ตอนที่7 อีกด้านหนึ่ง

เสียงสะอื้นเริ่มปลดปล่อยออกมา หลังจากกักเก็บเอาไว้ตั้งแต่รู้สึกตัว ตอนนี้มันเก็บไม่ไหวแล้ว  เมื่อความจริงวิ่งเข้ามาจิตใจของนาง เหตุการณ์เมื่อวานมันฉายชัดจนติดตาไปหมด ทุกการกระทำของบุรุษที่นางหลงโง่งมรักเขามานาน เขาเป็นดั่งปีศาจร้ายทำรอยช้ำตามเนื้อตัวเอาไว้ ตอนนี้นางมองเห็นมันคงเป็นส่วนน้อย ในตัวนั้นไม่อยากจะเห็น เพราะแค่ขยับก็รู้สึกเจ็บแปลบแล้ว

ช่างไม่ยุติธรรมกับนางเอาเสียเลย สองมือกำผ้าห่มแน่น มันทั้งหนาวทั้งทรมานทั้งร่างกายและจิตใจถูกทำร้ายจนเกินจะทน

“ฮือๆ ฮึกก..ท่านพ่อ..ลูกโง่เอง ที่คิดว่าเขาเป็นบุรุษที่ดี.. แท้จริงแล้วเขาเป็นปีศาจร้าย ฮึก..ฮือๆ”

เสียงร้องไห้สะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้นางคิดถึงจวนแม่ทัพที่จากมา ในจวนแม่ทัพนางเป็นคุณหนูที่ใครต่างก็รุมล้อมเอาใจ กินอิ่ม นอนหลับ แม้แต่ยุงสักตัวยังไม่ให้กัด แต่ดูตอนนี้สิ นางไม่ต่างจากทาสบำเรอกามของเขา แม้แต่แรงจะวิ่งหนี ก็ยังไม่มี

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่องค์ชายรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาคิดว่าจะออกไปหาเหมยลี่เสียหน่อย เพื่อปลอบประโลมนางไม่ให้นางคิดมาก แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูก็เจอกับองครักษ์ของฮ่องเต้เฝ้าอยู่

ซ่งเทียนทำเป็นมองไม่เห็น จะก้าวเท้าออกไป แต่องครักษ์ของฮ่องเต้ก็ใช้ทวนปิดทาง พลางเอ่ยเสียงแข็งขันว่า

“ฮ่องเต้มีรับสั่ง ให้องค์ชายอยู่ในตำหนักกับพระชายาห้ามออกไปไหนทั้งสิ้นจนกว่าจะครบกำหนด 3 วัน”

“หึ”

ซ่งเทียนได้ยินเช่นนั้น ก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในตำหนักอย่างหัวเสีย แม้ว่าเขาจะสามารถสู้ฝ่าออกไปได้ แต่เขาไม่ทำ เพราะไม่อยากขัดคำสั่งฮ่องเต้ เมื่อใดที่เขาไม่เชื่อฟัง บิดาของเขาก็จะทำโทษท่านแม่ ดังนั้น เพื่อให้มารดาของเขาได้อยู่อย่างสุขสบาย ตั้งแต่เล็กจนโตเมื่ออยู่ต่อหน้าบิดาเขาจะเป็นบุตรชายที่เชื่อฟังที่สุด แต่ลับหลังนั้นเขาจะทำตรงข้ามทุกทาง !

“เก่อหลาง ไปเอาเซี่ยวฉือมาที่นี่ !”

ซ่งเทียนตวาดสั่ง เมื่อออกไปหาสตรีที่รักไม่ได้ เขาจึงเอาความโกรธทั้งหมดไปลงที่สตรีที่ทำให้เขาติดอยู่ในกรงขังแบบนี้

“........”

คำสั่งนั้นทำเอาคนถูกสั่งถึงกับมองหน้า นี่เจ้านายของเขากำลังทำอะไรที่น่ากลัวอีกแล้ว เพราะ ‘เซี่ยวฉือ’ คือ สุนัขล่าเนื้อที่ซ่งเทียนเลี้ยงเอาไว้เพื่อทรมานนักโทษ มันเป็นสุนัขที่โหดมาก ไม่มีใครแตะต้องมันได้นอกจากคนตรงหน้า เพราะหากใครแค่สัมผัสมันนิดเดียว เท่ากับตายเท่านั้น

“ไม่ได้ยินไง”

ซ่งเทียนมองหน้าองครักษ์ประจำตัวที่ยังนิ่งงันไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง สิ่งที่เขาเบื่อหน่ายที่สุด คือ การที่พวกเขาสนิทกันมากจนเกินไป ทำให้คนใต้บังคับบัญชาชอบทำตัวแบบนี้นี่แหละ

“เอ่อ... ตอนนี้เราไม่มีนักโทษรอการสืบสวนนะขอรับ...”

“เก่อหลาง... อย่าทำเป็นรู้ดี ข้าบอกให้ไปเอาเซี่ยวฉือมาที่นี่!! ”

ซ่งเทียนกระชากคอเสื้อองครักษ์หนุ่มขึ้น ก่อนจะย้ำคำสั่ง

เก่อหลางรีบจับมือของเขาเอาไว้ ละล่ำละลักเอ่ยว่า “ขอรับ ข้าจะไปเอาเซี่ยวฉือมาเดี๋ยวนี้ขอรับ”

เก่อหลางรับปากซ่งเทียนก่อนจะรีบไปเอาสิ่งที่นายต้องการมาทันที

ไม่นานนักองครักษ์หนุ่มก็จูงสนุขตัวใหญ่ ขนสีดำทมิฬ ดวงตาสีแดงก่ำอย่างหมาป่า ฟันแหลมดูน่ากลัว

“ข้าจะเข้าไปหาพระชายา ห้ามทุกคนเข้าไป”

ซ่งเทียนสั่งก่อนจะเข้าห้องไป 

คนด้านนอกมองกันเลิ่กลั่ก เพราะไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆ ถ้าเป็นเขาล่ะก็ ถูกดาบฟันฉับเดียวให้ตายไปเลยดีกว่าที่ให้เป็นของเล่นกับสนุขตัวใหญ่แสนดุร้ายนั่น

ลู่ซิ่วที่เพิ่งกลับจากห้องครัว กำลังจะเอาของหวานไปให้คุณหนูของตนก็ถูกเก่อหลางขวางเอาไว้

“เอ๊ะ ท่านองครักษ์มาขวางข้าทำไม ข้าจักนำขนมไปให้พระชายา”

“องค์ชายซ่งเทียนอยู่ในห้อง พระองค์มีรับสั่ง ห้ามผู้ใดรบกวน”

“ว่าไงนะ !”

สาวใช้ตาโตด้วยความตกใจ  

“เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถิด อย่ารบกวนองค์ชายกับพระชายาเลย”

เก่อหลางพูดพลางดันหลังสาวใช้ให้ออกห่างหน้าประตู

ลู่ซิ่วเป็นห่วงคุณหนูของตน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินคอตกกลับไปอย่างกังวลใจ

ภายในห้องบรรทมของพระชายา

ซ่งเทียนพาสุนัขตัวโตเดินไปหยุดที่เตียงกว้าง เห็นฉู่เหลียนกำลังนอนอยู่  จากนั้นก็ลูบหัวมัน พลางเอ่ยว่า

“เซี่ยวฉือ หิวไหม นั่นไงอาหารของเจ้า”

สุนัขสีดำสนิทกระดิกหางด้วยท่าทางน่าเอ็นดูไม่น้อยเมื่อเห็นของเล่นตรงหน้า

โฮ่ง ! โฮ่ง!

มันเห่าเสียงดัง รอมอบความตายให้เท่านั้น

ร่างบางนอนแน่นิ่งอยู่ด้วยความอ่อนเพลีย ดวงตากลมเริ่มขยับรู้สึกตัวขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเห่าเหมือนดังอยู่ข้างกาย