องค์ชาย

หนิงหลง “ คำนับองค์ชาย “

อี้เฉิน “ เจ้ายังกล้าเสนอหน้ามาที่นี่อีกรึ “

หนิงหลง “ องค์ชายขอข้าเข้าไปดูอาการฮองเฮาได้หรือไม่ “ อี้เฉินกระดกน้ำลายลงคอแล้วชายตามองหนิงหลงด้วยสายตาที่เย็นชา

จู่ ๆ อี้เฉินก็ดึงกระชากแขนนางเข้าไปในตำหนัก จากนั้นอี้เฉินก็เหวี่ยงหนิงหลงล้มหัวฟาดขอบเตียง

หนิงหลง “ โอ๊ย? เลือด “ อันอันสะดุ้งตกใจรีบวิ่งเข้ามาพยุงหนิงหลงลุกขึ้นยืนทันที

อี้เฉิน “ แค่นี่มันยังน้อยไป “ หนิงหลงยังทรงตัวได้ไม่ทันไร อี้เฉินก็ผลักนางล้มฟาดขอบเตียงอีกครั้ง จนอันอันต้องคุกเข่าขอร้องให้อี้เฉินหยุดทำร้ายพระชายา เจ็บตัวครั้งนี่ทำให้หนิงหลงเริ่มชังน้ำหน้าอี้เฉิน แม้แต่เห็นแค่เงานางก็ยังไม่อยากจะหันมามอง

หนิงหลง “ องค์ชาย ช่วยตามหมอหลวงมาให้ข้าที “

อี้เฉิน “ หึ หมอที่ไหนก็รักษาไม่ได้ อย่าโอ้อวดไปหน่อยเลย “

หนิงหลง “ แล้วถ้าหากข้ารักษาได้ ท่านจะหย่ากับข้าหรือไม่ “ อี้เฉินฉุนคำพูดของหนิงหลงอย่างมาก ตนจึงยื่นมือมาบีบค้างน้อย ๆ ที่กำลังรอคำตอบอีกฝ่ายอย่างจริงจัง

อี้เฉิน “ ได้ หากเจ้ามีปัญญา แต่ถ้าหากเจ้าทำไม่ได้เจ้าต้องถูกโบย ห้าสิบครั้ง “

หนิงหลง “ ได้ ข้าตกลง “ ทันใดนั้นอี้เฉินได้ออกคำสั่งให้องค์รักษ์ไปตามหมอหลวงมา ส่วนหนิงหลงก็ได้แต่นั่งรอทั้ง ๆ ที่นางนั้นก็เจ็บศีรษะอยู่ไม่น้อย แต่นางก็ไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้ผู้ใดรับรู้

อันอัน “ พระชายา ท่านไหวหรือไม่ “ อันอันนำผ้าขาวบางออกมาซับเลือดที่ติดอยู่จนเลือดจางลง

อันอัน “ พระชายา หมอหลวงมาแล้วเพคะ “

หมอหลวง “ คำนับองค์ชาย ท่านเร่งข้ามาที่นี่มีผู้ใดเป็นอะไรรึ “

หนิงหลง “ ท่านหมอหลวงข้าเองที่ต้องการพบท่าน “

หมอหลวง “ พระชายา ต้องการให้กระหม่อมรักษาผู้ใดรึ “

หนิงหลง “ข้าอยากได้เข็มฝั่งตามร่างกาย และพืชสมุนไพรสามชนิดนี่ แล้วก็รากโสมสีแดงและรากเถาวัลย์ สิ่งเหล่านี่ท่านมีหรือไม่ “

หมอหลวง “ สิ่งที่พระชายากล่าวมานั้น มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ข้าไม่มี นั้นคือรากเถาวัลย์ “

หนิงหลง “ เช่นนั้นท่านออกเดินทางไปนำมันมาได้หรือไม่ “

หมอหลวง “ ได้ขอรับ หากพระชายาต้องการ “ ทันใดนั้นเสียงคัดค้านก็แทรกเข้ามาทันที

อี้เฉิน “ หึ ช่างอวดดี ความรู้ด้านแพทย์ก็ไม่มียังจะแสร้งแกล้งทำต่อหน้าข้าอีก “ หนิงหลงไม่สนใจในสิ่งที่อี้เฉินพูดกระทบกระทั่ง แต่นางกลับไปพูดกับหมอหลวงแทน

หนิงหลง “ ท่านหมอหลวง หากท่านหามาได้แล้ว โปรดนำเถาวัลย์มายังที่จวนข้า “

หมอหลวง “ ขอรับพระชายา “ หลังจากที่หมอหลวงออกเดินทางออกจากวังแล้วอี้เฉินก็ต่อว่าหนิงหลงอีกครั้ง

อี้เฉิน “ เจ้าพอเสียทีเถิด เจ้าเป็นแค่คนธรรมดาไม่ได้เรียนแพทย์เจ้าไม่มีปัญญารักษาแม่ข้าได้ “

หนิงหลง “ ท่านอย่าได้ตัดสินคนที่ภายนอก ก็เพราะว่าท่านหูเบาเยี่ยงนี่ถึงไม่ได้ไม่รู้เสียทีว่าผู้ใดบ่งการอยู่เบื้องหลัง “ ริมฝีปากของนางสั่นไหวด้วยความโกรธเคืองตลอดเวลา

อี้เฉิน “ อย่ามาไขสือ เจ้าก็รู้ตัวดีว่าผู้ใดเป็นคนทำ “

หนิงหลง “ ตอนนี่ข้าไม่สนแล้วว่าท่านจะคิดอย่างไร ขอแค่ได้หย่ากับท่านข้าก็มีความสุขแล้ว “ จังหวะนั้นหนิงหลงก็เดินออกจากจวนฮองเฮาด้วยสีหน้าที่รำคาญเต็มทน

จวนหนิงหลง

13.00 หมอหลวงได้หยุดรถม้าที่หน้าจวนหนิงหลง ในขณะนั้นอี้เฉินก็มุ่งหน้ามาที่จวนหนิงหลงเช่นกัน

หนิงหลง “ ท่านหมอหลวง เชิญด้านในก่อน “ หนิงหลง นางกำลังจะปิดประตูแต่ถูกอี้เฉินดึงรังไว้

อี้เฉิน “เปิดออกประเดี๋ยวนี่ “

หนิงหลง “ เชิญ “

องค์รักษ์ “ พระชายาเห็นหน้าท่านทีไร ก็เคยยิ้มเลย “

อี้เฉิน “ นางแค่แสร้งอยากให้ข้าสนใจ “ เมื่อหนิงหลงได้ส่วนผสมทุกอย่างที่ต้องการแล้ว นางจึงขอให้หมอหลวงมาช่วยอีกแรง ส่วนอี้เฉินนั้นอยากจะยืนเฝ้าดูกลัวว่านางนั้นจะใส่ยาพิษ แต่ทันใดนั้นอี้เฉินกลับถูกไล่ให้ออกไปหน้าประตูไม่ต้องเข้ามา

หนิงหลง “ เข้ามาทำไม ออกไป ข้าเห็นหน้าเจ้าแล้วรู้สึกคลื่นไส้ “

อี้เฉิน “ เจ้าอย่าได้ใจไปนัก...ข้ามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ ชีวิตเจ้าข้าก็เป็นคนตัดสิน “

หนิงหลง “ หึ เจ้าไม่ใช่พ่อแม่ของข้าอย่ามาสั่ง “

อี้เฉิน “นี่เจ้า...บังอาจนัก “ อี้เฉินเดินออกจากจวนทันทีเพราโดนด่าจนพูดไม่ออก

15.00 หนิงหลงได้ผสมยาเสร็จแล้ว นางกับหมอหลวงตอนนี่กำลังเดินเข้าไปในจวนฮองเฮาขั้นตอนแรกที่นางจะทำคือเริ่มจากการฝั่งเข็ม เมื่อฝั่งเข้มเสร็จแล้วจึงจะป้อนยา ทุกการกระทำอี้เฉินยืนมองดูตลอดเวลาจนไม่กระพริบตาในบางครั้งอี้เฉินก็หาเรื่องจับผิดนางทำให้การักษาช่างล่าช้า...

หนิงหลง “ รออีกหนึ่งชั่วโมงฮองเฮาก็จะฟื้น “ ในระหว่างที่รอนั้นอี้เฉินได้สั่งให้ทหารจับนางมัดไว้จนกว่าจะครบหนึ่งชั่วโมง

อี้เฉิน “ อย่าคิดว่าจะหนีความผิดได้ “ หนิงหลงได้ฟังเช่นนั้นจึงหัวเราะเยาะเย้ยพร้อมกับเอ่ยท้าทายอย่างมั่นใจ

หนิงหลง “ ฮ่า ๆ ข้าจะคอยดูว่าต่อไปนี่ท่านจะทำอะไรข้าได้ “

อี้เฉิน “เอาน้ำมาสาดให้นางให้บ้าเสียที “

องค์รักษ์ “องค์ชายพอเถิดขอรับ “

อี้เฉิน “ ดูเหมือนเจ้าอยากจะปลดออกจากตำแหน่งองค์รักษ์ “

องค์รักษ์ “ ขอรับ ข้าจะไปนำน้ำมาประเดี๋ยวนี่ “ บ่าวรับใช้จึงคุกเข่าร้องอี้เฉิน ว่าอย่าสาดน้ำใส่พระชายาเลย

หนิงหลง “ อันอัน เจ้าไม่ต้องไปขอร้องคนเช่นนั้น “

อี้เฉิน “ ข้าเป็นคนเช่นไรรึ “