๒๐

ในที่สุดสิ่งที่เสนาบดีหลิวและฮูหยินกังวลก็ได้รับการยืนยัน เมื่อวันต่อจูม่านหลิงได้ต้อนรับแขกขบวนใหญ่อันประกอบไปด้วยนางกำนัล ขันทีและองครักษ์ส่วนพระองค์จากตำหนักคุนหนิง 

เพราะหลิวหงเถาไปคลุกตัวอยู่กับว่าที่ไท่จื่อเฟยเพื่อแก้ชุดอภิเษก ทำให้คนในวังพลาดโอกาสที่จะได้เห็นท่าทีของนาง

“จวนเสนาบดีหลิวยินดีและเป็นเกียรติที่ได้ต้อนรับท่านกงกงเจ้าค่ะ รอสักครู่นะเจ้าคะเดี๋ยวข้าให้เด็ก ๆ ไปยกน้ำชากับขนมมาให้”

“ไม่รบกวนฮูหยิน” 

ขันทีคนสนิทของฮองเฮาอีกคนหนึ่งยกมือห้าม พร้อมทั้งพูดถึงธุระของตนเองในวันนี้ให้แล้วเสร็จก่อนที่จะไปอีกจวนหนึ่ง

“แคว้นซู่ส่งของเข้ามายังตำหนักคุนหนิง ฮองเฮาทรงเห็นว่าเหมาะกับคุณหนูหลิวจึงได้ให้เราเป็นตัวแทนมามอบให้ พระนางยังหวังอีกว่าหลังพิธีอภิเษกเตี้ยนเซี่ย ตำหนักคุนหนิงจะได้ต้อนรับฮูหยินกับคุณหนูหลิว”

จูม่านหลิงยิ้มค้างไปแล้ว นางตะลึงไปชั่วขณะจนสาวใช้คนสนิทต้องเข้ามาสะกิดแขนยิก ๆ นางจึงได้รู้ตัวแล้วค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

“เช่นนั้นรบกวนท่านกงกงทูลเสด็จให้ว่าเรายินดีเจ้าค่ะ”

กงกงเฒ่ายกยิ้ม สายตาจิ้งจอกมากเล่ห์เห็นเพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าฮูหยินของเสนาบดีหลิวมีท่าทีอยางไร แน่นอนว่าเขาย่อมรายงานเรื่องนี้ให้นายตนทราบด้วย

หลังจากที่ขบวนของคนในวังออกไปได้ไม่นาน รถม้าของหลิวหงเถาก็แล่นมาจอดยังหน้าประตูใหญ่ นางก้าวเท้าลงจากรถม้าตามการช่วยเหลือของชิงหมินที่มายืนรออยู่นานแล้ว

“เหนื่อยมากเลยหมินมิ่น”

เมื่อพากันเดินเข้าจวนมาได้ หลิวหงเถาก็บ่นอุบอิบในทันที เลยลืมสังเกตไปว่าสีหน้าท่าทางของชิงหมินในตอนนี้เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

“ตอนแรกก็ว่าจะเพิ่มแค่ผ้ากับพู่ แต่เมื่อเช้าผ่านร้านขายชุดแต่งงานสตรีสำเร็จรูป ลวดลายนกยูงเกินหน้าเกินตาไปมาก ใจพี่มันไม่ยอมแพ้คนอื่นไง เลยประโคมปักปีกหงส์และเบญจมาศดอกเล็กเพิ่มตรงชายกระโปรงที่ลากยาวไปด้วย หางยกยูงก็หางนกยุงเถอะ หรือจะสู้”

“เช่นนั้นไปพักผ่อนดีหรือไม่ขอรับ” 

เขากล่าวเสียงราบเรียบไม่บอกอารมณ์ แต่ก็ยังคงเดินตามหลังหลิวหงเถามาเรื่อย ๆ

“อือ เดี๋ยวไปคารวะท่านแม่ก่อน”

ระหว่างทางมีบ่าวในจวนเดินเข้ามาหาหลิวหงเถา แล้วบอกนางว่าฮูหยินรออยู่ที่เรือนรับแขก ทั้งคู่จึงได้มาที่เรือนดังกล่าว ซึ่งสิ่งแรกที่สะดุดตาหลิวหงเถาเลยย่อมไม่พ้นหีบมากมายที่วางไว้ตั้งแต่ทางเข้าเรือนทอดยาวมาจนถึงตัวเรือนด้านใน ทำเอาหญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ในใจคิด…

คงไม่ใช่ว่าท่านแม่ตกปากรับคำใครเข้าแล้วรับของหมั้นผู้อื่นมาแล้วหรอกนะ!

“เถาเอ๋อร์” 

เสนาบดีหลิวเห็นบุตรสาวไม่เข้านั่งด้วยกันสักที จึงได้เรียกสตินางให้หลุดออกมาจากโลกส่วนตัว นางถึงได้เดินเข้ามาทำความเคารพประมุขของตระกูลทั้งสอง

“คารวะท่านพ่อท่านแม่ เถาเอ๋อร์กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

นางย่อกายลงทำความเคารพบิดามารดาอยู่ก็จริง แต่สายตายังคงจดจ้องไปยังหีบมากมายที่วางอยู่ในเรือนรับแขก พอเดินไปเปิดกล่องด้านในดูก็เห็นว่าเป็นแพรพรรณหลากสีทั้งสำเร็จรูปและเป็นทั้งแบบพับ ด้าย เครื่องประดับไม่ว่าจะเป็นปิ่น รัดเกล้า ต่างหูมุก หยก กำไล พอเปิดไล่ดูหีบอื่น ๆ ก็เป็นพู่กันขนาดต่างกัน สีที่หลิวหงเถาไม่เคยเห็น เมื่อพิจารณาถึงของมากมายหลายหีบนี้ ดูเหมือนว่าจะมีแต่ของที่นางชอบทั้งนั้นเลย

“อือ…” หลิวหงเถาร้องครางในลำคอ ในหัวคิดว่าควรจะถามออกไปเลยดีหรือไม่ว่าทั้งหมดนี่ใช่ของหมั้นนางหรือเปล่า และคงเพราะสีหน้าของนางแสดงอาการสับสนออกมาอย่างชัดเจน จูม่านหลิงจึงได้เฉลยให้

“ของจากแคว้นซู่นะ ฮองเฮาพระราชทานให้เจ้า”

แคว้นซู่เป็นแคว้นใหญ่บ้านเกิดของฮองเฮา พระนางเป็นองค์หญิงที่อภิเษกเข้ามาเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างแคว้น ในหนึ่งปีจะมีของส่งเข้าตำหนักคุนหนิงสองครั้ง ผู้ที่จะได้รับของพระราชทานจากฮองเฮาแน่นอนว่าจะต้องสร้างคุณงามความดีอะไรไว้

“เป็นเพราะเถาเอ๋อร์ช่วยเซียนเหม่ยปักชุดอภิเษกหรือเจ้าคะ ฮองเฮาจึงได้พระราชทานของให้เถาเอ๋อร์มากมายถึงเพียงนี้”

หลิวหงเถาเลือกตั้งคำถามขึ้นมาแบบนี้เพราะลึก ๆ นางหวังว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้จริง ๆ ซึ่งก็ทำให้บิดามารดาของนางถึงกับกระอักกระอ่วน

“นี่เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น เจ้าก็อย่าเพิ่งตกใจไปละ”

หลิวหงเถาเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างบิดาตนแล้วจ้องหน้าเอาคำตอบนิ่ง มือบางสองข้างกุมเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองได้เผลอจิกเล็บลงกลางฝ่ามืออีกครั้งแล้ว 

“กงกงเป็นตัวแทนของฮองเฮาเชิญเจ้าแม่ลูกเข้าเฝ้าหลังพิธีอภิเษกของไท่จื่อ ซึ่งสิ่งที่เราคิดไว้ก็คือพระนางอาจจะตรัสถึงเรื่องรับเจ้าเป็นเช่อเฟยของตำหนักบูรพา แต่ก็อย่างที่บอก นี่เป็นเพียงแค่การคาดเดาเท่านั้น เถาเอ๋อร์อย่าเพิ่งคิดมากไปเ”

หลิวหงเถาเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาทั้งสองข้างแข็งค้าง ลิ้นแข็ง เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ชิงหมินที่ดวงตาจับจ้องอยู่ที่นางตลอดเวลาจึงได้ขอเสียมารยาทต่อเจ้านายทั้งสองพูดสอดขึ้น

“พี่เถาเถ่าอย่าจิกเล็บลงฝ่ามืออีกเลยนะขอรับ”

เสนาบดีหลิวรีบดึงมือของหลิวหงเถาออกจากกันในทันที เพราะการสัมผัสมือกันในครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าบุตรสาวตัวเย็นมาก เพียงในเวลาไม่นานต่อจากนั้น แขนขาของหลิวหงเถาก็กระตุก มือเริ่มแข็ง สร้างความตื่นตกใจให้ทุกคนยิ่งนักโดยเฉพาะจูม่านหลิงที่ทำอะไรไม่ถูกจนตัวแข็งทื่อ

“พี่เถาเถ่า!”

มีเพียงแค่ชิงหมินเท่านั้นที่รับมือกับอาการของหลิวหงเถาได้ดี เขามาถึงตัวของนางเร็วมาก สมัยก่อนเขาอาจจะใช้มือของตนเองสอดเข้าปากนางเพราะกลัวว่านางจะกัดลิ้นตัวเอง แต่ท่านหมอได้แนะนำว่าการเอาสิ่งของยัดปากคนที่มีอาการลมชักเป็นวิธีที่ผิด สิ่งที่เขาควรทำคือจับนางนอนตะแคงข้าง ใช้มือรองศีรษะนางไว้ก่อนชั่วคราว จากนั้นก็คลายเสื้อผ้าที่รัดอยู่ให้หลวมเพื่อการหายใจที่สะดวก 

“ทุกคนเงียบก่อนขอรับ”

เขาหลับตาลงนิ่ง พยายามจับเวลาในหัว หากนางยังไม่คลายอาการชักสักที เขาคงต้องรักษานางด้วยวิธีการอื่นแล้ว

ทุกคนเงียบเสียงตามคำสั่งของชิงหมิน ดวงตาจ้องมองอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ  ดีที่นางเป็นเพียงไม่นานเท่านั้น ร่างกายหยุดกระตุกแล้วกลับมาหายใจได้เป็นปกติเหมือนเดิม แต่ดวงตายังคงเลื่อนลอย แขนขาเปลี้ย

“พานางไปที่ห้องพักเร็ว”

ชิงหมินพยักหน้ารับแล้วเป็นคนอุ้มหลิวหงเถากลับเรือนนอนของนาง ตอนท่านหมอมานางยังคงมีสติอยู่ จึงยังทันได้กินยากันชักที่หมอจ่ายยาให้ จากนั้นก็หลับไปพร้อมอาการอ่อนเพลียโดยมีหลิวฮูหยินนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง น้ำตาของคนเป็นแม่หยดลงเป็นสาย 

“เถาเอ๋อร์เป็นเช่นนี้บ่อยหรือ เจ้าดูจะรับมือกับอาการของนางได้ดียิ่ง”

“เป็นเฉพาะช่วงที่พักผ่อนน้อยหรือไม่ก็ความเครียดสะสมเยอะขอรับ หากนางเป็นอีกครั้งห้ามนำอะไรยัดเข้าปากนางนะขอรับ ไม่ต้องกลัวว่านางจะกัดลิ้นตัวเอง เพราะว่าในความเป็นจริงแล้วไม่มีใครเป็นอะไรไปเพราะกัดลิ้นตนเอง” 

หลิวฮูหยินเกิดอาการรู้สึกผิดขึ้นมา เพราะหลิวหงเถาไม่เคยบอกนางเลยว่าตนเองเคยเกิดอาการเช่นนี้ขึ้น 

“ขอบคุณเจ้านะที่อยู่เคียงข้างนางในเวลาที่ลำบาก”

“ยินดีขอรับ”

เขาก้มหน้ารับคำด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำขอบคุณนั้น ตอนนี้ในหัวมันคิดถึงแต่เรื่องอาการของนางต่างหาก ลมชักเป็นโรคทางสมองที่หากเกิดขึ้นบ่อยก็อันตรายถึงชีวิตได้

“ท่านพี่ เราปฏิเสธฮองเฮาไปดีหรือไม่เจ้าคะ อ้างเรื่องสุขภาพของเถาเอ๋อร์ไปก็ได้ ข้าไม่อยากให้นางเป็นแบบนี้อีก”

เสนาบดีหลิวหลับตาลงสนิทแล้วพยักหน้ารับ เมื่อครู่นี้หัวใจเขาเกือบจะวายตาย หากบุตรสาวเป็นอะไรขึ้นมาคงได้ตายพร้อมกันไปจริง ๆ แน่

“อือ เดี๋ยวพี่จะหาทางทูลฝ่าบาทเอง”

ชิงหมินลอบยิ้มให้กับคำพูดของเสนาบดีหลิว แต่ส่วนลึกในใจเขาคิดว่าอย่างไรตระกูลหลิวก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือฮองเฮาได้ง่าย ๆ หรอก นอกเสียจากว่าเขาจะ…

จัดการ!