3: สิ่งตอบแทน [1]

หลังจากลืมตาตื่นที่นี่ที่ไหน นั่นคือคำแรกที่อยู่ในใจของมีน เธอไม่รู้จะถามกับใครดีถึงจะได้คำตอบ ภาพตรงหน้าเป็นพื้นที่กว้างปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาวระพื้นดิน แต่ละคนยืนต่อแถวกันยาวเหยียด สวมใส่เครื่องแต่งกายแปลกไม่คุ้นตา

ครั้นจะบอกว่าเป็นกองละครซีรีส์จีนโบราณมาถ่ายทำก็คงจะไม่ใช่ เพราะเธอจำได้ว่าตัวเองกำลังจะจับเจ้าหัวขโมยแต่โชคไม่ดีดันเจอผีเสียได้ จากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้เลย กระทั่งมาโผล่ในสถานที่อันไม่คุ้นเคยแห่งนี้ ฉะนั้นนอกจากความฝันแล้วคิดเป็นอื่นไม่ได้เลย

หญิงสาวถึงกับทำหน้าเหวอยืนหันรีหันขวางเกาศีรษะทำตัวไม่ถูก ภายในหัวเต็มไปด้วยความงุนงง เพราะภาษาที่คนเหล่านั้นใช้เธอฟังไม่รู้เรื่องสักนิด ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่นานก็ถูกพาตัวไปนั่งลงกับพื้นตรงหน้าชายรูปร่างใหญ่ยักษ์ หนวดเครายาวเฟื้อยผิวสีแดง ทว่าดวงตาคู่นั้นเธอจำได้ดี มันเหมือนกับที่เจอในห้องเช่าไม่มีผิด

“หวอ หวออะไรวะ” มีนทำปากงึมงำออกเสียงตามชายตรงหน้า พยายามออกเสียงตามก็แล้ว ตั้งใจฟังก็แล้ว แต่ทุกอย่างเหมือนไม่เป็นผล ยังคงสื่อสารกันไม่รู้เรื่องเช่นเดิม

ชายร่างยักษ์ตรงหน้าก็ดูเหมือนจะหัวเสียกับการสื่อสารครั้งนี้ไม่ต่างกัน กระทั่งเขาได้ชี้นิ้วมาตรงหน้าจากนั้นมีลำแสงหนึ่งพุ่งเข้าใส่ร่างเธออย่างรวดเร็ว

“คราวนี้เจ้าฟังเข้าใจแล้วใช่หรือไม่นางหนู”

“ฟังออกแล้วค่ะ ที่นี่ที่ไหนคะ หรือว่าลุงจับมาเรียกค่าไถ่ ปล่อยหนูไปเถอะ จับหนูมาก็ไม่ได้อะไรแม้แต่เงินจะกินข้าวก็ยังไม่มีเลย สัญญาถ้าปล่อยหนูไปจะไม่แจ้งความไม่บอกใครเด็ดขาด” หญิงสาวรัวคำพูดยาวเหยียด หวังว่าพวกเขาจะเชื่อคำที่เธอพูดแล้วปล่อยเธอไปเสีย

“นางหนูใจเย็นก่อน ฟังข้าพูดให้ดี ที่นี่คือปรโลกมิใช่การจับตัวเรียกค่าไถ่อย่างที่เจ้าคิด”

“ถ้าอย่างนั้นไม่เท่ากับว่าตอนนี้หนูตายแล้วหรือคะ ตลกแล้วหนูไม่เชื่อหรอกเล่นอำกันแรงแบบนี้ไม่ดีนะคะ กองถ่ายอยู่ข้างหลังใช่ไหม รายการอะไรคะ คอยดูเถอะออกไปได้จะไล่ฟ้องให้หมดเลย” ในเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเธอยังดี ๆ อยู่เลย ตอนนี้มาบอกว่าอยู่ปรโลกก็เท่ากับตายแล้วน่ะสิ เรื่องบ้าบอแบบนี้ใครเขาจะเชื่อกันเล่า

 ชายร่างยักษ์ชี้นิ้ววาดวงกลมกลางอากาศ ก่อนจะมีภาพเรื่องราวต่าง ๆ ของเธอฉายให้เห็น คราวนี้มีนถึงกับเถียงไม่ออก นี่เธอตายไปแล้วจริง ๆ น่ะหรือ แถมยังตายอย่างโดดเดี่ยวอยู่ในห้องเพียงคนเดียวไม่มีใครเห็น ชีวิตบัดซบนี่มันอะไรกัน โดดเดี่ยวตั้งแต่เกิดยันตาย

“นี่คือความจริงมิใช่สิ่งที่เจ้าเรียกว่ากองถ่าย ข้าไม่มีเวลามาพูดเล่นกับเจ้านานหรอกนะนางหนู เอาเป็นว่าเจ้ายังไม่ตายหากกลับไปตอนนี้ก็ยังทัน ที่เรียกเจ้ามาก่อนก็เพราะจะให้คนพาเจ้ากลับร่างให้ทันเวลา ก่อนที่พลังของข้าจะรักษาร่างเจ้าไว้ไม่ได้” เจ้าแห่งปรโลกถึงกับกุมขมับ นางหนูผู้นี้ตั้งแต่มาก็เอาแต่พูดไม่หยุด ไม่เว้นช่องว่างให้พูดบ้างเลย แล้วเมื่อใดจะได้พากลับเสียทีเล่า

“จะยอมเชื่อก็ได้ค่ะ แต่หนูก็ยังไม่เข้าใจในเมื่อยังไม่ตายหนูมาที่นี่ได้ยังไง” ก็แค่ยัดวิญญาณของเธอกลับเข้าที่เดิม จะให้เธอมาปรโลกเพื่อ...ทำไมกัน

“เกิดความผิดพลาดของกลไกการเดินทาง ทำให้ผู้คุมวิญญาณไปโผล่ผิดที่แต่ยังไม่ทันจะให้เจ้ากลับเข้าร่าง กลไกทำงานเสียก่อนจึงดึงทั้งเจ้าและผู้คุมกลับมาพร้อมกัน เรื่องนี้เป็นความผิดของเราข้าจะรับผิดชอบเอง ตอนนี้กายเนื้อเจ้าไม่ต่างอะไรกับคนนอนหลับ ข้าจะส่งเจ้ากลับที่เดิม” เจ้าแห่งปรโลกถอนหายใจ ครั้นจะแค่รับผิดชอบอย่างเดียวก็รู้สึกผิดไม่น้อย จึงได้ยื่นข้อเสนออีกอย่างเพิ่มเป็นรางวัลปลอบใจ อย่างไรเสียโลกเดิมนางก็มิได้มีชีวิตที่ดี “แต่เจ้าเป็นกรณีพิเศษจะกลับเข้าร่างหรือไปเกิดใหม่ข้าให้เจ้าเลือกได้ตามใจ แล้วข้าจะส่งเจ้าไปที่ชอบ ๆ”