ตอนที่ 10 ทิ้งอดีต

ดูเหมือนจะพูดปลอบใจตัวเอง แต่จริงๆ แล้วกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย แต่ในเมื่อเมนิลาตัดสินใจแล้ว เธอก็จะทำให้ได้

          “แล้วพี่คิมแกรู้หรือยัง?”

รู้ว่ามันขยี้ใจเพื่อน แต่ปพิชญาก็ยังแอบหวัง ว่าเมนิลากับพี่คิม จะปรับความเข้าใจกันได้

          “ไม่รู้สิ คงไม่รู้ และไม่ได้อยากรู้หรอก พี่คิมบอกฉันแล้ว ว่าไม่เคยรักฉัน และไม่คิดจะรัก ฉันเองต่างหาก ที่ไม่ยอมเข้าใจ ยังหลงคิดว่าพี่คิมแกล้งหยอก”

          เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ทีไร ใจของเมนิลาเจ็บแปลบขึ้นมาทันที ทำยังไงได้ แผลยังสดใหม่อยู่นี่

          “แกคงไม่ญาติดีกับพี่คิมอีกแล้วใช่มั้ยยูจิน”

          “ฉันไม่โกรธพี่คิมหรอกนะ ฉันเข้าใจ ความรักแบบเด็กๆ มันไม่ได้มีค่าสำหรับผู้ใหญ่หรอก พี่คิมก็แค่พูดเล่นๆ แค่นั้นเอง ฉันซะอีก ที่ดันคิดจริงจัง”

คำยืนยันที่ชัดเจนที่สุดคือ เขาเลือกไปกับแฟนเขา และไม่เคยสนใจที่จะติดต่อกลับ ‘เลิกคิดได้แล้วเมนิลา เธอไม่ได้มีค่ามากมายขนาดนั้น’

[เย็นวันศุกร์ คฤหาสน์เชาวกรกูล]

          “วันนี้น่าจะพร้อมหน้ากันนะ เห็นว่าวันนี้ตาคิมจะแวะมาทานข้าวที่บ้าน”

คมกล้าเอ่ยขึ้น ในระหว่างรอบุคคลที่กำลังเอ่ยถึง

          “นั่นสิคะคุณพี่ วันนี้ธีรตาสั่งทำอาหารเป็นพิเศษ ให้ตาคิม กับยูจินด้วยนะคะ ป้ายินดีกับยูจินด้วยนะ ที่หนูตัดสินใจที่จะไปเรียนต่อ”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร เป็นไปอย่างชื่นมื่น ยกเว้นเมนิลา หลายวันมานี้ เธอไม่เคยเจอหน้าเขาเลย ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง จนถึงบัดนี้ ไม่มีแม้ข้อความใดๆ ที่จะทักแชทมาหาเธอ ไม่โทร ไม่ติดต่อ คงไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้แล้ว

          “พ่อให้คนเตรียมเอกสาร ทุกอย่างไว้แล้ว ยูจินถ้าว่างก็ไปทำพาสปอร์ตนะลูก”

          “ค่ะคุณพ่อ”

          “เสียงรถตาคิม คงจะมาแล้ว”

อีกคนหนึ่งพูด แต่อีกคนใจเต้นรัวแรงอย่างที่สุด

          “พ่อครับแม่ครับ สวัสดีครับ พี่เคนสวัสดีครับ”

สายตาคมเหลือบมองร่างบาง

          “นี่ถ้าแม่ไม่โทรตาม คิมก็คงไม่เข้ามาใช่มั้ยลูก”

          “สวัสดีค่ะพี่คิม” เสียงทักทายอันแผ่วเบาตามมารยาท

          “ครับ” คนตอบก็ตอบเพียงสั้นๆ ความรู้สึกบางอย่างถูกเปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย

          “อืม พอดีเลย วันนี้แม่ของเรา ทำกับข้าวเยอะแยะเลย เลี้ยงต้อนรับลูกชายกลับบ้าน”

          “นั่นสิ แม่คิดถึงคิมมากเลยรู้มั้ย ช่วงนี้ไม่มีเวลาเลยเหรอลูก”

          “เอ่อ ครับแม่ คือช่วงนี้มีเคสผ่าตัดค่อนข้างเยอะครับ”

สายตายังคงจับจ้องไปที่ใครอีกคน ที่นั่งเงียบ ตักอาหารใส่ปาก โดยไม่มองและไม่สนสิ่งใด

          “พี่เคนเราไม่เห็นเยอะเลย กลับบ้านทุกวัน ติดสาวที่ไหนหรือเปล่าลูก ตั้งแต่แยกออกไปอยู่คอนโด เวลากลับบ้านก็น้อยลงด้วย”

          “ตายจริง! ใช่หนูณิชาหรือเปล่านะ เห็นคุณหญิงเพียงใจ โทรมาคุยกับแม่เมื่อวันก่อน ว่าลูกกับหนูณิชากำลังคบกัน ได้ข่าวว่าพากันไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยนี่”

          “...” บทสนทนาขยี้ใจคนฟัง เหมือนกับลากเมนิลามาตบซ้ำ

          “ครับคุณแม่” สายตาคมเหลือบมองคนตรงหน้าอีกครั้ง

          “นั่นไง พ่อคิดไว้อยู่แล้ว ติดสาวนั่นเอง แต่เอ...หนูณิชา ที่เคยมาบ้านเราครั้งหนึ่งไม่ใช่เหรอ พ่อจำได้ แต่ตอนนั้น หนูณิชาเหมือนจะชอบตาเคนนี่ ใช่มั้ย ถ้าพ่อจำไม่ผิด ทำไมถึงเปลี่ยนไปชอบตาคิมได้”

          “...” อีกคนก็โดนขยี้จุดด้วยเช่นกัน เหตุผลที่เวธัสไม่ชอบญาณิศา ก็เพราะเวธัสหมายปองคนบางคนไว้แล้ว นั่งอยู่ข้างๆ เขานี่เอง ^_<>^

          “แหม ก็ตาเคนน่ะสิคะ ไม่ยอมคบกับหนูณิชา แต่ดีนะที่หนูณิชาแค่แอบปิ๊งตาเคน ไม่ได้ตกลงที่จะคบกัน”

          “งั้นก็คงไม่ขัดใจกันนะ จากชอบคนพี่ มาชอบคนน้อง”

          “ไม่มีปัญหาหรอกค่ะคุณพี่ หนูณิชาเป็นคนเก่งค่ะ ธีรตาให้มาทำงานที่โรงพยาบาลของเราด้วยนะคะ”

          “อืม เอาล่ะ นอกจากจะต้อนรับตาคิมกลับบ้านแล้ว วันนี้พ่อยังจัดเลี้ยงยินดีกับลูกด้วยนะ ยูจิน”

          “ค่ะคุณพ่อ”

          “ยูจิน! ยินดีกับยูจินเรื่องอะไรหรือครับคุณพ่อ”

คิมหันต์จ้องมองผู้ที่ถูกเอ่ยถึง เมนิลาได้แต่นิ่งเงียบ

          “งั้นแสดงว่า ไม่ค่อยได้คุยกันเลยใช่มั้ย แม่คิดไว้แล้วเชียว ว่าตาคิมกับยูจินจะต้องไม่คุยกันแน่ๆ เลย จริงมั้ยยูจิน? หนูไม่ได้บอกพี่เขาเหรอลูก ว่าหนูจะไปเรียนต่ออเมริกา”

          “เรียนต่อเหรอครับ”

คนถาม งงเป็นไก่ตาแตก มองเจ้าของบทสนทนา แต่เธอก็นิ่งเงียบตลอด

          “ใช่แล้วคิม ยูจินจะไปเรียนต่อ อีกประมาณไม่ถึงสามเดือน ก็คงจะไปแล้ว มีอะไรก็คุยกับน้องนะ หกปีนะที่ยูจินจะไป”

          “ทำไมเราไม่บอกพี่ หือ ยูจิน” คนพี่หันมาคาดคั้นคนน้อง

          “ก็ยังไม่ได้จะไปนี่คะ อีกตั้งสามเดือน เวลาที่จะบอกมีเยอะแยะค่ะพี่คิม อีกอย่างพี่คิมไม่ค่อยมีเวลา ยูจินยังหาโอกาสบอกพี่ไม่ได้ค่ะ”

เมนิลาพยายามเลี่ยงสายตาคนตรงหน้าเธอ หัวใจของเธอนั้นแตกสลายไปหมดแล้ว เธอคือคนที่ไม่ได้ถูกเลือกตั้งแต่แรก ‘ยัยโง่เอ้ย...ดันทุรังที่จะพิสูจน์รักแท้’

          “แล้วทำไมไม่เรียนที่ไทย ตอนนี้ก็อยู่ปีหนึ่งนี่ ทำไมถึงเปลี่ยนใจไปเรียนเม’กา”

คนพี่ยังตกใจไม่หาย คิมหันต์ไม่คิดว่า เมนิลาจะนิ่งเงียบได้ขนาดนี้ เขารอที่เมนิลาจะโวยวาย เรื่องที่เขากับเธอมีอะไรกัน และถ้าเป็นเมนิลาคนเดิม ป่านนี้ทั้งพ่อและแม่ของเขา รู้เรื่องหมดแล้ว แต่นี่ทำไม? เมนิลาถึงไม่สนเรื่องที่เกิดขึ้น ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ระหว่างเขากับเธอ พ่อกับแม่เขายังไม่รู้เรื่องนี้เลย

          “ยูจินอยากไปเรียนเม’กาค่ะ อยากไปเปิดหูเปิดตา เปิดใจ เปิดโลกใหม่ๆ ที่ไม่ใช่ใบเดิมค่ะพี่คิม”

วาจาเฉือดเฉือน แต่หัวใจเจ็บแปลบ

          “จะตกใจอะไรคิม น้องไปเรียนนะลูก ไม่นานก็กลับ”

          “อ่อ ครับ ก็แค่แปลกใจครับ ก่อนหน้านี้ยูจิน ไม่เห็นทีท่าว่าจะไปเรียนต่อนี่ครับคุณแม่”

          “คนเราเปลี่ยนกันได้ค่ะพี่คิม คิดได้วันนี้ พรุ่งนี้ก็เปลี่ยนได้ค่ะ ไม่เห็นมีอะไรน่าแปลกใจเลยสักนิด”

          “นั่นสิ ถูกอย่างที่น้องพูดนะคิม สงสัยอะไร มาๆ ทานกันได้แล้ว อาหารจะเย็นหมดแล้ว ไหนๆ วันนี้พร้อมหน้าแล้ว เดี๋ยวพ่อเปิดแชมเปญฉลองซะหน่อย”

          สายตาคมเข้มยังคงจ้องมองไปที่ร่างบางอย่างไม่กระพริบ ราวกับต้องการคาดคั้นความจริงบางอย่าง ‘เหตุผลคือเขาอย่างแน่นอน’ เมนิลาไม่เคยคิดจะจากบ้านไปแบบนี้ เขารู้จักเธอดี...