Share

บทที่ 250

Penulis: ลิ่วเยว่
เมื่อได้ยินคำพูดของเชียนอวี่ ใต้เท้าหลี่ก็ขมวดคิ้วและเอ่ยด้วยโทสะ “ส่งขี้ข้ามาจะทำอะไรได้?! คนของกรมโยธาล่ะ? คนของกรมโยธาอยู่ที่ไหน? มาแล้วหรือยัง?!”

เนื่องจากเมื่อครู่ใต้เท้าหลี่เดินเร็วจึงหกล้มหลายหน ยังไม่ทันได้ทำแผล ใบหน้าจึงมีเลือด ยามนี้บันดาลโทสะ ใบหน้าจึงยิ่งดุดัน

มีมือปราบเดินมาเอ่ย “ใต้เท้า เสนาบดีกรมโยธาใต้เท้าเฉินป่วยฉับพลันเสียชีวิต เกรงว่าโรคจะแพร่ไปทั้งจวนจึงเผาศพแล้วขอรับ”

ใต้เท้าหลี่ผงะ จากนั้นก็แค่นเสียงหัวเราะ “ป่วยฉับพลันเสียชีวิต? ตายแล้วหรือหนีไปแล้ว?”

“นี่... ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ” มือปราบเอ่ย

ใต้เท้าเหลียงรองเสนาบดีกรมคลังมาถึง เขากระหืดกระหอบเอ่ย “ใต้เท้าหลี่ เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่? เขื่อนที่เพิ่งสร้างเสร็จบอกจะแตกก็แตกได้อย่างไร?”

“ข้าก็อยากถามเรื่องนี้กับท่านอยู่พอดี จากที่ข้ารู้มา กรมคลังกับกรมโยธาตรวจสอบรับด้วยกัน ตอนที่ตรวจสอบไม่ได้ดูอย่างละเอียดหรือ?” ใต้เท้าหลี่มองตาขวางและถาม

ใต้เท้าเหลียงยิ้มขม “ใต้เท้าหลี่ก็ใช่จะไม่รู้ ข้าอยู่ในกรมคลังเฉกเช่นอากาศธาตุ ใต้เท้าถงเป็นคนตรวจสอบด้วยตัวเอง ข้าไม่เคยเห็นมีแต่ภาพแบบและการใช้วัสดุด้วยซ้ำ!”

“แม่งเอ๊ย
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 376

    จ่านเหยียนยิ้มลับลมคมใน “เรื่องนี้ท่านไม่ต้องรู้หรอก”ราชครูถงไม่ถือว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจ หากจะถอนรากถอนโคนเขาก็ใช่เรื่องที่จะทำได้ในวันสองวัน นางค่อย ๆ จัดการได้ ที่นางห่วงในยามนี้คือมังกรร้ายต่างหาก“เจ้าเป็นใครกันแน่?” ในที่สุดมู่หรงฉิงเทียนก็ถามออกมาตอนนี้เขาย่อมไม่คิดว่านางคือคุณหนูใหญ่ในอนุภรรยาจวนสกุลหลงนั่น แต่นางมาจากที่ใดกัน? ใครให้นางมา? แล้วจุดประสงค์ที่นางมาคืออะไร?“พี่สะใภ้ของท่าน!” จ่านเหยียนยิ้มซุกซน “ความจริงไยต้องอยากรู้ว่าข้าคือใคร? ท่านรู้แก่ใจดีว่าข้าไม่มีประสงค์ร้ายกับท่าน”“อย่างนั้นหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนจับจ้องดวงตานาง หมายเห็นความผิดแผกจากดวงตาของนาง ทว่าหลงจ่านเหยียนในปัจจุบัน นอกจากติดค้างเสื้อผ้าชุดหนึ่งของเขาแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ผิดต่อเขา ดังนั้นเขาจึงมองอะไรไม่ออกจ่านเหยียนให้เขามองอย่างเปิดเผย เอ่ย “จะใช่หรือไม่ ท่านอ๋องรู้แก่ใจดี”มู่หรงฉิงเทียนถาม “ตกลงเจ้าใช่ปีศาจจิ้งจอกหรือไม่”นี่คือคำถามที่สองที่มู่หรงฉิงเทียนถามนางแล้ว นางไม่อยากตอบแต่ต้องตอบ “ข้าไม่ใช่ปีศาจจิ้งจอก ข้าไม่ใช่ปีศาจ ข้าคือมนุษย์”“ปีนี้เจ้าอายุเท่าไรแล้ว?” หากนางไม่ใช่ปีศาจ

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 375

    ทว่านี่มิใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือชินอ๋องมากมายล้วนมีชุดนี้กันหมด?เซ่อเจิ้งอ๋องมี ฉีชินอ๋องก็ต้องมีแน่ หากขอจากเขา เสื้อผ้านานขนาดนี้แล้วเขาคงไม่ต้องการแล้วกระมัง? นางซื้อในราคาสูงได้เมื่อคิดถึงตรงนี้ก็เอ่ยกับกัวอวี้ “พรุ่งนี้เจ้าออกวังไปขอชุดนี้กับฉีชินอ๋อง เจ้าบอกว่าข้าต้องการ หากเขาไม่ยินดีให้ก็ดูว่าเขาจะขายเท่าไร ข้าจะซื้อ เท่าไรก็ซื้อ”กัวอวี้เอ่ย “กลัวแต่เงินเท่าไรท่านอ๋องก็ไม่ขายเพคะ เพราะนี่คือความคิดถึงที่เสด็จย่าของเขาหลงเหลือไว้ให้ ไม่แน่ว่าเขาจะยอมขาย?”“ลองดูก่อนเถอะ มิเช่นนั้นข้าจะอธิบายกับทางมู่หรงฉิงเทียนไม่ได้” จ่านเหยียนเอ่ยอย่างอัดอั้นตันใจมากนี่ต้องใช้เงินก้อนโตแน่ หากเป็นนาง มีคนมาซื้อของที่แม้นางไม่ต้องการ แต่อีกฝ่ายต้องการให้ได้เช่นนี้ นางต้องเพิ่มราคาแน่จี๋เสียงออกไปอย่างหวาดกลัว แม้เรื่องนี้จะไม่โทษนาง แต่นางก็ยังรู้สึกผิดค่ำคืนนี้จ่านเหยียนหลับไม่สนิทตลอดทั้งคืน มักฝันร้าย ในความฝันเห็นมู่หรงฉิงเทียนทวงเสื้อผ้ากับนางอย่างดุดัน นางสะดุ้งตื่นจากความฝันหลายต่อหลายครั้ง เฮ้อ ชาตินี้มิเคยติดค้างผู้ใดมาก่อน คิดไม่ถึงว่ามาถึงที่นี่จะติดค้างเสื้อผ้าช

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 374

    “ก็จริงเพคะ หากเป็นอาภรณ์ของคุณหนูใหญ่จะไม่ทิ้ง บ่าวเห็นพระองค์สวมกลับมาจากนอกวัง ยังเป็นของที่คนอื่นเคยสวมใส่ ก็ไม่รู้ว่าสะอาดหรือไม่ จึงทิ้งเป็นขยะไปเพคะ” จี๋เสียงเริ่มหน้าซีด รู้สึกว่าครั้งนี้ตัวเองก่อเรื่องใหญ่แล้วจ่านเหยียนพึมพำ “ให้ตายเถอะ ครั้งนี้จะเอาเสด็จย่าที่ไหนไปชดใช้เขาเล่า?”จะให้เสด็จย่าของเขาคลานออกมาจากโลงตัดเย็บให้เขาใหม่ชุดหนึ่งก็ไม่ได้กระมัง?กัวอวี้เห็นจ่านเหยียนหน้าตาตึงเครียด จึงเดินเข้ามาถาม “ทรงเป็นอันใดไปหรือเพคะ?”จี๋เสียงเอ่ยอย่างประหวั่นพรั่นพรึง “กัวกูกู บ่าวทำผิด ทำให้คุณหนูใหญ่กริ้วแล้วเจ้าค่ะ”แต่ไหนแต่ไรมาจี๋เสียงเป็นคนบุ่มบ่าม ทำงานสะเพร่าเสมอ กัวอวี้จึงพูดอย่างหงุดหงิด “เจ้าทำอันใดผิดอีก? ทำปิ่นปักผมของคุณหนูใหญ่หายหรือ? หรือจะเป็นต่างหู? หรืออันใด?”“บ่าวทิ้งอาภรณ์ที่คุณหนูใหญ่สวมกลับมาวันนั้นเจ้าค่ะ” จี๋เสียงเอ่ยอ้อมแอ้มน้ำตาคลอ“อาภรณ์บุรุษนั้นหรือ? คุณหนูใหญ่ตรัสว่าไม่ต้องการแล้วมิใช่หรือ?” วันนั้นกัวอวี้ก็ได้ยินจ่านเหยียนพูดเหมือนกันว่าไม่ต้องการแล้วจ่านเหยียนเท้าหน้าผาก มองกัวอวี้อย่างเศร้าหมอง “เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าชุดนั้นเป็นอย่างไ

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 373

    ทั้งสองโต้กันสองสามคำก็เริ่มสงบจิตใจสนทนา“นี่ พูดจริง ๆ นะ ท่านคิดเห็นอย่างไรกับมู่หรงเจี้ยน” จ่านเหยียนใช้ศอกกระทุ้งเขาแล้วถามมู่หรงฉิงเทียนชายตา “เกี่ยวอันใดกับเจ้าด้วย?”“ก็คุยกันหน่อย”“ดูเหมือนว่าเจ้าจะใส่ใจเขามากนะ” มู่หรงฉิงเทียนไม่ตอบแต่ถามกลับจ่านเหยียนยิ้มเอ่ย “ข้าเคยบอกแล้ว เพราะเขาคือฮ่องเต้ ดังนั้นข้าจำเป็นต้องประคับประคองเขา นี่คือเรื่องที่ข้าเคยรับปากกับอดีตฮ่องเต้”“เจ้ากับเขามิได้มีสายใยสามีภรรยา” น้ำเสียงของมู่หรงฉิงเทียนพิลึกเล็กน้อย“แต่ก็มีสถานะสามีภรรยา ตำแหน่งไทเฮายังเป็นพระองค์ที่ประทานให้ หากไม่มีพระองค์ ข้าก็ไม่มีลาภยศสรรเสริญมีอำนาจเรียกลมเรียกฝนในปัจจุบัน ”จ่านเหยียนยิ้มกล่าว“ไสหัวไป!” เขาเตะนางทีหนึ่งจ่านเหยียนเอื้อมมือตีตำแหน่งที่เขาเตะมา “กระโปรงตัวใหม่ ระวังจะทำเปื้อน ท่านที่เป็นอ๋องยากไร้จะชดใช้ไม่ไหว”“ทุเรศสิ้นดี” มู่หรงฉิงเทียนปราดตามองนางด้วยความดูถูก“ท่านสิทุเรศ ท่านดูเสื้อผ้าของท่าน เอาของอาซานมาชัด ๆ สั้นขนาดไหน เท้าเบ้อเร่อโผล่ออกมาแล้ว!” จ่านเหยียนหัวเราะคิก ๆ พลางเตะน่องของเขามู่หรงฉิงเทียนดึงชุดลงมา แต่มันสั้นจริง ๆ จึงคลุม

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 372

    ดวงวิญญาณแตกสลายคืออภิมหาสังหารในโลกาเพราะมันหมายถึงทุกสิ่งคืนสู่ความว่างเปล่าและที่นางทำได้เพียงหนึ่งเดียวก็คือตามหาเขาให้เจอโดยด่วน จากนั้นก็ปราบเขา ช่วยดวงวิญญาณที่เขากลืนกินออกมายามนี้พลังเจ็ดวันของนางสูญไปแล้วกว่าครึ่ง หากตามหาเขาไม่พบในสามวันนี้ นั่นจะต้องดึงเวลาไปหลังสี่สิบวันแล้วมีคทามังกรอยู่ นางกลับไม่กลัวว่าเขาจะโจมตีกลับ ต่อให้เขาโจมตีกลับมาก็ทำร้ายนางมิได้ คทามังกรคือประมุขแห่งมังกร มังกรทุกตนในสี่สมุทรต้องฟังคำสั่งของคทามังกรทั้งสิ้นแน่นอน นอกจากเทพมังกรที่ช่วยผานกู่เบิกฟ้าดินท่านนั้นเพียงแต่นางชอบควบคุมทุกอย่างอยู่ในมือ นางรู้สึกว่าเช่นนี้จึงจะอุ่นใจที่สุด ก็อย่าง... อย่างมู่หรงฉิงเทียนในเวลานี้“ท่านเซียนยังมีเรื่องอื่นในใจหรือ?” พระอาจารย์เป่ากวงถามจ่านเหยียนเงยหน้ามองเขา ตามด้วยปฏิเสธ “ไม่มี”พระอาจารย์เป่ากวงคลี่ยิ้ม “ไม่มีจะดีที่สุด”จ่านเหยียนเห็นดวงตาที่ราวกับมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งก็รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ “ข้าจะกลับแล้ว”พระอาจารย์เป่ากวงค้อมตัวเล็กน้อย “ส่งท่านเซียน”จ่านเหยียนเดินเร็วมาก พริบตาเดียวชายเสื้อก็หายวับไปนางเพิ่งเดินบนระเบียงทาง

  • ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง   บทที่ 371

    จ่านเหยียนยืนอยู่ในลานตำหนักดูทุกคนเก็บกวาดครู่หนึ่ง กัวอวี้จึงเดินมาเอ่ย “ดึกแล้ว คุณหนูใหญ่รีบบรรทมเถอะเพคะ”จ่านเหยียนบิดขี้เกียจพลางแหงนหน้ามองม่านรัตติกาล จันทราทอแสงสุกใสผลุบ ๆ โผล่ ๆ หลังชั้นเมฆ จ่านเหยียนถามกัวอวี้ “พระอาจารย์เป่ากวงอยู่ที่ไหน?”“ยามนี้เกรงแต่จะจำวัดแล้วเพคะ” กัวอวี้ตอบ“มิเป็นไร ข้าจะไปพบเขาหน่อย” จ่านเหยียนเก็บเรื่องเอาไว้ในใจ อยากหาคนระบายสักหน่อยกัวอวี้เอ่ย “เช่นนั้นก็ได้ บ่าวจะไปกับคุณหนูใหญ่ พระอาจารย์กับท่านนักพรตอยู่ที่เรือนรับรองเพคะ” (เรือนสำหรับรับรองราชทูตหรือแขกพิเศษ อยู่ห่างจากวังหลวงมาก จำเป็นต้องเดินเท้าระยะเวลาหนึ่ง)“ไม่ละ เจ้าพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ ข้าอยากเดินคนเดียว เมื่อครู่กินแน่นเกินไป เดินสักหน่อยจะได้ย่อยอาหารด้วย” จ่านเหยียนกล่าวจบก็เดินออกไปข้างนอกกัวอวี้มองเงาหลังของจ่านเหยียน จากหว่างคิ้วของนาง เห็นได้ว่านางมีเรื่องในใจ เพียงแต่ด้วยสถานะของนางไม่สะดวกจะถามพระอาจารย์เป่ากวงยังไม่จำวัด เขาราวกับรู้ล่วงหน้าว่าจ่านเหยียนจะมา ดังนั้นจ่านเหยียนเพิ่งเข้าประตูเรือนรับรอง เขาก็ผลักประตูออกมา“หลวงจีน เจ้ารู้ว่าข้าจะมาหรือ” จ่านเหย

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status