ปลอตัวเป็นผี

จวนเฟยจู

เฟยจู “เพลานี่บ่าวของข้าคงจัดการนาง เสร็จแล้ว ดูสิว่านางยังจะกล้าแข็งข้อกับข้าอีกหรือไม่ “

ก๊อก ๆ .... เสียงเคาะประตูจากบ่าวทั้งสอง

เฟยจู “ พวกเจ้ากลับมาแล้วรึ ไหนเล่าให้ข้าฟังที่ว่าสีหน้าของนางนั้นเป็นเช่นไร “

เฟยจูยืนหันหลังให้บ่าวทั้งสองโดยไม่รู้ว่าทั้งสองนั้นสภาพยับเยินไปหมดแล้ว เฟยจูเห็นว่าพวกนางนั่งเงียบไม่ยอมตอบเสียที ในขณะนั้นนางจึงหันมาพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่แล้วนางต้องเบิกตาโพรงมองดูบ่าวทั้งสองที่เต็มไปด้วยเลือด

เฟยจู “ เหตุใดพวกเจ้าถึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี่ “ เฟยจูใจหายทันทีเมื่อเห็นบ่าวรับใช้เจ็บหนักเช่นนี่

บ่าวรับใช้ “ เป็นฝีมือของพระชายาเพคะ “

เฟยจู “นางรึ นางจะกล้าทำกับพวกเจ้าถึงเพียงนี่เชียวรึ “ เฟยจูไม่อยากจะเชื่อว่าหนิงหลงจะกล้าลงไม้ลงมือกับบ่าวไพร่อย่างโหดเหี้ยม เพราะเมื่อก่อนหนิงหลงเป็นคนไม่สู้คน

เฟยจู “ พวกเจ้ากลับไปรักษาตัวก่อน ส่วนข้าจะออกไปจวนพี่สาว “ เฟยจูได้นำทหารสองนายไปจวนหนิงหลงเพื่อจะจัดการนาง

เฟยจู “ พวกเจ้าเข้าไปลากตัวพี่สาวที่แสนดีของข้าออกมา “ ตอนนี่นางเดินทางมาถึงหน้าจวนแล้ว เฟยจูรีบสั่งทหารอย่างร้อนใจ

ทหาร “ พระชายาขอเชิญท่านออกจากจวนอย่างว่าง่าย มิเช่นนั้นพวกข้าจะลากท่านออกมาเอง “

หนิงหลง “ ทหารพวกนี่ไม่มีมรยาทเสียจริง “ เสียงดึงประตูดังมากจนหนิงหลงต้องเอามือมาอุดหู

อันอัน “พระชายา จะทำเช่นไรดีเพคะ คุณหนูเฟยจูคงไม่ยอมปล่อยท่านไปง่าย ๆ “ หนิงหลงจึงคิดแผนที่จะเล่นงานนายทหารสองคนนี่

หนิงหลง “ อันอัน เจ้านำเครื่องปะหน้ามาให้ข้า “

อันอัน “ พระชายาจะเอามาทำอะไรรึ “

หนิงหลง “ เอามาเถิด ประเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง “ เมื่ออันอันนำเครื่องปะหน้ามาแล้ว หนิงหลงจึงสั่งให้อันอัน หาผ้าคลุมสีดำมาสองชุด หนิงหลงจึงแต่งหน้าผีหน้าเกียจให้อันอัน ก่อน แล้วค่อยมาแต่งให้ตัวเอง

อันอัน “ พระชายาแต่งหน้าเก่งมาก เหมือนจริงมากเพคะ ข้าส่องกระจกดูแล้วข้ายังกลัวตัวเองเลย “

ทันใดนั้นทั้งสองก็ได้แต่งตัวเป็นผีหน้ากลัว เสร็จทันเวลา ในจังหวะนั้นคุณหนูเฟยจูก็เดินมายังหน้าประตูพร้อมเอ่ยท้าทายหนิงหลงอีกครั้ง

เฟยจู “ เก่งนักมิใช่รึ แน่จริงเจ้าก็ออกมา “ เฟยจูยืนกอดอกตัวเองด้วยความหงุดหงิดเพราะหนิงหลงไม่ยอมเปิดประตูเสียที

เฟยจู “ พวกเจ้าพังประตูเข้าไป “ ในจังหวะนั้นหนิงหลงได้เอากลอนประตูออกแล้ว ตอนนี่นางยืนด้านข้างประตูฝั่งขวามือส่วนอันอัน นั้นยืนฝั่งซ้ายมือ

ทหาร “ประตูเปิดได้แล้วขอรับ “ เฟยจูยิ้มยกมุมปากขมวดคิ้วข้างเดียวอย่างผู้ชนะ นางเดินนำหน้าทหารทั้งสองเข้าไปในจวน ทันใดนั้น หนิงหลงก็เริ่มหลอกหลอนเฟยจูอย่างบ้าครั่ง ส่วนอันอัน แกล้งหลอกทหารทั้งสองนายจนฉี่ราด

หนิงหลง “ จะไปไหน มานี่ “ เสียงโหยหวนกวักมือเรียกเฟยจูให้กลับมาพร้อมในมือนั้นถือเครื่องในไก่โยนใส่เฟยจู นางกลัวจนตัวสั่นทั้งกรีดร้อง ทั้งขอร้อง จนเกือบกลับจวนไม่ถูก

หนิงหลง “ ฮ่า ๆ ได้แกล้งคนนี่มันสนุกเช่นนี่เอง “

อันอัน “ แผนของพระชายาใช้ได้ผลเพคะ “ ตอนนี่นายทหารทั้งสองกลัวจนวิ่งไปชนต้นไม้ อีกคนวิ่งตกสระน้ำไปคนละทิศละทาง

หนิงหลง “ ข้าจะไปอาบน้ำ เพื่อเข้าเฝ้าฮองเฮา “ อันอันได้ยินเช่นนั้น รีบไปเตรียมเสื้อผ้าให้หนิงหลงทันที

ตำหนักฮองเฮา

ในระหว่างการเดินทางไปยังตำหนักฮองเฮา นางกำนัลทั้งหลายต่างนินทาเรื่องของหนิงหลงโดยที่ไม่สนว่านางจะได้ยินหรือไม่ หนำซ้ำยังมองหนิงหลงไม่กระพริบตา นางเห็นเช่นนั้นจึงอยากสั่งสอนนางกำนัลเหล่านี่ให้รู้จักว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ดังนั้นนางจึงเลือกนางกำนัลมาหนึ่งคน แล้วมองดูว่าผู้ใดเกียจนางมากที่สุด

หนิงหลง “ อันอัน เรียกนากำนัลที่มีไฝที่ปาก ให้นางมาหาข้า “

อันอัน “เพคะพระชายา “

ทุกคนสนใจเป็นพิเศษ ทุกคนต่างกระซิบนินทาว่าหนิงหลงจะทำอะไรอีก

“คำนับพระชายาเพคะ “

หนิงหลง” เมื่อครู่ข้าเห็นว่าเจ้านินทาข้าอยู่ เจ้าเป็นนางกำนัลของจวนไหนรึ “

“ หม่อมฉันเป็นคนรับใช้ของคุณหนูเฟยจูเพคะ “ คำตอบของนางกำนัลช่างเย่อหยิ่งน้ำเสียงแข็งกระด้างเวลาเอ่ยออกมาเหมือนคนไม่เต็มใจที่จะสนทนาด้วย ในเมื่อนางกำนัลผู้นี่ไม่เกรงกลัว หนิงหลงจึงตบหน้าจนเลือดกบปากต่อหน้านางกำนัลคนอื่น ๆ

“ พระชายา ข้ายอมแล้วข้าตีข้าอีกเลย “ กลัวจนพูดเสียงสั่นในลำคอแม้แต่เงยขึ้นมามองหน้าหนิงหลงนางยังไม่กล้า

หนิงหลง “ จำใส่หัวของเจ้าเอาไว้ ข้าไม่ได้มีฐานะเท่ากับเจ้า เช่นนั้นอย่าได้ริอาจมาตีตัวเสมอข้า “ หลังจากนั้นหนิงหลงก็เดินมุ่งหน้าไปยังตำหนักฮองเอาโดยที่นางกำนัลทุกคนเริ่มก้มหัวคำนับให้ทีละคน

องค์รักษ์ “ องค์ชายพระชายา เหตุใดถึงเดินทางมาที่นี่ “ องค์รักษ์กำลังยืนเฝ้าหน้าตำหนักฮองเฮา ตนนั้นเห็นหนิงหลงเดินทางมาหมายมุ่งหน้ามาที่นี่ ตนจึงเข้าไปทูลองค์ชายที่กำลังนั่งเฝ้าฮองเฮาที่นอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา

อี้เฉิน “ นางมาทำไม “ อี้เฉินกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ ตนจึงลุกออกจากที่นั่งแล้วออกมาจากตำหนัก ทันใดนั้นหนิงหลงก็มาถึงหน้าตำหนักพอดี