บทที่ 24 สวรรค์กลั่นแกล้ง

โม่จ้าวหยวนกวาดสายตามองใบหน้าหวาน ริมฝีปากสีกุหลาบบวมเจ่ออย่างเห็นได้ชัด เขาลอบยิ้มอย่างนึกเอ็นดู หลี่หลานซินเริ่มขยับตัวแล้ว เปลือกตาบางเปิดปรือเนิบนาบ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นเล็กน้อยจึงทันสบประสานเข้ากับนัยน์ตาคมเข้มซึ่งกำลังจับจ้องตนอยู่ หลี่หลานซินรีบหลุบลงแก้เขิน เพียงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ใบหน้าเนียนพลันระบายสีชมพูระเรื่อ 

เสียงทุ้มยิ้มขัน ฝ่ามือหยาบระคายช้อนเชยปลายค้างโค้งมนแผ่วเบา ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยอมมองตอบเขา 

"เป็นอะไรหรือ ไฉนไม่ยอมมองหน้าสามีเล่า" 

แก้มของนางแดงปลั่งจนทำอันใดไม่ถูก "ปะ…เปล่าเจ้าค่ะ" 

โม่จ้าวหยวนยิ้มบาง เขารู้ดีว่าเมื่อคืนเป็นครั้งแรกของนาง ริมฝีปากได้รูปจรดลงหน้าผากนูนเด่นด้วยความทะนุถนอม เอ่ยถามเสียงแผ่ว "เจ็บหรือไม่" 

ยิ่งได้ยินวาจาเป็นห่วงเป็นใย ความขวยเขินยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทบทวี

ถามอะไรเนี่ย น่าอายชะมัด 

หลี่หลานซินส่ายหน้าเป็นพัลวัน ดูเหมือนโม่จ้าวหยวนไม่อยากปักใจเชื่อเท่าใด เขารั้งกายของอีกฝ่ายมาสวมกอด เพลานี้เข้าสู่ยามซื่อ