บทที่ 2

“เจสสิก้าจ้า...เจสสิก้าคนสวย” ฉันต้องเรียกชื่อใหม่ของนางให้ถูกต้อง ไม่อย่างนั้นอาจโดนตบอย่างที่นางขู่ไว้

          “เออดี อย่าให้ต้องพูดซ้ำ ไม่งั้นแม่ตบปากแตก”

เห็นไหมเพื่อน ๆ อีจันมันร้าย อย่าให้มันรู้เชียวนะว่าฉันแอบเรียกนางว่าอีจัน ก็นะ คนมันติดชื่อเก่า จะให้เปลี่ยนปุ๊บปั๊บทำได้ที่ไหนกันเล่า

          แต่ก็นั่นแหละ นางขู่ไว้ ฉันได้แต่บ่นและบอกกับตัวเองไว้ตลอดว่าท่องไว้ เจสสิก้า เจสสิก้า 

          “โหดอะ”

          เจสสิก้า หรือนังจัน มันคือเพื่อนในสาขานี้แหละ ใจนางเป็นหญิง กายนางก็เกือบหญิง ถ้าไม่มีส่วนเกินที่เป็นพวงออกมา

          พวงสวรรค์ที่นิยายอีโรติกชอบเรียกกันนั่นแหละ แต่นางอยากเอาออกเหลือเกิน ต่อไปจะได้ไม่ต้องแต๊บว่างั้น

          สรุปคือนางเป็นสาวสองที่สวยไม่แพ้ผู้หญิงเลยค่ะ ถ้าเดินไปด้วยกัน คนอาจจะมองนางมากกว่ามองฉันเสียอีก ทั้งที่ฉันก็สวยนะ ไม่ได้หลงตัวเอง เพราะมีคนบอกหลายคนแล้วว่าสวย สวยจริง ๆ นะไม่ได้พูดเล่น 

          “เออ ๆ ...นังเจส มึงดูคำใบ้กูซิ” ฉันเรียกเพื่อนให้ช่วยดูคำใบ้ของพี่รหัส วันนี้เราต้องไปตามหาสายรหัส ทำไมต้องให้ตามหาด้วยนะ บอก ๆ ให้จบ ๆ ไป จะได้มีเวลาไปตามหาผู้ชายอย่างพี่เต็งหนึ่ง

          “กูว่า มึงต้องไปแถวร้านกาแฟไหม ดูจากคำใบ้”

          “เข้มกว่าเอสเพรสโซ ก็พี่นี่แหละ” นั่นสินะ ใบ้มาขนาดนี้ คงมีแต่แถวนั้นแหละมั้งที่น่าจะใกล้เคียงคำใบ้มากที่สุด  

ร้านกาแฟในมหาวิทยาลัย

          ฉันกับเจสสิก้ามาถึงร้านกาแฟชื่อดังในมหาวิทยาลัย บอกเลยคนแน่นมาก

          “นี่เขาขายหรือแจกฟรี คนมาอะไรกันเต็มร้าน” เจสสิก้าบ่น ฉันก็พยักหน้าเห็นด้วยกับมันนั่นแหละ เคยชิมรสชาติมาแล้ว ร้านกาแฟนี้บอกได้เลยว่ารสชาติไม่ได้ดีกว่าร้านข้างนอกเลย แต่ทำไมคนเยอะกว่าร้านข้างนอกมหาวิทยาลัยน่ะเหรอ

          ถูกกว่าเหรอ? เปล่าเลย ราคาแพงกว่าร้านดัง ๆ เสียอีก

          ใกล้กว่า? อันนี้ก็พอฟังขึ้นบ้าง

          บรรยากาศดีกว่า? อันนี้ถ้ารวมพนักงานของร้านเข้าไปด้วยก็น่าจะใช่

นั่นแหละ จุดขายของเขาคือพนักงานล้อหล่อ หล่อแบบนี้ไม่อยากเรียกชื่อเลย อยากเรียกว่า ‘ที่รัก’ 

ขอย้ำอีกครั้งนะว่า พนักงานหล่อทุกคน ย้ำว่าหล่อทุกคน ตั้งแต่เด็กเสิร์ฟไปจนถึงผู้จัดการร้าน

งานดีมากแม่!! 

ทำไมน่ะเหรอ เพราะนี่คือแหล่งรวมคนหล่อของมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้ แค่พนักงานเสิร์ฟ พนักงานรับออร์เดอร์ต้องเป็นระดับเดือนของแต่ละคณะเท่านั้น

ส่วนบาริสตานั้น นอกจากความหล่อแล้ว ต้องเรียนดีด้วย ใช่ว่าจะเรียกใครไก่กาแถวนี้มาชงก็ได้ซะเมื่อไหร่ จึงทำให้ร้านกาแฟคนแน่นในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ต้องมีคุณสมบัติข้อใดข้อหนึ่ง แต่ถ้ามีสองข้อจะรับพิจารณาเป็นพิเศษ

หนึ่ง ต้องมีตำแหน่งเดือนคณะรับประกันความหล่อ

สอง ต้องเป็นหนุ่มหล่อของดีแต่ละคณะ ซึ่งต้องบอกว่ามีแมวมองในมหาวิทยาลัยอย่างพวกเอกนิเทศนั่นแหละคอยจับตามองความสวยความหล่อของผู้คนทั้งมหาวิทยาลัย

คิดดูแล้วกันว่าที่ร้านแน่นขนาดนี้ เพราะรสชาติกาแฟหรือความหล่อของหนุ่ม ๆ

แล้วถ้ามีคำถามว่าหล่อขนาดนั้นจะมาเดินเสิร์ฟกาแฟทำไม ที่นี่ไม่ใช่แค่เด็กเสิร์ฟกาแฟนะทุกคน ใช่ว่าใครจะเข้ามาทำงานร้านนี้ก็ได้

ใครจะมาทำงานที่นี่ ต้องผ่านการเชื้อเชิญโดยผู้จัดการร้านเท่านั้น และผู้จัดการร้านต้องไปเชิญด้วยตัวเองด้วย

ร้านกาแฟแห่งนี้เป็นร้านกึ่งการกุศล รายได้หลังหักค่าใช้จ่าย กำไรครึ่งหนึ่งจะบริจาคให้โรงพยาบาลที่ขาดแคลนอุปกรณ์ทางการแพทย์

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่หนุ่มหล่อเหล่านี้ไม่ปฏิเสธที่จะมาร่วมงาน ก็แหงละ เอาเงินไปทำบุญ ใครไม่ช่วยก็แปลกแล้ว หล่อแล้วยังใจบุญอีก 

“นังนาย คนหล่อละลานตาไปหมด กูไม่รู้จะดูใครเลย” เพื่อนเจสของฉันกระซิบกระซาบด้วยดวงตาลุกวาว ประกายตาของเพื่อนเจิดจ้ายิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

“นังเจส มึงเก็บความแรดของมึงไว้ก่อน กูให้มาตามหาพี่รหัส ไม่ใช่มาหาผัว” ไม่อยากจะบ่นมันเลยจริง ๆ แต่ก็อดไม่ได้ ความแรดของมันเกินชะนีจริง ๆ อย่างฉันเสียอีก 

“ถ้ากูได้ผัวเป็นเด็กเสิร์ฟที่นี่ กูยอมไม่เอาพี่รหัส” ดู ๆ มันพูดไม่รักษาหน้าตาเพื่อนที่เดินมาด้วยเลยสักนิด

“เจริญละ แววจะไม่จบของมึงเห็นชัดมาก” ฉันเบะปากว่าเพื่อนสนิทที่ตอนนี้แววเรียนจบของนางเริ่มสั่นคลอน

“แหม นังนาย กูล้อเล่นไหม ไปหาพี่รหัสมึงกันเถอะ” พอได้ชื่นชมผู้ชายหล่อเต็มสองตา เพื่อนฉันก็หันกลับมาสนใจ สิ่งที่ทำให้เราสองคนมายืนอยู่ตรงนี้

“เริ่มจากตรงไหนดี” เราสองคนมองหน้ากันว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

“ต่อแถวซื้อกาแฟก่อนแล้วกันมึง” ข้อเสนอของนังเจสก็ใช้ได้อยู่ เราสองคนเลยมายืนขาแข็งต่อแถว นี่มันร้านกาแฟจริง ๆ ใช่ไหม แล้วคนก่อนหน้าพวกเรานี่จะสั่งกาแฟหรือจะมองหน้าผู้ชายกัน คนสวยเริ่มเหนื่อยแล้วนะ