นางมาจากไหนกัน

จากนั้นจ้าวเฟยเฟยก็ขยับตัว เฉินมู่หยางหลับตาต่อ จ้าวเฟยเฟยเอาแขนเขาออกแล้วลุกขึ้นห่มผ้าให้เขา เมื่อลืมตาเต็มที่กำลังจะลุกก็เจอกับสายตาเขียวปั๊ด มิหนำซ้ำสองมือยังกอดอกทำปากยู่ไม่พอใจอีกด้วย จ้าวเฟยเฟยเอ่ยถามเบาๆ

"ตื่นแต่เช้าเชียว อยากไปสุขาหรือ"

"........."

"หืม...ลูกชายแม่เป็นใบ้เสียแล้ว"

เฉินโม่หวายมองหน้ามารดากางแขนให้นาง จ้าวเฟยเฟยอุ้มเขามานั่งตักก่อนจะหอมแก้มเบาๆ เด็กน้อยเอ่ยน้อยใจ

"ท่านแม่แอบไปให้ท่านพ่อกอด ทั้งที่เมื่อคืนตอนเข้านอนยังกอดลูกกับน้องสาวอยู่เลย"

จ้าวเฟยเฟยอมยิ้มพร้อมกับลูบศีรษะเล็กๆนั่นด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยถาม

"โม่หวายลูกไม่รักท่านพ่อแล้วหรือ"

"เอ่อ รักขอรับ"

"แม่รู้ว่าลูกอยากมีท่านแม่ ลูกกลัวว่าแม่จะกลับไปเหมือนท่านแม่คนเดิม กลัวว่าหากท่านพ่อรักแม่แล้วจะไม่สนใจลูก กลัวแม่จะไม่รักลูกกับน้องสาว เด็กดีแม่สัญญาแม่จะไม่กลับไปเป็นคนเดิม เพราะระหว่างพวกเราไม่มีใครคอยมายุยงให้แตกแยกอีกแล้ว ที่สำคัญแม่เป็นคนรักเด็ก"

เฉินโม่หวายอมยิ้มพอดีกับที่บิดาลืมตามาพอดี เขานอนฟังลูกชายกำลังแย่งเมียตัวเองมาพักหนึ่งแล้ว หากยังไม่ตื่นอีกเฉินโม่หวายคงไม่ยอมสงบ