คลั่งรักเมียสวมรอย

มินตราหรือมินครูสาววัย 25 ปี เดินออกจากบ้านไม้ยกพื้นสูง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมสำหรับการเริ่มต้นวันใหม่หญิงสาวเป็นครูสอนภาษาอังกฤษอยู่ที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเธอไม่ไกล ในทุกในเธอจะตื่นตั้งแต่เช้าช่วยป้าจันทร์ทำกับข้าวและทานข้าวด้วยกันก่อนจะออกจากบ้านวันนี้เป็นวันพฤหัสบดีทางโรงเรียนมีนโยบายให้ครูและนักเรียนสวมชุดที่ทำจากผ้าไทย หญิงสาวสวมชุดผ้าฝ้ายที่ตัดเย็บด้วยฝีมือของป้าจันทร์ ป้าที่รับเธอมาเลี้ยงเป็นลูกตั้งแต่เธอยังเด็กมือเรียวถือปิ่นโตสำหรับมื้อกลางวัน ผมยาวสลวยถูกรวบเป็นหางม้า มีปอยผมเล็กน้อยปรกข้างแก้ม เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่ นัยน์ตาคู่โตสีน้ำตาลเข้มเปล่งประกายสดใส เธอติดโบผูกผมทำจากเศษผ้าที่เหลือจากการตัดชุด"ป้าจันทร์ ลุงชิด มินไปโรงเรียนแล้วนะคะ" เสียงหวานใสเอ่ยบอกกล่าวกับพ่อและแม่บุญธรรมที่กำลังง่วนอยู่กับการดูแลแปลงผักสวนครัว ป้าจันทร์เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มตอบ“ขับรถดีๆ นะลูก แล้วอย่าลืมกินข้าวกลางวันให้หมดล่ะ” ป้าจันทร์กำชับด้วยความเป็นห่วงในน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก"ค่ะป้าจันทร์ ลุงกับป้าก็อย่าลืมกินข้าวด้วยนะคะเย็นนี้มินอาจกลับช้าหน่

มินตราพูดไม่ออกเมื่อได้ยินขอร้องของชายสูงวัย เธอเป็นเพียงครูสาวบ้านนอกผู้เรียบง่าย ไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องซับซ้อนเช่นนี้มาก่อน“ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่เหมือนมันตรา ฉันไม่เคยเจอเธอเลยด้วยซ้ำ” มินตราบอกปฏิเสธทันทีด้วยความตกใจ เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกยัดเยียดภาระที่หนักอึ้งเกินกว่าจะรับไหว“ลุงเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับหนู” คุณสันติเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง“ค่ะมันยากมาก”“แต่สถานการณ์ของลุงมันก็แน่มาก ถ้าต้องยกเลิกงานแต่งก็คงจะเสียชื่อเสียง และธุรกิจก็คงแย่ ลุงแค่หวังงว่าหนูจะช่วยสวมรอยเป็นมันตราไปก่อนถ้ามันตรากลับมาหนูก็กลับไปอยู่ที่ของหนูได้” คุณสันติอธิบายอย่างใจเย็น“แต่ทำไมต้องเป็นฉันมาแต่งงานแทนด้วยล่ะคะ ทำไมพวกคุณไม่บอกเขาไปตรงๆ ล่ะคะ เลื่อนงานแต่งงานออกไปก่อนก็ได้ ฉันว่าเดี๋ยวลูกสาวคุณลุงก็คงกลับมา เธออาจจะแค่ไปเที่ยวก็ได้” หญิงสาวมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน“ถ้าเป็นแบบที่หนูพูดมันก็ดี แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย ก่อนไปเราทะเลาะกัน มันตราโกรธมาก”“นี่คุณลุงบังคับเธอแต่งงานเหรอคะ” แม้ไม่เคยเจอน้องสาวแต่พอคิดว่าถูกบังคับมินตราก็รู้สึกเห็นใจแทน“มันเป็นเรื่องของธุรกิจ ที่ผู้ใหญ่ตกลงกั

สองวันต่อมามินตราก็พบว่าชีวิตของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ได้ไปสอนเด็กประถมที่โรงเรียน ไม่ได้ไปตลาดเดินนัด ไม่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายกับป้าจันทร์และลุงชิดอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้เธอถูกพามายังคฤหาสน์หรูใจกลางกรุงเทพฯ และถูกฝึกให้เป็นมันตราอย่างเข้มข้นถึงแม้คุณสันติจะบอกว่าหน้าตาของเธอและมันตราเหมือนกันจนแทบแยกไม่ออกแต่มันก็ยังมีความต่างอยู่บ้าง“บุคลิกของมันตราเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง มีเสน่ห์ ชอบเข้าสังคมและค่อนข้างเจ้าชู้” เสียงของครูฝึกสาวใหญ่ผู้มีใบหน้าดุและแววตาเฉียบคมเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังฉายภาพมันตราในอิริยาบถต่างๆ บนจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ในห้องที่ดูเหมือนห้องประชุมส่วนตัว“นั่นมันต่างกับฉันมาก” มินตรามองภาพผู้หญิงสาวคนหนึ่งที่แต่งหน้าแต่งตัวต่างจากเธออย่างชัดเจน“เธอชอบแต่งตัวทันสมัย สวมใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม ไม่ชอบสีพาสเทลอ่อนๆ เหมือนที่คุณใส่”มินตรานั่งฟังอย่างตั้งใจ จดจำรายละเอียดทุกอย่างที่ครูฝึกบอก แม้ในใจจะรู้สึกอึดอัดกับบุคลิกที่ต้องสวมรอย มันตราดูเป็นผู้หญิงที่ตรงกันข้ามกับเธอคนละขั้ว“คุณต้องฝึกการเดิน การพูด การมอง ไม่ใช่หลบสายตาแบบนี้ มันตราไม่เคยหลบสายตาใคร เธอเชิดหน

พิธีวิวาห์อันเรียบง่ายที่โบสถ์เล็กๆ จบลงแล้ว มินตราก็ถูกพามายังคฤหาสน์ของกวินภพ รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าตัวคฤหาสน์ที่ใหญ่โตและหรูหราไม่แพ้คฤหาสน์ที่เธอเคยไปฝึกฝนการเป็นมันตราเลยแม้แต่น้อยมินตราก้าวลงจากรถด้วยชุดเจ้าสาว บรรยากาศรอบกายเต็มไปด้วยความเงียบสงบ ต่างจากความวุ่นวายในพิธีแต่งงานเมื่อช่วงบ่าย เธอเดินเข้าไปในบ้านด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันระหว่างความตื่นเต้น ความกังวล ความโดดเดี่ยวและความกลัวที่จะต้องใช้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของกวินภพ ผู้ชายที่เธอเพิ่งจะได้พบหน้าเป็นครั้งที่สองและพูดคุยกันเพียงไม่กี่คำ แต่ความจริงแล้ว เธอเป็นเพียง ภรรยาสวมรอยที่ถูกบังคับให้มาแต่งงานด้วยเหตุผลทางธุรกิจแม่บ้านพาเธอเดินกลับมาที่ห้องนอนขนาดใหญ่ ห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโทนสีขาวเทา เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูเรียบง่ายแต่มีราคาแพง บ่งบอกถึงรสนิยมที่ดีของผู้เป็นเจ้าของเตียงนอนขนาดคิงไซส์ถูกจัดวางอยู่กลางห้อง มีเพียงแสงสลัวๆ จากโคมไฟข้างเตียงที่ให้ความสว่าง บรรยากาศภายในห้องทำให้มินรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก มินตราก้าวเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวังราวกับกำลังย่างกรายเข้าสู่ดินแดนที่ไม่คุ้นเคย

กวินภพเลิกงานและกลับมาถึงบ้านราวหกโมง มินตรารอเขาอยู่ที่ห้องรับแขกตามที่ถูกฝึกมาให้พยายามเอาใจเขาให้มาก เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มทักทาย“กลับมาแล้วเหรอคะคุณภพ เหนื่อยไหมคะ”“ครับ จะทานข้าวเย็นเลยไหม”“ค่ะ มิ้นต์เตรียมไว้แล้ว” เธอตอบอย่างนอบน้อม ซึ่งก็เป็นไปตามที่ลุงสันติเคยกำชับว่ามันตราในเวอร์ชันที่ปรับปรุงแล้วควรจะดูแลสามีให้ดีกว่าเดิมบนโต๊ะอาหารเงียบสงบอีกครั้ง มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจาน มินตรารู้สึกคุ้นชินกับความเงียบนี้มากขึ้นเล็กน้อย เธอพยายามชวนคุย แต่ก็ดูเหมือนกวินภพจะไม่ได้อยากสนทนามากนัก เธอจึงเลือกที่นั่งทานข้าวเงียบ ๆหลังอาหารเย็นกวินภพก็กลับขึ้นห้องทำงานทันที เขาตรงไปยังห้องทำงานที่อยู่ข้างๆ กับห้องนอนหลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้วหญิงสาวก็หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ แต่ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อหาในหนังสือเท่าไหร่ เพราะความคิดเรื่องที่ลุงสันติโทรมาก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้นไม่นานนักเสียงประตูห้องนอนก็ดังขึ้นมินตราเงยหน้ามองแล้วยิ้ม“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”“อือ แล้วคุณทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ”“มิ้นต์รอคุณ