ตอนที่6 ข้าไม่ไหว

นางแทบไม่มีเรี่ยวแรงผลักเขาออกจากตัว คำด่าทอของนางไปกระตุ้นความดิบเถื่อนในตัวของเขาให้ทวีมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม

 "เกลียดอย่างนั้นเหรอ..หึ… มีสิทธิ์อะไรมาด่าข้า ! ปากดีนัก..ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่า อำมหิตที่แท้จริงเป็นอย่างไร"

สิ้นคำ ซ่งเทียนก็กระชากร่างที่แทบจะไม่มีแรงเดิน ให้เดินมาที่โต๊ะกลม เขากระชากผ้าปูโต๊ะออก อาหาร สุราที่วางอยู่เต็มโต๊ะก็ร่วงหล่น

เพล้ง !!!

จอกสุรา ถ้วยจาน หล่นกระทืบพื้นแตกกระจาย แต่ซ่งเทียนไม่สน จับเจ้าสาวเหวี่ยงไปที่โต๊ะ แล้วเขาก็เข้าไปบดจูบนางอย่างเร่าร้อน ใช้ปลายลิ้นร้อนกวาดต้อนลิ้นเล็กอย่างรุนแรง

"อะ..อึก"

นางถูกจับขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพลาดบ่า แล้วเขาก็ส่งแรงกระแทกไม่ได้ยั้ง

"ข้าเป็นสามีที่เจ้าเลือกเอง ต้องทนอยู่กับความอำมหิตของข้าให้ได้.."

ซ่งเทียนหมุนวนแท่งมังกรร้อน ใช้นิ้วกดบดขยี้ติ่งเสียวของร่างบางไปด้วย ทำเอานางบิดส่ายสะโพกอย่างทรมานซ่านเสียว เขามองนางด้วยความเหยียดหยาม ปากบอกว่าเกลียด แต่ร่างกายตอบรับสิ่งที่เขาทำไม่หยุด

"งื้ออ อะ..อ้าา..อืออ.."

นางครางออกมาไม่หยุด ยิ่งซ่งเทียนจับตัวนางยืน แล้วยกขาข้างหนึ่งยกขึ้นวางกับขอบโต๊ะ จากนั้นก็กระหน่ำซอยแท่งมังกรร้อนเข้าออกอย่างไม่ลืมหูลืมตา หยดเหงื่อผุดพรายขึ้นตามตัวของซ่งเทียนไหลออกมาไม่หยุด เขาปวดหนึบที่แท่งร้อนอยากจะปลดปล่อยอีกครั้ง แต่เขาก็ขบกรามแน่นข่มเอาไว้เพื่อจะได้ทรมานสตรีที่เขาไม่ได้รักไปนานๆ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไม่ขาดสายตับ ๆ

"อึก..อื้ออ อ้า~~~"

ฉู่เหลียนส่งเสียงครางออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ เมื่อถูกเจ้าบ่าวใช้มือหนาบีบขยำหน้าอกเต็มไม้เต็มมือ ส่วนปากร้อนก็กดจูบดูดดึงจนตัวแดงไปหมด

ซ่งเทียนกระแทกกระทั้นแท่งมังกรร้อนไม่หยุด จนร่างนางสั่นสะท้านไปตามจังหวะการจ้วงแทง

    "อะ ๆ ....อึก..อาๆ ...ข้าไม่ไหวแล้ว...งื้อ~~~ "

ฉู่เหลียนจิกปลายเล็บลงบนแผงหน้าอกกำยำเพื่อบรรเทาอาการเสียวซ่านที่เกิดขึ้น

ซ่งเทียนไม่ฟังเสียงยังคงถาโถมเข้าใส่ตัวนางไม่หยุด กดขยี้ติ่งสวย แท่งมังกรร้อนยังขยับไม่หยุด พลางจับขาของนางไว้แน่นไม่ให้ขยับหนี ไม่นานนักเขาก็กระแทกเข้าหนัก ๆ สองสามครั้งก่อนปลดปล่อยน้ำมังกรทะลักออกมา

“หืม” 

บุรุษหนุ่มคำรามในลำคออย่างสุขซ่าน

รอให้เรือนหยกนางบีบรัดรีดเอาน้ำของเขาจนหมด จึงอุ้มร่างของเจ้าสาวในคืนนี้ไปต่อที่เตียง

แม้ฉู่เหลียนจะสลบไปแล้วด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่ซ่งเทียนก็ไม่ปล่อยให้นางได้หลับสบาย เขายังคงขยับสะโพกแทงแท่งมังกรร่วมรักกับนางอีกครั้งจนหนำใจ แล้วจึงยอมถอนแท่งมังกรร้อนของตนออก

ซ่งเทียนลุกขึ้นมองดูสิ่งที่ตนทำอย่างไม่รู้สึกอะไร ร่างบอบบางเต็มไปด้วยรอยแดงที่เขากระทำย่ำยี บนผ้าปูเตียงเต็มไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นปนสีแดงของเลือด

เขามองนางอย่างสมเพช ก่อนลุกไปห้องนอนอีกห้องหนึ่งที่ทะลุถึงห้องนี้ได้

วันต่อมา

‘ลู่ซิ่ว’ สาวใช้ข้างกายที่ตามมาจากจวนแม่ทัพยกอาหารเข้ามาให้คุณหนูของตนถึงในเรือนหอ

“พระชายาทานข้าวหน่อยนะเพคะ”

สาวใช้วางถาดอาหาร แล้วประคองเจ้านายมาที่โต๊ะ

“เรียกข้าคุณหนูเหมือนเดิมเถอะ อีกอย่างตอนนี้ข้าไม่ได้อยากเป็นพระชายาขององค์ชายใจอำมหิตผู้นี้แล้ว”

ฉู่เหลียนเอ่ยเสียงแหบแห้งเพราะอ่อนเพลียจากการถูกจากบ่าวเคี่ยวกรำเกือบทั้งคืน

“โธ่.. คุณหนู ข้าไม่รู้จะช่วยท่านอย่างไรดี”

ลู่ซิ่วมองเจ้านายของตนด้วยความสงสาร เมื่อเช้าตอนที่นางเข้ามาเห็นสภาพคุณหนูแล้วแทบน้ำตาร่วง เช็ดตัวทำความสะอาดให้คุณหนูไปก็พบแต่รอยซ้ำทั่วทั้งตัว ไม่คิดว่าองค์ชายทรราชผู้นั้นจะไม่เบามือกับสตรีบอบอบบางอย่างคุณหนูของนางเลย

“เราควรแจ้งข่าวให้ท่านแม่ทราบ ว่าองค์ชายผู้นี้ทรมานคุณหนูเช่นไร”

ฉู่เหลียนรีบส่ายหน้า “ไม่ได้นะ ตอนนี้ท่านพ่อได้เคลื่อนพลออกจากเมืองหลวงไปป้องกันชายแดนใต้แล้ว หากเราส่งข่าวเรื่องนี้ให้ท่านพ่อทราบ เกรงว่าจะทำให้ท่านพ่อไม่สบายใจเปล่าๆ หากต้องมาคอยกังวลเรื่องข้า การสู้รบคงไม่ชนะแน่”

“แล้วคุณหนูจะทนอยู่อย่างนี้หรือเจ้าคะ”

“ข้าจะอดทนเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้น รอให้ท่านพ่อชนะศึกกลับมา ข้าจะส่งหนังสือขอหย่ากับองค์ชายซ่งเทียนไปที่วังหลวงทันที”

แม้น้ำเสียงจะอ่อนระโหยแต่ก็แฝงด้วยความเด็ดเดี่ยว

“เช่นนั้น ท่านควรจะถนอมตนเอง รอท่านแม่ทัพกลับมา ทานข้าวสักคำเถิด”

ฉู่เหลียนยอมฝืนกินข้าวต้มที่สาวใช้เอามาให้

น้ำต้มพร่องลงไปแค่เพียงครึ่งชาม นางก็สั่งให้สาวใช้เอาออกไป

แกร่ก!

เสียงประตูปิดลง

“ฮือๆ ฮึกก..ฮือๆ”