นางตั้งชื่อให้บุตรชายผู้นี้ว่า อาเหยา"โอ้ อาเหยา ลูกตื่นแล้วหรือ ให้พ่ออุ้มดีหรือไม่?""สวีจิ้งเทียน!!!""จ๊ะ""ข้าเคยบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือ ว่าหน้าที่ของท่านไม่ใช่การมาวุ่นวายกับลูก""โธ่ หนิงเจียว ข้าก็แค่...""ไปซักผ้าสิ ผ้าลูกกองเต็มไปหมด หากคิดจะอยู่ที่นี่ก็ต้องทำงาน ไม่ใช่คิดจะอยู่ฟรีกินฟรี""
สวีจิ้งเทียนกลับมาเก็บของที่เรือนของเขาทันที เขานำไปเพียงเสื้อผ้าสิ่งของที่จำเป็น และตั๋วเงินหลายหีบที่เขาหามาได้ด้วยตนเอง เขาจะไปใช้ชีวิตอยู่กับหนิงเจียวและลูกของเขา และจะไม่ยอมสูญเสียนางไปอีก"จิ้งเอ๋อร์""ท่านพ่อ"เสนาบดีสวีมองบุตรชายของตนเองด้วยสายตารักใคร่ แต่ไหนแต่ไรมา สวีจิ้งเทียนคือความหวังท
"พ่อไม่หล่อหรืออาเหยา""ความจริงข้าไม่ชอบสนทนากับคนที่หล่อน้อยกว่าข้า แต่ข้าจะยกท่านเป็นข้อยกเว้นก็แล้วกัน""ฮ่า ๆ ๆ ๆ"สวีจิ้งเทียนหัวเราะเสียงดังลั่น เขาอุ้มอาเหยามากอดเอาไว้อย่างรักใคร่เอ็นดู"ข้าดีใจที่เจ้ายอมรับข้าอีกครั้ง"สวีจิ้งเทียนมองหนิงเจียวด้วยแววตารักใคร่"ข้าเวทนาเจ้าค่ะ เห็นชอบมาเกาะ
สวีจิ้งเทียนจ้องมองใบหน้าเรียวงามของหนิงเจียวด้วยสายตาที่ร้อนแรง หนิงเจียวเองก็รู้ใจเขาเป็นอย่างยิ่ง นางจึงค่อย ๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์บนร่างกายออกจนหมดด้วยท่าทีเย้ายวนพร้อมกับส่งสายตามองไปที่เขาอย่างเชิญชวนสวีจิ้งเทียนโอบกอดร่างบางระหงให้ล้มลงนอนไปบนเตียง แล้วจึงส่งลิ้นอุ่นร้อนบดเบียดแทรกซึมเข้าไปในริม
สวีจิ้งเทียนอุ้มหนิงเจียวมานอนราบแนบชิดไปบนตัวเขาในท่าแหงนหงายที่พื้นห้อง จากนั้นก็จับเรียวขางามให้แยกออกจากกัน แล้วจึงนำแท่งมังกรสวรรค์สอดใส่เข้าไปในกลีบดอกไม้งามด้วยความใคร่รู้ ว่าตัวเขากับเตียงนอนนางจะชอบสิ่งใดมากกว่ากันตับตับตับ"อ๊าส์!!! ข้าเสียวเจ้าค่ะ!!!"หนิงเจียวที่นอนหงายอยู่บนกายของสวีจิ
เพล้ง!!!"ไสหัวออกไปให้หมด!!!"องค์หญิงหย่งชิงอาละวาดด่าทอทุบตีนางกำนัลด้วยโทสะที่เดือดดาล นางเฝ้าวาดหวังว่าสวีจิ้งเทียนจะต้องตกเป็นสามีของนางเป็นแน่ แต่ทว่าเขากลับไปหาหนิงเจียว แล้วยังแต่งนางเข้าจวนอย่างใหญ่โต นางเกลียดชังสตรีหน้าหนาผู้นี้ยิ่งนัก เหตุใดมันจึงไม่ตกตายไปเสีย!!!"เจ้าอาละวาดไปก็ไม่ได้
"อืม""ท่านไปอยู่ชายแดน ต้องรักษาตัวนะเจ้าคะ ลูก ๆ รอท่านอยู่นะเจ้าคะ""ข้าสัญญาว่าจะดูแลตนเองเป็นอย่างดี รอเวลากลับมาทำลูกกับเจ้าอีก"หนิงเจียวฟาดฝ่ามือเรียวงามไปตีที่แผ่นอกกว้างของเขาเบา ๆ ด้วยความเขินอาย ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ที่ข้างใบหูของเขาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า"ท่านรู้หรือไม่ ว่าวันนี้ท่านดูร้อนแรง
เป็นเวลาร่วมเดือนแล้วที่สวีจิ้งเทียนจากไปไกลถึงชายแดน เขาไม่ได้ส่งจดหมายมาหานางเลยแม้แต่ฉบับเดียว นางเองก็เข้าใจดี ด้วยหนทางที่ค่อนข้างลำบากและห่างไกล เขาคงจะไม่สะดวกเท่าใดนัก นางเองเชื่อใจสวีจิ้งเทียนอย่างที่สุด"ท่านแม่ วันนี้ท่านจะพาข้าไปซื้อของเล่นที่นอกจวนหรือไม่ขอรับ"หนิงเจียวมองอาเหยาที่พูดจ
วันคืนล่วงเลยผ่านมานานเป็นเวลาสิบกว่าปี จนกระทั่งลูก ๆ ของทั้งคู่เริ่มโตขึ้นมาในวัยหนุ่มสาวกันหมดแล้วอาเหยาเจริญรอยตามผู้เป็นบิดา เขาเป็นถึงท่านรองแม่ทัพผู้สง่างามและเก่งกาจ และเขายังมีงานอดิเรกที่สวีจิ้งเทียนและหนิงเจียวเพิ่งจะค้นพบ นั่นก็คืออาเหยาชอบช่วยตนเองหน้ากระจก!!!หนิงเจียวส่ายหน้าไปมาอย่
ท้องที่สามของหนิงเจียวนั้นนางได้บุตรสาว สร้างความยินดีต่อคนในจวนตระกูลสวีอีกครั้ง นี่เป็นบุตรคนที่สี่ของพวกเขา ชื่อว่า สวีหมิงลี่หนิงเจียวเองก็ได้พักรักษาตัวจนหายดีหลังจากคลอดบุตรแล้ว คงเพราะว่าให้กำเนิดบุตรติดต่อกันถี่เกินไป ร่างกายนางจึงอ่อนล้าไม่น้อย"เจียวจ๋า ได้เวลาดื่มยาบำรุงแล้วจ้ะ"หนิงเจีย
หนิงเจียวรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวไปหมด สวีจิ้งเทียนพักนี้ชอบนัวเนียอยู่กับนางตลอดเวลา จนนางรู้สึกราวกับมีวิญญาณมาสิงสู่ ตามติดจนบางครั้งนางเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายเขาไม่น้อยจึก จึก!!!หนิงเจียวหันไปมองสวีจิ้งเทียนที่ยื่นนิ้วชี้หนาใหญ่ของเขามาจิ้มที่ท่อนแขนเรียวงามของนางด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ หนิงเจียวลอ
"ห้ามคายเชียวนะ กินเข้าไปให้หมด"หนิงเจียวพยักหน้าก่อนจะดูดเลียน้ำรักของสวีจิ้งเทียนจนลำแท่งมังกรของเขาสะอาดหมดจดสวีจิ้งเทียนโน้มใบหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของหนิงเจียวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของนางออกจนหมด เผยให้เห็นยอดปทุมถันใหญ่โตสองเต้างามที่ชูช่อรอให้เขาไปเชยชมจ๊วบ จ๊ว
เถ้ากระดูกของหนิงเซียนถูกขุดย้ายกลับเข้ามาฝังในศาลบรรพชน เพราะนางไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายที่ผิดต่อตระกูลหนิงอีกแล้ว หนิงเจียวเองยืนจับมือแม่ใหญ่ที่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงด้วยความสงสารจับใจ"ท่านพี่ไร้มลทินแล้วนะเจ้าคะแม่ใหญ่""แม่ใหญ่ขอบใจเจ้ามากนะ ก่อนจะกลับเจ้าแวะไปเยี่ยมท่านแม่ของเจ้าด้วยเล่า นางกำล
"องค์รัชทายาท!!! องค์รัชทายาท!!!""เรียกข้าทำไม!!!"มู่ฉีหันไปตวาดองครักษ์ข้างกาย ก่อนจะพบว่าองครักษ์กำลังชี้มือขึ้นไปบนต้นไม้นั้น มู่ฉีเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนที่ดวงตาจะเบิกโพลงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองมองเห็นร่างของหย่งชิงห้อยโตงเตงลอยไปมาอยู่บนต้นไม้ ดวงตาเบิกโพลง มือเท้าจิกเกร็งด้วยความทุกข์ทรมาน
พลั่ก!!!เหยากวงกระโดดพุ่งทะยานเข้าไปถีบร่างของมู่ฉีจนกระเด็นลอยไปกระแทกกับต้นไผ่ที่ขึ้นสูงเรียงราย ก่อนจะร่วงหล่นลงมากระแทกกับพื้นแล้วกระอักเลือดออกมาคำโต"ข้าไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะถีบคนได้เก่งถึงเพียงนี้?"สวีจิ้งเทียนหันไปมองเหยากวงด้วยสายตาพิจารณา"จำจากเจ้ามา""หึ""เหยากวงระวัง!!!"หนิงเจียวหวี
เหยากวงและหนิงเจียว ถูกองค์หญิงหย่งชิงและองค์รัชทายาทมู่ฉีล้อมตัวเอาไว้จนหมดหนทางที่จะหนีรอด ทั้งสองหันหลังชนกัน คอยระแวดระวังความปลอดภัยให้แก่กันหย่งชิงปรายตามองหน้าท้องที่นูนใหญ่ของหนิงเจียวด้วยสายตาเกลียดชัง สตรีที่ควรมีสิทธิ์ให้กำเนิดบุตรของสวีจิ้งเทียน ควรจะมีเพียงแค่นางเท่านั้น"หนิงเจียว ข้า
"เรือนของข้า?""พี่สาวเจ้ารอบคอบไม่น้อย นางกลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาเอาหลักฐานเหล่านี้ไปทำลายทิ้งจนหมด จึงนำมาซ่อนไว้ในเรือนของเจ้า!"หนิงเจียวพยักหน้าด้วยความสะเทือนใจ หากหนิงเซียนยังอยู่ ด้วยความฉลาดหลักแหลมของนาง จะต้องเป็นภรรยาที่เคียงข้างกับสวีจิ้งเทียนอย่างเหมาะสม"แล้ว เอ่อ ที่ท่านชอบมองข้าด้