All Chapters of ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างเดิมคนนี้ถูกขายมาเป็นแม่เลี้ยงของเด็กทั้งสอง ทำให้ร่างนี้ไม่พอใจและอาละวาดหาเรื่องบ้านใหญ่อยู่หลายครั้ง สุดท้ายเฉินมู่หยางถูกบังคับให้แยกบ้านออกมาโดยได้เพียงกระท่อมเก่าๆ เชิงเขาที่ดินเพียงสองหมู่เท่านั้น เมื่อคืนนี้ป้าสะใภ้ของเฉินมู่หยางมาเพื่อแย่งชิงไก่ป่าและพลั้งมือผลักร่างเดิมจนหงานหลังศีรษะกระแทกก้อนหิน สุดท้ายนางก็จากไปเฮ้อ...แล้วให้มาอยู่ในร่างของสตรีที่ทั้งหมู่บ้านรังเกียจเนี่ยนะ พระเจ้าให้ตายไปเลยได้ไหมวะ แม่งเอ๊ย จ้าวเหลียนเฟยที่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้แล้ว เธอมาอยู่ในร่างคนอื่นที่ชื่อจ้าวเฟยเฟย แต่งงานมาเพราะถูกแม่เลี้ยงกับบิดาสารเลวขายมาในราคา3ตำลึง ทำให้บ้านใหญ่ของสามีไม่พอใจเพราะเงิน3ตำลึงสามารถให้คนธรรมดาอยู่ได้ทั้งปี อีกทั้งสินเดิมก็มีแค่เครื่องครัวกับผ้านวมเก่าๆแทนที่จะได้คนมาใช้งาน แต่กลับได้สตรีร้ายกาจไม่เห็นหัวผู้อาวุโสมาหนึ่งคน ส่วนร่างเดิมมีเหตุผลให้ต้องร้ายเพราะถูกรังแกและกดดันตั้งแต่เด็กจึงเอาความเกลียดชังที่เคยได้รับมาลงกับคนอื่นเคยถูกแม่เลี้ยงและน้องสาวทำร้าย เฮ้อเวรกรรม แล้วจะกรรมของใครล่ะถ้าไม่ใช่ฉันเนี่ย จ้าวเหลียนเฟยลำคอแห้งผาก คงน่าจะเพราะมีไข

จ้าวเหลียนเฟยไม่สนใจเขาอีกนางเดินเชิดหน้าคอตั้งไปที่ลำธารเพื่อจัดการตัวเองทันที ยังดีที่บ้านอยู่ใกล้ลำธาร เนื้อตัวสกปรกเพียงนี้ใครจะทนไหว บ้านของเฉินมู่หยางอยู่ติดลำธารตีนเขา ไม่มีใครผ่านไปมา จ้าวเหลียนเฟยเองก็ไม่ได้สนใจธรรมเนียมขนาดนั้น นางถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนโคลนออกมาซักตาก แล้วลงไปอาบน้ำในลำธารเฉินมู่หยางที่ปลอบบุตรสาวเรียบร้อยก็ให้บุตรชายดูแลน้อง เขาต้องจัดการกับนางให้รู้เรื่อง อีกสองเดือนเขาต้องเดินทาง หากสามารถหาคนมาดูแลเด็กๆ ได้เขาคงเหวี่ยงสตรีน่าตายคนนี้ออกจากบ้านไปนานแล้วกระทั่งเขาเดินมาถึงลำธารภาพที่เห็นทำเอาถึงกับต้องผินหน้าหนี นางเป็นสตรีหยาบคายจริงๆ กลางแจ้งเช่นนี้อีกทั้งยังกลางวันแสกๆ กล้าเปลื้องผ้าลงอาบน้ำได้อย่างไรกันแต่จ้าวเหลียนเฟยไม่ได้สนใจ นางมาจากอีกศัตวรรษหนึ่ง แก้ผ้าใส่แต่บิกินี่เดินขายหาด นอนเหยียดยาวที่สระน้ำของโรงแรมก็ทำมาแล้ว และนี่มันที่รโหฐานไม่มีใครเข้ามาอยู่แล้ว จึงไม่รู้ว่าคนที่เพิ่งจะขู่ขายเธอนั้นกำลังยืนสำรวจสมบัติของตัวเองอยู่ใช่นางคือคนของเขาคือสมบัติของเขา อยากหย่าหรืออย่าฝันเฟื่องเลย ก่อนเดินไปหาคนที่กำลังอาบน้ำสบายใจ แม้ว่ากลางลำตัวจะคัดตึงเพ

จากนั้นก็มาถึงหน้าบ้านใหญ่สกุลเฉิน จ้าวเฟยเฟยเรียกเฉินกังบิดาไอ้เด็กเปรตเฉินกวงมาเปิดประตูทันที"ตาแกเฉินกัง ข้ามาเอาของๆ ข้าคืน ทางที่ดีคืนข้ามาซะ"เฉินกังไม่ยอมมาเปิดกระทั่งเสียงร้องไห้ของบุตรชายดังมาเขาจึงรีบออกมาดู นางหูภรรยาของเขาก็ตามมาด้วย ก่อนจะชี้หน้าด่าทอ"นางตัวดี ถุ้ย อย่ามาทำบ้านข้าสกปรกไสหัวไป""ฮือๆๆ ท่านแม่ นางตัวดีนี่ตีข้าขอรับ ข้าเจ็บจังเลย"นางหูรีบมาดูบุตรชายทันที กล้าตีบุตรชายนางหรือ เมื่อเปิดเสื้อถกกางเกงออกก็เห็นแต่แนวไม้เรียว นางหูโมโหจึงไปคว้าด้ามจอบเดินมาหาจ้าวเฟยเฟยทันที จากนั้นก็เงื้อมือหมายจะฟาดลงที่ร่างของนาง แต่จ้าวเฟยเฟยตั้งรับยังไม่ทันฟาดลงมาก็มีมือหนามาคว้าเอาไว้"ป้าสะใภ้ใหญ่...ท่านจำต้องลงมือกับหลานสะใภ้ตนเองหนักเพียงนี้เชียวหรือ"เฉินกังเห็นหลานชายปกป้องจ้าวเฟยเฟยก็ชี้หน้าของเฉินมู่หยางทันทีก่อนจะเอ่ยถากถาง"ถุ้ย...เจ้าอยากจะปกป้องนางสารเลวแพศยานี่ มันกล้าตีลูกชายข้าวันนี้ข้าจะตีมันให้ตายใครจะทำไม โอ๊ะ โอ๊ย นางจ้าวเฟยเฟยเจ้ากล้าตีข้าหรือ"เฉินมู่หยางกำลังเอ่ยกับนางหู ใครจะรู้ว่าด้ามจอบมาอยู่ในมือนางจากนั้นก็ฟาดไปที่สีข้างลุงใหญ่ของเขาทันที นาง

คนที่พูดคือหญิงหม้ายของหมู่บ้านอวี๋หยางนางหลี่ซื่อเหม่ย จ้าวเฟยเฟยเดินไปหาหลี่ซื่อเหม่ยกระชากเอาปิ่นเงินกับกำไลเงินคืนมาจากนาง หลี่ซื่อเหม่ยโวยวายเงื้อมือแต่จ้าวเฟยเฟยไวกว่า มือบางกระทบใบหน้าหลี่ซื่อเหม่ยอย่างจังจนนางล้มลงไปเพี๊ยะ!!! จ้าวลี่เฟยมองหน้าแม่หม้ายหลี่กับลุงใหญ่ของสามีก่อนจะเอ่ยเสียงดัง"ปิ่นเงินนี้กับกำไรนี้เป็นของสามีข้าเจ้ามีสิทธิ์อันใดมายึดครอง"ชาวบ้านหันมาหาเฉินมู่หยางทันทีจนเขาต้องเข้ามาก่อนจะเอ่ยกับนางเสียงดัง"จ้าวเฟยเฟยเจ้าพูดอะไร ข้าเป็นบุรุษจะทำเรื่องผิดศิลธรรมเช่นนั้นได้อย่างไรกัน""สามีข้าพูดเรื่องจริง กำไลคู่นี้กับปิ่นเงินนี้เป็นของท่าน""เมียเสี่ยวหยาง เจ้าอย่าเอ่ยโดยไร้เหตุผลเช่นนี้ สามีเจ้าจะเสียหายได้นะ""ท่านปู่หลี่เจิ้ง กำไลนี้กับปิ่นเงินนี้เป็นเงินที่สามีข้าล่าสัตว์ด้วยความยากลำบาก แต่ลุงใหญ่ของเขาโกหกท่านย่าว่าต้องเอาเงินไปจ่ายค่าเรียนของเจ้าอ้วนบุตรชาย สุดท้ายกลับเอาไปซื้อเครื่องประดับเอาใจแม่หม้ายหลี่ หากพวกท่านไม่เชื่อไปถามที่ร้านเครื่องประดับก็ได้ ตอนนั้นเขาไม่รู้จักข้าเพราะว่าข้ายังไม่ได้แต่งเข้ามาสกุลเฉินเจ้าค่ะ"ชาวบ้านฮือฮา อะ

จ้าวเฟยเฟยเดินหนีไปไกล นางไปที่ลำธารเด็กสองคนนั่นกินหมั่นโถวลูกนั้นไปแล้วตอนนี้นางก็หิวเช่นกัน เฉินมู่หยางเดินมาหานางพร้อมกับคว้าลำแขนที่แห้งแกรนเอาไว้ก่อนจะเอ่ย"เจ้าบอกว่ามีของจะซื้อ บอกมาเถอะต้องซื้ออะไรบ้าง""ไม่จำเป็น ข้าหาเงินได้จะไปซื้อเองเจ้ายุ่งเรื่องของลูกเจ้าก็พอ ข้าไม่อยากก้าวก่าย อย่ามายุ่งกับข้า""ข้าจะไปเช่าบ้านท่านปู่หลี่เจิ้ง ที่บ้านนอนไม่ได้เพราะฝนรั่ว อีกสองวันข้าจะซ่อมแซมเจ้าเตรียมของเถอะรอข้ากลับมา"จ้าวเฟยเฟยไม่เอ่ยตอบ นางเดินไปหาริมลำธารก็เห็นมันเทศกอใหญ่ นางเดินกลับไปหยิบมีดมาก่อนจะลงมือขุด เฉินมู่หยางเห็นนางเงียบไม่ตอบเขาก็ถอนหายใจ ในเมื่อไม่รับความหวังดีก็ช่างนางเถอะ จากนั้นเขาก็เข็นรถไปขายสัตว์ที่ล่ามาได้ เขาเหลือไก่และเป็ดป่าเอาไว้ตามที่นางบอกจ้าวเฟยเฟยไม่สนใจนางขุดมันเทศมาล้างวก่อนจะข้ามลำธารไปหาฟืนเพื่อมาสุมไปเผามันเทศกินนางหิวจะตายแล้วเฉินโม่หวายจับมือน้องสาวก่อนจะเอ่ยขอโทษนาง เฉินผิงผิงยิ้มให้พี่ชาย เด็กทั้งสองคนนั่งมองจ้าวเฟยเฟยที่เดินกลับมาจากอีกฝั่งของลำธาร นางได้ฟืนมามัดใหญ่จากนั้นก็ใช้หินจุดไฟแทนเพราะไม่มีชุดไฟ สักพักก็จุดติดก่อ