คนเถื่อนที่รักเธอ

คนเถื่อนที่รักเธอ

last updateLast Updated : 2025-02-20
By:  กาสะลองOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
91Chapters
1.2Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

โจนาธานลากจูบต่ำลงมาที่หน้าท้องแขม่วเกร็งของหล่อน ส่งความร้อนดิ่งลึกลงไปที่ช่องท้อง ปลุกความเสียววาบปลาบแปลบไปในทุกอณูเซลล์ จากนั้นเขาก็ย่อตัวลงนั่งคุกเข่าในที่สุด พร้อมๆกับรั้งเอวคอดของเธอให้ลงนั่งที่ขอบเตียง เขาหันหน้าเข้าหาเธอ “ได้โปรดให้มันจบๆไป” เธอเร่ง “ได้…อย่าว่าฉันเห็นแก่ตัวก็แล้วกัน จากนี้ฉันจะไม่รับผิดชอบต่อความรู้สึกใดๆของเธอ” พูดจบเขาก็ทำตัวราวกับภมรผู้หิวกระหายในเกสรดอกไม้ตรงหน้า ด้วยการฝังใบหน้าลงกลางพุ่มบุปผาที่อุดมไปด้วยหยาดน้ำหวาน ดอมดมชมเชยเหมือนมิรู้อิ่ม โลมชิมแต่ละกลีบบอบบางในหลืบลับอับอุ่นและซับซ้อนของหล่อนจนเรือนกายบิดเร่า

View More

Chapter 1

ตอนที่ 1

연회의 막이 내림과 동시에 그들은 어엿한 부부가 되었다.

그래서일까, 뜨거운 열기가 방안을 가득 채우고 있었다...

신수빈은 의식이 점점 흐릿해지다 못해 하늘이 빙빙 도는 것만 같았다.

"몸을 돌리거라."

어둠 속에서 무겁게 가라앉은 목소리는 짐승이 낮게 울부짖는 소리처럼 수컷의 매서운 기운을 띄고 있었다.

술에 취한 탓인지, 정신이 혼미한 탓인지, 신수빈은 지아비의 목소리가 전과는 다르게만 느껴졌다. 하지만 상황이 상황인 만큼, 그도 아마 평소의 자태를 유지하긴 어려웠을 것이라 대수롭지 않게 여겼다.

게다가 그녀는 이미 진이 빠질 대로 빠진 터였다.

정신이 까마득해질 무렵, 신수빈은 건장한 사내의 품에 안기며 떨리는 팔로 그의 목을 감싸안았다.

"서방님, 그만하시지요..."

그러나, 굶주린 늑대처럼 허기를 채우기 바빴던 그에게 애달픈 여인의 목소리는 들리지 않았다.

유독 긴 밤이었다...

*

단잠에서 깬 신수빈이 몸을 일으키려던 무렵, 다급한 목소리와 함께 누군가가 방안을 뛰어 들어왔다.

"마님, 제발 도련님을 구해주십시오."

유모가 백지장 같은 얼굴을 한 채, 급히 달려와 그녀의 앞에 무릎을 꿇었다.

"나리께서 도사의 말을 듣고, 도련님을 강제로 끌고 가 불에 태워 죽이려 합니다!"

그 말에 벌떡 일어난 신수빈이 곧장 밖으로 뛰쳐나갔다.

오늘따라 세상 만물을 태우려는 듯 햇볕은 유난히 뜨거웠다.

곳곳에 풍기는 웅황(雄黃)의 향 속에, 미친 듯이 달려 평양 후부(平陽侯府)의 뒷마당에 당도한 신수빈이 울부짖기 시작했다.

"서방님, 연우는 서방님 친자식인데 어찌 저 도사의 말만 믿고 이런 짓을 하시는 겁니까!”

“멈춰라, 당장 멈추지 못할까?"

신수빈은 어린 아들에게 달려가고 싶었으나, 건장한 하인들에게 사로잡혀 앞으로 나아갈 수 없었고, 이제 겨우 다섯 살인 윤연우의 애원하는 목소리가 마당에 울려 퍼지고 있었다

"어머니, 살려주세요... 어머니... 뱀이 있습니다... 전 요괴가 아닙니다... 살려주세요..."

그럼에도 문지기는 짐짝 다루듯 매정하게 아이를 관(棺)에 밀어 넣었다.

다시 일어서기에 어린 몸으로는 역부족이었다.

"관 뚜껑을 닫고, 못을 박아라!"

어린 자식의 울부짖음에도 윤서원은 관심 없다는 듯, 뒷짐을 진 채 시종일관 차가운 표정이었다.

그와 달리, 관 뚜껑이 닫히려는 찰나에 신수빈은 안간힘으로 하인들에게서 벗어나 문지기들을 뿌리치고, 두려움에 벌벌 떠는 어린 자식을 품에 꼭 껴안았다.

"미치셨습니까! 우리 아들입니다! 제가 열 달을 품어 낳은 아이란 말입니다! 저자가…"

떨리는 손으로 윤서원 곁에 서 있는 도사를 가리키는 신수빈의 두 눈은 분노로 이글거렸다.

"저자가 나쁜 마음을 품고, 후부의 적자를 해하려는 겁니다!"

말을 마친 그녀의 눈에 마찬가지로 윤서원의 곁에 서 있는 여인의 모습이 들어왔다.

여인의 정체는 다름 아닌 윤서원의 첩 주서화였다.

"그리고 주서화! 저 도사는 주서화의 지시를 받고 우리 연우를 모함한 게 분명합니다! 연우가 사라져야 주서화 아들이 적자가 될 수 있을 테니까요!"

그 말에 경멸의 시선으로 지켜보던 주서화가 곧장 가련하고 슬픈 표정으로 윤서원에게 몸을 돌렸다.

"언니가 어찌 저를 이리 모함할 수 있습니까? 도사님은 만인이 신봉하는 신선인 데다, 태후마마께서도 숭배하시는 분이십니다. 전 그냥 가문에 조용한 날이 없고, 대감마님께서도 갑작스레 세상을 뜨신 터라, 이는 분명 악귀의 짓이라 생각하여 도사님을 모신 것뿐입니다. 저도 태후마마 덕분에 겨우 도사님을 모셔 올 수 있었고, 요괴가 윤씨 가문 손아랫사람에게 탁생하여 산다는 말에 저도 제 아들 택이가 걱정 됐지만, 이 집안을 위해 협조해 나설 수밖에 없었습니다."

"헌데 도사님께선 요괴가 연우라고 하던데요. 저도 마음 아프지만 윤씨 가문을 위해서 이는 어쩔 수 없는 선택입니다. 어찌 이 일을 제 탓이라 하시는 겁니까?"

주서화는 흐느끼는 목소리와 슬픈 표정으로 신수빈의 품속에 안겨있는 윤연우을 바라봤다. 그러나 그녀의 깊은 눈동자 속에 비치는 승자의 기쁨은 감춰지지 않았다.

신수빈도 알고 있었다. 눈앞의 도사라는 자는 궁을 드나들며 태후의 신임을 한 몸에 받은 자라는 걸.

그랬기에 지금 그녀가 무슨 말을 해도, 그저 소리 없는 아우성뿐이라는 걸.

절망이라는 가시넝쿨이 점점 더 그녀를 죄어오고 있었다.

그럼에도 신수빈은 어린 자식을 품에 안은 채 허겁지겁 윤서원의 앞으로 걸어가 떨리는 목소리로 아이에게 명했다.

"연우야, 어서... 넌 요괴가 아니라고 아버지께 말씀드리거라... 제발... 살려달라고 아버지께 애원하거라…"

"아버지... 아버지... 정말 소자를 버리시는 겁니까?"

작고 연약한 목소리로 애원하는 앳된 아이의 얼굴에서 닭똥 같은 눈물이 주르륵 흘러내렸다.

"아버지께서 돌아오시면 책을 읽어드리라고, 어머니께서 서책을 외우게 하셨습니다. 아버지께서 분명 좋아하실 거라는 말에 아버지를 기다렸으나 돌아오지 않으셨지요... 아버지, 소자를 외면하지 말아 주십시오... 소자 앞으로 아버지 명만 따르겠습니다... 아버지, 소자는 뱀이 무섭습니다... 제발 절 관에 버리지 마십시오..."

윤서원은 신수빈의 품 안에 안긴 아이를 내려다봤다.

고사리 같은 손으로 옷소매를 잡아당기며 애원하는 아이의 눈동자에는 공포와 숭배, 그리고 간절함이 고스란히 묻어 있었다.

신수빈도 마찬가지로 간절한 눈빛으로 윤서원이 그들 모자를 가여이 여기고 그간 부자의 정을 봐서라도 이 잔인한 짓을 멈추길 바랐다.

하지만, 윤서원은 옷자락을 잡은 아이의 손을 매정하게 뿌리쳤고 그 힘에 신수빈은 그대로 바닥에 주저 앉게되었다.

"마님을 끌어내고, 저 요괴를 관에 가둬라!"

그 말에 신수빈은 아이를 꼭 껴안은 채, 믿을 수 없다는 듯 윤서원을 바라보며 연신 뒤로 물러섰지만 문지기와 하인들은 그녀의 품에서 어린아이를 데려가려고 곧장 다가왔다.

겁에 질려 몸을 바들바들 떨며 울부짖는 아이의 목소리는 한 어미를 미치게 하기에 충분했다.

신수빈은 새끼를 지키려는 어미 짐승처럼 아이를 뺏으려는 자들에게 날 선 이빨을 드러내며 미친 듯이 달려들었다.

"꺼지거라... 썩 꺼지지 못할까..."

몸부림을 친 탓에 그녀의 머리에 단단히 고정돼 있던 비녀가 떨어지며 그녀는 삽시에 산발이 되었다. 단정하던 대감 댁 마님의 모습은 온데간데없고, 지금 그녀의 모습은 미친 여인과 다름없었다.

그런 그녀의 모습에 문지기와 하인들은 어찌할 바를 몰라 윤서원을 바라봤다.

그 모습에, 윤서원의 곁을 지키고 서 있던 주서화가 도사에게 눈짓하자, 도사가 냉큼 입을 열었다.

"나리, 단오의 (端午) 오시(午時)는 한 해 중 양기가 제일 왕성한 때입니다. 곧 오시가 다가오는데, 만에 하나 오시에 이 요괴를 처리하지 못한다면, 저로서도 방도가 없습니다."

윤서원은 점점 저무는 해와 미치광이 같은 신수빈을 어두운 눈빛으로 번갈아 보다 이내 결정을 내렸다.

"마님은 광증을 앓고 있으니 신경 쓸 필요 없다. 만에 하나 오시를 놓치거든 너희들도 순장 당할 줄 알거라!"

그의 말이 끝나기 바쁘게 주서화가 하인들에게 눈짓했다.

주인의 명이 떨어졌기에 더 이상 망설일 필요가 없었던 그들은 바늘로 신수빈의 몸을 사정없이 찔러댔다.

그럼에도 신수빈은 고통을 느끼지 못하는 듯 어린 자식을 품에 꼭 껴안고 놓질 않았다.

'내가 이 손을 놓는 순간, 우리 연우는...'

고여오는 눈물에 윤서원의 모습이 점점 흐릿해졌다.

그를 사모해 왔던 마음이 날카로운 비수가 되어 그녀의 가슴에 사정없이 생채기를 내기 시작했고 절망과 증오라는 독이 결국 그녀를 만신창이로 만들고 말았다.

아이를 껴안고 있는 손이 강제로 잡아 당겨져 손가락 여섯 개가 부러지고 두 팔이 뒤틀려 골절된 상태가 된 신수빈은 더 이상 아이를 지킬 여력이 없었다.

그렇게 신수빈은 하인들에 의해 바닥에 짓눌린 채 굳게 닫히는 관을 보며 울부짖을 수밖에 없었다.

뙤약볕에 달궈진 청석판에 짓눌린 그녀의 얼굴은 아파왔고, 관속 아이의 처참한 울부짖음은 점차 작아지더니 이내 아무 소리도 들리지도 않았다.

"소각, 멸령(滅靈), 녹골(銷骨)."

도사가 외우는 주문에 따라 관에 기름이 부어졌고, 관은 순식간에 불길에 휩싸였다.

그렇게 속절없이 활활 타오르는 불길을 바라보며 신수빈은 피눈물을 흘렸다. 그 모습에 하인들은 소스라치게 놀라 그녀를 억누르고 있던 손에 힘을 풀었다.

속박에서 벗어난 그녀는 불길로 달려들었으나, 양팔이 부러진 탓에 온몸으로 관을 부딪칠 수밖에 없었다.

"연우야, 어미가 왔다... 이 어미가 왔어."

그녀의 애타는 부름에 응하는 소리는 불꽃이 튀는 소리뿐, 아이의 소리는 좀처럼 들리지 않았다.

뜨거운 불길이 그녀의 옷과 머리를 태웠고, 그녀의 처절한 울음소리가 하늘에 울려 퍼졌다.

"연우야!"

단오의 정오임에도 불구하고, 그 광경을 지켜보던 사람들은 소름이 끼치고 등골이 오싹해지는 기분이었다.

한껏 울분을 토한 신수빈은 불길이 붙은 몸을 돌려 피눈물을 흘리며 윤서원을 향해 걸어갔다.

지옥에서 탈출한 악귀가 있다면 이 모습이 아니었을지...

"윤서원, 이 배은망덕한 자를 봤나! 감히 내 아들을 죽여? 악귀가 되는 한이 있더라도 내 기필코 너희 가문을 멸시키고 말 테야!"

"막아라! 어서... 가까이 오지 못하게 어서 막아라!"

저주를 퍼부으며 한 걸음 한 걸음 다가오는 신수빈의 모습에 윤서원은 겁에 질려 연신 뒷걸음질 쳤고, 살아생전 이런 광경을 본 적 없던 문지기들도 순간 당황하여 어찌할 바를 몰랐다.

신수빈이 덮칠 기세로 다가오자, 윤서원의 가까이에 서 있던 문지기가 검을 들어 그녀의 가슴을 향해 힘껏 찔러댔고 그제야 정신을 차린 사람들이 윤서원과 주서화를 보호하며 뒤로 물러섰다.

순식간에 피눈물로 범벅된 가녀린 몸이 결국 줄 끊어진 연처럼 끝이 보이지 않는 불바다로 떨어지고 말았다.

"연우야, 미안하다... 이 어미가 못나서..."

타오르는 불꽃 소리에 신수빈의 마지막 목소리가 더해졌지만, 그 누구도 그녀의 목소리를 듣지 못했다.

마지막 발악이라도 하듯 신수빈은 어린 자식이 누워 있는 관을 향해 다가갔으나 결국 닿지 못한 채 두 눈을 감았다.

단 한 걸음...

단 한 걸음 차이였다.

그 짧은 한 걸음은 한 어미의 씻을 수 없는 미안함과 절망이었다.

*

모자가 죽고 나서 윤서원은 대사를 불러와 그들 모자의 유골을 뒷마당에 자리 잡은 쇄혼루(鎖魂樓:혼령을 가두는 건물)에 봉인시켰다.

신수빈은 죽고 나서야, 혼령이 존재한다는 사실을 알게 되었지만, 쇄혼루에 갇힌 탓에 이도 저도 할 수 없었다.

화려한 누각이 그들 모자를 환생조차 할 수 없게 속박시킨 탓이었다.

그렇게, 얼마나 갇혀있었을까.

일품 고명(诰命: 황제가 하사한 작위)의 차림을 한 주서화가 어느 날 갑자기 찾아와 웃으며 혼잣말하기 시작했다.

"7년 전 단오에, 평양 후부의 안채에 불이 붙어 평양후 세자의 본처 신수빈과 아이가 함께 숨을 거둔 일은 세상 사람들이 다 아는 얘기지. 처자식을 잃은 슬픔에 윤서원이 새 부인을 들이지 않고, 호화로운 누각을 세워 그들을 그리워하고 있다는 것도 말이야. 하나, 이 얘기가 세간에 퍼지고 나서 신씨 가문 사람들이 무얼 했는지 알아?"

옅은 웃음을 짓던 주서화가 갑자기 미친 듯이 웃기 시작했다.

"아니, 글쎄 모든 비용을 자처해서 내놓고 해마다 후부로 수많은 향불을 올리는 것 있지? 이 누각이 사실은 환생 못 하도록 혼을 가두는 곳이라는 걸 그들이 안다면 과연 어떤 표정을 지을까?"

"하하, 안타깝게도 그들은 알 기회조차 없겠지만 말이야. 신씨 가문은 예로부터 나라를 상대할 만큼 부유했다지. 섭정왕이 남하(南下:남쪽으로 진출함)할 때 그를 도왔다는 이유로 그가 뒤를 봐주지 않았으면 진작에 처리되었을 것을."

"그래도 다행히 섭정왕이 7년 전에 사냥하다 낙마로 죽어준 탓에 태후마마께서 신씨 가문을 처리하기 시작하셨지. 부유하다 한들 힘이 없으면 어떤 결말을 맞는지는 언니도 잘 알 테지. 그 길은 죽음뿐이야."

"내 바람대로 신씨 가문은 몰락됐고, 가산은 국고로 충당되었어. 그 모든 공을 세운 사람이 바로 윤서원이고. 태후마마께서는 그의 공을 높이 사셔 수공으로 봉하셨고, 나 또한 정실이 되어 이젠 일품 고명이 되었어. 언니가 살아서 지금 내 모습을 본다면 얼마나 좋을까. 하필 그 잡종이랑 같이 죽어서는..."

"난 언니가 아직 그 잡종이, 언니와 윤서원이 낳은 자식이라 생각할까 봐 걱정이야. 윤서원이 내게 말했었거든, 실은 언니를 단 한 번도 품은 적 없다고 말이야."

"섭정왕이 어릴 적 태후마마를 연모했으나 품지 못하셨다지. 결국 그게 그의 한이 되었다 하더라고. 그걸 알고 있었던 윤서원이, 언니가 태후마마와 닮았다는 점에서 혼인 첫날밤에 순방영 지휘관의 직책과 언니를 맞바꾼 것이야."

"근데 언니가 회임할 줄 그 누가 알았겠어? 게다가 섭정왕이 죽은 마당에 윤서원이 그 잡종을 그냥 둘 리가!"

주서화는 제 할 말만 하고 입이 찢어지라 웃으며 자리를 떴다.

혼령이 되어 갇힌 신수빈은 필사적으로 뛰쳐나가고 싶었으나, 아무리 발버둥 쳐도 누각을 벗어날 수 없었다.

오직 두 감정만이 그녀를 사로잡을 뿐.

윤서원과 혼인한 것에 대한 후회와 자신을 지킬 힘이 없었던 무력함.

'다음 생이 있다면, 내 반드시 이 모든 걸 되갚아주리라!'
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
91 Chapters
ตอนที่ 1
Chapter 1“คนเถื่อนที่รักเธอ” โดยกาสะลองรัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย ใกล้ค่ำ ที่ฟาร์มปศุสัตว์แห่งหนึ่ง ใกล้กับเมืองเล็กๆที่ซ่อนตัวเงียบเชียบอยู่ในหุบเขาคิมเบอร์เลย์* พระอาทิตย์ดวงกลมโต ลอยเรี่ยต่ำเกือบแตะเส้นแนวขอบฟ้า ระบายสีส้มอมแดง ฝากลำแสงสุดท้ายของวันเอาไว้ก่อนจะลาลับ แลเห็นเป็นประกายแฉกฉาย แตกเป็นริ้วรายคลี่ล้อมดวงอาทิตย์และหมู่เมฆรายรอบที่เบื้องทิศตะวันตก มีภาพของฝูงนกในบรรยากาศย้อนแสง กำลังพากันบินกลับรัง แลเห็นเป็นกลุ่มสีดำรางๆ เขยื้อนขยับตามกันมาเป็นเส้นสาย เบื้องล่างมีทุ่งข้าวสาลีสีทองอร่าม เป็นความงดงามที่แฝงอยู่ในบรรยากาศอันแร้นแค้นและแห้งแล้งของพลบค่ำใกล้ฟาร์มแห่งหนึ่ง ภาพที่เห็นตรงหน้านั้นงดงามราวกับภาพวาดสีน้ำมันบนผืนผ้าใบของจิตรกรผู้ตั้งใจบรรจงสร้างสรรค์ด้วยปลายพู่กันอย่างสุดฝีมือแลออกไปยังประตูที่จะผ่านเข้าไปในฟาร์ม ได้ยินเสียงกรุบกรับจากฝีเท้าม้าซึ่งกำลังควบเข้ามาด้วยพละกำลังความเร็วสูง ใกล้เข้ามาทุกขณะ แลเห็นฝุ่นสีจางคลุ้งกระจาย ตลบไล่หลังม้ามาแต่ไกล ท่วงท่าของม้ายังดูแข็งแกร่ง ทรงพลัง แม้จะเหนื่อยล้า กระห
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 2
“ลุงเดลหายไปไหนเสียนานคะ?” ซาบรีน่าถามด้วยความแปลกใจ ร่างน้อยๆช้อนสายตา แหงนใบหน้าขึ้นมองร่างสูงใหญ่ของเขาเดลไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับฟาร์มแห่งนี้ เขาเคยแวะเวียนมาหลายครั้ง เด็กหญิงยังคงจดจำการมาครั้งสุดท้ายของเขาได้ ไม่เคยลืม ทว่านั่นก็นานมากแล้ว “ลุงต้องไปทำงานไกลถึงดาร์วิน* ถ้าลุงว่างเมื่อไร ลุงสัญญาว่าจะแวะมาหา”ชายวัยกลางคนกล่าว ยืนยันและให้สัญญาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น จากนั้นก็ละสายตาจากใบหน้าน้อยๆ มองไปยังบ้านไม้เก่าคร่ำ สงบอยู่ในความสลัวเลือนของรัตติกาลที่กำลังคลี่คลุมลงมาช้าๆแม้สภาพของบ้านที่เห็นจะเก่ามาก ทว่าสภาพซึ่งทรุดโทรมของมันก็ไม่ได้ขัดแย้งกับสภาพโดยรวมของฟาร์มที่ถูกทิ้งร้าง ทุกๆอย่างที่นี่ล้วนถูกทิ้งร้าง...รวมถึงชีวิตของสองแม่ลูกที่ยังต้องอาศัยฟาร์มแห่งนี้เป็นที่ซุกหัวนอน------ดาร์วิน (Darwin)* คือเมืองหลวงที่อยู่ในนอร์เทิร์นเทอร์ริทอรี (Northern Territory) ซึ่งเป็นดินแดนที่อยู่ทางตอนเหนือและตอนกลางของออสเตรเลีย เนื้อที่ส่วนใหญ่แห้งแล้ง มีพื้นที่เกษตรกรรมเพียงร้อยละ 10 ภูมิอากาศไม่เหมาะแก่การเพาะปลูก แต่เป็นแหล่งผลิตเหล้าไวน์ชั้นเยี่ยม----------“แม่อยู่ไหม?” เดล
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 3
พอตกดึกก็หนาวร้าวเข้าไปถึงกระดูก ชีวิตแทบไม่เคยอยู่ติดกับที่ แรมรอนเหมือนคนที่ถูกสาปให้ชีพจรลงเท้ามาโดยตลอด “อย่าเดล…เดี๋ยว” ทั้งที่คล้อยเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าของเขา ทว่าเธอก็อดทัดทานไม่ได้ “ไม่มีอะไรให้ต้องรออีกแล้วโซเฟีย…คีธไม่กลับมาแล้ว” เดลกระซิบข้างหู เพื่อให้โซเฟียคลายกังวล เขาจำต้องเอ่ยถึงความจริง เกี่ยวกับคีธผู้เป็นสามีของเธอ โซเฟียหมุนกายเบาๆ หันมาเผชิญหน้ากับเขา อยากมองใบหน้านั้นให้เต็มสองตาเดลนาบเรียวปากแห้งผากของตนลงไปบนความอิ่มนุ่มของริมฝีปากเธอ เลื่อนไล้มาจูบไซร้ซอกคอละมุนอีกครั้ง กลิ่นกายของโซเฟียเหมือนกลิ่นดอกไม้ป่าที่พยายามจะมีชีวิตอยู่ให้ผ่านหน้าแล้งเพื่อรอฝน มันเป็นกลิ่นหอมจาง หากจับใจ ชวนให้ใหลหลงโซเฟียเชยใบหน้าขึ้นเล็กน้อย เปิดซอกคอแล้วพริ้มดวงตารับสัมผัสจากเขา เธอก็ไม่อาจปฏิเสธตัวเองอีกต่อไปว่าเธอเองก็คิดถึงเขา ปริ่มปานจะขาดใจในรอยจูบนั้น ริมฝีปากและปลายลิ้นของเธอสัมผัสได้ถึงรสเหงื่อเค็มของคนเดินทางมาไกล หากในอารมณ์รอคอยของผู้หญิงที่รักร้างห่างหายไปนาน กลิ่นเหงื่อกลิ่นกายของบุรุษเพศ ก็ซ่านแรงเข้าไปในกวนตะกอนปรารถนาที่ตกผลึกอยู่นาน
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 4
เดลรีบช้อนร่างระทดระทวยขึ้นอุ้ม เมื่อการชมเชยเพียงภายนอกไม่อาจทำให้คนทั้งสองบรรลุในความปรารถนาที่มีต่อกัน ปลายเท้าน้อยๆของโซเฟียละลิ่วลอยจากพื้น เขาอุ้มเธอเดินดุ่มไปยังห้องนอนของเธอซึ่งอยู่ไม่ไกลเมื่อเขาวางเธอลงบนที่นอนด้วยอาการทะนุถนอม โซเฟียกระถดร่างเข้าไปใกล้หัวเตียง คว้าเอาหมอนมารองหลัง แล้วเอนพิงพนักหัวเตียง อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน มองดูเดลคลายเข็มขัด ปลดเปลื้องเสื้อผ้าลนลานเสี้ยวอึดใจ ทว่าช่างรู้สึกว่ามันยาวนานสำหรับคนรอ ร่างนั้นก็เปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าโซเฟียเหมือนเชลยศึกซึ่งเพลี่ยงพล้ำอยู่กลางสนามรบ หัวใจเต้นระส่ำ รอคอยการลงทัณฑ์อันแสนหวาน จากศาสตราวุธที่แลเห็นรูปลำน่าเกรงขามของมันเหวี่ยงไหวอยู่ในแสงแดดลำสุดท้ายของยามเย็นที่สาดลอดช่องหน้าต่างมาทางเบื้องทิศตะวันตก จากนั้นเขาก็โถมถาเข้าหาเธอที่ชันเข่ารอ “คิดถึงเหลือเกินโซเฟีย”กล่าวพร้อมกับคว้าชายกระโปรง ถลกเลิกมันขึ้นไปกองอยู่เหนือหน้าท้อง ลำตัวหนาแทรกลงกลางความอบอุ่นที่อ้ารับ เดลเริ่มเคลื่อนไหว ด้วยการคลึงขยับบั้นท้าย กระถดไถเบาๆ ทำราวกับเป็นวัวกระทิงตัวผู้ที่ตรงเข้าเกลือกกายกับกับพุ่มแพรไหมสีทองระยับ
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 5
ขณะปลายจมูกยังได้กลิ่นสวาทคละคลุ้ง เหลือบสายตามองตามสะโพกผายของโซเฟียที่สะบัดผ่านประตูห้องออกไปด้วยความรวดเร็ว จากนั้นจึงค่อยหยัดร่างขึ้นนั่ง ก้าวเดินไปที่ท้ายเตียง ก้มลงคว้ากางเกงที่กองอยู่กับพื้นขึ้นมาสวมใส่ สวมเสื้อ แล้วก้าวออกมาจากห้องนอน เดินตามโซเฟียไปที่หลังครัว “ลุงเดล” น้ำเสียงหวานใสของเด็กหญิง ตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังลั่น ประกายตาสดใสบ่งบอกถึงความดีใจที่เห็นเขายังไม่กลับ “ได้ขนมสมใจแล้วละสิ” เดลส่งยิ้มตอบซาบรีน่า เด็กหญิงทำหน้าเป็น หันมาอวดลูกกวาดที่เพิ่งไปซื้อมาจากร้านขายของชำ โซเฟียรีบยกหม้อซุปที่เคี่ยวข้นจนไหม้ ลงจากเตาไฟ ทอดสายตามองดูอาหารมื้อค่ำ ซึ่งเป็นอาหารเพียงอย่างเดียวที่มี จากนั้นก็ส่ายศีรษะเบาๆ “วันนี้คงต้องกินซุปไหม้แล้วหละลูก”น้ำเสียงของโซเฟียเต็มไปด้วยความสำนึกผิด เธอไม่ควรเร่งรีบไปกับเดล ไม่ควรเผลอเลอถึงเพียงนี้ แต่ดวงตาของซาบรีน่าก็ไม่ได้แสดงความผิดหวังแต่อย่างใด ท่าทางของเธอสนใจขนมที่เพิ่งซื้อมา มากกว่าซุปไหม้ที่แม่กำลังบ่นถึง เดลก้าวออกมาทันเห็นภาพ และได้ยินประโยคที่โซเฟียกล่าว “ใครว่ามื้อนี้จ
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
ตอนที่ 6
ต่างก็รู้สึกผิดอยู่ในใจด้วยกันทั้งคู่ รับรู้ได้จากทุกครั้งที่มองตากัน “พรุ่งนี้ก็ต้องไปอีกแล้ว” เดลรำพึงเบาๆ บ่นถึงงานใหม่ที่เพิ่งตกลงรับเอาไว้ สีหน้าละล้าละลังเหมือนอยากค้างคืนกับเธอ ทั้งที่เคยขอหลายครั้ง แต่โซเฟียก็ปฏิเสธทุกครั้ง“ผมค้างคืนที่นี้ได้ไหม” เดลยังไม่ละความพยายาม ลองดูอีกครั้ง แววตาของเขาดูเว้าวอนจนเธอแทบใจอ่อน แต่สุดท้ายเธอก็ใจแข็งเหมือนทุกครั้ง “อย่าเลยเดล...กลับไปเยี่ยมพ่อแม่คุณเถอะ นานๆจะได้เจอกัน” โซเฟียกล่าวด้วยความเข้าใจ ในความรู้สึกของคนรอ ทั้งที่ลึกๆในใจ เธออยากรั้งเขาเอาไว้ใจจะขาด เธอรู้ว่าพ่อแม่ของเดลอยู่ในวัยชรามาก อาศัยอยู่อีกเมือง ในฟาร์มเล็กๆแห่งหนึ่ง เลี้ยงชีพด้วยพืชผักที่พอจะหาได้จากฟาร์ม มีความจนเป็นมรดกตกทอดมาถึงเดลซึ่งเป็นลูกชายคนเดียว ทว่าในความเป็นคนจนนั้น เดลก็ได้ศักดิ์ศรีความเป็นคนสู้ชีวิตมาจากพ่อ ไม่เคยสยบยอมให้กับความข้นแค้นของชีวิต กระเสือกกระสนทุกทาง กับอุปสรรคที่ชีวิตกำลังถูกทดสอบ โซเฟียชอบในความมีน้ำอดน้ำทนของเดล เธอไม่เคยเห็นอุปนิสัยแบบนี้ในตัวของคีธผู้เป็นสามี เดลต่างจากคีธที่เขาไม่เคยเก็บเอา
last updateLast Updated : 2025-02-20
Read more
ตอนที่ 7
รวยรินอยู่ที่ปลายจมูก คุ้นชินราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจเข้าออก ลมตะวันตกเฉียงใต้ที่พัดมาจากมหาสมุทรอินเดีย หอบเอาความแห้งแล้งมาทับถมเอาไว้ในฤดูร้อนที่แสนทรมาน ซึ่งกระแสลมเดียวกันนี้เอง ก็ทำให้ฝนตกในฤดูหนาว ประกอบกับมีพื้นที่บางส่วนที่ปรากฏเป็นทะเลทราย กระจัดกระจายอยู่มากมาย บางครั้งก็ส่งอิทธิพลทำให้อากาศวิปริตผิดเพี้ยนจนเพาะปลูกพืชผลไม่ได้ แต่ทุกชีวิตก็พยายามปรับตัวกับความแปรปรวนของสภาพอากาศที่แห้งแล้งในตอนกลางวัน และหนาวจัดในตอนกลางคืน โซเฟียเลาะเลียบไปตามเส้นทางดินเล็กๆ แลเห็นแสงไฟริบหรี่เล็ดลอดออกมาจากฝาบ้านซึ่งมีรูรั่วของนอร่าห์เมื่อเข้าไปใกล้ กระทั่งถึงหน้าประตูบ้านก๊อกๆๆ…..เธอเคาะประตู พร้อมกับส่งเสียงเรียกเบาๆ เพื่อให้เจ้าของบ้านรับรู้ถึงการมาของเธอ “นอร่าห์” โซเฟียเรียก รอฟังเสียงตอบรับของนอร่าห์อยู่ชั่วอึดใจสั้นๆ จากนั้นเสียงคลายกลอนประตูก็ดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับร่างของนอร่าห์ปรากฏขึ้นตรงหน้า “โซเฟีย” นอร่าห์เรียกชื่อของเธอ แววตาดีใจ ทักทายกันด้วยการสวมกอดเบาๆ หลังจากสามีของนอร่าห์จากไป นานมากแล้ว ที่หล่อนแทบไม่ได้เ
last updateLast Updated : 2025-02-20
Read more
ตอนที่ 8
ในความขมขื่นนั้น กลับมีความอุ่นซ่านขึ้นมาได้อย่างแปลกประหลาด หลังจากเดินตากความหนาวมาจากบ้าน นอร่าห์กระดกเหล้าตาม ง่ายดายราวกับดื่มน้ำ จากนั้นจึงเริ่มเล่าถึงเรื่องราวชีวิตของตัวเอง “เมื่อก่อน…ตอนเป็นวัยรุ่น ฉันเคยเป็นนางระบำ” หล่อนกล่าวด้วยแววตาที่เปี่ยมสุขและขมขื่นในเวลาเดียวกัน ในยามที่ต้องกลับมานึกถึงมันอีก กล่าวถึงช่วงชีวิตตอนวัยรุ่น ให้ฟังดูราวกับว่า ‘ชีวิตวัยรุ่น’ มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่โหดร้าย เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อ เป็นบททดสอบไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งมีความยาก กระทั่งหลายคนไม่อาจประคับประคองให้มันผ่านไปได้ด้วยดี ตัวของนอร่าห์เองก็เช่นกัน หล่อนผ่านชีวิตวัยรุ่นมาด้วยหัวใจที่แตกกระเจิง แหลกเหลว เพราะหลงระเริงอยู่ในวังวนของแสงสี ชีวิตที่คลุกคลีอยู่กับราคะ ได้ฝากรอยราคีเอาไว้จนถึงทุกวันนี้ เงินทองทุกบาททุกสตางค์ที่นอร่าห์หาได้ ล้วนมาจากความใคร่กระหายของผู้ชายในบาร์เหล้า โซเฟียรู้สึกตกใจกับคำว่า ‘นางระบำ’ แม้พอจะรู้ว่ามันเป็นอาชีพที่ต้อยต่ำและสังคมดูแคลน ทว่าเธอก็ไม่ได้แสดงออกด้วยสายตาหยามเหยียดเหมือนคนอื่นๆที่มองนอร่าห์ว่าเป็นผู้หญิง
last updateLast Updated : 2025-02-20
Read more
ตอนที่ 9
“เธอไม่รังเกียจ แม้รู้ว่าฉันเคยเป็นโสเภณียังงั้นหรือ?” นอร่าห์เบะริมฝีปากเหมือนจะร้องไห้หล่อนไม่ควรขุดคุ้ยอดีตที่กร่อนกินใจมานาน อดีตที่เป็นเหมือนรอยด่างในดวงใจ ไม่อาจลบล้างได้ด้วยวันเวลา อดีตที่หล่อนพยายามกลบฝังมันมาตลอดชีวิต จากนั้นนอร่าห์ก็แน่นิ่ง น้ำตาคลอ ในวินาทีที่รอฟังคำตอบจากปากของโซเฟีย ราวจะหยุดหายใจ “ไม่เลยนอร่าห์…ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะต้องไปรังเกียจเธอ” โซเฟียตอบออกมาอย่างคนที่หัวใจไม่คับแคบต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน นอร่าห์ผวาเข้ากอดเธอ โซเฟียลูบหลังให้กำลังใจ ในอดีตที่ผ่านมา นอร่าห์เคยเป็นนางระบำชื่อดังอยู่ที่ไนต์คลับและบาร์เหล้าหลายแห่ง ผู้ชายน้อยคนนักที่จะไม่รู้จักนอร่าห์ หล่อนเติบโตมาจากครอบครัวที่ยากจน เริ่มทำงานด้วยการเป็นสาวเสิร์ฟในบาร์เหล้าของปีเตอร์ มีชีวิตคลุกคลีอยู่กับกลิ่นเหล้า เคล้าควันบุหรี่มาหลายปี ก่อนตัดสินใจขึ้นไปตากไฟแสงสีบนเวทีโชว์ สาเหตุที่นอร่าห์ตัดสินใจเป็นนางระบำ เพราะรายได้จากการโชว์ในแต่ละคืน มากกว่าเงินเดือนที่ได้จากการเสิร์ฟเหล้าทั้งเดือนเลยก็ว่าได้ ในตอนนั้นนอร่าห์ไม่ได้คิดไกลไปถึงอนาคต คิดเพียงว่าร
last updateLast Updated : 2025-02-20
Read more
ตอนที่ 10
สำคัญอันใด ทำให้เขาต้องดั้นด้นเข้ามาในฟาร์มของเธอ? ทันทีที่รถจอดสนิท ชายร่างท้วมใหญ่ผู้เป็นคนขับ ก้าวออกมาจากรถช้าๆ“คุณ คีธ สกินเนอร์อยู่ไหม” เขาสวมเสื้อกั๊กสีดำทับกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว หน้าผากของเขาดูเถิกกว้างอย่างคนมีปัญญา จมูกโด่งเป็นสัน งุ้มงอตรงปลาย แฝงเอาไว้ด้วยลักษณะของความเจ้าเล่ห์ ด้วยรูปหน้าเจ้าเนื้อ ทำให้เบ้าตานั้นแลดูไม่ลึก และดวงตาที่มีรูปทรงรียาว ทำให้เขาไม่น่ากลัวจนเกินไป เส้นผมสีเทาบนศีรษะแลดูบางจนแทบไม่หลงเหลือ เหนือริมฝีปากมีแผงหนวดดกหนา สีดอกเลา ปกคลุมเอาไว้แน่นจนแลไม่เห็นริมฝีปากบน โซเฟียไม่ได้ตอบคำถาม หัวใจเต้นระทึก นึกสังหรณ์แรงถึงความเดือดร้อนที่กำลังคลืบคลานเข้ามารางๆ พร้อมกับชายผู้นี้ หลายครั้งที่มีคนมาหาในลักษณะนี้ มักจะหนีไม่พ้นเรื่องเดือดร้อนตามมา เพราะหลายครั้งที่คีธมักจะไปก่อปัญหาเอาไว้โดยที่เธอไม่รู้ ครั้งนี้ก็เช่นกันโซเฟียรู้สึกตกใจ กลัวจนพูดอะไรไม่ออก ในวันที่เธอกับลูกสาวกำลังระทดท้อและหมดหวัง ไม่คิดว่าสายลมร้ายยังจะพัดพาเอาเคราะห์กรรมซ้ำร้ายมาทับทบให้ชีวิตของเธอกับลูกต้องทุกข์ระทมอีกหรือ เมื่อชายคนนั้นเห็นอาการกระอ
last updateLast Updated : 2025-02-20
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status