บนที่นอนเก่า ๆ มีร่างของเด็กสาวอายุสิบสองหนาวที่นอนป่วยติดต่อกันมาห้าวันแล้วกำลังขยับตัว ร่างผอมบางแทบจะปลิวหากถูกลมแรง ๆ พัดมา จนลืมตาขึ้นมาได้ก็รู้สึกปวดเมื่อยตามตัวไปหมด เมื่อปรับสายตาได้จึงมองสำรวจรอบ ๆ ก็แปลกใจว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เข็มขาวจำได้ว่าเธอถูกรถชนอย่างแรง และตายไปแล้วแต่ตอนนี้ทำไ
ลู่ชิงนอนหลับสนิทอยู่สักพัก แต่กลับถูกรบกวนด้วยเสียงใครบางคน ที่พยายามเรียกตนเองให้ตื่น ทั้งที่กำลังนอนหลับสบาย จากอาการป่วยจนร่างกายไร้เรี่ยวแรงมานาน เมื่อทนการรบเร้านี้ไม่ไหว จึงได้ลืมตาตื่นมองไปรอบ ๆ ที่ยามนี้ไม่ใช่เตียงนอนเก่า ๆ อีกแล้ว แต่เป็นสถานที่หนึ่งกับชายชราผมขาว ที่ยืนถือไม้เท้าลักษณะแปล
เมื่อถึงปลายยามโหย่ว หลังจากที่ทุกคนทานมื้อเย็นเสร็จ และเก็บจานชามไปทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมารวมตัวกันอยู่ที่โต๊ะทานข้าวอีกครั้ง และเป็นท่านพ่อที่เอ่ยถาม เรื่องที่ลู่ชิงอยากจะพูดคุยกับพวกเขาขึ้นมา ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจ สำหรับทุกคนในครอบครัวอย่างมาก เพราะเมื่อก่อนลู่ชิงจะพูดน้อยและทำต
ลู่ชิงตื่นขึ้นมายามเหม่าของอีกวัน จึงรีบเข้าไปในมิติเพื่อหยิบพวกเนื้อสัตว์และผักที่จะใช้ทำเป็นมื้อเช้าวันนี้ โดยไม่ลืมที่เดินไปหยิบเอาพวกแปรงสีฟันและยาสีฟัน เพื่อให้ทุกคนได้ใช้ทำความสะอาดช่องปากลู่ชิงกลัวว่าแค่บ้วนปากด้วยเกลือมัน จะไม่สะอาดในเมื่อมีของให้ใช้ เราก็ต้องใช้จะปล่อยให้เสียของได้อย่างไร
สามวันที่ผ่านมาท่านพ่อและพี่ชาย ก็ขึ้นเขาไปวางกับดักสัตว์และหาของป่าอย่างอื่นตามปกติ พอจะเอาไปขายที่ตำบลลู่ชิงก็จะขอตามไปด้วยทุกครั้ง ไปถึงตำบลก็ให้ท่านพ่อไปขายเนื้อสัตว์ ที่วางกับดักมาได้ที่เหลาอาหาร ซึ่งเมื่อก่อนท่านพ่อมักจะนำมาขายเป็นประจำ รวมสามวันได้เงินมาสามร้อยเก้าสิบอีแปะ ส่วนตัวลู่ชิงเดินไ
สองวันต่อมาก็ถึงเวลาไปขายของวันแรกแล้ว ทุกคนตื่นพร้อมกันลู่ชิงกับฟางซินช่วยกันหมักเนื้อหมูและน่องไก่ ส่วนลู่เวินกับบุตรชายก็ช่วยกันยกเตาและอุปกรณ์ที่ใช้ทอดทุกอย่าง ขึ้นบนรถเข็นรออยู่นอกบ้านลู่ชิงได้ตั้งกฎกับครอบครัวเอาไว้ว่า จะขายของหกวันและหยุดพักหนึ่งวัน เพราะไม่อยากให้ทุกคนเอาแต่คิดเรื่องทำงานหา
กลับมาถึงบ้านก็เกือบถึงยามซื่อแล้ว มื้อเช้าทุกคนก็อาศัยกินข้าวเหนียวกับหมูทอดกัน เพราะตื่นเต้นกับการขายของวันแรก จึงลืมเตรียมมื้อเช้าไปกินด้วย ลู่ชิงจึงคิดว่าคืนนี้จะทำกับข้าวง่าย ๆ ใส่กล่องไว้ในมิติตอนเช้าจะได้ไม่ลืมอีก เมื่อเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ลู่ชิงก็ชวนทุกคนมานั่งที่โต๊ะอาหาร เพื่อทำการนับเ
วันที่สองของการค้าขายก็ยังดีเหมือนเมื่อวาน เพราะมีลูกค้ามายืนรอบริเวณหน้าร้านหลายคนแล้ว และวันนี้ก่อนออกจากบ้านพวกเราทานข้าวผัดหมูเป็นมื้อเช้ามาเรียบร้อย ตอนนี้กำลังช่วยกันตั้งร้านใกล้จะเสร็จ หน้าที่ทอดหมูและไก่ ก็ยังคงเป็นท่านพ่อกับพี่ใหญ่พี่รองเช่นเดิม เข้าสู่ปลายยามเหม่าอาหารก็พร้อมขาย ลูกค้าหน้า
“ไม่แปลกใจเลยที่ผู้คนจะไม่มีความสุข ตอนที่ข้าทำร้ายบุตรสาวของท่าน ข้าสัมผัสได้ว่าพวกชาวบ้านกำลังรู้สึกสะใจ คล้ายได้เอาคืนท่านเช่นนี้นี่เอง กดขี่ผู้ต่ำต้อยกว่าเพื่อผลประโยชน์ของตน”“อย่าบอกนะว่านอกจากเจ้าเมืองที่ถูกท่านสังหาร ไม่ใช่คนเดียวที่ตายแต่เป็นทั้งครอบครัวเจ้าเมืองใช่หรือไม่” ลู่จื้อคิดว่าไ
“ห๊ะ!! เจ้าคือคนที่ทำร้ายบุตรสาวข้ารึ เจ้าทำร้ายนางทำไม ตอนนี้นางยังนอนคว่ำหน้าให้คนคอยทายาอยู่เลย ทำไมถึงไม่พูดคุยกันดี ๆ เจ้าเองก็เป็นสตรีเหมือนกัน น่าจะเข้าใจดีเกี่ยวกับแผลบนร่างกาย”ลู่ชิงยอมรับอย่างเฉยชา “ใช่ ข้าย่อมเข้าใจเรื่องนี้ดี หากบุตรสาวของท่านไม่ฟาดแส้นั่นเพื่อทำร้ายข้าก่อน นางจะเจ็บตัว
ช่วงเวลาที่เหลือทุกคนจึงพักผ่อน และเตรียมตัวสำหรับการทำภารกิจในคืนนี้อย่างใจจดใจจ่อ เพราะไม่ต้องการให้ผู้คนในเมืองตื่นตระหนก จนทำให้หัวหน้ากลุ่มก่อกบฏรู้ตัวว่ามีคนคิดตัดท่อน้ำเลี้ยงอยู่แล้วเวลาที่ต้องทำภารกิจก็มาถึง หน่วยลับที่ติดตามรัชทายาทมาจากเมืองหลวงนั้น ได้รับหน้าที่ดูแลช่างหลวงและคนงานที่พัก
“ม่ายยยยย!! พวกเจ้าต่างหากที่ชะ…ฉัวะ!! ตุบ”“อย่าได้พูดสาดโคลนคำสกปรกนั่นให้กับเจ้านายของข้า พวกเจ้าสองคนเอาหัวกับร่างไปเผาทำลายที่ชายป่าซะ แล้วกลับไปพักได้ค่อยเริ่มทำงานในยามเว่ย”“ขอรับท่านองครักษ์”เมื่อออกมาด้านนอกกันแล้ว ลู่ชิงก็ขอแยกไปจัดการธุระเรื่องหาช่างไม้เพื่อปรับปรุงร้านค้า แต่เต๋อหลินที
“เป็นยังไงอร่อยไหมนี่ข้าปรุงสุดฝีมือเชียวนะ แต่คุณหนูเป็นคนเลือกสมุนไพรเองกับมือ ถ้ามันแรงไปเจ้าก็อดทนสักนิดละกัน มันน่าจะเจ็บ ๆ คัน ๆ อยู่ในร่างกายขนาดข้าแค่คิดยังทรมานเลย แต่นึกภาพไม่ออกจึงเอามาให้เจ้าลองเป็นคนแรก” ต่งซวินพูดความจริงเพราะยาชนิดนี้เขาเพิ่งปรุงออกมา ตามความคิดของลู่ชิงที่คัดเลือกสมุ
กู้เสวียนเจ้าเมืองหย่งชุนที่รอคนสนิทอย่างซินฉี รอแล้วรอเล่ารอจนหลับพอฟ้าสางก็ยังไม่เห็นกลับมา จึงเริ่มนั่งไม่ติดเดินไปเดินมาบ่นพึมพำกับตนเองอยู่ในห้องทำงาน‘ทำไมซินฉีถึงยังไม่กลับมาเสียที ทุกครั้งทำงานไม่เคยผิดพลาดนี่หายหัวไปทั้งคืน กลับไม่มีวี่แววจะส่งใครมารายงานว่าทำการสำเร็จหรือไม่ เป็นไปได้หรือไ
“พูดดี ๆ แล้วไม่ฟัง ไม้อ่อนไม่ชอบชอบไม้แข็งกันสินะ เช่นนั้นอย่าหาว่าพวกข้าใช้ความรุนแรงในการจับตัวเด็กนั่นก็แล้วกัน ทุกคนเข้าไปจับตัวนางหากใครขัดขืนสังหารได้ทันที”“ได้เลยลูกพี่ พวกเราบุกเข้าไปพร้อมกัน”“พี่ซีจ้ง พี่มู่อวี่ ข้าต้องการตัวหัวหน้านั่นสั่งสอนพอเป็นพิธี ส่วนคนที่เหลืออย่าให้รอดสังหารพวกม
“จวี้เฟิง จินอัน พวกเจ้าอยู่ที่ที่สืบได้ข้อมูลอะไรบ้างหรือไม่”“อืม พวกข้าสืบมาได้สักพักแล้ว ทั้งเจ้าเมืองและนายอำเภอในเขตดูแลของกู้เสวียน ต่างเข้าร่วมการสนับสนุนส่งเงินและเสบียงให้กับแม่ทัพฉาน เรื่องนี้ข้าส่งจดหมายถึงท่านอ๋องแล้ว และกำลังสืบหาหลักฐานเพื่อมัดตัวพวกมันอยู่ ว่าแต่พวกเจ้ามาที่แดนใต้ทำไ
ปัง!! “หนิงเอ๋อร์ ๆ ลูกพ่อ เป็นอย่างไรบ้างบาดเจ็บตรงไหน ใครเป็นคนทำกับเจ้าเช่นนี้บอกพ่อมาเร็วเข้า”“ตายแล้ววว!! ใครช่างบังอาจทำลูกแม่เป็นแผลเช่นนี้ หนิงเอ๋อร์เล่าให้พ่อกับแม่ฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”“ฮือ ๆ ๆ ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านต้องแก้แค้นให้ข้านะเจ้าคะ หากเกิดรอยแผลเป็นที่หลัง ข้าจะแต่งงานอ