๒๑

คืนนี้เป็นอีกคืนที่พระจันทร์เต็มดวงให้ความสว่างไสวแก่ใต้หล้า บางคนอาจจะมีความสุขที่ได้นั่งดื่มสุราเคล้าแสงจันทร์ เห็นพระจันทร์เป็นสิ่งสวยงาม แต่สำหรับบางคนแล้วนั้น พวกเขาอาจจะเห็นพระจันทร์สีเหลืองในคืนนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเลือดก็ได้

ร่างสูงในชุดสีดำสนิทวิ่งขึ้นมาบนหลังคาของหอโคมเขียวขึ้นชื่อในเมือง เขามาที่นี่ไม่ใช่เพราะจะมาเสพสมร่วมระคากับสตรีในที่แห่งนี้ แต่เขามาเพื่อปลิดชีพบุรุษที่กำลังเล่นสนุกกับร่างกายของพวกนางต่างหาก

“อยู่ด้วยกันเช่นนี้ก็ดี จะได้จัดการได้ง่าย ๆ”

ร่างสูงกระโดดลงจากหลังคาโดยการเข้าทางหน้าต่างพร้อมห้อยโหนไปยังขื่อคานด้วยความรวดเร็ว คนที่อยู่ในห้องพิเศษห้องใหญ่นี้ไม่มีผู้ใดรับรู้การมาถึงของเขาเลยเพราะว่ากำลังมึนเมาได้ที่ อีกทั้งสตรีร่างอรชรอ่อนแอ้นในอ้อมแขนมันน่าสนใจกว่าสิ่งใดเยอะ

“พรุ่งนี้ข่าวคงดังกระฉ่อนไปทั้งเมือง บุตรชายคนเล็กของเจ้ากรมพิธีการและบุตรชายคนรองของแม่ทัพเซียวเข่นฆ่ากันเพราะร่ำสุราที่หอโคมเขียวจนมึนเมา พยานรู้เห็นเหตุการณ์ก็มี ดูสิว่าจะมาสืบเรื่องราวสาวต่อยังไง”

วิธีที่เขาเลือกใช้จัดการคนแม้จะเป็นการเพิ่มความเสี่ยงให้เขาสำหรับในอีกฐานะหนึ่ง แต่เขาไม่สน ขอให้การกระทำในเรื่องคืนนี้ไม่ถูกโยงไปถึงนางได้เขาก็พอใจแล้ว

“ชาติหน้าอย่าได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดแบบนี้อีกเลยนะ เสียดายโอกาสดี ๆ ของคนอื่นเขา”

สิ้นคำร่างกายของเขาก็สลายไปกลายเป็นกลุ่มควันสีดำลอยเข้าสู่ร่างหนาของบุตรชายแม่ทัพเซียว ดวงตาที่กำลังเคลิบเคลิ้มมีความสุขเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เป็นจะแข็งทื่อไร้สติรับรู้และควบคุม 

“นายท่านจะไปที่ใดเจ้าคะ”

เขาผละออกจากร่างนางโลมสาวก่อนที่จะพาตัวเองเดินไปยังโต๊ะตัวยาวซึ่งเป็นที่ที่ควรวางอาหารและเครื่องดื่ม แต่เพราะความอยากแปลกใหม่ บัดนี้บนนั้นจึงได้กลายเป็นเตียงที่มีชายร่างผอมนอนอยู่โดยมีนางโลมสาวสองคนช่วยทำให้เขามีความสุขทั้งบนและล่าง

“โอ๊ย”

ร่างผอมสูงของบุตรชายเจ้ากรมพิธีการลอยละลิ่วลงไปกองบนพื้นตามแรงเท้าของบุตรชายแม่ทัพเซียว เขาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าคนที่ถีบตนเองกระเด็นตกลงมาบนพื้นนี้ก็คือสหายที่มาท่องราตรีด้วยกัน

“เป็นบ้าอะไร อยู่ดี ๆ มาถีบข้าทำไม!”

ลุกขึ้นมายืนได้อย่างมั่นคงแล้วก็ผลักบุตรชายแม่ทัพเซียวคืน แต่เพราะร่างกายที่แข็งแรงกว่ามากรวมทั้งมีพลังด้านมืดแฝงอยู่ ทำให้เป็นตัวเขาเองที่หงายหลังก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น

“นายท่าน…” 

เหล่านางโลมรีบช่วยกันพยุงเขาขึ้นมา หนึ่งในนั้นเห็นท่าไม่ดีจึงได้วิ่งออกไปด้านนอกห้องพิเศษเพื่อตามผู้คุ้มกันของหอโคมเขียวให้เข้ามาห้ามปราม

“ข้าเกลียดเจ้า อยากจะฆ่าเจ้าให้ตายไปตั้งนานแล้ว ทุกคนฟังให้ดี ข้าบุตรชายของแม่ทัพเซียวจะฆ่าเจ้านี่ให้สิ้นชีพ!”

“กรี๊ด”

เขาพุ่งตัวใส่ร่างของบุตรชายเจ้ากรมพิธีการจนสาวงามพากันหลบหนีออกห่าง ชายทั้งสองแลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผลัดกันล้มผลัดกันสู้ท่ามกลางเสียงกรี๊ดร้องด้วยความตื่นกลัวของเหล่านางโลม เรียกให้ลูกค้าคนอื่นรีบวิ่งเข้ามาดูยังต้นเสียง 

ในขณะเดียวกันนั้นผู้คุ้มกันของหอก็วิ่งเข้ามาถึงเหตุการณ์พอดี จึงได้จับพวกเขาทั้งคู่ให้แยกออกจากกัน แต่ก็ยังช้าไปเมื่อพวกเขาทั้งสองใบหน้าแตกยับจนมองไม่เห็นเค้าเดิม 

เหตุการณ์ควรจะจบลงแค่นั้น ถ้าหากว่าบุตรชายเจ้ากรมพิธีการไม่ดึงดาบจากผู้คุ้มกันแล้วแทงเข้าที่บุตรชายแม่ทัพเซียวเสียก่อน! 

ภาพคนเลือดสาดต่อหน้าต่อตาเรียกเสียงกรี๊ดร้องจากผู้ที่เห็นเหตุการณ์นี้ไม่ว่าจะลูกค้าต่างสถานะหรือเป็นคนของหอโคมเขียวเอง แม่เล้าผู้ดูแลหอโคมเขียวมาถึงเป็นคนสุดท้ายแต่ก็มีสติพอที่จะให้คนไปตามหมอและกองปราบมาจัดการปัญหาตรงหน้าต่อ

“ไม่นะ นี่ข้าทำอะไรลงไป”

 บุตรชายเจ้ากรมพิธีการละมือออกจากดาบ สีหน้าตื่นตกใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าตนเองเผลอทำอะไรลงไป ในสายตาคนนอกท่าทางเขาในตอนนี้ดูคลุ้มคลั่งไร้ซึ่งสติไปแล้ว 

“ข้าไม่ผิดนะ เจ้านั่นมันเตะข้าก่อน แล้วเมื่อครู่มันก็ยิ้มเย้ยหยันข้า ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดนะ มันสมควรโดนแบบนี้”

แม่เล้าส่ายหน้า ไหสุราที่ตั้งไว้อยู่เต็มห้องบ่งบอกว่าเขาดื่มไปมากพอควร ไม่มีใครเชื่อถือคำพูดของคนเมา แม่เล้าจึงสั่งให้คนคุ้มกันของหอจัดการคุมตัวบุตรชายเจ้ากรมพิธีการไว้ก่อน ส่วนเรื่องความเป็นมาอย่างไรก็ให้คนของกรมยุติธรรมเค้นความต่อเอาเอง

ท่ามกลางความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้ ไม่มีใครสังเกตเลยว่ามีกลุ่มควันสีดำมืดลอยออกมาจากร่างของบุตรชายแม่ทัพเซียว ค่อย ๆ ขยับเคลื่อนตัวออกมาเรื่อย ๆ จนมาถึงบ่อนลับแห่งหนึ่งในตรอกซอยแคบแล้วปรากฏเป็นร่างเนื้อในชุดดำเช่นเดิม

“ช่วยไม่ได้ หากตระกูลของพวกเจ้าไม่ส่งแม่สื่อมาตั้งแต่ทีแรก ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้”

รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นเหนือมุมปากก่อนที่ร่างสูงจะก้าวเข้าไปในบ่อนเพื่อตามหาเป้าหมายคนต่อไป…คุณชายสี่จากตระกูลถัง! 

เพราะเคยเห็นอยู่หลายครั้ง ทำให้คุ้นเคยกับรูปพรรณสัณฐานเขาเป็นอย่างดี แต่เดินหาอย่างไรก็ไม่พบจนกระทั่งเดินมายังส่วนด้านหลังของบ่อน สถานที่ที่คนมาใช้บริการมักจะมาปลดทุกข์

 “โอ๊ย โอ๊ย พอแล้ว อย่าทำข้า โอ๊ย” 

ภาพที่ปรากฎสู่สายตาเขาคือหลิวหลี่เฟยกำลังยืนกอดอกสั่งการให้คนเตะร่างของบุรุษผู้หนึ่งอยู่ ซึ่งก็เป็นเป้าหมายที่เขากำลังตามหาอยู่ในตอนนี้

“พอก่อน” หลิวหลี่เฟยยกมือห้ามจากนั้นก็เดินเข้ามายืนอยู่เหนือร่างที่นอนคุดคู้บนพื้น เท้าใหญ่สะกิดลงใบหน้าคุณชายสี่เพื่อเรียกสติ “นี่ อย่าเพิ่งมาสำออยอะไรตอนนี้ ลุกขึ้นมาตอบคำถามของข้าก่อน”

คุณชายสี่พยายามยันร่างกายบอบช้ำของตนเองขึ้นมา ริมฝีปากแตกยับสั่นระริก แต่ก็ยังพยายามจะพูดในสิ่งที่ตนเองต้องการสื่อออกมา

“ข้าจะฟ้องบิดา ข้า แน่ แค่ก ๆ ว่าเจ้า สั่งคนทำร้ายข้า!”

คำขู่นี้แน่นอนว่ามันไม่ได้ทำให้หลิวหลี่เฟยกลัวเลยสักนิด เขายกยิ้มเย้ยหยันพร้อมเตะร่างคุณชายสี่ไปสามครั้งเพื่อระบายอารมณ์โกรธที่สุมอยู่ในอก

“ครั้งแรกคือโทษฐานที่เจ้ากล้าปิดบังข้า ครั้งที่สองคือโทษที่เจ้ากล้าขู่ข้าและครั้งสุดท้ายคือโทษที่ตระกูลของเจ้ากล้าส่งแม่สื่อมายังตระกูลข้า” เขายกเท้ากระทืบที่หน้าอกคุณชายถังอีกครั้ง “กล้าดีอย่างไรมาทำกับข้าแบบนี้”

“พอเถอะ เดี๋ยวมันก็ตายหรอก” หนึ่งในคุณชายที่เพียงยืนดูเหตุการณ์เท่านั้นเอ่ยปรามหลิวหลี่เฟย “ขู่มันแล้วอย่างไรต่อ ให้มันแบกร่างช้ำ ๆ นี่กลับไปฟ้องบิดามันหรือ”

หลิวหลี่เฟยหันมาหาสหายและยักไหล่อย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น 

“ข้าขอท้าให้มันฟ้องแล้วบอกเหตุผลที่ข้าทำกับมันแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แอบแทงข้างหลังข้าโดยการให้มารดามันส่งแม่สื่อมาทาบทามน้องหญิงเล็ก ข้าไม่ฆ่ามันให้ตายก็บุญแค่ไหนแล้ว”

“หึ!” คำพูดของหลิวหลี่เฟยทำให้ร่างสูงในชุดดำเหยียดยิ้ม

หลิวหงเถาอาจจะคิดว่าพี่ชายฝาแฝดของตนนั้นมีนิสัยเหมือนคุณชายเสเพลทั่วไป แต่สำหรับเขาที่ไปไหนมาไหนกับคุณชายผู้นี้บ่อยครั้งรู้ดีว่าหลิวหลี่เฟยมีนิสัยที่แท้จริงเป็นอย่างไร แม้จะไม่เก่งวรยุทธ์แต่นิสัยของเขาโหดเหี้ยมยิ่งกว่าที่หลิวหงเถารู้นัก 

หากมันไม่มีใบหน้าแบบเดียวกับหลิวหงเถา ข้าคงฆ่ามันตายตั้งนานแล้ว

“ในเมื่อทางนี้เจ้าจัดการแล้ว ก็ยังเหลืออีกหนึ่งที่เจ้าไม่คิดจะจัดการสินะ เช่นนั้นทางตำหนักบูรพาข้าจะเป็นคนจัดการเอง!”