Chapter 3

Chapter 3

“ไอ้ผู้ใหญ่หมา มึงอย่ามาแส่” เสี่ยตู่ชี้หน้าไม่พอใจ ไอ้ผู้ใหญ่หมามันคิดจะมายุ่งกับที่ดินผืนนี้ เรื่องอะไรเขาจะยอม เขาไม่ยอมเด็ดขาด

ที่มาทวงเงิน ที่จริงก็ใช่ว่าอยากจะได้เงินคืน เขาอยากจะยึดที่ดินตรงนี้ ที่ทำเลดีขนาดนี้ เอาไว้โฮมสเตย์ให้คนท่องเที่ยว ได้เงินตลอดทั้งปี

“ที่เป็นของกู มึงก็อย่ามาเสือกมาแส่ ที่นี่ถิ่นกูเว้ย!” สิ้นประโยคของผู้ใหญ่สิงห์ ลูกน้องของเขาก็กรูเข้ามา

สายตาคมกริบหันไปจ้องมองเด็กสาว เธอหน้าง้ำทันที มองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ เด็กคนนี้เป็นใครกัน เขาไม่เคยเห็นหน้า แต่หน้าตาสระสวย เรียกว่าสวยจัด ใบหน้ารูปไข่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม แม่ใบหน้าจะบูดบึ้ง กลับไม่ได้ลดทอนความสวยของเธอลงแม้แต่น้อย

“ไอ้เหี้ยเอ้ย มึงคิดว่ามึงจะได้ที่นี่เหรอ กูมีสัญญาที่ไอ้เวรปณตทำตอนไปกู้ยืม ในสัญญามีรายละเอียดชัดเจน ที่สำคัญโฉนดที่มันเอาไปค้ำประกันอยู่กับกู!” เสี่ยตู่ชูสัญญาขึ้น พร้อมโฉนดที่ดิน

ปณตถึงกับหน้าซีด ตัวสั่นขึ้นมาดื้อ ๆ เขาหันไปมองที่ประตูด้านหลังหลายระลอก ถ้าไม่ไหวจริง ๆ เขาจะฝากลูกสาวกับผู้ใหญ่สิงห์ แล้วชิ่งออกประตูหลัง กระโดดข้ามคลองหนีไปอีกฝั่ง

“ฮ่า ๆ ไอ้ตู่มึงนี่โง่ฉิบหาย โฉนดจริงอยู่กับกู โฉนดใบนั้นเป็นของปลอม” ผู้ใหญ่สิงห์หัวเราะร่วนพอใจ ไอ้เสี่ยตู่คิดว่าตัวเองมาเหนือ แต่เขาเหนือกว่า โฉนดปลอมเขามองตาเดียวเขาก็รู้แล้ว เสี่ยตู่มีเงินซะป่าวแต่โง่ฉิบหาย

ผู้ใหญ่สิงห์ให้กู้แต่ก็ไม่ได้โง่ เขาตรวจเช็คอย่างละเอียด ไม่ให้ใครมาตุกติกกับเขา โฉนดใบจริงอยู่ในมือส่วนไอ้เสี่ยหน้าโง่ ก็โดนไอ้ปณตหลอกไป

“จริงเหรอไอ้ปณต”

“เอ่อ…” ปณตเลิ่กลั่ก เสี่ยตู่จึงดูโฉนดที่ดินชัด ๆ มันทำให้เขาได้รู้ว่าโฉนดที่อยู่ในมือเป็นของปลอม

“ไอ้เหี้ยปณต!”

“ผมขอโทษครับเสี่ย” ปณตยกมือไหว้ประหลก ๆ เขาอยู่ไม่ได้แล้ว ถ้าอยู่ที่นี่ต่อเขาตายแน่ “ผู้ใหญ่ผมขอยกลูกสาวแลกกับหนี้ ถ้าผู้ใหญ่ไม่ขัด ก็เอานังบัวไปทำเมียเลย ผมฝากมันด้วย ถ้าผู้ใหญ่จะกรุณา ผมก็ขอให้ผู้ใหญ่ช่วยใช้หนี้เสี่ยตู่ให้ผมด้วย ผมกู้มาสี่แสน”

“ไอ้เหี้ยปณต มึงกู้มาทำเหี้ยอะไรนักหนาวะ?!”

“พ่อ พ่อพูดบ้าอะไร บัวไม่ยอมให้พ่อยกบัวไอ้ผู้ใหญ่บ้านผีบ้านี่หรอก” บัวชมพูเสียงห้วน เกลียดไอ้ผู้ใหญ่บ้าตรงหน้านี่จะตาย พ่อจะขายเธอล้างหนี้ให้ไอ้คนชีกอแบบนี้ไม่ได้

“อะไรนะ ผู้ใหญ่ผีบ้า!?” ผู้ใหญ่สิงห์ชักสีหน้าไม่พอใจ

“พ่อจำเป็นจริง ๆ ที่จริงพ่อก็ยกลูกให้ผู้ใหญ่ไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว แต่ผู้ใหญ่เขาโวยวายไม่เอา” ปณตเอ่ย การที่เขายกลูกสาวให้ผู้ใหญ่สิงห์ ย่อมปลอดภัยมากกว่า

เสี่ยตู่ไม่จบทุกอย่างแน่ ถ้าไม่ยกบัวชมพูให้ผู้ใหญ่สิงห์เธอต้องเป็นอันตราย ถ้าหากเสี่ยตู่จับตัวลูกสาวเขาไปบำเรอกาม ทุกอย่างยิ่งแย่กว่าเดิม แม้รู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของทุกเรื่อง แต่มันก็เกินจะกลับไปแก้ไขได้ นอกเสียจากผู้ใหญ่สิงห์จะยอมให้กู้ไปจ่าย

แต่จ่ายแล้วเรื่องอาจจะไม่จบ ด้วยเสี่ยตู่กับผู้ใหญ่สิงห์เป็นอริกัน ยิ่งมีเรื่องหมางใจกัน ผู้ใหญ่พูดจาหยามน้ำหน้า เสี่ยตู่ต้องแค้นหนักต้องหาทางเอาคืนแน่นอน

“ตอนนี้กูเอา!” ผู้ใหญ่สิงห์เสียงเข้ม “เอาทั้งลูกมึงเอาทั้งที่ดิน กูยอมรับข้อเสนอของมึงแล้ว”

“ฉันไม่ยอมผู้ใหญ่หรอกนะ” บัวชมพูสวนทันควัน

“ยอมไม่ยอมก็เรื่องของเธอสิ”

“แต่กูไม่ยอม มึงตายแน่ไอ้ปณต” เสี่ยตู่ล้วงปืนออกมา ไวเท่าความคิดปณตพุ่งออกประตูด้านหลังอย่างว่องไว พร้อมกระสุนปืนของเสี่ยตู่ที่พุ่งตาม

ปัง! ปัง!

“กรี๊ด หยุดนะไอ้พวกบ้า!”

แกรก!

“หยุดเดี๋ยวนี้!” ผู้ใหญ่สิงห์จ่อปืนที่ขมับเสี่ยตู่อย่างรวดเร็ว ลูกน้องเสี่ยจะล้วงปืนมาตอบโต้ แต่ลูกน้องผู้ใหญ่สิงห์ไวกว่า เล็งปืนไปที่ลูกน้องเสี่ยตู่ “ถ้าไม่หยุดมึงตาย”

“ไอ้เหี้ยเอ้ย!” เสี่ยตู่สบถอย่างแค้นเคือง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จะสู้ก็เสียเปรียบ สุดท้ายเขาต้องยอมจำนนล่าถอยไป

ผู้ใหญ่สิงห์ไม่ต้องการให้เสี่ยตู่ตามฆ่าปณตจึงให้เงินจำนวนสองแสนให้ ยัดเยียดให้เอาไม่เอาก็ไม่ได้

สุดท้ายเสี่ยตู่ต้องเอา เขาแค้นใจเป็นอย่างมาก ถึงจะได้เงินแต่ก็ขาดทุนเป็นเท่าตัว ด้วยผู้ใหญ่สิงห์เล่นแง่ไม่ยอมจ่ายให้ทั้งหมด

“เสี่ยจะเอายังไงต่อไป!”

“คอยดูเถอะ กูจัดการมันแน่”

“แล้วไอ้ปณตล่ะครับเสี่ย ให้พวกผมตามไปฆ่ามันเลยไหม?”

“ถิ่นไอ้ผู้ใหญ่หมา เราทำอะไรต้องรอบคอบ ที่สำคัญลูกไอ้ปณตอยู่ที่นี่ ยังไงมันต้องกลับมาอยู่ดี คราวนั้นแหละ มันตายแน่ ส่วนลูกมันกูจะเอามากระแทกให้ช่วงล่างพังเลยคอยดู” เสี่ยตู่เอ่ยอย่างเคียดแค้น เจ็บใจเป็นที่สุด

“ฉันไม่ไปอยู่กับผู้ใหญ่ ต่อให้ผู้ใหญ่จ่ายเงินแล้วก็ช่าง ฉันไม่ได้เป็นหนี้ ฉันไม่รับผิดชอบหนี้สินด้วยเด็ดขาด” บัวชมพูกอดอกเม้มปากไม่พอใจ ไม่คิดเลยว่าตัวเองต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ พ่อนะพ่อทำอะไรไม่ถามลูกถามเต้าเลยให้ตายสิ

“เป็นหนี้ไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง ที่สำคัญพ่อเธอขายเธอให้ฉัน เธอเป็นของฉัน”

“ไม่ใช่!”

“ไม่ใช่ได้ยังไง เธอเป็นของฉัน ต่อให้เธอดื้อไม่ยอมทำตามที่ฉันสั่ง ฉันจะปราบเด็กดื้อด้านอย่างเธอเอง”

“มาปราบสิ แก่ ๆ แบบนี้ ฉันเตะมาหลายคนแล้ว ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวกลับไป” บัวชมพูพ่นคำพูดหยาบคายไม่หยุด หน็อย ไอ้ผู้ใหญ่ชีกอคิดจะมาสั่ง เรื่องอะไรคนอย่างบัวชมพูจะยอม ถ้าคิดจะทำมิดีมิร้าย จะเตะผ่าหมากให้ไข่แตกเลยคอยดู

“ดื้อ ๆ แบบนี้ฉันชอบ พยศให้ได้ตลอดเถอะ” ผู้ใหญ่สิงห์ยิ้มเจ้าเล่ห์ บัวชมพูลูกไอ้ปณตโตขึ้นแล้วสวยจริง ๆ ต่างจากเด็กหญิงขี้มูกโป่ง ตัวเปื้อนอุ้มไอ้เน่าเปื้อนน้ำลาย ตอนนี้เธอสวยระดับนางงาม ผิวพรรณผุดผ่อง ใบหน้าสวยหวาน แต่ปากคอเราะร้ายขั้นสุด

ปากดีไปเถอะ เจอของจริงเข้าไป อย่างมาครางหงิงใต้อกเขาแล้วกัน

“ไปตายเถอะ ไอ้ผู้ใหญ่ชีกอ แก่แล้วไม่เจียม” แหม่ ๆ คำว่าแก่นี่มันช่างกรีดแทงหัวใจเสียจริง ไม่รู้อะไรซะแล้วเด็กน้อย แก่ ๆ อย่างนี้สิดี ยิ่งแก่ยิ่งมัน ยิ่งแก่ยิ่งอร่อย ๆ ของแซ่บ ๆ นัว ๆ บางอย่างมันต้องกินตอนแก่นะอีหนู

มันถึงจะอร่อย….