10/1- ปากดี

         มิลินค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเหม่อมองเพดานสีขาวที่ไม่คุ้นเคย สมองของเธอกำลังประมวลผลเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ก่อนที่หญิงสาวจะมองไปยังท่อนแขนใหญ่ที่พาดอยู่บนเอวคอดของเธอ

          “หนักเป็นบ้าเลย...”

          มิลินพึมพำเสียงเบาเพราะกลัวคนที่นอนกอดรัดเธออยู่ด้านหลังๆจะได้ยิน เธอค่อยๆยกท่อนแขนแกร่งนั้นออกจากเอวของเธออย่างระมัดระวัง

          “อ่า...เจ็บชะมัด”

          มิลินบ่นอุบอิบรู้สึกโกรธเคืองคาร์เตอร์ที่ลักพาตัวเธอมาขมขื่นแบบนี้ หญิงสาวรู้สึกเสียรู้เขาเป็นอย่างมากเมือเขาปล่อยให้เธอตายใจและล่อเธอมาติดกับดักเขาแบบนี้

          หญิงสาวนึกโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุให้เพื่อนรักอย่างวาโย และ คิว ต้องมาเดือดร้อนไปด้วย แต่ที่มิลินรู้สึกผิดและเป็นห่วงที่สุดคงจะหนีไม่พ้น พริบพราว ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไง

          “อะ..โอ๊ยย..อุ๊บ!"

          มือบางรีบตะครุบปากตัวเองทันทีที่ตัวเธอรีบลุกขึ้นนั่งอย่างกะทันหัน ใบหน้าหวานหันหลังกลับมามองคนตัวโตที่นอนหลับอยู่ทันที เพราะเมื่อกี้เธอเผลอส่งเสียงร้องดังออกมา 

          เมื่อคาร์เตอร์ยังคงหลับสนิท มิลินก็หันกลับมาสอดส่ายสายตามองไปทั่วห้องหากระเป๋าสะพายของตัวเอง ตอนนี้เธอเพียงต้องการมือถือแค่เครื่องเดียวเท่านั้น เพราะใจเธอกำลังร้อนรนต้องการจะโทรหาพริบพราวด้วยความเป็นห่วง

          มิลินหันกลับมาจ้องมองคาร์เตอร์ด้วยสายตาที่เกลียดชังอีกครั้ง หญิงสาวไล่สายตามองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตร สันจมูกโด่งที่ได้รูป ริมฝีปากหยักที่เขาใช้บดขยี้ริมฝีปากของเธอจนบวมเจ่อ ก่อนจะไล่สายตาต่ำลงมาจนถึงรอยสักรูปมังกรที่หน้าอกข้างขวาที่ขนาดตัวยาวลงมาถึงมัดกล้ามหน้าท้องแกร่ง และมองเลยไปยังอาวุธร้ายที่ตอนนี้นอนหลับใหลอยู่ใต้ผืนผ้าห่มสีดำที่มันได้ทำลายความบริสุทธิ์ของเธอไป

         'เสียดาย...'

          มิลินจ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับพระเจ้าประทานมาให้ แต่ผิดกับนิสัยที่เลวร้ายราวกับซาตานเป็นคนมอบให้เขามา มือบางบีบเข้าหากันแน่นเมื่อคิดถึงตรงนี้หยาดน้ำตาของก็พานจะไหลออก

          “ฮึก...”

          มิลินพยายามสกัดกั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหล ก่อนที่เธอกวาดสายตามองหากระเป๋าสะพายอีกครั้งแต่ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า ซึ่งเธอสามารถเดาได้ไม่ยากว่าใครเป็นคนซ่อนกระเป๋าของเธอไป พลันสายตามองดูเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้อง ซึ่งสภาพมันตอนนี้คงจะกลับมาสวมใส่ไม่ได้อีก 

          มิลินตัดสินใจค่อยๆลุกออกจากผ้าห่มผืนบางอย่างระมัดระวัง ตอนนี้เธอต้องการเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายโดยเฉพาะคราบเหนียวเกรอะกรังที่บริเวณใจกลางความเป็นสาว และโคนขาอ่อนของเธอ

          “ซี๊ดดด โอ๊ยย...”

          เพียงแค่ขยับตัวลุกมิลินก็รู้สึกเจ็บแปลบตรงใจกลางความเป็นสาวและปวดร้าวลงมาที่ขาราวกับมันจะไม่มีแรง หญิงสาวเดินพยุงจับไล่ไปตามผนังห้องด้วยขาที่สั่นเทาจนมาถึงห้องน้ำได้สำเร็จ

          “อึก...”

          มิลินจ้องมองสภาพตัวเองในกระจก ที่ตอนนี้ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยขบเม้มเป็นจุดสีแดงช้ำทั่วเนื้อตัว โดยเฉพาะที่เนินหน้าอกใหญ่ที่มีรอยฟันคมเต็มทุกพื้นที่ ไม่พ้นแม้กระทั่งเรียวขาที่เขายังฝากทิ้งรอยไว้ และร่องรอยบาดแผลมันก็ตอกย้ำความเจ็บปวดยิ่งทำให้ความรู้สึกดิ่งลึกลงไป

          “ฮึกกก...ฮืออออ”

          มิลินไม่สามารถกั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป มือบางยกขึ้นมาปิดใบหน้าสวยและปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาตามห้วงอารมณ์ เมื่อเธอไม่อยากเห็นสภาพของตัวเองอีกต่อไป เพราะยิ่งเธอมองรอยแดงช้ำพวกนั้นมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกรังเกียจตัวเอง  

        แกร๊กกก

          “!”

          มิลินที่นั่งแช่น้ำอุ่นในอ่างจากุชชี่รีบหันหน้าไปยังต้นเสียงทันที เมื่อประตูห้องน้ำที่เธอกดล็อกไว้มันถูกเปิดออกโดยที่เธอไม่ได้รับอนุญาต

          มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามาในห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้อย่างหมิ่นเหม่ เขามีหยดน้ำเล็กๆเกาะตามลำตัวทำให้รู้ว่าเขาก็พึ่งไปอาบน้ำมาเช่นกัน

          มิลินลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อคาร์เตอร์เดินตรงเข้ามาหา และถอดผ้าขนหนูลงบนพื้นทำให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่เคยหลับใหลก่อนหน้านี้มันตื่นตัวขึ้นมาชี้มายังใบหน้าเธอ

          “ออกไปนะ! ออกไปเดี๋ยวนี้!” มิลินเปล่งเสียงร้อนรนรีบขดตัวกอดขาตัวเองไว้แน่น เพื่อไม่ให้มาเฟียหนุ่มเห็นเรื่องร่างเปลื่อยเปล่าของเธออีกครั้ง

          “นี่มัน ห้องฉัน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำ

          "มะ..ไม่.." 

          คาร์เตอร์ค่อยๆเดินมาหาหญิงสาว ก่อนที่เขาจะเข้าไปประชิดตัวของเธอทันที ที่เท้าหนาก้าวลงมาในอ่างน้ำ

          “ซี๊ดดด แสบ อย่าจับ!” หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความเจ็บแสบ มือบางผลักไสมือหนาพัลวัน

          คาร์เตอร์ใช้มือหนามือล้วงไปยังใจกลางความเป็นสาวของมิลิน เขาถูไถมันเบาๆราวกับกำลังทักทาย มิลินรีบบีบขาขาวไว้แน่น พยายามจับมือหนาไม่ให้ล้วงเข้าไปได้ เพราะมันยังระบบและเจ็บแสบ

          “อืมส์~ เม็ดเธอ..มันนุ่มจัง”

          ถ้อยคำลามกที่ออกจากปากของคาร์เตอร์ไม่ได้ทำให้มิลินรู้สึกเขินอายเลยสักนิด แต่มันกลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง รังเกียจคำพูดของเขาที่พ่นออกมา

          “หยุดนะ! ไอ้คนชั่ว! ไอ้คนเลว..อ๊ะ!”

          คาร์เตอร์รวบข้อมือหญิงสาวทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว และดันหลังเธอให้แนบชิดไปกับอ่างน้ำ ก่อนที่จะใช้มือหนาอีกข้างลูบไล้ริมฝีปากที่บวมเจ่อของหญิงสาวเบาๆอย่างคิดพิจารณา

          “หึ ปากเธอ..นี่มันดีจริงๆเลยนะ”

          “......”

          “ฉันชักอย่างจะลอง...ว่าปากของเธอมันดีจริงๆไหม...”

          “อ๊ะ!...ว๊ายยยย”

          มิลินร้องเสียงหลงออกมาเมื่อคาร์เตอร์ช้อนตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวทำให้หญิงสาวตกใจและกลัวตกจนต้องรีบเอามือไปคล้องคอของมาเฟียหนุ่มทันที

          “หึ”

          คาร์เตอร์ขบขันกับท่าทางหวาดกลัวของมิลิน ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นและมุ่งตรงไปยังเตียงนอนและโยนตัวเธอลงบนเตียงนุ่มอย่างแรง

          “นี่! มันเจ็บนะ ทำไมต้องโยนกันลงมาด้วย ว๊ายยยย”

          คาร์เตอร์ไม่สนใจคำพูดของมิลินเขาตามขึ้นไปนั่งคร่อมตรงใบหน้าหวานทันที ในทิศทางที่มาเฟียหนุ่มหันใบหน้าไปยังปลายเท้าเล็ก และใช้ฝ่ามือหน้ากดที่หน้าอกของหญิงสาวไม่ให้เธอลุกหนีไปไหนได้ ก่อนที่เขาจะเอาท่อนเอ็นใหญ่ตีไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มแรงๆ จนเธอต้องเบ้หน้าหนีด้วยความเจ็บ

          “ปากดีแบบนี้ ฉันชอบ”

          “........” มิลินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอเพียงจ้องมองคาร์เตอร์ด้วยสายตาที่เกลียดชัง

          “ตอนนี้....ปากเธอหน้าโดนกระแทกมาก” 

          “.......” มิลินขึงตามองเม้มริมฝีปากไว้แน่นเหมือนกำลังต้องการท้าทายมาเฟียหนุ่ม