สวีจิ้งเทียนยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ เมื่อได้ยินหนิงเจียวเอ่ยร้องขอเขาด้วยสายตาที่ปรารถนา น้ำเสียงที่หวานหยาดเยิ้ม ทำให้เขาราวกับตกอยู่ในไฟสวาทที่แผดเผาเขาโน้มใบหน้าลงไปบดบี้กับริมฝีปากสีแดงสดของนางอีกครั้งอย่างดูดดื่ม ก่อนจะใช้มือแยกขาเรียวงามของนางออกจากกัน แล้วค่อย ๆ สอดใส่ท่อนเอ็นร้อนแทรกเข้
ไม่ใช่สิ!!!สวีจิ้งเทียนเดินไปอาบน้ำตามแรงกระชากลากถูของหนิงเจียว เขาถูกนางขัดตัวอาบน้ำให้อย่างสนุกสนาน ราวกับคนไร้จิตวิญญาณ"คุณชายใหญ่ ไข่ลวกนี่ของท่านนะเจ้าคะ"สวีจิ้งเทียนที่ได้สติกลับมาแล้วนั้น ปรายตามองหนิงเจียวด้วยสายตาไม่พอใจ"ข้าไม่ได้เป็นอะไรทำไมต้องกินมันด้วย?""ก็เมื่อคืนท่านทำท่ายาก โอ๊
หนิงเจียวเป็นไข้ นางตัวร้อนทั้งคืน สวีจิ้งเทียนเป็นคนเช็ดตัวและคอยป้อนยาให้กับนาง เช้านี้เขามีงานในวังหลวงจึงให้ไป๋เฉียนอยู่ดูแลนางแทนเขาไปก่อน"ฮูหยินน้อย ดีขึ้นรึไม่เจ้าคะ?"ไป๋เฉียนที่คอยเช็ดตัวให้หนิงเจียวเช้านี้ เอ่ยถามนางด้วยความห่วงใย หนิงเจียวพยักหน้า ไข้ของนางลดลงแล้ว แต่ยังคงรู้สึกปวดเมื่อ
สวีหลงเยียนและหลิวหวานหว่าน ที่เพิ่งแต่งงานกัน กำลังเดินเข้ามาในเรือนของสวีจิ้งเทียนกับหนิงเจียว เพื่อคารวะพี่ใหญ่และพี่สะใภ้แต่ทว่าภาพที่พวกเขาเห็น คือพี่ชายตนเองกำลังถูกภรรยาทุบตีอยู่ในสระน้ำร้อนนี่พี่ใหญ่กลัวภรรยาหรือ?"โอ๊ะ!!! ข้าสองคนมารบกวนเวลาหรือไม่?"หนิงเจียวกับสวีจิ้งเทียนรีบหันไปมองพร้
หลังจากสวีหลงเยียนและหลิวหวานหว่านกลับเรือนไปแล้ว สวีจิ้งเทียนก็ออกไปนอกจวนอย่างเร่งรีบ เพียงไม่นานก็กลับเข้ามาสวีจิ้งเทียนกลับมาพร้อมหนังสือสราญรมย์สิบเล่ม เขาห่อมันใส่ผ้าอย่างดี ก่อนจะสั่งให้ มู่จินนำไปซ่อนเอาไว้ที่ห้องหนังสือ ส่วนสองเล่มที่เหลือเขาแอบเอาไปซ่อนไว้ที่หีบใส่ของใต้เตียงนอนหนิงเจียว
"อย่างไรหรือ?""ท่านรู้จักเลขหกเก้าหรือไม่เจ้าคะ?""หกเก้า ทำไมรึ?""เลขมงคลเจ้าค่ะ"หนิงเจียวดึงร่างของสวีจิ้งเทียนให้ล้มลงนอนไปบนเตียงพร้อมกันกับนาง ก่อนจะประทับริมฝีปากบางช่วงชิงรสจูบจากเขาอย่างร้อนแรง นางสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเขาและตวัดลิ้นพัวพันดูดดื่มกับริมฝีปากหนาใหญ่ของเขาอย่างหื่นกระหาย
"เจียวเอ๋อร์ ช่วยพี่ด้วย เจียวเอ๋อร์!!!""ท่านพี่!!!"หนิงเจียวสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน นางรู้สึกเหนื่อยหอบ และปวดเมื่อยสะโพกเหลือเกินหนิงเซียน นางฝันถึงหนิงเซียนหรือ?เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าร่างนี้มีสิ่งใดที่หลงลืมไป แต่ก็คิดไม่ออกว่าคือเรื่องใด วันนั้นนางกับหนิงเซียนต้องพบกับเหตุการณ์บางอย่
"นั่นเป็นยันต์เรียกคนรักขอรับ ข้าไปได้มันมาจากสำนักสงฆ์บนเขา ว่ากันว่า หากคนรักจากไปไกล ให้นำยันต์นี้แปะไว้ที่ประตูเรือน สวดมนต์ภาวนาขอพร เอ่ยชื่อของคนรัก นางก็จะคิดถึงจนต้องกลับมาขอรับ ท่านพี่นำไปสักแผ่นสิขอรับ""ข้าไม่ใช่พวกบ้าสิ่งที่มองไม่เห็นเช่นเจ้า นับวันเจ้าก็ยิ่งเลอะเลือนไปใหญ่แล้ว"สวีหลงเย
วันคืนล่วงเลยผ่านมานานเป็นเวลาสิบกว่าปี จนกระทั่งลูก ๆ ของทั้งคู่เริ่มโตขึ้นมาในวัยหนุ่มสาวกันหมดแล้วอาเหยาเจริญรอยตามผู้เป็นบิดา เขาเป็นถึงท่านรองแม่ทัพผู้สง่างามและเก่งกาจ และเขายังมีงานอดิเรกที่สวีจิ้งเทียนและหนิงเจียวเพิ่งจะค้นพบ นั่นก็คืออาเหยาชอบช่วยตนเองหน้ากระจก!!!หนิงเจียวส่ายหน้าไปมาอย่
ท้องที่สามของหนิงเจียวนั้นนางได้บุตรสาว สร้างความยินดีต่อคนในจวนตระกูลสวีอีกครั้ง นี่เป็นบุตรคนที่สี่ของพวกเขา ชื่อว่า สวีหมิงลี่หนิงเจียวเองก็ได้พักรักษาตัวจนหายดีหลังจากคลอดบุตรแล้ว คงเพราะว่าให้กำเนิดบุตรติดต่อกันถี่เกินไป ร่างกายนางจึงอ่อนล้าไม่น้อย"เจียวจ๋า ได้เวลาดื่มยาบำรุงแล้วจ้ะ"หนิงเจีย
หนิงเจียวรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด สวีจิ้งเทียนพักนี้ชอบนัวเนียอยู่กับนางตลอดเวลา จนนางรู้สึกราวกับมีวิญญาณมาสิงสู่ ตามติดจนบางครั้งนางเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายเขาไม่น้อยจึก จึก!!!หนิงเจียวหันไปมองสวีจิ้งเทียนที่ยื่นนิ้วชี้หนาใหญ่ของเขามาจิ้มที่ท่อนแขนเรียวงามของนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หนิงเจียวลอ
"ห้ามคายเชียวนะ กินเข้าไปให้หมด"หนิงเจียวพยักหน้าก่อนจะดูดเลียน้ำรักของสวีจิ้งเทียนจนลำแท่งมังกรของเขาสะอาดหมดจดสวีจิ้งเทียนโน้มใบหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของหนิงเจียวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของนางออกจนหมด เผยให้เห็นยอดปทุมถันใหญ่โตสองเต้างามที่ชูช่อรอให้เขาไปเชยชมจ๊วบ จ๊ว
เถ้ากระดูกของหนิงเซียนถูกขุดย้ายกลับเข้ามาฝังในศาลบรรพชน เพราะนางไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายที่ผิดต่อตระกูลหนิงอีกแล้ว หนิงเจียวเองยืนจับมือแม่ใหญ่ที่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงด้วยความสงสารจับใจ"ท่านพี่ไร้มลทินแล้วนะเจ้าคะแม่ใหญ่""แม่ใหญ่ขอบใจเจ้ามากนะ ก่อนจะกลับเจ้าแวะไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าด้วยเล่า นางกำล
"องค์รัชทายาท!!! องค์รัชทายาท!!!""เรียกข้าทำไม!!!"มู่ฉีหันไปตวาดองครักษ์ข้างกาย ก่อนจะพบว่าองครักษ์กำลังชี้มือขึ้นไปบนต้นไม้นั้น มู่ฉีเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ดวงตาจะเบิกโพลงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองมองเห็นร่างของหย่งชิงห้อยโตงเตงลอยไปมาอยู่บนต้นไม้ ดวงตาเบิกโพลง มือเท้าจิกเกร็งด้วยความทุกข์ทรมาน
พลั่ก!!!เหยากวงกระโดดพุ่งทะยานเข้าไปถีบร่างของมู่ฉีจนกระเด็นลอยไปกระแทกกับต้นไผ่ที่ขึ้นสูงเรียงราย ก่อนจะร่วงหล่นลงมากระแทกกับพื้นแล้วกระอักเลือดออกมาคำโต"ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะถีบคนได้เก่งถึงเพียงนี้?"สวีจิ้งเทียนหันไปมองเหยากวงด้วยสายตาพิจารณา"จำจากเจ้ามา""หึ""เหยากวงระวัง!!!"หนิงเจียวหวี
เหยากวงและหนิงเจียว ถูกองค์หญิงหย่งชิงและองค์รัชทายาทมู่ฉีล้อมตัวเอาไว้จนหมดหนทางที่จะหนีรอด ทั้งสองหันหลังชนกัน คอยระแวดระวังความปลอดภัยให้แก่กันหย่งชิงปรายตามองหน้าท้องที่นูนใหญ่ของหนิงเจียวด้วยสายตาเกลียดชัง สตรีที่ควรมีสิทธิ์ให้กำเนิดบุตรของสวีจิ้งเทียน ควรจะมีเพียงแค่นางเท่านั้น"หนิงเจียว ข้า
"เรือนของข้า?""พี่สาวเจ้ารอบคอบไม่น้อย นางกลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาเอาหลักฐานเหล่านี้ไปทำลายทิ้งจนหมด จึงนำมาซ่อนไว้ในเรือนของเจ้า!"หนิงเจียวพยักหน้าด้วยความสะเทือนใจ หากหนิงเซียนยังอยู่ ด้วยความฉลาดหลักแหลมของนาง จะต้องเป็นภรรยาที่เคียงข้างกับสวีจิ้งเทียนอย่างเหมาะสม"แล้ว เอ่อ ที่ท่านชอบมองข้าด้