๑๙

ภายใต้เก๋งจีนขนาดใหญ่ซึ่งตั้งอยู่บนสระบัวกว้าง มีสองสตรีใบหน้างดงามล้มเมืองนั่งจ้องหน้ากันอยู่ ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดขึ้นมาราวกับทั้งคู่กำลังแข่งกันเงียบ ใครหลบตาก่อนแพ้ ใครเอ่ยสิ่งใดขึ้นมาก่อนก็แพ้เช่นกัน 

“เอาเถอะ ข้ายอมแพ้ก่อนก็ได้”

แต่ครู่ต่อมา หลิวหงเถาก็เป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อนพร้อมหลุบตาลงต่ำเอื้อมมือไปหยิบจอกชาที่มีไอสีขาวลอยฟุ้งขึ้นมาเป่าเบา ๆ ดื่มด่ำกับกลิ่นหอมและขนมที่สาวใช้ยกมาให้ตั้งแต่ที่นางมาถึงเรือนของคุณหนูใหญ่ตระกูลจิน

“ทำไมถึงเปลี่ยนใจมาได้ล่ะ เมื่อวานยังให้คนมาปฏิเสธข้าอยู่เลย”

หลิวหงเถารอจนกลืนขนมลงคอหมดแล้วจึงค่อยเอ่ยคำถามที่ให้อีกคนเลือกคำตอบ

“อยากจะฟังเรื่องจริงหรือเรื่องโกหกล่ะ”

จินเซียนเหม่ยมุ่นคิ้วน้อย ๆ ไม่ใช่เพราะว่าคำถามของหลิวหงเถา แต่เป็นเพราะเศษขนมที่ติดอยู่มุมปากของนางต่างหาก เร็วกว่าความคิด มือเรียวเล็กก็เอื้อมไปหยิบเศษขนมออกจากปากให้หลิวหงเถาในทันที 

“เศษขนมติดอยู่ตรงริมฝีปากเจ้า เห็นแล้วขัดตาจึงช่วยเอาออกให้” 

ที่จริงจินเซียนเหม่ยก็ตกใจในการกระทำของตนเองไม่น้อย แต่ก็ยังแสร้งทำหน้านิ่ง ราวกับว่าสิ่งที่ตนทำไปนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรทั้งสิ้น

“อ้อ ขอบใจ ว่าแต่เจ้าส่งเทียบเชิญให้ข้าทำไมหรือ”

เหมือนคำถามปัจจุบันของหลิวหงเถาจะถูกละเลยไป เมื่อจินเซียนเหม่ยเลือกตอบคำถามของนางในก่อนหน้านี้แทน

“ข้าเลือกเรื่องจริง”

หลิวหงเถาย่นจมูกใส่สหาย กะว่าจะไม่พูดเรื่องนี้แล้วแต่สุดท้ายก็วกกลับมาจนได้ 

“เฮ้อ วันนี้ไม่รู้วันดีอะไร แม่สื่อตบเท้าเข้าจวนข้าไม่ว่างเว้นเลย นี่ถ้าไม่ใช่บอกว่านัดกับเจ้าไว้นะ ท่านแม่ไม่ปล่อยข้าออกมาแน่ ๆ ขอบใจที่ชวนมาก็แล้วกัน”

“แม่สื่อเช่นนั้นหรือ” จินเซียนเหม่ยเลิกคิ้วถามก่อนที่จะหลุดยิ้มเยาะออกมา “ตระกูลใดช่างกล้าส่งมาแย่งคน”

หลิวหงเถาฉงนกับคำว่า ‘แย่งคน’ แต่ก็เลือกปล่อยผ่านแล้วเล่าให้จินเซียนเหม่ยฟังอย่างคร่าว ๆ

“บุตรชายคนเล็กของเจ้ากรมพิธีการ บุตรชายคนรองของแม่ทัพเซียว แล้วอีกสองตระกูลข้าไม่แน่ใจว่ามาจากตระกูลใด แต่ทุกคนที่ว่าล้วนเคยประมูลภาพปักของข้าด้วยทั้งสิ้น นี่ก็แอบคิดนะว่าจริง ๆ แล้วสนใจในภาพปักของข้าจึงประมูล หรือสนใจในตระกูลของข้าจึงอยากสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกันแน่”

จินเซียนเหม่ยยกยิ้มเมื่อรู้ว่าสหายตรงหน้าตนนั้นก็ยังรู้ความ เข้าใจสถานะของตนเองว่าไม่ได้อยู่ในจุดที่คนจะสนใจนางเพราะตัวนาง แต่เป็นการสนใจนางเพราะตระกูลของนางเองต่างหาก

“แต่ข้าชอบภาพปักของเจ้ามาก และนี่คือเหตุผลที่ข้าส่งเทียบเชิญให้เจ้ามาในวันนี้”

หลิวหงเถากลืนน้ำลายลงคออึก เผลอยกนิ้วมือขึ้นมาสำรวจ แม้มันจะไม่มีรอยช้ำ แต่นางก็ยังรู้สึกเจ็บนิ้วมืออยู่ดี

“อย่าบอกนะว่าจะให้ข้าช่วยปักผ้าให้ ไม่เอาแล้วนะมือยังช้ำอยู่เลยดูสิ”

จินเซียนเหม่ยตวัดสายตามามองครู่เดียว “เจ้าก็ช่างซื่อตรง ของแบบนี้คุณหนูที่ไหนเขาจะยอมเจ็บมือปักอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ภาพใหญ่ออกปานนั้นใครจะไปปักไหว”

คุณหนูตรงหน้าเจ้านี่แหละ!

“ข้ารู้หรอก ว่าแต่เจ้าจะให้ข้าช่วยปักผ้าให้จริง ๆ หรือ”

จินเซียนเหม่ยพยักหน้าจากนั้นก็เอี้ยวตัวไปบอกสาวใช้คนสนิทให้ยกของมาไว้ที่เก๋งนี้ ใช้เวลาเพียงไม่นาน พวกนางก็ช่วยกันยกกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่เข้ามาวางไว้ตรงหน้าหลิวหงเถา ดูจากกล่องที่แกะสลักงดงามเช่นนี้

“วังหลวงส่งมาให้หรือ”

จินเซียนเหม่ยพยักหน้ารับ หลิวหงเถาจึงเปิดฝาขึ้นจึงเห็นว่าด้านในเป็นชุดสีแดงสดปักลายหงส์ด้วยดิ้นทอง งดงามประณีตสมกับที่เป็นช่างหลวงทำ แต่ในความรู้สึกของหลิวหงเถามันดูยังขาดอะไรไปสักอย่าง จินเซียนเหม่ยเองก็จับตาดูสีหน้าของหลิวหงเถาตลอด นางถามขึ้นอย่างขอความเห็น

“ชุดอภิเษกตัวนี้ฮองเฮาพระราชทานมา ขนาดข้ายังเห็นถึงความบกพร่อง ระดับสายตาของเจ้ามองคงรู้ถึงวิธีแก้เลยใช่หรือไม่”

หลิวหงเถาเงยหน้าขึ้นมองจินเซียนเหม่ยอย่างตะลึงงัน “นี่เจ้าประเมินข้าสูงถึงเพียงนี้เชียวหรือ กดดันเลยนะ”

แม้นางจะพูดว่าตัวเองรู้สึกกดดัน แต่สมองก็หาวิธีเพิ่มลายเข้าไปอย่างไรให้ดูไม่เป็นการตบหน้าช่างหลวงจนเกินไป 

หลิวหงเถาขอปากกาและหมึกจากสาวใช้ของจินเซียนเหม่ย โดยให้พวกนางช่วยหาราวไม้สำหรับกางชุดอภิเษกให้เห็นลายละเอียดทั้งหมดบนเนื้อผ้า จากนั้นนางก็นั่งหันหลังให้จินเซียนเหม่ยโดยให้เหตุผลว่า

‘หากเจ้านั่งใกล้ ๆ ข้าจะรู้สึกกดดันมาก ฉะนั้นเราห่างกันสักพักเถอะ’

จากนั้นนางก็ลงมืดวาดภาพชุดตรงหน้าพร้อมลงรายละเอียดต่าง ๆ ลงบนภาพ โดยสมาธิทั้งหมดทุ่มลงไปให้กับงานในมือ ไม่ได้สนใจผู้คนรอบนอกเลยว่าจะเดินไปไหนหรือพูดอะไรกันขึ้นมา ไม่แม้แต่จะรับรู้การมาถึงของผู้สูงศักดิ์คนนี้

“ชู่!”

ร่างสูงในชุดสีดำทมิฬลายมังกรเดินเข้ามาในเก๋ง เขายกนิ้วชี้ขึ้นไม่ให้ทุกคนส่งเสียง ทุกคนจึงได้เลี่ยงการถวายพระพรเขาแล้วปล่อยให้เขาเดินเข้ามานั่งด้านในอย่างเงียบ ๆ 

“ถวายพระพรเพคะไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย”

“ไม่ต้องมากพิธี นี่กำลังทำอะไรอยู่กันหรือ”

หลังจากประชุมเช้าเสร็จ เสด็จแม่ฮองเฮาก็ได้รับสั่งให้เขามาเยี่ยมว่าที่ไท่จื่อเฟยของตน ทำความรู้จักพูดคุยกันก่อนที่จะเข้าพิธีอภิเษก ตัวเขาจึงได้แวะมาที่นี่อย่างเลี่ยงไม่ได้ 

ไม่คิดว่าจะเจอ ‘ว่าที่’ ในอีกลำดับศักดิ์หนึ่งของตนด้วย!

“หม่อมฉันขอให้หงเถาช่วยแก้ชุดอภิเษกให้อีกนิดหน่อย ไม่เป็นไรใช่หรือไม่เพคะ”

ไท่จื่อยังคงสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ ไม่ได้แสดงท่าทีใดเป็นพิเศษ

“เดิมทีแล้วเจ้าสาวทั่วไปมักจะปักชุดแต่งงานเอง แต่เมื่อคุณหนูจินแต่งให้เปิ่นไท่จื่อจึงไม่ได้ใส่ชุดที่ตนเองต้องการ เอาเถิด แก้ได้ตามเห็นสมควร”

จินเซียนเหม่ยยิ้มแล้วผงกศีรษะลงเป็นการแสดงคำขอบคุณ จากนั้นทั้งคู่ต่างก็ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดขึ้นมาอีก ทำเพียงจิบชา สายตาจับจ้องไปที่หลิวหงเถากันทั้งคู่โดยไม่รู้ตัว จวบจนหลิวหงเถาลงมือวาดภาพเสร็จ พร้อมกับที่ใส่สิ่งที่ควรเพิ่มเติมเข้าไปด้วย นางจึงวางพู่กันลงพร้อมปรบมือให้ตัวเองระรัว

“เสร็จแล้วเซียนเหม่ย งามแบบตะโกน!” 

ใบหน้ายิ้มแย้มทั้งปากทั้งตาหันกลับไปมองสหาย นางสะดุ้งโหยงเมื่อพบว่าในที่แห่งนี้ไม่ได้มีเพียงจินเซียนเหม่ยเท่านั้น แต่ยังมีไท่จื่อที่กำลังมองมายังนางด้วยรอยยิ้มอีกด้วย นางผุดลุกขึ้นมาและเดินเข้าไปหาเขา

“ถวายพระพรไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย ขอประทานอภัยเพคะที่หม่อมฉันเสียมารยาท”

“คุณหนูหลิวอย่าได้มากพิธี เป็นเปิ่นไท่จื่อเองที่บอกพวกเขาไม่ให้ส่งเสียงดัง ได้ยินคุณหนูจินบอกว่าคุณหนูหลิวกำลังช่วยนางแก้ชุดอภิเษกอยู่”

หลิวหงเถาร้องอ้อในใจแล้วเดินกลับไปหยิบชุดที่ตนร่างไว้โดยทั้งวาดทรงผมและจุดที่ต้องเพิ่มเข้าไปในชุดด้วย

“หม่อมฉันไม่ได้แก้อันใดมากเพคะ แค่เพียงขอออกความเห็นนิดหน่อยตรงที่เพิ่มผ้าด้านในชั้นที่สามอีกหนึ่งชิ้นสีขาวให้ขอบตัดกับผ้าชั้นนอกสุดสีแดง เพิ่มผ้าเนื้อบางสีส้มในชั้นที่สอง ตรงผ้าคาดเอวเป็นสีทองปักลายเดียวกับบนลายผ้า เพิ่มพู่ห้อยเหนือบริเวณตรงอกในชุดนอกสุดสี่จุด แล้วพู่ห้อยตรงเอวยาวมาถึงบริเวณเกือบถึงหน้าขาตรงนี้ ทรงผมปล่อยสยายยาวแล้วใช้รัดเกล้าระย้าอันนี้ ดูเข้ากับว่าที่ไท่จื่อเฟยมาก ๆ เพคะ”

คำว่า 'นิดหน่อย' ของหลิวหงเถาร่ายยาวจนไท่จื่อนิ่งไปสักพัก มีแค่จินเซียนเหม่ยที่พอใจกับภาพนี้มากและพยักหน้ายอมรับ 

“ข้าชอบ ข้าซื้อ”

หลิวหงเถายิ้มกว้างและปรบมือให้ตัวเองอีกครั้งหนึ่ง งานที่ลูกค้าพอใจมันจะทำให้เรามีไฟในการอยากจะทำต่อ

“เปิ่นไท่จื่ออยากเห็นชุดเต็ม ๆ แล้วสิ”

“หม่อมฉันจะทำให้สุดความสามารถเพคะ แล้วข้าจะมาหาเจ้าทุกวันนะเซียนเหม่ย”

เพียงเท่านี้ก็หาเรื่องหลบหน้าแม่สื่อได้แล้ว อยากขอบคุณในความสามารถของตนเองก็วันนี้

ทางด้านจวนตระกูลหลิวหลังจากที่หลิวหงเถาออกไปก็มีแม่สื่อที่ตระกูลอื่น ๆ ส่งมาอีกหลายคน ปกติแล้วหลิวหลี่เฟยอยู่ไม่ค่อยติดเรือน แต่วันนี้เขากลับโผล่หน้ามาให้มารดาเห็นทุกครั้งที่มีแม่สื่อขอเข้าพบฮูหยินใหญ่

“ท่านแม่ขอรับ คุณชายสี่ของตระกูลถังเป็นสหายในกลุ่มเดียวกับลูก ข้ารู้ว่าเจ้านี่นิสัยไม่เอาอ่าว พึ่งพาไม่ได้ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ที่สำคัญเจ้าชู้เรียกพ่อ”

จูม่านหลิงทำหน้าสะพรึงทั้งยังแอบจิกกัดบุตรชายเบา ๆ 

“ลูกคงไม่ได้กำลังว่าตนเองอยู่ใช่หรือไม่”

“ท่านแม่ก็ ลูกไม่เจ้าชู้เลยสักนิดเดียว”

“อ้อ แสดงว่าข้ออื่น ๆ ยอมรับหมดเลยสินะ” 

หลิวหลี่เฟยทำหน้างอใส่มารดา จากนั้นก็เขย่าแขนนางเบา ๆ ด้วยความงอแง 

“ไม่รู้แหละ ท่านแม่อย่าไปยอมให้น้องเล็กแต่งกับบุรุษธรรมดาพวกนี้เลยนะขอรับ”

จูม่านหลิงทำหน้าฉงน จ้องตาบุตรชายนิ่งอย่างจะดูให้รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรตอนกล่าวประโยคนี้ออกมา

“ถ้าคุณชายเหล่านี้ธรรมดาไปแล้วแบบไหนที่ลูกคิดว่าไม่ธรรมดาเล่า”

“นั่นสิ แบบไหนถึงจะเรียกว่าไม่ธรรมดา”

เสนาบดีหลิวเดินเข้ามาในจวนรับรองแล้วถอดกวานออกส่งให้พ่อบ้านเอาไปเก็บ ร่างสูงใหญ่ในชุดขุนนางเต็มพิธีการเดินเข้ามานั่งลงข้างฮูหยิน จิบชาที่คนข้างกายรินให้เสร็จก็หันมาเค้นความบุตรชายคนโปรดต่อ

“คุณหนูใหญ่ตระกูลเราได้เป็นถึงหวางเฟยนะขอรับ น้องหญิงเล็กเองก็ควรได้เป็นเช่อเฟยของตำหนักบูรพาสิ”

เสนาบดีหลิวไม่ได้ตกใจกับคำพูดของบุตรชาย แต่เป็นฮูหยินข้างกายที่นั่งไม่ติดที่

“เฟยเอ๋อร์ ยังไม่ได้อภิเษกไท่จื่อเฟยเลย เจ้าก็คิดจะให้พ่อเจ้าส่งน้องสาวเข้าไปเป็นพระชายารองแล้วหรือ ไม่ได้หรอก! เถาเอ๋อร์ไม่เหมาะกับการอยู่ในวังแม้แต่นิดเดียว ที่สำคัญนางไม่มีทางเข้าตำหนักบูรพาแน่นอนแม่มั่นใจ”

“ท่านแม่ ในอนาคตลูกต้องรับราชการนะขอรับ ไม่คิดว่าตำแหน่งของนางจะช่วยเกื้อหนุนลูกได้หรือ”

เป็นครั้งแรกที่จูม่านหลิงมองบุตรชายตนเองเปลี่ยนไป มือเรียวตบหน้าขาสามีเบา ๆ ริมฝีปากสั่นระริก

“ท่านพี่ดูสิเจ้าคะ บุตรชายคนโปรดของท่านกำลังจะใช้น้องสาวเป็นสะพานในการไต่เต้าไปสู่เป้าหมาย ถ้าน้องรู้น้องจะเสียใจเอานะเฟยเอ๋อร์ ท่านพี่พูดอะไรหน่อยสิเจ้าคะ”

เสนาบดีหลิวในยามอยู่ที่จวนจะยิ้มแย้มเป็นพ่อและสามีที่น่ารักคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่เมื่อได้คุยเรื่องการเมืองเมื่อไรใบหน้าเขาจะนิ่งเรียบราวกับเป็นคนละคน

“รอดูไปก่อนสักสามวัน แม่สื่อเดินเข้าจวนมาไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ หากคนในวังยังนิ่งเฉยก็แสดงว่าไม่ได้สนใจตระกูลเราอีกแล้ว แต่หากฮองเฮาทรงเรียกเราเข้าเฝ้าเมื่อใด ทีนี้ต้องหาทางเกลี้ยกล่อมเถาเอ๋อร์ให้ได้แล้ว เพราะพี่เองก็ไม่ได้อยากบังคับจิตใจนางเช่นกัน”