๒๒

ในยามดึกสงัดเช่นนี้บางคนอาจจะนอนหลับพักผ่อนกายาไปนานแล้ว แต่สำหรับว่าที่ฮ่องเต้องค์ต่อไปของชิงชิวยังต้องสะสางงานอีกมาก 

แคว้นชิงชิวเพิ่งสถาปนาได้ไม่นาน ทุกอย่างต้องเร่งสร้างเร่งพัฒนาอีกมาก นอกจากเสด็จพ่อของเขาที่ทรงงานหนักแล้ว ตัวเขาเองก็ต้องเบ่งเบาราชกิจต่าง ๆ ให้ได้มากที่สุดเช่นกัน

‘ระวังตัวด้วย ข้าได้กลิ่นปีศาจ’

ในระหว่างที่กำลังคร่ำเคร่งกับฎีกาตรงหน้านั้น อยู่ ๆ ไท่จื่อก็ได้ยินเสียงร้องเตือนดังขึ้นมาในหัว 

“หือ”

คิ้วเข้มพาดเฉียงเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ แม้ผู้ที่ร้องเตือนจะอยู่กับเขามาตั้งแต่แรกเกิด แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันบ่อยนัก ซึ่งส่วนมากที่ร้องเตือนภัยมักจะเป็นเหตุการณ์ร้ายที่เขาไม่อาจต่อสู้ได้เช่น ภูติ ผี หรือปีศาจที่โดนมารครอบงำ ครั้งล่าสุดที่เคยเผอิญได้เจอก็เมื่อสิบปีก่อน ไม่คาดว่าสิบปีไล่หลังมานี้จะได้พบเจออีกหน

‘อนุญาตให้ข้าได้ปกป้องเจ้า มิเช่นนั้นเจ้าจะโดนควบคุม มันคืบคลานใกล้มากขึ้นแล้ว!’

ไท่จื่อวรยุทธ์แกร่งกล้าไม่แพ้ใครในแคว้นนี้ หากเป็นมนุษย์กับมนุษย์ด้วยกันอย่างไรเขาก็พร้อมสู้ แต่เมื่อสิ่งที่กำลังคืบคลานไม่ใช่มนุษย์ เขาก็ต้องเชื่อฟังมังกรดำ สัตว์เทพที่คุ้มครองเขามาตั้งแต่เกิด

“ได้โปรดคุ้มครองข้า”

สิ้นคำทันใดนั้นตรงอกแกร่งก็มีแสงสว่างลอดออกมาจากรอยประทับอันเป็นสัญลักษณ์ของมังกรดำ แสงจากตะเกียงไม่สว่างพอจะทำให้เห็นร่างขนาดย่อของมังกรดำได้หมดทุกรายละเอียด แต่กระนั้นก็ยังสะท้อนเป็นเงาใหญ่อยู่บนผนังห้องเด่นชัดว่าได้กางเล็บออกและตวัดหางไล่ผู้มุ่งร้ายออกไป

ตู้ม!

พลานุภาพของมังกรดำแข่งแกร่งแค่ไหน ผู้เป็นเจ้าของร่างควันนั้นเข้าใจดีที่สุด เพราะนั่นทำให้เขากลับคืนมาเป็นร่างเนื้อของมนุษย์ดั่งเดิม เสียงครึกโครมที่ดังออกมาจากห้องทรงอักษรทำให้เหล่าองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกพร้อมใจกันกรูเข้ามาในห้องทรงอักษรอย่างถือวิสาสะ

“เตี้ยนเซี่ย!”

ไท่จื่อไม่ได้ถือสาเรื่องที่องครักษ์ไม่รอฟังคำสั่งก่อน ออกปากสั่งงานคนของตนเองในทันที 

“มีผู้บุกรุก จับมันไว้ ระวังตัวด้วย”

ตามรับสั่ง เหล่าองครักษ์หลวงรีบดาหน้าเข้าไปหาบุรุษในชุดดำที่นอนก้มหน้าแน่นิ่งไป แต่เมื่อเข้ามาถึงตัวเขา ร่างทั้งร่างก็สลายหายวับไปกับตา สร้างความตื่นตะลึงให้กับคนที่ไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้ยิ่งนัก

‘ให้คนตามไปดูบริเวณนี้ ข้าซัดพลังเทพเข้าสู่กายมัน อย่างไรก็ต้องบาดเจ็บหนักแน่’

ไท่จื่อทำตามคำแนะนำของมังกรดำ รีบสั่งให้องครักษ์เร่งออกตามหาในทันที รวมถึงตัวเขาก็ออกจากตำหนักเพื่อช่วยตามหาด้วยอีกคน

“เกิดอะไรขึ้น”

ดวงตาคมเห็นองครักษ์ที่รายงานเฉพาะเหตุการณ์ร้ายในเมืองหลวงรีบวิ่งเข้ามาหาจึงหยุดรอคำรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาก่อน

“เตี้ยนเซี่ย เกิดเหตุนองเลือดขึ้นที่หอโคมเขียวพ่ะย่ะค่ะ”

คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากัน หากคนรายงานเช่นนี้เห็นทีว่าโจทก์ที่ว่าคงไม่พ้นเป็นบุตรหลานขุนนางในราชสำนัก

“จากตระกูลใด”

“เป็นบุตรชายเจ้ากรมพิธีการกับบุตรชายแม่ทัพเซียวพ่ะย่ะค่ะ นางคณิกาให้การต่อกองปราบมาเบื้องต้นว่าบุตรชายแม่ทัพเซียวเป็นคนเริ่มการทะเลาะวิวาทก่อน ซึ่งบุตรชายเจ้ากรมพิธีการเป็นผู้ปลิดชีพบุตรชายแม่ทัพเซียวพ่ะย่ะค่ะ”

ไท่จื่อถอนหายใจออกมา “ถึงแก่ชีวิตสินะ” 

ตอนแรกไท่จื่อก็คิดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่การทะเลาะวิวาทแล้วพลั้งมือเข่นฆ่ากันเท่านั้น ไม่คิดว่ามังกรดำในกายจะกระซิบขึ้นมาในหัวว่าให้เขาพาไปยังที่เกิดเหตุการณ์ เมื่อไท่จื่อมาถึงยังที่เกิดเหตุการณ์ สิ่งที่มังกรดำเพียงนึกสงสัยก็ได้รับคำตอบแล้ว

‘แม้กลิ่นอายจะอ่อนลงไปแล้ว แต่ยังคงหลงเหลืออยู่ เป็นตนเดียวกับที่พยายามทำร้ายเจ้าแน่’

อีกทางด้านหนึ่ง

เสียงของหนักทุ่มลงบนพื้นไม้ดัง ‘ตุบ’ ทำให้หลิวหงเถาที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา ฟังจากน้ำหนักแล้วอย่างไรก็น่าจะเป็นคนมากกว่าสัตว์ตัวน้อยอย่างหมาแมว ด้วยความไม่วางใจนางจึงกระซิบเรียกสาวใช้ที่นอนอยู่ไม่ห่างจากเตียงนางนัก

“ลู่หลิน ลู่หลิน…”

ปกติแล้วหลิวหงเถาชอบนอนคนเดียวมากกว่า แต่เพราะช่วงนี้นางป่วยจึงมีสาวใช้มานอนเฝ้าไข้ด้วย นางเรียกเสียงกระซิบอยู่หลายครั้งแต่ลู่หลินก็ยังนอนแน่นิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนร่างกายเลยสักนิด

“อึก แค่ก ๆ”

          เสียงไอดังขึ้นมาทำให้นางสะดุ้งเฮือก มือเรียวยกขึ้นปิดปากแน่น ตอนนี้อย่าว่าแต่ส่งเสียงเรียกใครเลย แค่การขยับเขยื้อนกายบนเตียงนางก็ยังกลัวว่ามันจะดังเกินไปจนคนที่อยู่ด้านนอกนั้นได้ยิน 

“ช่วย ช่วยด้วย พี่ เถา เถ่า”

คำว่า ‘ช่วยด้วย’ แฝงด้วยความทรมานของเขาทำให้นางตกใจมากพออยู่แล้ว แต่เมื่อเขาเรียกนางด้วยคำที่ไม่มีใครเรียกอีกเลยนอกจากชิงหมินยิ่งทำให้นางตกใจมากกว่าเดิม 

ร่างบางผุดลุกขึ้นมาจากเตียงทั้งที่ร่างกายสวมเพียงชุดคลุมเนื้อบางเท่านั้น ผมเผ้าปล่อยสยายยาวละเอวคอดกิ่วดูเย้ายวนใจผู้คนยิ่ง ไม่ได้คิดเลยว่าสภาพของตนที่เป็นเช่นนี้จะทำให้คนที่ร้องขอความช่วยเหลือหายเจ็บหรือเจ็บมากกว่าเดิม

“หมินมิ่น!”

แม้แสงจากโคมไฟหน้าเรือนจะไม่สว่างนัก แต่ก็พอจะมองเห็นสภาพที่นอนคุดคู้ของชิงหมินอยู่ ไหนจะสีหน้าเจ็บปวดทรมานของเขาอีก

เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่  

“พะ พี่ เถา เถ่า ช่วย ด้วย!”

น้ำเสียงของเขากระท่อนกระแท่นแต่สามารถจับใจความได้ทั้งประโยค หลิวหงเถาไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยเหลือเขาได้อย่างไร แต่ก็ได้ตัดสินใจดึงร่างเขาให้เข้ามาในเรือนก่อน 

ทว่าดึงไปได้ถึงทางเข้าเรือนนอนเท่านั้นนางก็หมดแรงแล้ว!

“ลู่หลิน ลู่หลิน”

หลิงหงเถาร้องเรียกสาวใช้อีกครั้งเพราะอยากได้กำลังเสริม แต่ลู่หลินก็ยังนอนนิ่งเช่นเดิมจนหลิวหงเถาเดินเข้าไปเขย่าตัวแรง ๆ ทว่านางก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้น ชิงหมินที่รู้ดีว่าเพราะอะไรจึงพยายามเอ่ยปากพูด

“ไม่ตื่นหรอก ตอนเช้า ถึงจะตื่น”

แม้หลิวหงเถาจะสงสัยว่าชิงหมินทราบได้อย่างไร แต่เรื่องนั้นยังไม่สำคัญเท่าชีวิตของเขา ขาเรียวเร่งเดินกลับมาหาเขาแล้วพยายามลากร่างไร้เรี่ยวแรงเข้ามาด้านในต่อ แม้จะทะลักทุเลมากแต่สุดท้ายก็สำเร็จ

มือเรียวจับศีรษะเขาให้นอนอยู่บนตักของนางแทน เห็นดวงตาของชิงหมินเริ่มปิดสนิท นางจึงได้เขย่าตัวเขาเบา ๆ เพื่อเรียกสติ

“หมินมิ่นเกิดอะไรขึ้น เหตุใดพี่จึงได้กลิ่นเลือด”

ไม่ปล่อยให้ตนเกิดความสงสัยนาน หลิวหงเถาก็ไล่มือสัมผัสไปบนเสื้อผ้าของเขาจนพบว่าที่มาของกลิ่นนั้นมีความชื้นตรงบริเวณหน้าอก นางจึงรีบปลดชุดของเขาออกแต่ก็ต้องผงะกับภาพที่เห็น 

นี่มันแผลอันใดกัน

ก่อนจะปลดเสื้อผ้าเขาออกนั้น นางแอบคิดไว้ล่วงหน้าว่าอาจจะเป็นแผลจากการโดนดาบฟัน แต่ความจริงแล้วกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย มันเป็นรอยไหม้สีดำเป็นลำพาดผ่านตั้งแต่ช่วงหน้าอกไปจนถึงลำคอ โดยบริเวณคอนั้นปรากฏเป็นลักษณะของกงเล็บอย่างเด่นชัดที่สุด

“ช่วยวางมือของท่านทับที่รอยดำนี้…ได้โปรด”

หลิวหงเถาไม่เข้าใจว่าการใช้มือของตนเองนาบลงที่บาดแผลมันจะสามารถช่วยเขาได้อย่างไรกัน “พี่จะเรียกหมอ…” จนกระทั่งชิงหมินคว้ามือของนางไปวางทับไว้เสียเอง 

“เชื่อข้า” 

น้ำเสียงของเขาจริงจังมากจนนางรู้สึกว่าควรทำตามที่เขาบอก จนเมื่อเวลาผ่านไปได้สักครู่หนึ่งนางก็ตกใจกับผลลัพธ์

“เป็นไปได้อย่างไรกัน!”

รอยดำไหม้บนร่างกายของเขาค่อย ๆ ลดเลือนลงไปเรื่อย ๆ เมื่อใดที่มีแสงลอดออกมาจากแผล รอยไหม้จะหายไป สีหน้าที่เจ็บปวดทรมานในตอนแรกดีขึ้นตามลำดับ จนผ่านไปได้สักประมาณหนึ่งเค่อ ลมหายใจเข้าออกของเขาจึงได้กลับมาเป็นปกติพร้อมกับที่ดวงตากะพริบขึ้นลงเบา ๆ 

“ขอบคุณท่าน”

ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นจากตักเล็ก บ่งบอกว่าร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นหลิวหงเถาเองต่างหากที่แสดงสีหน้าบิดเบี้ยวขึ้นมาแทน

“โอ๊ย”

“พี่เถาเถ่า” 

มือหนาจับไหล่เล็กเอาไว้ สีหน้าฉายชัดว่าเป็นห่วงหลิวหงเถามาก ในหัวคิดไปแล้วว่าการที่นางช่วยรักษาเขาเช่นนี้จะทำให้นางได้รับผลกระทบของการกระทำไปด้วย

“ไม่เป็นไร ๆ แค่เหน็บกิน”

ชิงหมินถอนหายใจยาว เอื้อมแขนไปอุ้มร่างบางกลับไปนั่งบนเตียงแทน ส่วนเขานั่งชันเข่าอยู่ที่พื้นหน้าเตียงช่วยนวดขาให้ทั้งสองข้าง จังหวะนี้หลิวหงเถาถึงได้ถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ว่าเขาไปโดนอะไรมา แล้วเหตุใดนางจึงสามารถรักษาเขาได้

“เพราะพี่เถาเถ่าเป็นผู้วิเศษกระมังถึงสามารถรักษาหมินมิ่นได้…ไม่สิ! ตั้งแต่หมินมิ่นจำความได้ ท่านก็คือผู้วิเศษของหมินมิ่นเสมอมา”

ชิงหมินไม่ตอบตรง ๆ ทั้งยังเฉไฉไปเรื่องอื่น หลิวหงเถาจึงได้ดึงแขนเขาให้ขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วมองหน้าจะเอาคำตอบให้ได้

“บอกความจริงมาบัดเดี๋ยวนี้ เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า มีเรื่องอะไรที่ปิดบังพี่อยู่เช่นนั้นหรือ”

ชิงหมินยิ้มเยาะตนเองในใจ จะพูดออกไปได้อย่างไรว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นใครกันแน่ เป็นไปได้เขาอยากจะลบความทรงจำของนางอีกครั้งหนึ่ง แต่อิงจากพลังที่เหลือในตอนนี้ แค่ยังคงความมีร่างเนื้อของมนุษย์อยู่ต่อไปได้ก็เก่งมากพอแล้ว

“ที่จริงก็นับว่าข้าปิดบังท่านอยู่หลายเรื่อง”

เขามองตาหลิวหงเถานิ่ง คนฟังก็จ้องตารอเอาคำตอบอย่างตั้งใจเช่นกันโดยไม่ให้หญิงสาวได้ทันตั้งตัว มือหนาก็เอื้อมไปจับใบหน้าเล็กแล้วประทับริมฝีปากลงไปแนบชิด 

“อื้อ!”

หลิวหงเถาเผยอริมฝีปากออกเล็กน้อยเพราะตั้งตัวไม่ทัน แต่นั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ชิงหมินตวัดลิ้นชิมรสได้ถนัดถนี่ ทุกอย่างของนางสามารถทำให้เขาหลงใหลได้อยู่เสมอ เพียงแค่แตะต้องนิด ๆ ก็อยากจะทำมากกว่านี้ให้ลึกซึ้งขึ้นไปอีก 

แต่แล้วก็ต้องโดนดับฝันไปเมื่อมือบางผลักอกเขาออกอย่างแรง!

“หมินมิ่น!”

“ข้ารักท่าน”

คำสารภาพรักที่ปุปปับเช่นนี้ทำเอานางตั้งตัวไม่ทันจนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากที่จะต่อว่าเขาแรง ๆ ก็ถูกประโยคนี้เบนความสนใจไป และที่สำคัญยังทำให้นางลืมเลือนเรื่องที่กำลังจะเค้นถามเขาก่อนหน้านี้ด้วย

“พูดอะไรออกมานะหมินมิ่น แล้วเมื่อครู่เจ้า…จุมพิตพี่!”

ท่าทางตื่นตกใจของนางทำให้ชิงหมินหลุดหัวเราะออกมา ดวงตาหลุบลงต่ำจนเผลอมองส่วนอวบอิ่มของกายบางเข้า 

ชุดที่นางใส่อยู่บางมากและยังไร้เอี๊ยมบังทรง ทำให้เห็นยอดประทุมถันดุนดันออกมาอย่างเห็นได้ชัด คอแกร่งเผลอกลืนน้ำลายคงคอ ผู้เป็นเจ้าของร่างกายมองตามสายตาเขาลงไป

“นี่…”

นางคิดไม่ทันหรืออย่างไรชิงหมินไม่รู้ แต่แทนที่นางจะคว้าผ้าห่มมาคลุมกายไว้แต่กลับโผลตัวเข้าหาเขาเพื่อปิดบังร่างกายแทน 

หลิงหงเถารู้ตัวว่าตัวเองคิดผิดก็ตอนที่ชิงหมินสอดแขนเข้ากับเอวคอดกิ่วแล้วดันตัวนางนอนลงแนบเตียง

“หมินมิ่นรักพี่เถาเถ่า”

ใบหน้าของทั้งคู่อยู่แนบชิดกันมาก ไฟจากตะเกียงหัวเตียงทำให้หลิวหงเถาเห็นสายตาของเขาในยามที่เอ่ยบอกรักนางได้อย่างชัดเจน มันทั้งจริงจังและแฝงไปด้วยอารมณ์รักใคร่แบบที่นางไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้จากเขามาก่อน 

ในจังหวะที่ริมฝีปากหนากำลังลงมาแนบริมฝีปากของนางอีกครั้ง นางก็หันใบหน้าหนีจนจมูกโด่งสัมผัสไปที่ผิวแก้มของนางแทน

“นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้ากลับไปนอนเถิด”

“ยังไม่ง่วงเลย จะนอนได้อย่างไร”

เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพร้อมกับที่จมูกโด่งฝังเข้ากับลำคอขาว ริมฝีปากเย็นเฉียบจรดลงบนผิวนุ่มพร้อมตวัดลิ้นชิมรสไปด้วย แน่นอนว่าหลิวหงเถาไม่ได้ปล่อยให้เขาทำตามใจ ออกแรงดิ้นให้เขาหลุดออกไปจากร่างนาง แต่ดิ้นอีท่าไหนไม่รู้ ชุดคลุมเนื้อบางกลับหลุดออกจากกายจนเผยเนินเนื้อเรียกอารมณ์กระสันให้กายหนุ่มมากขึ้น

นางคงไม่รู้ว่ายิ่งดิ้นทุรนทุรายให้หลุดออกไปจากกายเขามากเท่าไร มันก็ยิ่งดูยั่วยวนใจมากขึ้นเท่านั้น เพื่อไม่ให้ตนเองเผลอไผลไปมากกว่านี้ ก็ต้องเป็นเขาที่เป็นฝ่ายตัดใจเสียเอง

“…วันนี้เท่านี้ก่อนก็ได้ รออีกเพียงไม่นานข้าจะทำให้เรื่องของเราเป็นไปได้อย่างถูกต้อง”

***นิยายเรื่องนี้มีวางขายเล่มเต็มที่ Mebmarket***