ตอนที่ 10

สำคัญอันใด ทำให้เขาต้องดั้นด้นเข้ามาในฟาร์มของเธอ?

          ทันทีที่รถจอดสนิท ชายร่างท้วมใหญ่ผู้เป็นคนขับ ก้าวออกมาจากรถช้าๆ

“คุณ คีธ สกินเนอร์อยู่ไหม”  

เขาสวมเสื้อกั๊กสีดำทับกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว หน้าผากของเขาดูเถิกกว้างอย่างคนมีปัญญา จมูกโด่งเป็นสัน งุ้มงอตรงปลาย แฝงเอาไว้ด้วยลักษณะของความเจ้าเล่ห์ ด้วยรูปหน้าเจ้าเนื้อ ทำให้เบ้าตานั้นแลดูไม่ลึก และดวงตาที่มีรูปทรงรียาว ทำให้เขาไม่น่ากลัวจนเกินไป เส้นผมสีเทาบนศีรษะแลดูบางจนแทบไม่หลงเหลือ เหนือริมฝีปากมีแผงหนวดดกหนา สีดอกเลา ปกคลุมเอาไว้แน่นจนแลไม่เห็นริมฝีปากบน

          โซเฟียไม่ได้ตอบคำถาม หัวใจเต้นระทึก นึกสังหรณ์แรงถึงความเดือดร้อนที่กำลังคลืบคลานเข้ามารางๆ พร้อมกับชายผู้นี้ หลายครั้งที่มีคนมาหาในลักษณะนี้ มักจะหนีไม่พ้นเรื่องเดือดร้อนตามมา เพราะหลายครั้งที่คีธมักจะไปก่อปัญหาเอาไว้โดยที่เธอไม่รู้ ครั้งนี้ก็เช่นกัน

โซเฟียรู้สึกตกใจ กลัวจนพูดอะไรไม่ออก ในวันที่เธอกับลูกสาวกำลังระทดท้อและหมดหวัง ไม่คิดว่าสายลมร้ายยังจะพัดพาเอาเคราะห์กรรมซ้ำร้ายมาทับทบให้ชีวิตของเธอกับลูกต้องทุกข์ระทมอีกหรือ

          เมื่อชายคนนั้นเห็นอาการกระอึกกระอักและตกใจของเธอ เขาจึงกล่าวขึ้น พลางเหลือบชำเลืองไปมองซาบรีน่า

          “ถ้าเดาไม่ผิด...เธอคงเป็นภรรยาของเขา”

          “ใช่ค่ะ…มีเรื่องอะไรคะ” โซเฟียขมวดคิ้ว

เมื่อตั้งสติได้ เธอสบสายตาผู้ชายตรงหน้าอย่างกล้าหาญ

ลักษณะของชายผู้นี้ดูดีกว่าจะเป็นเพียงคนขับรถที่เธอเคยเห็น สังเกตเอาจากคำพูดและท่าทางที่เขากำลังหยิบเอกสารในแฟ้ม ชัดแล้วว่าเขาคือทนาย

          “ฉันชื่อจอร์จ เป็นทนายของคุณโจนาธาน” เขาแนะนำตัวเอง

          โซเฟียใจหายวาบ…เป็นอย่างที่เธอสังหรณ์

“มีปัญหาอะไรกับคีธหรือคะ” เธอเลิกคิ้วถาม

ทนายไม่ตอบ แต่ยื่นเอกสารให้เธอดู

โซเฟียค่อยๆเอื้อมมือออกไปรับเอกสารจากมืออวบอูมของทนาย

“ตายจริง!...”

ใบหน้าสวยเปลี่ยนไปเป็นซีดเซียวเหมือนแผ่นกระดาษที่ไรตัวอักษร เมื่อพบว่าเอกสารที่เห็นอยู่ในมือของเธอนั้นคือสัญญาจำนองฟาร์ม ที่คีธแอบไปทำเอาไว้โดยที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน

“ไม่น่าเลยคีธ…ทำไมทำอย่างนี้” เธอตัดพ้อสามี ซึ่งในวันนี้เขาไม่ได้อยู่รับรู้ถึงความเดือดร้อนของเธอกับลูก

          “สามีเธอไม่อยู่หรอกรึ?…” จอร์จสงสัย

เขากวาดสายตาไปที่บ้าน เพราะคิดว่าคีธอาจจะอยู่ในนั้น และในฐานะหัวหน้าครอบครัว คีธควรจะแสดงความรับผิดชอบด้วยการออกมารับทราบเรื่องนี้ด้วยตัวของเอาเอง

“ช่วยตามคีธมาพบผมจะได้ไหมครับ”

“เอ่อ…”

“ในฐานะหัวหน้าครอบครัว และเป็นเจ้าของที่ดิน เขาควรจะมารับทราบเรื่องนี้ด้วยตัวเองนะครับ”

          “คีธไม่อยู่ค่ะ” โซเฟียตอบพร้อมกับยื่นสัญญาคืนทนาย

จอร์จสังเกตเห็นมือของโซเฟียสั่นน้อยๆ ดูเหมือนว่าความเข้มแข็งสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่น้อยนิด กำลังระเหิดหายไปกับแสงแดดอุ่นของรุ่งอรุณ หยาดน้ำตาอุ่นของโซเฟียรินไหลลงมาเป็นสาย ฝันร้ายได้เกิดขึ้นกับชีวิตของเธอและลูกแล้ว

สายตาของจอร์จจับจ้องอยู่ที่หยาดน้ำตาที่รินรดพวงแก้มละมุน

โซเฟียคิดในใจว่า มันช่างเป็นเช้าที่โหดร้าย สำหรับคนที่ไม่มีอาหารจะกิน…แล้วยังไม่มีบ้านจะให้ซุกหัวนอนในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

“เวรกรรมอะไรของฉัน?...” โซเฟียปรารภขึ้นมาลอยๆกับสายลม น้ำเสียงเจือเอาไว้ด้วยความทุกข์ตรมขมขื่น

          “ไม่ทราบว่าสามีเธอไปไหน?” ทนายร่างท้วมถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทว่าแววตาก็เจือความแข็งกร้าวเอาไว้ในจังหวะการมองแต่ละครั้ง

จากนั้นโซเฟียก็เล่าเรื่องการหายตัวไปของสามีให้กับทนายได้ฟัง คิดเพียงว่าอย่างน้อย…ถ้าหากได้ฟังแล้วเขารู้สึกเมตตาสงสาร เธอกับลูกสาวก็อาจจะมีที่ซุกหัวนอนต่อไปอีกสักระยะ

          ทนายยืนกอดอก พุ่งใหญ่ยื่นง้ำอยู่ภายใต้กระดุมเสื้อกั๊กแทบปริแตก นิ่งฟังเหมือนสนใจเรื่องที่โซเฟียกำลังเล่า แต่ความสนใจที่แท้จริงของทนายก็คือใบหน้าสวยของโซเฟียที่สายตาของเขากำลังลอบสำรวจไปทั่วสรรพางค์กายของเธอด้วยความสนใจ โดยที่โซเฟียไม่ทันได้สังเกตกิริยาของเขา

          เมื่อโซเฟียเล่าจบ เขาก็เบือนหน้าไปที่ตัวบ้านซึ่งเก่าคร่ำเกินกว่าจะทำประโยชน์ใดๆได้ แต่ที่น่าสนใจกว่าตัวบ้าน คงเป็นอาณาบริเวณอันกว้างขวางของฟาร์ม ซึ่งตกทอดมาถึงคีธ จากเมื่อครั้งหนึ่งในอดีต ซึ่งมันเคยเป็นสมบัติเก่าแก่ของตระกูล

          หลังจากมองสำรวจผืนฟาร์มได้ไม่นาน ทนายก็หันมากล่าวกับโซเฟีย

          “ฟาร์มผืนนี้เนื้อที่กว้างขวางไม่เลว”

แม้ผืนฟาร์มแห่งนี้จะแห้งแล้งเหลือเกิน แต่เนื้อที่รูปสี่เหลื่อมผืนผ้าที่ได้รูป ทอดยาวไปจรดทิวเขาเบื้องทิศตะวันตก ก็ทำให้จอร์จแสดงความสนใจฟาร์มของเธอขึ้นมาในทันทีอย่างออกหน้าออกตา

ประโยคที่หลุดออกมาจากริมฝีปากที่รกไปด้วยแผงหนวดของทนาย ว่าสนใจฟาร์มของเธอ ก็ทำให้โซเฟียรู้ว่าเขาอยากได้ฟาร์ม มากกว่าจะใส่ใจหรือเห็นใจเรื่องสามีที่หายตัวไป หรือความทุกข์ร้อนใดๆของเธอกับลูก

ทั้งที่เธอเล่าให้เขาฟัง ก็เพราะหวังว่าเขาจะเห็นใจ ผ่อนปรนให้เธอกับลูกสาวได้อยู่อาศัยในฟาร์มแห่งนี้ต่อไปอีกสักระยะ

          “เมตตา...ช่วยยืดระยะเวลาออกไปอีกหน่อยได้ไหมคะคุณทนาย”

โซเฟียวิงวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ยังวาดหวังลมๆแล้งๆว่าใครคนใดคนหนึ่ง ไม่คีธก็เดล…อาจจะช่วยเธอได้ หากใครสักคนกลับมาพร้อมกับเงินสักก้อน ก็น่าจะผ่อนหนักเป็นเบา พอขัดดอกไปพลางๆ 

ทนายละสายตาที่กำลังมองสำรวจฟาร์ม กลับมาจ้องใบหน้าสวยของโซเฟียอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ทว่าก็มีความแปร่งกระด้างที่ปลายเสียง

          “นี่มันก็ล่วงเลยมาเกือบปีแล้ว...” เขากล่าวออกมาพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจ

“ข้อนั้นฉันทราบดีค่ะ”