บทที่4 สวัสดีครับเหยื่อเสือพร้อมล่า

หลังจากปลายฟ้าออกไปจากในห้องนอนของโอฬารแล้ว เขาก็ตรงเข้าห้องน้ำถอดกางเกง แล้วงัดน้องชายออกมาสาวรัวๆ แล้วนึกถึงหน้าปลายฟ้า หุ่นสวยๆเต้าอวบๆ ของเธอมันทำให้เขามีอารมณ์ใคร่มากขึ้น ไม่นานนักน้ำสวาทสีขาวขุ่น ก็พุ่งออกมากระจายทั่วห้องน้ำ เขาก็ต้องอาบน้ำเพราะมันเลอะตัวเขาไปหมด

            “เด็กน้อย...อย่าทำให้ฉันต้องสติแตกบ่อยๆนะ” เขาพูดขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ เมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอก็ทำให้เขามีความสุขขึ้นมาแล้ว

            เขาเดินผิวปากลงมาด้านล่าง ก็เห็นป้าไขแสงตั้งโต๊ะอาหารกลางวันพอดี

            “ป้าครับปลายฟ้าล่ะครับ” เขาไม่เห็นเธอจึงถามหา

            “เมื่อกี้ยังเดินอยู่แถวนี้นะคะ เดี๋ยวป้าไปดูให้” ไขแสงไม่รู้ว่าคุณปลายฟ้าไปไหน แต่เมื่อสักครู่เพิ่งจะเดินเข้าไปหาเธอในครัว เมื่อเธอบอกว่าไม่มีอะไรให้ช่วยแล้วก็เดินหายไปเลย

            โอฬารเดินไปหารอบๆ ก็เห็นเธอไปช่วยคนขับรถล้างรถอยู่ แม้ว่าตาสุขคนดูแลรถให้เขาจะห้ามแล้วก็ตาม

            “ปลายฟ้ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้” โอฬารนึกหงุดหงิดเขาไม่ได้จะให้เธอมาเป็นคนงานในบ้านเขาเสียหน่อย เขาดึงเธอออกมาแล้วเอาน้ำล้างมือให้สะอาด

            “คุณโอครับ ผมห้ามแล้วเธอก็ไม่ฟัง” ตาสุขรีบฟ้องเจ้านายก่อน กลัวตัวเองจะโดนลงโทษเพราะแม่หนูจอมดื้อนี่เสียก่อน

            “ก็มันว่างนี่นาคุณโอ” ปลายฟ้าพูดกับเขาเสียงขึ้นจมูก เขาให้เธอมาทำงานเธอต้องทำให้คุ้มกับเงินค่าจ้างหน่อย

            “แต่ไม่ใช่มาทำงานแบบนี้ ฉันให้เธอมาเป็นผู้ช่วยฉันเท่านั้น ต่อไปหากเห็นว่าเธอแย่งงานคนงานในบ้านทำอีก ฉันจะไล่พวกเขาออกให้หมด” โอฬารนึกฉุน

            “อย่านะคะ” ปลายฟ้ารีบห้าม หากเธอมาทำให้พวกเขาตกงานก็แย่กันไปใหญ่นะสิ แล้วพวกเขาจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้

            “ต่อไปจะทำอีกไหม”

            “ไม่แล้วค่ะ สัญญา” ปลายฟ้ายกนิ้วก้อยเป็นเชิงสัญญา

            โอฬารเห็นดังนั้นจึงยกนิ้วตัวเองเกี่ยวก้อยกับเธอเช่นกัน

            “สัญญาแล้วนะ ใครผิดคำสัญญาต้องโดนลงโทษ” โอฬารพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความสุข ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาลดอายุให้เด็กเท่าเธอ คิดแล้วเหมือนตัวเองเป็นเด็กโข่งเลย คิดจะมีเมียเด็กต้องขยันเอาใจเก่งๆสินะ

            “แน่นอนค่ะ” ปลายฟ้าไม่รู้สึกว่ามาอยู่ที่นี่จะลำบากอะไร โอฬารดีกับเธอมากจริงๆ อบอุ่นเหมือนอยู่บ้านญาติ ทั้งที่เมื่อก่อนอยู่บ้าน มีพ่ออยู่ด้วยแต่ว่าโครตเหงาเลย ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าอยู่บ้าน คนที่นี่ดูแลเธอดียิ่งกว่าลูกคุณหนูเสียอีก

            “ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย” โอฬารจูงมือปลายฟ้าเข้าบ้านไปเพื่อทานอาหารกลางวัน

            “โอ้โห คุณโออาหารน่าทานจังเลยค่ะ” ปลายฟ้าเห็นอาหารบนโต๊ะส่วนใหญ่มีแต่ของชอบของเธอทั้งนั้นเลย ตั้งแต่แม่ตายไปก็ไม่เคยได้กินอาหารที่ตัวเองชอบเลยสักครั้ง

            “ชอบไหม” โอฬารถามเธอ เขาให้คนไปสืบประวัติทั้งยังสิ่งที่เธอชอบกินไม่ชอบกิน เรียกได้ว่าทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเธอเขาล้วนรู้หมด

            “ชอบมากเลยค่ะ ตั้งแต่แม่ไม่อยู่กับฟ้า ก็ไม่เคยได้กินอาหารแบบนี้อีกเลย” อยู่ๆเธอก็นึกถึงแม่ขึ้นมาเสียดื้อๆ น้ำตาจึงเอ่อคลอที่หน่วยตา

            “มีคุณโออยู่นี่ไง เดี๋ยวจะขุนให้อ้วนเลย” น้ำเสียงเครือของเธอทำให้เขาอดสงสารไม่ได้ ได้แต่เอามือลูบหัวเธอเพื่อให้กำลังใจ

            “มานี่คุณโอตักให้ กินเยอะๆนะ อยากกินอะไรก็บอกป้าแสงได้เลย เดี๋ยวป้าแสงจะทำให้ทุกอย่าง” โอฬารที่ไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอมากที่สุด อยากเห็นแต่รอยยิ้มของเธอเสียมากกว่า

            “ขอบคุณค่ะ” ปลายฟ้ารู้สึกดีใจที่โอฬารดีกับเธอมากจริงๆ นี่เหมือนบ้านมากกว่าบ้านของเธอที่อยู่มาตั้งแต่เกิด เธอทานมันทุกอย่างจนแน่นท้องไปหมด โอฬารก็ขยันตักให้เธอ ยิ่งรู้ว่าเธอชอบอะไร เขาก็ตักให้ไม่หยุด ต้องบอกให้พอ

            “คุณโอฬารค่ะ ปลายฟ้าว่าปลายฟ้าน่าจะท้องแตกตายก่อนแล้วล่ะค่ะ คุณพ่อคงได้มาเห็นปลายฟ้าอีกทีตอนอ้วนเป็นหมู จำลูกสาวตัวเองไม่ได้แน่ๆ หากป้าแสงทำแต่ของชอบของฟ้าทุกวัน” เธอพูดกับเขาหลังจากไม่มีแรงยัดลงกระเพาะได้อีกแล้ว เพราะมันจะออกปากแล้ว นี่เรียกได้ว่าใช้โควตาการกินทั้งอาทิตย์ หมดภายในมื้อเดียวก็ว่าได้

            “อ้วนที่ไหน ผอมแห้งขนาดนี้” โอฬารที่ยังคิดว่าเธอผอมไปหน่อย อาจจะเพราะทำงานหนักมาตลอด นึกแล้วโมโหนิติกรนัก ปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวลำบากได้อย่างไร แล้วกลางค่ำกลางคืนปล่อยให้ออกไปขายของคนเดียว ไม่รู้จักห่วงลูกสาว

            “สูง165 หนัก 45 หุ่นดีมากเลยค่ะ ไม่อยากอ้วนไปกว่านี้แล้ว” ปลายฟ้าไม่อยากให้ตัวเองอ้วน อยากหุ่นดีไปนานๆ จะได้หาซื้อเสื้อผ้าง่ายหน่อย ยิ่งมือสองเธอซื้อเป็นประจำ

            “ต้องเพิ่มอีก5 กิโล ไม่งั้นไม่ยอม ฉันจะขุนเธอขึ้นมาให้ได้” แม้ว่าความอวบอ้วนเธอจะไปลงนมเสียหมด แต่ทว่าเขาก็อยากให้เธอมีน้ำมีนวลกว่านี้หน่อย

            “เอาไว้ค่อยๆแล้วกันนะคะ หากเพิ่มในมื้อเดียวคาดว่าจุดจบคงเหมือนชูชกเป็นแน่” ปลายฟ้าขอตัวลุกจากเก้าอี้มานั่งที่โซฟา

            โอฬารก็ตามเธอมานั่งข้างๆ เช่นกันเรียกได้ว่าเขาจะติดเธอเสียแล้ว ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนกลิ่นเด็กยิ่งอยากเข้าไปสูดดม

            “แล้วนอกจากขายของแล้วทำอะไรอื่นอีก” โอฬารอยากรู้เรื่องเธอ

            “ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเรียนกับทำงานหาเงินค่ะ กลับบ้านก็เข้าห้อง ไม่ค่อยได้คุยกับคนในบ้านนัก” ปลายฟ้าพูดไปเรื่อยๆ แต่เธอไม่รู้ว่านั่นสะดุดใจโอฬารเข้าอย่างจัง

            “ต่อไปไม่ต้องไปขายของกลางคืนแล้วนะ วันก่อนฉันเห็นเธอไปยืนขายอยู่ริมฟุตบาทหน้าคอนโด มันอันตรายอยากทำไม่ได้ว่า แต่แค่ขายออนไลน์ส่งของทางขนส่งก็พอ เพราะยังไงก็มีค่าจ้างที่ทำงานให้ฉัน ฉันไม่ปล่อยให้เธอเดือดร้อนหรอก” โอฬารบอกเธอ

            “ขอบคุณค่ะคุณโอ คุณไม่น่าเป็นเจ้าหนี้เลยเนอะ น่าจะเป็นพ่อฟ้าคงดี ฟ้าคงมีความสุขมากกว่านี้” ปลายฟ้าที่นึกถึงพ่อตัวเอง เขายังไม่เคยห่วงเธอเท่าโอฬารมาก่อน เธอพยายามหลอกตัวเองว่า เขาแค่ไม่แสดงออก

            “ไม่...ใครจะเป็นพ่อเธอ” โอฬารอารมณ์ขึ้นทันทีที่เธอจะให้เขาเป็นพ่อ เขาไม่ได้อยากเป็นพ่อเสียหน่อย อยากเป็นผัวเธอมากกว่า อีกอย่างแม้อายุจะห่างกันสิบปี แต่หน้าตาเขาก็ยังหนุ่มแน่นไม่ได้แก่เสียหน่อย

            “ฟ้าแค่ล้อเล่นน้า...อย่าเพิ่งงอนสิ แค่อยากให้พ่อห่วงพ่อสักครึ่งหนึ่งของคุณโอก็แค่นั้น”

            เมื่อโอฬารได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจ จึงดึงเธอเข้ามากอดไว้ ช่างน่าสงสารจังเลยเด็กดีของเขา

            ปลายฟ้าซุกเข้าหาอกอุ่นของเขา เธอคิดว่านี่คงเหมือนอ้อมกอดของพ่อ จึงไม่ได้คิดอะไรเขาแค่สงสารเธอ

            เมื่อกอดไปได้สักพัก ปลายฟ้าก็ผล็อยหลับไปกลางอากาศ เมื่อคืนเธอคิดทั้งคืนจนนอนไม่หลับ แล้วเมื่อกี้ยังกินเข้าไปเยอะ ทำให้ตอนนี้ง่วงและหลับไปเป็นที่เรียบร้อย

            “อ่าวหลับเสียแล้ว” โอฬารกอดเธอได้เพียงครู่เดียวก็เห็นคอของเธอตก จึงจับตัวเธอขึ้นแล้วอุ้มขึ้นไปบนห้อง เขาค่อยๆวางเธอลง มองดูเธอหลับอย่างน่าเอ็นดู

            “นี่ต้องมาเลี้ยงเธอให้โตก่อนสินะ ถึงจะจับกินได้” ยิ่งมองหน้าอกตู๊มๆ นั้นมันช่างน่าฟัดเสียจริงวุ๊ย...ได้แต่นั่งมองมัน ยังกินไม่ได้ เจ็บปวดใจเป็นที่สุด

            ในที่สุดเขาก็อดใจไม่ไหวลากตัวนุ่มๆของเธอเข้ามากอดไว้ สูดกลิ่นแม่เนื้ออ่อนห๊อมหอม แล้วข่มใจให้หลับไปกับเธอ

            หลังจากปลายฟ้าได้หลับเต็มอิ่มในตอนบ่าย ก็ตื่นขึ้นในตอนเย็น ร่างกายที่พักผ่อมมาเต็มที่เบิกตากว้าง เมื่อมีคนมานอนกอดเธอไว้ แต่พอขยับก็เป็นโอฬาร ค่อยยังชั่วเธอจึงนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน ภาพสุดท้ายก่อนตัดเป็นเธอที่ซุกเข้าหาอ้อมกอดเขา แล้วจำอะไรไม่ได้อีกเลย

            “โถ ยัยฟ้าเอ้ย...แกน็อคกลางอากาศเลยหรือไง น่าอายชะมัด” เมื่อรู้แล้วว่าใครเป็นคนพาเธอขึ้นมานอน เธอก็พยายามดึงแขนเขาออก เพราะว่ามันรัดเธอแน่นเสียเหลือเกิน

            โอฬารที่รู้แล้วว่าเธอตื่น แต่ยังไม่ยอมขยับตัวจนร่างที่อยู่ในอ้อมกอดพยายามจับมือเขาออก

            “ตื่นแล้วเหรอ” โอฬารพูดทั้งที่ยังหลับตา

            “ค่ะตื่นแล้ว” ปลายฟ้าพูดบอกเขาเสียงอู้อี้กระทบในอกของเขา หัวใจเธอเต้นเร็วมากเมื่อได้ยินเสียงหัวใจของเขา เพราะเธอแนบหน้าเข้าหาอกอุ่น

            “นอนเป็นเพื่อนคุณโออีกแป๊บนึง ยังไม่อยากตื่นเลย” โอฬารที่ยังอยากนอนกอดเธออยู่ยังไม่อยากตื่น

            “เอ่อ...แต่ว่า” ปลายฟ้าไม่รู้ว่านอนด้วยกันแบบนี้มันจะดีเหรอ

            “ฉันเป็นโรคนอนไม่ค่อยหลับ แต่พอได้กอดเธอกลับหลับง่าย ขอนอนอีกหน่อยนะ” โอฬารอ้างเพื่อให้เธอรู้สึกสงสารเขา แล้วมันก็ได้ผล มุมปากเขายกยิ้มในใจนี่อยากบอกว่า ‘สวัสดีครับเหยื่อ เสือพร้อมล่า’ ขอให้เธอเป็นเหยื่อที่หัวอ่อนแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ เขาจะค่อยๆกินไม่มูมมามแน่นอน

            ปลายฟ้าเมื่อได้รู้เรื่องของเขาก็อดสงสารไม่ได้ โรคนอนไม่หลับนี่อันตรายนะ ปล่อยให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่ดีกว่า เมื่อไม่อาจจะลุกได้จึงนอนต่อไปพร้อมโอฬารเมื่อเธอรู้สึกสบายใจ ไม่ต้องเครียดเรื่องอะไรอีก ความผ่อนคลายทำให้เธอหลับได้ง่าย นี่เรียกได้ว่าเป็นการนอนหลับที่ดีที่สุดสำหรับปลายฟ้าในรอบหลายเดือน

            กว่าทั้งสองคนจะตื่นก็เกือบสองทุ่มแล้ว โอฬารไม่อาจรั้งปลายฟ้าไว้ได้อีก เมื่อเธอบอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ เขาจึงจำใจปล่อยเธอไปก่อน แต่คืนนี้เขาก็มีแผนที่จะเข้ามานอนในห้องกับเธออีกเช่นเคย สงสัยต้องย้ายห้องนอนเสียแล้ว

            “คุณโอ สองทุ่มแล้วหิวหรือยังค่ะ” ปลายฟ้าที่แม้ตอนกลางวันจะกินไปเยอะ แต่ทว่าตอนเย็นก็หิวอีกแล้ว แบบนี้หุ่นหมูๆอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

            “ฟ้าหิวแล้วหรือ” โอฬารถามเธอ เมื่อเห็นเธอพยักหน้า จึงรีบไปล้างหน้าแล้วเดินลงไปทานอาหารพร้อมกับเธอ

            ป้าแสงได้เตรียมอาหารรอไว้ตั้งแต่ชั่วโมงก่อนเมื่อเห็นว่ายังไม่ลงมา จึงเอากลับไปอุ่นเมื่อเสร็จแล้ว สองหนุ่มสาวก็ลงมาพอดี

            “ป้าแสงมีอะไรกินบ้างครับเย็นนี้” โอฬารลากเก้าอี้ให้เธอ พร้อมกับถามแม่บ้านไปด้วย

            “มีผัดหอยลาย ไข่ตุ๋น แล้วก็ต้มยำกุ้งค่ะ” ป้าแสงบอกเจ้านายหนุ่ม

            “ป้าไปพักได้แล้วครับ เดี๋ยวผมทานเสร็จจะวางไว้ พรุ่งนี้ป้าค่อยมาเก็บก็ได้ครับ” โอฬารรู้สึกเกรงใจแม่บ้าน ที่ต้องทำงานล่วงเวลา ปกติเวลานี้เขาจะให้คนงานในบ้านพักผ่อนหมดแล้ว แต่วันนี้เขาลงมาช้า ทำให้ป้าแสงต้องอยู่รอ

            “ไม่เป็นไรค่ะป้า เดี๋ยวฟ้าช่วยเก็บไปไว้ในครัว” ปลายฟ้ารีบอาสา

            “ไม่ได้เลยค่ะ คุณฟ้าป้ายังไม่อยากตกงาน ทานเสร็จแล้วก็วางไว้แบบนี้แหละค่ะ เดี๋ยวป้ามาจัดการเอง” ป้าแสงรีบห้ามทันที เพราะรับรู้จากตาสุขคนดูแลรถว่าหากปลายฟ้าแย่งงานใครในบ้านทำ คนนั้นจะโดนไล่ออก

            “ทานข้าวเถอะฟ้า อย่าแกล้งป้าแสงเลย คืนนี้เรามีเรื่องต้องทำกัน” โอฬารพูดยิ้มๆ ทำให้ป้าแสงคิดไปไกลเดินอมยิ้มออกไปเช่นกัน