บทที่ 62

บทที่ 62

รุกับเนมาห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านด้วยรถสีแดงแสบตาของเน บรรยากาศการนั่งรถเพียงสองคนเป็นธรรมชาติมาก ต่อให้บางครั้งจะไม่มีบทสนทนาเลยบรรยากาศก็ไม่ได้น่าอึดอัด

และเพราะเนเปิดเพลงแนวที่เธอชอบด้วย รุจึงฮัมเพลงคลอไปกับเพลงที่เนเปิดตลอด ดวงตามองไปนอกหน้าต่างรถดูผู้คนบนท้องถนน มองทุกคนใช้ชีวิตกัน ส่วนเนนอกจากมองถนนแล้ว สิ่งที่สามารถดึงดูดสายตาของเขาได้ก็คือคนที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ

“อุ๊ย! เจอพวงมาลัยพอดีเลย ไม่ต้องเข้าไปซื้อในตลาดสดแล้ว”

รุเห็นว่าไฟแดงยังเหลืออีกหลายวินาทีจึงได้เปิดกระจกรถ เธอยื่นหน้าพร้อมโบกมือให้คนขายพวงมาลัยซึ่งสวมหมวกปิดใบหน้ามิดชิดกันแดด ระหว่างรอเขาเดินเข้ามาหาที่รถ รุก็ค้นหาเงินสดในกระเป๋าไปด้วย เนไม่คิดจะจ่ายเงินให้เธอเหมือนทุกครั้ง

...เพราะทั้งตัวมีเงินสดอยู่ไม่ถึงยี่สิบบาท!

“สี่พวงจ้ะน้อง”

รุไม่รู้ว่าอีกฝ่ายแก่กว่าเธอหรือไม่ แต่ฟังจากเสียงแล้วดูแก่กว่ามาก ทว่าเมื่ออีกฝ่ายเรียกเธอว่าพี่ เธอจึงเรียกอีกฝ่ายว่าน้องไปเลย

“ร้อยหนึ่งครับพี่”

รุยื่นเงินให้หนึ่งร้อยบาทพอดี

“วันนี้แดดทำถึงมาก” เมื่อปิดกระจกแล้วก็เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา ยิ่งวันนี้ใส่เสื้อแขนสั้นครึ่งจึงโดนแดดเต