ตอนที่ 12 ร่วมเดินทาง

“เสี่ยวเอ๋อ มีห้องพักว่างหรือไม่”

น้ำเสียงแม้เนือยและเบา ทว่ากลับทรงอำนาจ หลี่เจิ้นจึงเงยหน้าขึ้นมอง ครั้นทุกคนเห็นผู้มาใหม่ก็ต่างตะลึง ความเงียบสงัดโรยตัวลงในทันใด

ชินอ๋อง งดงามสูงส่ง สง่าดุจบุตรแห่งมังกร รอยยิ้มเพียงบาง ๆ แต่กลิ่นอายรอบกายกลับกดดันผู้คน

เซียวหลีหยวน บุรุษรูปงามผู้หนึ่ง แผ่ความเฉยเมย รอบหน้าเรียบสงบดุจผืนน้ำไร้ระลอก คล้ายไม่ใส่ใจสรรพสิ่ง

ตงซิงหยวน งามผ่องดังหยก ละมุนละไม โปรยยิ้มให้ทุกคนในห้อง แววตาแฝงความยินดี

แก๊ก…แก๊ก

เสียงตะเกียบตกพื้นทำลายความเงียบ ทุกสายตาเบนไป—เหมยหลิง ลุกขึ้นคำนับขออภัยแล้วคุกเข่าลง นางอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา มาครบกันหมด… แล้วตงซิงหยวนมาได้อย่างไร มิใช่ต้องอยู่ดูแลวังหลวงหรือ

นางหารู้ไม่—สามบุรุษจึงออกจากเมืองได้ ก็เมื่อ แม่ทัพจางหมิ่งจู่ ทะลวงปราณถึงขั้นเพชรหลังได้ ยาลมปราณ เมืองฟูฟงจึงไว้ใจได้ระดับหนึ่ง

หลี่เจิ้นตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงตะเกียบ เขารีบจะลุกขึ้นคารวะ ทว่า ชินอ๋อง ยกมือห้าม

“ไม่ต้อง ทำตัวตามสบายเถิด—ออกนอกเมืองแล้ว เราก็สบาย ๆ กันสักหน่อย”

พอชินอ๋องกล่าวจบ หลี่จือหยา ขมวดคิ้วเล็กน้อย—นี่มิใช่ประโยคที่นางเพิ่งพูดเมื่อคืนหรือ