว่าความจริงแล้วสาเหตุที่เธอไม่ไปเพราะลูกชายป่วยหรือกลัวสามีว่ากันแน่และสุดท้ายก็ได้ข้องสรุปว่าเหตุผลที่ทุกคนคิดเป็นเรื่องจริง

         “ดูไว้นะสาว ๆ ใครจะมีแฟน ไปไหนมาไหนก็ยากโสดอย่างพี่ดีกว่าอิสระ”

         ยุพาทำท่าทางภูมิใจกับความโสดของตัวเองจนลูกน้องในแผนกพากันหัวเราะให้กับท่าทางของเธอ

         การกินข้าวเย็นไม่ได้เป็นแบบที่ล้านนาคิดไว้เพราะมันคือการมาเที่ยวร้านอาหารที่มีไว้สำหรับนั่งดื่มแบบสบาย ๆ

         “ดื่มเป็นไหม”

         ล้านนาหันไปมองหน้าเจ้าของเสียงที่ถามเธอเบาจนเหมือนเขากำลังกระซิบข้าง ๆ หู

         “ไม่ค่ะ ฉันไม่เคยดื่ม”

         “ชีวิตการทำงานไม่เหมือนกับตอนที่เราเป็นนักศึกษา      เธอต้องหัดเข้าสังคมบ้าง”

         เจ้านายหนุ่มหล่อส่งแก้วเครื่องดื่มให้พนักงานเพื่อให้เธอดื่มโดยมีสายตาของเขาคอยบังคับอยู่

         “แค่ก! ...ขมมาก ไม่เอาดีกว่า ฉันคงไม่เหมาะกับเครื่องดื่มแบบนี้”

         ล้านนาลองดื่มแค่เพียงอึกเดียวก็ถึงกลับจะสำลักออกมาเพราะรสชาติที่ไม่คุ้นเคย

         “อย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าอะไรเหมาะหรือไม่เหมาะกับเราจนกว่าจะได้ลองของแบบนี้มันต้องใช้เวลา”

         สายตาของคนพูดเหมือนว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องเครื่องดื่มตรงหน้าคนทั้งคู่

         แผนกของล้านนามีพนักงานเกือบสิบกว่าคนแต่คืนนี้มีคนที่มาร่วมได้ไม่ถึงสิบคนและตอนนี้ก็พากันเมาอย่างสนุกสนานยกเว้นแค่ล้านนาเท่านั้น

         เที่ยงคืนแล้วทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับเพราะที่พักของแต่ละคนต่างอยู่กันคนละที่ ล้านนาเองก็เดินออกมาด้านหน้าของร้านเพื่อจะเรียกรถแท็กซี่กลับห้องพักของเธอ

         “ขึ้นมาเดี๋ยวฉันไปส่ง”

         เสียงที่แสนคุ้นเคยดังมาจากรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ด้านหน้าหญิงสาวที่กำลังยืนรอรถ

         “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”

         ปี๊ด ปี๊ด

         “ขึ้นมาเร็ว ๆ ไม่ต้องมาเล่นตัว เธอเห็นไหมฉันจอดรถขวางคนอื่นอยู่”

         เสียงรถประจำทางที่บีบแตรใส่รถของภูเบศทำให้ล้านนาต้องรีบขึ้นมานั่งบนรถของเจ้านายเพราะกลัวว่าถ้ายังยืนพูดต่อจะถูกคนขับรถประจำทางต่อว่าเอา

         “ดึกแล้วท่านรองกลับบ้านเถอะค่ะ ฉันกลับเองได้”

         “บอกทางมา ฉันไม่ชอบให้ใครปฎิเสธ”

         ภูเบศใช้เสียงแข็งจนหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ต้องยอมที่จะบอกทางไปยังที่พักเธอแต่โดยดี

         “เธอพักที่นี่จริง ๆ ใช่ไหม”

         ชายหนุ่มผู้เกิดมาในคฤหาสน์หลังใหญ่มองภาพห้องเช่าข้างหน้าด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

         “ใช่ค่ะ มันดูแย่มากเลยหรือคะ”

         ล้านนาอ่านสายตาคนขับออกว่าเขากำลังคิดกับที่พักของเธออย่างไร

         “เปล่า ฉันก็แค่ว่ามันดูอันตราย ดูนั่นสิผู้ชายนั่งดื่มเหล้ากันอยู่เต็มทางเดินแล้วเธอจะเดินผ่านไปอย่างไร เดี๋ยวฉันลงไปส่ง”

         เจ้าของห้องยังไม่ทันจะพูดอะไร คนขับก็ลงจากรถไปรอเรียบร้อยแล้ว

         สายตาของวัยรุ่นที่นั่งถอดเสื้อดื่มเหล้ากันอยู่มองมาที่ล้านนาด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวรู้สึกไม่พอใจเพราะรู้ว่าคนพวกนั้นต้องคิดว่าเธอพาผู้ชายมานอนด้วยแน่ ๆ

         “เข้าห้องไปเถอะ ปิดให้ดี ๆ กลางคืนใครมาเรียกก็ไม่ต้องเปิด สงสัยฉันจะให้เงินเดือนเธอน้อยเกินไปไว้พรุ่งนี้ฉันจะคุยกับยุพา”

         “ไม่เลยค่ะ เงินเดือนที่ฉันได้เยอะกว่าบริษัทอื่นที่เพื่อน ๆ ทำงานอีก”

         “เข้าห้องได้แล้ว”

         ล้านนาไม่ทันจะได้พูดต่อว่าเพราะอะไรเธอถึงได้มาอยู่ห้องราคาถูกแบบนี้ทั้งที่เงินเดือนที่เธอได้ไม่ใช่น้อย ๆ ก็ถูกเจ้านายทำสายตาดุใส่เพื่อให้เธอรีบกลับเข้าไปในห้องและปิดประตูให้เรียบร้อย

         ชายหนุ่มที่ถูกขนานนามจากเพื่อน ๆ ว่าเสือ วันนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นแมว ผู้ชายอย่างเขามีโอกาสพาสาวสวยที่หมายปองขึ้นรถและยังขับมาส่งถึงที่ห้องแต่เขากลับปล่อยให้เธอหลุดลอดไปได้อย่างไรกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผู้หญิงทุกคนที่ได้มีโอกาสนั่งข้าง ๆ เขาบนรถจะต้องไปจบที่เตียงอย่างไม่มีอะไรมาขัดขวางได้

         “เงินเดือนก็มีทำไมไม่ยอมไปหาห้องดี ๆ อยู่”

         ภูเบศพึมพำอยู่คนเดียวบนรถในขณะที่กำลังจะกลับบ้าน ภาพห้องเช่าที่ดูเก่าและอยู่กันแบบไม่มีสัดมีส่วนทำให้ชายหนุ่มอดที่จะรู้สึกไม่เข้าใจพนักงานใหม่ของเขาว่าทำไมถึงได้ต้องประหยัดถึงขั้นไม่เลือกความปลอดภัยให้ตัวเองแบบนี้

         ความเมาที่ปลุกอารมณ์ความเป็นชายในตัวของภูเบศทำให้เขาเปลี่ยนใจจากที่จะมุ่งหน้ากลับบ้านเป็นการหันพวงมาลับรถเพื่อมุ่งหน้าไปหาชิดจันทร์คู่ขาคนสนิทของเขาแทน

         “ลมอะไรพาภูมาหาชิดจันทร์ได้คะ คุณหายหน้าไปเป็นเดือนจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าคุณคงไม่มาที่แล้ว”

         สาวยสวยหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจโอบกอดลูบไล้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความดีใจทันทีที่ทั้งคู่ก้าวเท้าเข้ามายืนอยู่ข้างเตียงนอน

         “ทำให้ผมสบายตัวหน่อย วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน”

         เจ้าของร่างสูงถอดเนคไทและล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่เขาทิ้งร้างไปหลายเดือนด้วยความเหนื่อยล้า

         ชิดจันทร์อดีตนางแบบสาวที่ถึงช่วงขาลงของชีวิตจึงหันหน้ามาเป็นอาหารว่างให้กับบรรดาเศรษฐี เธอเริ่มทำหน้าที่เป็นเครื่องบำบัดความเหนื่อยอย่างรู้งานทันที

         สองมือเล็กลูบไล้อกกว้างอย่างยั่วยวน เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกถอดออกจากร่างใหญ่อย่างช้า ๆ ปากบางบรรจงจูบไปทั่วอกใหญ่ล่ำของภูเบศอย่างชำนาญ

         “ผมไม่อยากทำอะไร ชิดจันทร์คุณจัดการเลยนะ”

         ชายหนุ่มหลับตาปลดปล่อยอารมณ์ไปตามสัมผัสที่อ่อนโยนของหญิงสาว ภาพในความคิดตรงหน้าของภูเบศตอนนี้หญิงสาวที่กำลังปรนเปรอรักให้เขาอยู่ไม่ใช่ใบหน้าของชิดจันทร์แต่เขากำลังมองเห็นหน้าของล้านนาพนักงานใหม่ที่เขากำลังแอบมีใจให้แทน

         “พอเถอะ ผมจะกลับบ้าน ขอโทษทีนะสงสัยผมจะเหนื่อยมากเลยไม่มีอารมณ์”

         เกมรักกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแต่กลับต้องสะดุดเมื่ออยู่ดี ๆ ชายหนุ่มผลักร่างเปลือยเปล่าของนางแบบสาวให้ออกจากตัวเขาและรีบลุกจากเตียงมาแต่งตัวเหมือนว่ากำลังหนีอะไรบางอย่าง

         “ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ภูอย่าไปได้ไหมให้ฉันได้ดูแลคุณนะ”

         สาวสวยที่กำลังอารมณ์ค้างโผเข้ากอดคนตรงหน้าเพื่อหวังจะรั้งให้อีกฝ่ายลงมานอนเล่นเกมสวาทกับเธอต่อ

         “ไม่เกี่ยวกับคุณ ผมเหนื่อยมากจริง ๆ เอาเงินนี้เก็บไว้ใช้ บางทีผมอาจจะไม่ได้มาที่นี่อีก”

         ภูเบศแกะมือของอีกฝ่ายออกจากตัวเขาและรีบพาตัวเองออกมาด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจ

         “ล้านนา เธอจะมาทำให้ฉันเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ”

         กิจกรรมรักบนเตียงที่เกิดขึ้นมันไม่สามารถไปต่อได้เมื่อภาพของพนักงานใหม่ชัดเจนขึ้นทุกที ภูเบศเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมเขาถึงรู้สึกว่าไม่อยากนอนกับใครอีกแล้วถ้าไม่ใช่ล้านนา ทั้งที่เสือผู้หญิงอย่างเขาไม่เคยเป็นแบบนี้