ตอนที่ 9 สายเกินไปที่จะเอ่ย

“หือ? อะไรนะ! ลูกตัดสินใจจะไปเรียนต่อ ลูกคิดดีแล้วหรือยูจิน มีใครบังคับหนู หรือพูดอะไรกับหนูหรือเปล่า”

คมกล้าชะงักกับคำตอบของบุตรสาว เขาไม่คิดว่า เมนิลาจะยอมไปโดยง่ายดายขนาดนี้

          “ไม่มีใครบังคับลูกค่ะคุณพ่อ ยูจินตัดสินใจเองค่ะ”

ความเจ็บช้ำต่างหาก ที่เป็นตัวตัดสินใจเรื่องนี้ให้กับเธอ เพราะเธออยากหลีกหนีเรื่องราวทุกอย่าง ทิ้งความเจ็บทั้งหมดที่เกิดขึ้นไว้ที่นี่

          “พ่อตกใจจริงๆ เลยนะ ทั้งที่พี่เคนของลูก บอกพ่อว่าหนูไม่อยากไปเรียนต่อด้วยซ้ำ มันเกิดอะไรขึ้นกับหนู หือ บอกพ่อได้มั้ยลูก”

          “มะ-ไม่มีค่ะคุณพ่อ ยูจินตัดสินใจเองค่ะ ไม่เกี่ยวกับใครค่ะ”

          “หรือเป็นเพราะพี่คิมไปพูดอะไรกับลูกหรือเปล่า พ่อเห็นป้าของหนูบอกว่า หนูกับพี่คิมมีปัญหากัน มันเรื่องอะไรลูก พ่อว่าจะถามลูก เมื่อวันก่อน ลูกทั้งสองก็ไม่ได้มาทานข้าวร่วมกันเหมือนทุกครั้ง”

          “ยูจินไม่ได้เจอพี่คิมเลยค่ะคุณพ่อ และระหว่างยูจินกับพี่คิมก็ยังเหมือนเดิมค่ะ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน เราแค่โตขึ้น พี่คิมก็ทำงาน ส่วนยูจินก็เรียนหนักค่ะ”

          เมนิลาไม่อยากพาดพิงอะไรกับเขาอีกแล้ว จบคือจบ เธอได้คำตอบแล้ว และวันนี้มันก็ได้ตอกย้ำความชัดเจนมากขึ้น

          เมื่อพี่คิมของเธอ ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟนของเขา โดยไม่คิดจะแคร์เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่แม้แต่ จะโทรกลับหาเธอด้วยซ้ำ จริงๆ เมนิลารู้เรื่องนี้เพราะ ‘ผู้หญิงคนนั้นโพสต์ในไอจี’ ท้ายที่สุดแล้ว พี่คิมของเธอ ก็ไม่ได้สนใจเมนิลา ‘เขาไม่ใช่พี่คิมของยูจินอีกต่อไป’

          “พ่อว่าลูกลองไปคิดทบทวนดีๆ ก่อนนะ ยังพอมีเวลา”

          “ยูจินคิดดีแล้วค่ะคุณพ่อ ยูจินตัดสินใจแล้ว คุณพ่อให้คนดำเนินการเรื่องเอกสารของยูจินได้เลยค่ะ ยูจินพร้อมเสมอ”

          “ยูจิน...” คมกล้ารู้สึกว่า วันนี้บุตรสาวของเขาดูแปลกไป ไม่สดใสร่าเริง อีกทั้งใบหน้าขาวยังดูซีดเซียว ไม่สดชื่น และที่สำคัญไม่มีรอยยิ้มน่ารักสดใสบนใบหน้าอันงดงามนั้นอยู่เลย

          “ยูจินเป็นอะไรหรือเปล่าครับ บอกพี่ได้ไหม?”

เวธัสเดินเข้ามาสมทบกับผู้เป็นพ่อ เมื่อเห็นน้องสาวที่เขาเฝ้าพะวงเพราะความห่วงใย จนไม่เป็นอันกินอันนอน

          “อืม พี่เคนมาพอดี มาช่วยพ่อพูดกับน้องหน่อยลูก”

          “ไม่มีอะไรค่ะพี่เคน ยูจินอยากไปอยู่ต่างประเทศ อยากเรียนที่อเมริกา ยูจินอยากไปเที่ยวด้วยค่ะ”

ปากบางเผยรอยยิ้มแบบแห้งๆ ออกมา เธอพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้

          “งั้น ก็คุยกันไปนะ เดี๋ยวพ่อจะขอตัว คุยกับน้องนะลูก”

คมกล้าหันไปบอกบุตรชายคนโต เพียงแค่เห็นแววตา คมกล้าก็รู้ ว่าลูกชายของเขาคนนี้ คงมีใจให้กับน้องสาวเป็นแน่

          “ครับคุณพ่อ”

          “พี่เคนคิดว่ายูจิน โดนบังคับจากคุณป้าเหรอคะ นี่เป็นความต้องการของยูจินเองนะคะพี่เคน ไปอยู่เม’กา เรียนที่นั่น หกปีก็กลับมาช่วยงานพี่เคนได้นะคะ”

เมนิลาพยายามทำตัวเองให้สดใสร่าเริง เพื่อปิดกลบความบอบช้ำที่เกิดขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจ

          “บอกพี่ตรงๆ ยูจิน ว่าเพราะอะไร เราถึงเลือกที่จะไปเรียนต่อ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ พี่รู้มาว่าเราไม่เต็มใจด้วยซ้ำ”

เวธัสรู้สึกใจหาย เมื่อได้รู้ สาวน้อยตรงหน้าเขานั้น จะจากเขาไปไกล และอีกนานแสนนาน ที่เขาจะได้เจอกับเธออีกครั้ง

          “ไม่มีล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะพี่เคน ยูจินอยากไปจริงๆ ค่ะ”

          “เพราะนายคิมใช่มั้ย เราทะเลาะกันใช่ไหม?”

          “ไม่ได้ทะเลาะค่ะพี่เคน พี่คิมกับยูจิน เราต่างคน โตกันแล้วนะคะ เรื่องความสนิทสนม เหมือนแต่ก่อน คงไม่มีแล้วค่ะพี่เคน แต่เอ...ทำไมทั้งคุณพ่อและพี่เคน สงสัยอะไรยูจินหรือคะ”

          “จะไม่ให้พี่สงสัยเราได้ยังไง ก่อนหน้านี้ เราสนิทกันกับนายคิม และช่วงสองปีหลัง นายคิมก็ย้ายออกไปอยู่คอนโดอีก และเท่าที่พี่สังเกต เราสองคน ดูไม่เหมือนเดิมเลย”

รายละเอียดยิบ! ที่เวธัสเฝ้าสังเกต สาบาน ว่านี่คือการสังเกตจริงๆ

          “เอาเป็นว่า ถ้าทั้งคุณพ่อและพี่เคนไม่เชื่อยูจิน ก็ลองถามพี่คิมดูนะคะ ยูจินตอบอะไรไปก็คงไม่เชื่อกันหรอกค่ะ”

          “พี่แค่แปลกใจครับ ไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อยูจิน ตั้งหกปีเลยนะ ที่เราต้องไปอยู่ที่นั่นคนเดียว ยูจินอยู่ได้เหรอครับ”

ความห่วงใยแสดงออกมาทางสายตาอย่างชัดเจนไม่ปิดบัง

          “ยูจินไม่อยู่ พี่เคนคงเหงาใช่มั้ยคะ คิดถึงยูจินแน่เลย”

รอยยิ้มสวยเผยออกมา ส่งตรงถึงคนที่อยู่ตรงหน้าเธอทันที

          “น่าจะจริง ถ้ายูจินไม่อยู่ ทั้งบ้านคงเหงาแน่เลยครับ งั้นพี่ว่ายูจินลองคิดดูใหม่นะ เราจะร้องกลับบ้านไม่ได้นะครับ”

          “ยูจินตัดสินใจแล้วค่ะพี่เคน และไม่เปลี่ยนใจ แน่นอนค่ะ”

          [เลม่อนคาเฟ่]

          “ถ้าแกคิดว่า สิ่งที่แกตัดสินใจนี้ มันคือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับแก ฉันก็เห็นด้วยกับแกนะยูจิน”

ถึงแม้ปพิชญาจะรู้สึกใจหาย ที่เพื่อนสุดเลิฟของเธอจะไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล แต่เธอรู้ว่าเมนิลาไปเพราะหนีจากความเจ็บช้ำ เพื่อลืมทุกอย่างที่นี่

          “ฉันมีเวลาเตรียมตัวสามเดือน เรื่องเอกสารคุณพ่อให้คนของพ่อดำเนินการเรียบร้อยแล้ว แกไปกับฉันมั้ยนานิ”

ตลอดเวลาเมนิลามีเพื่อนคนนี้อยู่เคียงข้างเสมอ

          “ฉันจะไปกับแกได้ยังไงกัน บ้านฉันไม่ได้รวยขนาดแกนะ จะได้ตามแกไปได้ อยู่เม’กาถ้าไม่มีเงินจริงๆ ก็อยู่ยาก ถ้าจะให้เรียนด้วยทำงานด้วย ก็ค่อนข้างยากอีกนั่นแหละ เรียนหมอหนักจะตาย เอาเวลาไหนทำงาน”

ครอบครัวปพิชญามีฐานะปานกลาง พ่อทำงานธนาคาร แม่เป็นข้าราชการครู ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกเพียงคนเดียว พ่อกับแม่ก็สามารถส่งเธอเรียนได้ แต่ปพิชญาก็ไม่อาจให้พ่อแม่ต้องลำบากเรื่องนี้

          “ฉันขอพ่อกล้าให้แกดีมั้ย เงื่อนไขคือ ถ้าแกจบมา ก็ต้องมาทำงานที่โรงพยาบาลของพ่อฉันไง”

          “ฉันไม่อยากรบกวนพ่อแกหรอกยูจิน เอาเป็นว่า จริงๆ แล้วแกเองก็ไม่ได้อยากไปเลย ใช่มั้ยยูจิน ถ้าแกไม่อยากไป แกก็ไม่ต้องไป แกบอกพ่อของแกได้นี่ ส่วนเรื่องของพี่คิม ฉันจะช่วยทำให้แกลืมพี่คิมเอง เอามะ! หาหนุ่มหล่อๆ ควงเย้ยไปเลย”

          “ไม่อ่ะ! ถ้าแกไม่ไป ฉันไปคนเดียวก็ได้ แค่หกปีเอง”