ตอนที่ 13 ความกังวลไม่มีที่สิ้นสุด

 

เช้าวันอาทิตย์หลังจากทานอาหารเช้าแล้วมินตราเห็นว่ากวินภพกำลังจะออกไปข้างนอกซึ่งเธอรู้ว่าเขากำลังจะออกไปพบใครสักคน ส่วนเธอเองก็อยากจะออกไปหาลุงสันติ แต่ถ้าจะแอบออกไปหลังจากที่กวินภพออกไปแล้วก็คงทำให้เขาสงสัยในตัวของเธอมากขึ้นไปอีก

“คุณภพค่ะ วันนี้มิ้นต์ขอไปหาคุณพ่อที่บ้านได้ไหมคะ”

“รอผมไปทำธุระก่อนได้ไหมจะได้ไปหาท่านพร้อมกัน”

“แต่มิ้นต์ไม่อยากรบกวนคุณภพค่ะ มิ้นต์ไปเองก็ได้”

“คุณขับรถในเมืองคล่องหรือยังล่ะ ถ้าพอจำทางได้แล้วผมว่าจะซื้อรถให้คุณสักคัน”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ มิ้นต์ไม่ได้ออกไปข้างนอกบ่อยนั่งแท็กซี่ไปก็ได้”

“ถ้างั้นผมไปส่งคุณก่อนเสร็จธุระแล้วคุณก็โทรบอกนะ”

“ค่ะ คุณภพรอแป๊บนะคะมิ้นต์ขอขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน” มินตราอยากปฏิเสธมันคงดูไม่ใช่มันตราที่รักความสะดวกสบาย ถ้าเป็นมันตราคงไม่ยอมนั่งแท็กซี่ไปเองแน่

หญิงสาวมองชุดที่อยู่ในตู้แล้วเลือกหยิบเดรสสีดำรัดรูปของมันตรามาสวมและแต่งหน้าให้เข้มขึ้นเพราะไม่อยากให้ลุงสันติเห็นการแต่งตัวที่ต่างจากมันตรา

“ไปกันเถอะค่ะ” เธอบอกวินภพเมื่อเดินลงมาจากชั้นสอง

“ครับ” กวินภพค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเธอเปลี่ยนการแต่งตัวให้เหมือนกันมันตราก่อนหน้าที่จะแต่งงานแต่เขาเลือกที่จะเงียบเพราะอยากจะสังเกตเธอไปก่อน ถ้าหากถามว่าเขาชอบเธอแบบไหน เขาตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่าชอบเธอหลังแต่งงานมากกว่า

กวินภพขับรถมาส่งหญิงสาวที่หน้าบ้านก่อนตัวเองจะไปทำธุระต่อ

“ถ้าจะกลับโทรบอกผมนะ”

“ค่ะ” เธอยิ้มให้เขาก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านซึ่งแม่บ้านมายืนรอรับเธอที่หน้าประตูรั้วพร้อมกับถือร่มคันใหญ่มาด้วย

มินตราเดินเข้ามายังห้องรับแขกที่ คุณสันตินั่งรออยู่แล้ว

“มาแล้วเหรอหนูมินตรา” คุณสันติยิ้มทักทาย

“สวัสดีค่ะลุงสันติ” มินตรายกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม สีหน้าของเธอฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ดูท่าทางไม่สบายใจนะ มีอะไรหรือเปล่า”

มินตรานั่งลงตรงข้ามกับคุณสันติ แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เมื่อวานคุณภพพาไปทานข้าวที่บ้านใหญ่ค่ะ แล้วก็มีเรื่องให้คิดเยอะเลยค่ะ”

“เรื่องอะไรล่ะ” สันติพอจะเดาออกอยู่บ้างเพราะเขาเป็นคนไปพูดเรื่องการจดทะเบียนสมรสกับคุณธีระไปเมื่อวันก่อน เขาอยากให้มินตราจดทะเบียนสมรสในชื่อของมันตราให้เร็วที่สุด

“เดือนหน้าคุณภพต้องไปยุโรป แล้วคุณแม่ของเขาเสนอให้หนูไปด้วย แถมยังให้หนูไปเรียนรู้งานที่บริษัทอีกด้วยค่ะ เขาเริ่มสังเกตแล้วว่าหนูไม่ใช่คนเดิม แม้ว่าหนูจะทำตามที่เรียนไปแล้วก็ตาม”

“ใจเย็นๆ ก่อนหนูมินตรา ทุกอย่างอยู่ในแผนของลุง”

“แต่ว่าหนูไม่เคยทำงานแบบนั้นมาก่อนเลยนะคะ แล้วหนูก็กลัวว่าเขาจะจับได้ว่าไม่ใช่มันตราคนเดิม” มินตรายังคงกังวล

“ฟังลุงนะหนูมินตรา เรื่องที่คุณภพสงสัยเป็นเรื่องปกติเพราะมันตราคนเดิมกับหนูแตกต่างกันมาก แต่ยิ่งเขาจับผิดได้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่ามันตราคนเดิมเปลี่ยนไป เพราะการแต่งงานไงล่ะ”

“หมายความว่ายังไงคะลุง” มินตราไม่เข้าใจ

“เราจะใช้เรื่องการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นข้ออ้างไงล่ะ พอแต่งงานแล้ว หนูสามารถอ้างได้ว่าการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะหนูอยากจะเป็นภรรยาที่ดี อยากดูแลสามี อยากเป็นแม่บ้านที่ดี” เขาอธิบายอย่างใจเย็นเพราะเรื่องนี้ก็เคยบอกกับมินตราไปแล้ว

“แต่เรื่องงานล่ะคะลุง หนูไม่เคยทำงานบริษัทเลยนะคะ แล้วยิ่งเป็นบริษัทใหญ่ขนาดนั้น หนูคงทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเลย มันตราคนเดิมน่ะ ไม่เคยทำงานเลยแม้แต่วันเดียว เธอแค่เรียนจบมาแบบผ่านๆ แล้วก็ใช้ชีวิตไปวันๆ ด้วยเงินที่ลุงให้ ดังนั้นการที่หนูเข้าไปทำงานแล้วไม่เป็นอะไรเลยน่ะ มันคือเรื่องปกติที่สุดแล้ว”

“จริงเหรอคะลุง”

“จริงสิ ยิ่งหนูทำอะไรไม่เป็น เขาก็ยิ่งเชื่อว่าหนูคือมันตราคนเดิมที่เปลี่ยนไปเพราะอยากเรียนรู้งานเพื่อสามีไงล่ะ”

“แล้วเรื่องไปยุโรปล่ะคะ”

“ก็เหมือนกันนั่นแหละ มันตราคนเดิมน่ะเดินทางไปต่างประเทศบ่อยจะตาย แต่ส่วนใหญ่ก็ไปเที่ยว ไปปาร์ตี้ ไม่เคยสนใจเรื่องธุรกิจอะไรหรอก การที่หนูไปกับภพในฐานะภรรยาที่อยากไปเรียนรู้งาน ถือเป็นเรื่องที่ยิ่งตอกย้ำให้เขาเชื่อว่าหนูเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น”

“แต่หนูไม่มีวีซ่าและพาสปอร์ต”

“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเพราะของมันตรามีอยู่แล้ว เดี๋ยวลุงจะเอาให้หนูไปนะ ทั้งวีซ่าพาสปอร์ตและก็บัตรประชาชนของมันตราด้วย”

“เธอไม่ได้เอาไปด้วยเหรอคะ”

“เธอไม่เอาอะไรไปสักอย่าง” เมื่อพูดถึงลูกสาวคุณสันติก็มีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที

“ลุงได้ข่าวเธอบ้างไหมคะ”

“ไม่เลย ลุงให้คนตามสืบอยู่แต่ไม่มีวี่แววเลย ลุงเช็กตามโรงพยาบาลแล้วแต่ก็ไม่ได้ข่าว”

“หนูว่าอีกเดี๋ยวเธอก็คงกลับมาค่ะ ไม่มีใครหลบซ่อนได้นานๆ หรอกค่ะ”

“ลุงก็คิดอย่างนั้น” เขาคิดว่าถ้าเงินหมดก็คงกลับมาแต่อาจจะใช้เวลาสักหน่อยเพราะเงินที่มันตราเอาไปจากเซฟก็มากถึงสองล้านและทองอีกยี่สิบบาทถ้าใช้ชีวิตไม่ติดหรูมากก็คงอยู่ได้นานเป็นปี

“แต่ยังไงคนเราก็กลับบ้านค่ะ” มินตราปลอบใจแต่ไม่รู้จะเป็นแบบที่เธอพูดไหมเพราะเธอไม่รู้จักน้องสาวฝาแฝดคนนี้เลย

“เรื่องแอปธนาคารไม่มีปัญหาใช่ไหม” คุณสันติเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องเครียดๆ  

“ค่ะ คนของลุงจัดการให้ก่อนแต่งแล้ว”

“ลุงคะคุณภพเขาให้เงินเดือนหนูด้วย หนูจะทำยังไงกับเงินนั้นคะ”

“แล้วแต่หนูเลยเรื่องนี้ลุงไม่ยุ่งหรอก เรื่องที่น่ากังวลที่สุดตอนนี้คือเรื่องจดทะเบียนสมรสต่างหาก”

“เขาบอกว่าไม่มีเวลาค่ะ”

“ไม่ต้องห่วง ลุงจะเร่งให้เขาไปจดทะเบียนสมรสให้เร็วที่สุดเพราะถ้าเขาจดทะเบียนสมรสแล้ว การถ่ายโอนหุ้นก็จะเป็นไปตามขั้นตอน แล้วหนูจะได้เงินก้อนที่สองให้ป้าจันทร์ได้เร็วขึ้น”

“ค่ะ”

มินตราพยักหน้าเล็กน้อย แม้จะยังคงกังวล แต่คำอธิบายของคุณสันติก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

“เอาล่ะ ตอนนี้หนูต้องไปเรียนรู้งานให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ลุงจะให้คนรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับธุรกิจของคุณภพมาให้หนูอ่าน หนูจะได้พอรู้เรื่องบ้าง เวลาไปทำงานจริงจะได้ไม่ดูเงอะงะจนเกินไป”

“ขอบคุณค่ะลุงสันติ” มินตรายิ้มอย่างโล่งใจ

“แล้วก็จำไว้นะหนูมินตรา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าเขาจะจับผิดได้มากแค่ไหน หนูต้องยึดมั่นในเหตุผลที่ว่าหนูเปลี่ยนไปเพราะการแต่งงาน เพราะอยากเป็นภรรยาที่ดี และอยากดูแลสามีให้ดีที่สุด” คุณสันติกำชับ

มินตราพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น เธอรู้ว่าภารกิจนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เพื่อป้าจันทร์และลุงชิด เธอจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้

หลังจากนั้น มินตราก็ใช้เวลาที่เหลืออยู่ที่บ้านคุณสันติ ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับธุรกิจของกวินภพอย่างละเอียด แม้จะรู้สึกว่าข้อมูลมากมายนั้นยากเกินกว่าที่เธอจะทำความเข้าใจได้ทั้งหมด

แต่เธอก็พยายามอย่างเต็มที่ เธอรู้ว่านี่คือโอกาสเดียวที่เธอจะสามารถรักษาบทบาทของมันตราไว้ได้ และทำให้แผนการของคุณสันติสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

หญิงสาวอยู่ที่บ้านของลุงสันติหลายชั่วโมงก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น

“เขาโทรมาตามใช่ไหม ให้เขาเข้ามารับในบ้านก็ได้นะ เพราะมันตราคงไม่ออกไปยื่นรอแน่”

หญิงสาวกดรับสายจากสามีแต่เข้าไม่ได้โทรมาตามเพียงแต่บอกว่าธุระของเขายังไม่เสร็จและถ้าเธออยากกลับบ้านก็ให้โทรไปที่บ้านเพราะเขาจะให้คนขับรถมารับ

“ว่าไงเขาจะเขามาใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ คุณภพบอกว่ายังทำธุระไม่เสร็จ ถ้าหนูจะกลับเขาให้โทรไปบอกที่บ้านค่ะ เขาจะให้คนขับรถมารับค่ะ”

“ถ้าเขาไม่มาเดี๋ยวลุงให้คนขับรถที่บ้านไปส่ง หนูมินตรารอลุงอยู่ตรงนี้ก่อนนะลุงจะขึ้นไปเอาเอกสารของมันตราให้”